บทที่ 9 หยิบผ้าให้ข้าหน่อย ^^

หมี่ซู่จินมาอยู่กับอิ๋งเป่ยได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ อิ๋งเป่ยจัดกองกำลังส่วนหนึ่งดูแลนางและหยางจิ้นเพื่อความปลอดภัยของผู้สูงศักดิ์แห่งแคว้นเซี่ย อีกทั้งเขายังจัดการเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่มตลอดจนเครื่องหัวและเครื่องประทินโฉม เขารู้ว่าหมี่ซู่จินเป็นคนรักสวยรักงาม และเป็นคนละเอียดลออ ส่วนเฟยหรงก็คอยลาดตระเวนรอบค่าย เขาคิดว่าเว่ยจวงไท่โฮ่วคงระแคะระคายเรื่องหมี่ซู่จินที่นางมาอยู่ที่นี่ เพราะเมื่อสามวันก่อน เขาเห็นว่ากองโจรเข้ามาโจมตีอยู่สองครั้ง และพวกเขาก็สังหารจนหมดสิ้น ไม่เหลือแม้แต่คนเดียวที่จะไปรายงานเจ้านายของพวกมัน

ช่วงสามสี่วันมา อิ๋งเป่ยให้เฟยหรงเฝ้าดูนางไม่ได้ขาด บางครั้งอิ๋งเป่ยก็มาดูนางด้วยตัวเอง และมาพูดคุยอย่างมิตรสหายไม่มีฉันชู้สาว ถึงเขาจะคิดกับนางเกิดกว่าเจ้านายและข้ารับใช้

ค่ำคืนวันนี้ช่างหนาวเย็นจนจับหัวใจ เพราะด้านนอกหิมะกำลังตกหนัก แต่ทว่าหมี่ซู่จินคิดอยากอาบน้ำชำระร่างกายด้วยวันนี้ นางออกไปขี่ม้ากับหยางจิ้น เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขา นางไม่มีของขวัญให้ นางจึงพาเขาไปที่หน้าผา พร้อมกับอิ๋งเป่ยและเฟยหรง เพื่อดูแว่นแคว้นที่บุตรชายของนางจะได้ปกครองในไม่ช้า และนางคิดต่ออีกว่าจะผนวกแว่นแคว้นสามแคว้นเป็นหนึ่งเดียวตามปณิธานของอดีตต้าหวางผู้ล่วงลับ กาลข้างหน้าหลังจากที่นางจากไปแว่นแคว้นต่างๆ จะได้ต้องรบราฆ่าฟันกันให้เสียไพร่พล และผู้คนในใต้หล้าจะได้อยู่กันอย่างสงบสุข

กลับจากหน้าผาซู่จินพาหยางจิ้นมานอนที่กระโจมหลังด้านข้าง โดยมีทหารยืนเฝ้าตลอดเพลาเพื่อไม่ให้เขามีอันตราย

เมื่อหยางจิ้นหลับไปแล้ว ซู่จินก็กลับมากระโจมหลังใหญ่ มายาเปลื้องเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ออกจนหมด ทำให้นางรู้สึกความเย็นเข้ามาปะทะเรือนร่าง นางจำเป็นต้องอาบน้ำ เพราะไม่ได้อาบน้ำมาถึงสามวัน ทำให้ซู่จินคิดอยากอาบน้ำ ถ้าอยู่ในตำหนักนางจะอาบน้ำทุกวันต่างจากผิงเฟยและนางข้าหลวงตำหนักอื่น

นอกจากซู่จินจะเป็นคนรักสวยรักงามแล้ว นางยังเป็นคนที่รักสะอาดอีกด้วย ขันทีสิบสองคน และนางกำนัลแปดคน พวกเขาต้องอาบน้ำทุกวันและมีถุงหอมหนึ่งชิ้นอยู่กับตัว อีกทั้งข้าวของเครื่องใช้ในตำหนักต้องจัดอย่างเป็นระเบียบละอองฝุ่นหรือขี้ผงแทบจะไม่มีในตำหนัก ด้วยพวกเขาจะทำความสะอาดทุกวัน บางครั้งซู่จินจะลงมือเช็ดข้าวของในตำหนักด้วยตัวเอง ทำให้หยางจิ้นรักสะอาดไปด้วย

มายาและหลินหลังประคองเรือนร่างเปลือยเปล่าของหมี่ซู่จินก้าวลงไปในอ่างน้ำร้อนกรุ่นเต็มไปด้วยกลีบดอกกุหลาบ อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมจากเครื่องหอมชั้นสูงที่เป็นของบรรณาการจากแคว้นตัน กลิ่นหอมของเครื่องหอมของแคว้นตันติดทนนาน และมีกลิ่นหอมที่หวานละมุนยิ่งนัก ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยใช้ของเหล่านี้ เมื่อนางมาอยู่ที่นี่เขาจึงนำเครื่องหอมมาให้นางใช้

นางกำนัลสาวทั้งสองใช้ผ้าถูบนเรียวแขนของนางทั้งสองข้าง

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าอยากอยู่คนเดียว” หมี่ซู่จินเอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เพคะ” นางกำนัลทั้งสองถอยห่างหนึ่งก้าว แล้วถวายบังคม และก้าวเดินออกไป

“มายาไปตามแม่ทัพอิ๋งมาพบข้า” หมี่ซู่จินเอ่ยบอกเช่นนี้

“เพคะ” มายาน้อมรับคำสั่งแล้วก้าวออกไปพร้อมกับหลินหลัง หลินหลังก้าวเดินไปจัดที่นอนให้กับซู่จิน ส่วนมายาก้าวเดินออกมานอกกระโจมเพื่อจะไปเชิญอิ๋งเป่ยที่กระโจมของเขา แต่ทว่านางเห็นว่าอิ๋งเป่ยยืนอยู่นอกกระโจมของหมี่ซู่จิน มายาให้ความเคารพเขาอย่างนอบน้อมเช่นทุกครั้ง

“ทำไมพวกเจ้าไม่เข้าไปอยู่กับหมี่ฟูเหริน” อิ๋งเป่ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แม่ทัพอิ๋ง ข้าจะไปเรียกท่านที่กระโจม แต่ท่านมาก็ดีแล้ว ฟูเหรินต้องการพบท่านเจ้าค่ะ เดี๋ยวสักครู่ท่านค่อยเดินเข้าไป หมี่ฟูเหรินกำลังอาบน้ำอยู่เจ้าค่ะ” มายาเอ่ยบอกเช่นนี้

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปดูแลหมี่ฟูเหรินเถิด” อิ๋งเป่ยเอ่ยบอกเช่นนี้

เพลาผ่านไปสองเค่อ เขาเห็นว่านางกำนัลทั้งสองของนางยังไม่ออกมาเสียที่ เขาจึงถือวิสาสะก้าวเดินเข้าไปในกระโจม เขาเห็นว่าภายในกระโจมมีมายาและหลินหลังยืนอยู่นอกม่านขาวสะอาดโปร่งแสง โดยด้านในมีฉากกั้นลายต้นเหมย ขณะที่ในสระน้ำควันขึ้นลอยฟุ้ง เพราะด้านใต้อ่านน้ำมีก่อฟืนให้น้ำในอ่างอุ่นขึ้น (2 เค่อ เท่ากับ 30 นาที หรือ ครึ่งชั่วโมง)

นางได้ยินเสียงฝีเท้าของอิ๋งเป่ยที่ก้าวเดินเข้ามาในกระโจม นางเผยรอยยิ้ม และลืมตาขึ้นมองเขาที่หันหลังมองออกไปนอกกระโจม

“กระหม่อมขออภัยที่เข้ามาโดยพละกาล กระหม่อมจะเข้ามาใหม่ หลังจากฟูเหรินอาบน้ำเสร็จแล้ว” อิ๋งเป่ยเอ่ยบอกซู่จิน

“ใต้เท้าอิ๋งท่านอยู่ก่อน เจ้าสองคนออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะหารือกับใต้เท้าอิ๋ง” ซู่จินเอ่ยบอกนางกำนัลทั้งสองของนาง

“เพคะ” นางกำนัลทั้งสองเอ่ยบอกพร้อมกัน แล้วก้าวเดินออกไป มีเพียงหมี่ซู่จิน และอิ๋งเป่ยอยู่กันตามลำพัง

“มีสิ่งใดจะรับสั่งหรือพระเจ้าค่ะ” เขาเอ่ยถามนาง

“ตอนนี้ไม่มีพวกนางอยู่แล้ว ท่านไม่ต้องพูดกับข้าเป็นทางการก็ได้” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง นางใช้มือเรียกวักน้ำลูบตามเรียวแขน

“มีเหตุใดเจ้าจึงให้มายาไปเรียกข้า” เขาเอ่ยถามนาง

“หยิบผ้าให้ข้าหน่อย ข้าหนาว” นางเอ่ยบอกเขา ทำให้เขาสงสัยว่าทำไมนางไม่เรียกนางกำนัล แต่ให้เขาหยิบผ้าให้นาง เขาเองก็เป็นบุรุษจะเข้าไปหลังม่านได้อย่างไร

“หรือว่าเจ้ากลัวข้า” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าไม่ได้กลัว แต่ว่า...”

เขาเอ่ยบอกและหันหลังมามองนางที่ยืนอยู่ในสระน้ำในสภาพเปลือยเปล่า เขามองนางด้วยสายตากลมโต พิจารณาเรือนร่างงดงามสะพรั่งราวกับสาวแรกรุ่น ผิวขาวผ่องมีเลือดฝาดแดงระเรื่อ อกของนางทั้งสองข้างอวบอิ่มเกินตัวยิ่งนัก ทำให้หย่อนคล้อยลงมาจากการผ่านให้นมบุตร นางยังมีหน้าท้องที่แบนราบ และกลีบร่องอวบอูมปิดสนิท ทั้งที่นางอายุยี่สิบห้าปีแล้วก็ตาม อาจเป็นเพราะนางใส่ใจในการดูแลตัวเองเป็นพิเศษ ทำให้เป็นที่ต้องใจของอดีตต้าหวาง

“อิ๋งเป่ย เจ้ากล้าขัดคำสั่งของหมี่ซู่จินฟูเหรินหรือ” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเส่าเร้าอารมณ์ ทอดสายตามองใบหน้าของเขาเหมือนกับว่ากำลังข่มอารมณ์อยู่ นางจึงก้าวเดินออกมานอกม่านกัน ก้าวเดินมายังหน้าฉาก เขาถอยหลังสองก้าว นางก้าวเดินหน้าสองก้าว เขากลับยืนนิ่งไม่ไหวติง และกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากเย็น

........................................

น้องเริ่มอ่อยแล้ว คุณพรี่จะทนไหวไหม ตอนหน้ารู้เรื่อง 555

ขออนุญาตเขียนเรื่องราวให้สมูทก่อนน๊า เรื่องนี้ NC 3P จัดเต็มแน่นอนจ้า

อย่าลืม! กดหัวใจ และ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์