สหายคิดไม่ซื่อ

บทนำ

พระเอกเรื่องนี้กินดุมาก

สิ้นหวัง

“สิ้นหวังแล้ว สิ้นหวังแล้ว...”

เจ้าของร่างบอบบางคร่ำครวญออกมาอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรงเมื่อบุรุษที่แม่สื่อแนะนำให้นั้น เป็นบุรุษที่มีกลิ่นปากหลงตัวเอง พูดจาโอ้อวด อีกทั้งยังชอบพูดโดยมีข้าวอยู่เต็มปาก ทำให้เศษข้าวกระเด็นติดหน้านางจนสิ้นความอดทน

หญิงสาวจึงไม่อาจสานต่อความสัมพันธ์ และจำต้องเดินหน้าดูตัวบุรุษคนต่อไปอย่างไม่ลดละ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้ของนางก็คือ ‘สามี’ นางต้องรีบแต่งงานมีสามีให้เร็วที่สุด เพื่อหนีให้พ้นจากความตายที่กำลังมาเยือนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้

‘จางซินเหยียน’ บุตรสาวคนที่ห้าซึ่งเกิดจากอนุภรรยาท้ายจวนของขุนนางจาง หญิงสาวเกิดและเติบโตโดยไม่มีสิ่งใดขัดสน แม้ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมเฉกเช่นบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอก ทว่านางก็มีความสุขตามอัตภาพเรื่อยมา

เมื่อครั้งวัยเยาว์นางเป็นเด็กซุกซน มักมุดรูสุนัขลอดด้านหลังจวนออกไปเที่ยวเล่นสนุกสนาน มารดาของนางวุ่นวายกับการดูแลน้องชายที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้น จึงไม่ได้สนใจบุตรสาวเท่าที่ควร ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าซินเหยียนแอบออกไปเที่ยวเล่นทโมนนอกจวนไม่ต่างจากเด็กผู้ชาย

และนั่นทำให้ซินเหยียนตัวน้อยได้พบกับ ‘อาหลง’ หรือ ‘คุณชายอี้เฟยหลง’ เด็กชายตัวน้อยที่พลัดตกลงไปในน้ำ และกำลังจมหายมิดศีรษะเหลือเพียงมือเล็กๆ ที่ชูขึ้นเหนือผิวน้ำอย่างสิ้นหวัง

ซินเหยียนในวัยเยาว์ได้ช่วยเด็กชายตัวน้อยที่สูงเพียงแค่ไหล่ของนางให้รอดพ้นจากความตาย และนับจากนั้นทั้งสองก็มักเที่ยวเล่นด้วยกันอยู่เนืองๆ

จนกระทั่งจางซินเหยียนเริ่มโตแขนขายืดยาวเก้งก้าง แม่ใหญ่ซึ่งมีฐานะเป็นฮูหยินจางจึงได้ส่งซินเหยียนไปร่ำเรียนการเป็นกุลสตรีที่สำนักศึกษานารีพร้อมกับพี่สาวคนอื่นๆ ในขณะที่อี้เฟยหลงก็ออกเดินทางไปร่ำเรียนวรยุทธ์ที่สำนักทรงธรรมแสนห่างไกล

ทุกอย่างควรจะดำเนินไปตามครรลองของชีวิต ทว่าวันหนึ่งจางซินเหยียนเป็นไข้สูง นอนไม่ได้สติกว่าสามวันสามคืน การเจ็บป่วยในครั้งนั้นกลับทำให้นางระลึกได้ว่าแท้ที่จริงแล้วนางคือ ‘ตัวประกอบ’ ในนิยายเรื่อง ‘บุปผากลางสายฝนพร่างพราย’ นิยายโรมานซ์ที่จั่วหัวว่า NC18+ แต่แท้จริงแล้วเนื้อหาด้านในกลับมีฉาก NC25+ เยอะมากๆๆๆๆ จนน่าจะเรียกว่านิยายอิโรติกมากกว่า

มันคือนิยายสอดไส้!

ซึ่งตัวประกอบอย่างจางซินเหยียนมีชะตาชีวิตที่ต้องตายตั้งแต่บทที่สิบห้า! จากนิยายทั้งหมดแปดสิบบท!

แรกทีเดียวจางซินเหยียนสับสนและต่อต้านเนื้อหาในนิยายที่พลุ่งพล่านอยู่ในสมอง นางไม่ยอมรับ ไม่สนใจ คิดว่าคงเป็นการปรุงแต่งของสมองระหว่างที่เป็นไข้หนัก

ทว่าเหตุการณ์ต่างๆ กลับดำเนินตรงตามนิยายไม่ผิดเพี้ยน

เริ่มจาก...บทนำได้เขียนเอาไว้ว่า คืนวันฝนพรำอี้เฟยหลงเดินทางกลับจากสำนักทรงธรรม เขาสำเร็จวรยุทธ์ขั้นสูง มีปราณแก่กล้า ทว่าทันทีที่เขากลับมาเหยียบบ้านเกิดกลับได้พบกับข่าวเศร้า เมื่อมารดาของเขาจากไปด้วยโรคร้ายที่ไม่อาจรักษาให้หายขาด!

ซึ่งเหตุการณ์นั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว และนางก็เดินทางไปร่วมไว้อาลัยกับการจากไปของฮูหยินอี้ด้วยตนเอง อีกทั้งยังให้กำลังใจสหายวัยเยาว์ที่ไม่ได้พบหน้ากันกว่าห้าปีเพียงสองสามประโยค เพราะมีผู้คนมากมายรอที่จะแสดงความเสียใจกับเขา

ซึ่งหลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์คนสกุลม่านศัตรูคู่อาฆาตของคนสกุลอี้เดินทางมาระรานถากถางถึงพิธีไว้อาลัย ซึ่งตรงกับเนื้อหาในนิยายทุกกระเบียดนิ้ว

เมื่อซินเหยียนลองมาทบทวนเนื้อหาในนิยายอย่างตั้งอกตั้งใจ จึงพบว่าช่วงเวลานี้ยังอยู่ในเนื้อหาบทนำซึ่งเป็นการปูเนื้อเรื่อง เพื่อให้นักอ่านรู้จักความเป็นมาของพระเอก

เมื่อเริ่มบทที่หนึ่ง...พระเอกจะได้พบกับนางเอก ‘ม่านลู่เสียน’ บุตรสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวของตระกูลม่าน ตระกูลที่มีความแค้นกันมาอย่างยาวนาน เพราะเสนาบดีม่านคือชนวนที่ทำให้บิดาของพระเอกต้องตายอย่างอยุติธรรม เขาจึงจับบุตรสาวของศัตรูมาล้างแค้น หวังยัดเยียดชาติพันธุ์ให้ฝังลึกลงในครรภ์ของบุตรสาวศัตรู

แล้วความแค้นก็ก่อเกิดเป็นความรัก เนื้อหาดำเนินไปเฉกเช่นนิยายรักโรมานซ์ เน้นขายฉากรักวาบหวิวทั่วไปที่ไม่ได้มีพล็อตซับซ้อนอะไรมากนัก

แล้วบทที่สี่ ‘เกอผู่เยว่’ ก็ปรากฏตัวขึ้น ‘นางร้าย’ ผู้เป็นคู่หมายที่มารดาของพระเอกเคยทาบทามด้วยวาจาเอาไว้ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็กๆ

นางร้ายถือตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพระเอก คอยตามราวีนางเอกต่างๆ นานา และทำให้พระเอกเข้าใจนางเอกผิดคิดว่านางเอกมีใจให้กับพระรอง จึงขังนางเอาไว้ บังคับให้นางเป็นเครื่องบำเรอกามบนเตียง เป็นการบีบคั้นขยี้หัวใจคนอ่านให้ส่งใจช่วยนางเอกที่น่าสงสาร ทุกครั้งที่พระเอกเข้าใจนางเอกผิดก็มักจะไปจบที่เตียงเสมอๆ

ซึ่งเนื้อเรื่องระหว่างนี้เป็นฉากรักที่โลดโผน มีเนื้อหาของนางร้ายแทรกมานิดหน่อยพอให้เป็นฉนวนแห่งความเข้าใจผิด ก่อนจะตัดไปที่ฉากรักอีกคราและอีกครา เรียกได้ว่าพระเอกของเรื่องนี้หื่นกาม มากตัณหา และเอาดุมาก!

“ให้ตายเถอะ แค่คิดถึงเนื้อหาในนิยายก็รู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหลแล้ว ใครจะไปคิดว่าอาหลงจะเป็นคนหื่นจัดขนาดนั้นกัน รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ”

คิดมาถึงตรงนี้จางซินเหยียนก็ถึงกับส่ายหน้าช้าๆ ยกมือขึ้นกับกุมขมับ นางจดจำสหายวัยเยาว์ว่าเป็นเด็กชายตัวน้อยที่มักวิ่งตามหลังนางอยู่เสมอๆ แม้ภายหลังเขาจะค่อยๆ โตขึ้นจนแขนขายาวเก้งก้างแต่ก็ผ่ายผอมหาได้ชวนมอง

ทว่า ณ เวลานี้จางซินเหยียนได้ตระหนักรู้แล้วว่าไม่มีสหายวัยเยาว์ที่วิ่งตามหลังนางอีกต่อไปแล้ว อี้เฟยหลงตัวสูงกว่านางจนต้องแหงนคอมอง ไหล่ของเขากว้าง เรือนกายสูงโปร่ง ใบหน้าคมคร้ามรับกับจมูกโด่ง ดวงตาคมกร้าวเจือไปด้วยความเศร้าโศกทว่ากลับมีเสน่ห์ชวนหลงใหล