บทที่ 3 หลอกล่อ

“มีความสุขกันไงสาวน้อย” อัศวินไม่พูดเปล่าแต่มือเขากำลังขย้ำหน้าอกของหญิงสาวไปด้วย มันทำให้เธอกัดฟันข่มความต้องการของตัวเองที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยจากความฝัน

“อือ ไม่ ออกไปนะคนฉวยโอกาส” กรรณิกาพยายามผลักไสเขาแต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อเสือร้ายอย่างอัศวินเข้าขย้ำเหยื่อแล้วเขาต้องได้กิน ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ต่ำไปตามขอบกางเกงชั้นใน ปากหนาก้มลงประกบปากบางไม่ให้ปฏิเสธความต้องการของตัวเอง

เห็นอยู่ว่าเธออยากแค่ไหน

“อยากขนาดนี้ยังปฏิเสธ” ปากที่ละออกจากความหวานไล่ลงไปตามกกหูสวยขบเม้มเบาๆ พร้อมกับกระซิบเสียงพร่า ร่างบางตัวบิดเร่า ๆ สองขาหนีบเข้าหากันเมื่อโดนรุกล้ำพร้อมกับมือที่พยายามดันไหล่หนาของเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล ขาแกร่งแทรกไปตรงหว่างขาเล็กดันให้ขาทั้งสองข้างของเธอแยกออกจากกัน มือร้ายกาจของเขาก็ขยี้จุดความเป็นสาวที่ไวต่อสัมผัส

“อ๊า ไม่ อย่าทำอย่านั่น ไม่” เสียงครางแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับเสียงปฏิเสธที่แทบจะไม่ได้ยินเพราะความวาบหวามเข้าครอบงำ

ตอนนี้เธอไม่ได้ฝันมันคือความจริงที่เกิดขึ้นในครั้งแรกของวัยสาว กับคนที่พึ่งจะได้พบหน้าและคุยกันเพียงแค่ไม่กี่คำ คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่พี่ชายเธอไว้ใจฝากเธอไว้กับเขา แต่เขากับฉวยโอกาสกับเธออย่างหน้าไม่อาย

“หยุดนะ ฉันเป็นน้องสาวเพื่อนคุณนะ ปล่อย ได้โปรด” ก่อนที่อารมณ์ของเธอจะควบคุมไม่อยู่กรรณิกาพยายามพูดอีกครั้ง เพื่อให้เขายอมปล่อยและมันก็ได้ผลเมื่อมือที่กำลังปลดตะขอบราของเธอชะงัก

“แน่ใจนะว่าจะให้ปล่อย” อัศวินถามร่างบางเพื่อความแน่ใจ ตอนนี้เขารู้ดีว่าเธอทรมานแค่ไหนเขาเองก็เช่นกัน มืออีกข้างยังไม่ยอมออกตรงนั้นของหญิงสาวและแอบสะกิดมันเบาๆ เพื่อย้ำในสิ่งที่เขาถาม

“แน่.....ใจ” เสียงหวานตอบสั่นเครือ

“แต่ผมไม่ให้” พูดจบคนร้ายกาจก็จัดการปิดปากสวยที่กำลังอ้าปากขึ้นปฏิเสธตนอีกครั้ง ถ้าวันนี้สิ่งที่กำลังทำไม่ระเบิดออกมา ไม่ได้รับการปลดปล่อย เขาคงตายแน่

เฮือก

ร่างบางแอ่นตัวขึ้นเมื่อรับรู้ว่ามีบางสิ่งรุกล้ำเข้ามาในร่างกายเธอ ปากหนาไซร้ซอกคอหอมกรุ่นขบเม้มเบาๆ ปลดสิ่งกีดขวางออกจากร่างบาง ลูบไล้ลงไปตามที่ใจปรารถนาจนถึงทรวงอกสวยที่เขาเห็นชัดกับตาแล้วว่ามันสวยงามแค่ไหน

“อ๊า อย่า” ถึงร่างกายจะไม่ต่อต้านแต่จิตใจของเธอยังต่อต้านเขาเต็มที่ ชายหนุ่มชะงักนิดหน่อยก่อนจะทำต่อ

“ก็ได้ แต่คุณต้องช่วยผม” เขายอมปล่อยเธอไปแต่ต้องได้รับการปลดปล่อย

“คนหน้าไม่อาย”

“ดีกว่าคนที่นอนเพ้อฝัน” คำพูดของร่างใหญ่ทำให้เธออ้าปากค้างแต่ก็มีเวลาไม่ให้คิดนานเมื่อเขาเคลื่อนตัวลงไปตามร่างกายของเธอ ลงไปถึงหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกินที่ตอนนี้มันหดเกร็งรับสัมผัสจากเขา

ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก ความช่ำชองของเขาหลอกล่อให้เธอมัวเมาไปกับมัน จากที่ได้แต่ดูคลิปแล้วแต่งนิยายตอนนี้เธอกำลังปฏิบัติซะเองมันไม่เหมือนที่คิดไว้เพราะเธอไม่คิดว่าความจริงมันจะทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนี้

“แต่คุณบอกว่าจะปล่อยฉัน”

“ใช่ แต่เราต้องเสร็จ” คำว่า "เสร็จ" ทำให้ร่างบางต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อความอุ่นชื้นฉกชิงเข้าที่ความอ่อนไหวของเธอ อัศวินไม่คิดรังเกียจร่างบางนี้เลยด้วยซ้ำ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอผ่านมือชายมาแล้วก็ตาม แต่ร่างกายของเขามันเรียกร้องอยากจะชิมความหวานจากร่างกายเธอทุกซอกทุกมุม

“อ๊า ออกไป อ๊า” ทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุมเพราะลิ้นร้ายกาจของเขาได้ทำการจาบจ้วงเข้ามาในร่างกายเธอมันพลิ้วไหวไปมา หลอกล่อให้เธอเข้าหามันอย่างร้ายกาจจนหลงลืมสิ่งที่ตัวเองบอกว่าจะไม่เผลอไผล

มือหนึ่งขย้ำกลุ่มผมหนาให้แนบชิดขึ้น อีกมือก็ขย้ำอกตัวเองเพื่อระบายความเสียวซ่านหลับตาพริ้มคิดว่าตอนนี้คือความฝัน

“ไม่ไหว”

“เราต้องไปพร้อมกันสาวน้อย” คนที่คิดว่าตัวเองต้องไม่เสียงเปรียบรีบผละออกจากร่างบาง ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วรีบลงมาทาบทับ จากความตั้งใจแรกว่าจะไม่ฝืนใจเธอ ตอนนี้เขากำลังจะเปลี่ยนใจเมื่อความแข็งแกร่งของเขาสัมผัสเข้ากับความอ่อนนุ่มของเธอ เธอช่างเร่าร้อนและเรียกร้องอย่างไม่รู้ตัว บางครั้งก็ไร้เดียงสาจนเขาคิดว่าเธอไม่เคย

“ไม่” เมื่อรู้ตัวว่ามีอะไรแข็งๆ ใหญ่โตมาสัมผัส กรรณิการู้สึกตัวอีกครั้งและผลักเขาออกด้วยแรงอันน้อยนิด

“ไม่อะไร” แต่คนหน้ามึนกลับไม่ฟังเสียงนั่น เขาเพียงแค่ถามแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบก้มลงไปหาสิ่งที่มันล่อตาล่อใจดูดดึงมันอย่างเมามัน

“คุณสัญญาแล้ว อ๊า” ถึงแม้จะทรมานแค่ไหนแต่เธอก็ยังสำนึกได้ว่าไม่ควรทำเช่นนี้

“โอเค สัญญา อืม แต่คุณห้ามขัดขืนไม่งั้นผมไม่รับประกัน”

“คุณจะทำอะไร”

“เงียบ ครางอย่างเดียว” เมื่อโดนเอ็ดร่างบางก็ปิดปากเงียบให้เขาจับตัวเองขึ้นมานั่งบนตักแกร่งหน้าตาเฉย สองขารัดไว้ที่เอวสอบ ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเสียดสีกันไปมาทำให้เธอร้อนรุ่มขึ้นไปอีก นี่มันพระเอกของเธอชัดๆ

“เปลี่ยนใจรึไง” เมื่อเห็นสายตาของสาวเจ้าอัศวินถึงกับอยากเข้าไปในกายเธอตอนนี้ ก็เธอเล่นมองเขาเหมือนจะกลืนกินเสียอย่างนั้น

“ไม่”

“งั้นก็คราง”

“คนบ้า คนทุเรศ” กรรณิกาก่นด่าคนที่บอกให้เธอคราง เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด พี่ชายเธอไว้ใจเขาได้ยังไง

คนที่ตอนนี้กำลังจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่จับคนที่นั่งอยู่บนตักขยับโยกเบาๆ จับขาเธอให้รัดเอวสอบมากขึ้น

“อ๊า” เหมือนยังไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อมือที่จับอยู่เอวบางขยับให้เธอโยกขึ้นลง สองมือก็คล้องเข้าที่คอแกร่ง

“คุณ” ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปเติมเต็มแต่อัศวินคิดว่ามันช่างวิเศษ เธอทำให้เขามีความสุขไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่าน สักวันเขาต้องได้เข้าไปในร่างเธอโดยที่เธอเต็มใจ

ถึงตอนนี้เขาจะสามารถหลอกล่อเธอได้ แต่ยังก่อนมันยังไม่ใช่ตอนนี้แต่มันต้องเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน แม่กวางน้อยของเขา

“อ๊า เร็วขึ้น” เสียงครางกระหึ่มสั่งเร่งเร้าให้ร่างบางขยับเร็วขึ้น แรงเสียดสีจากด้านล่างทำให้เขาแทบปริแตก รีบสวนเอวขึ้น หน้าก็แนบอยู่ที่หน้าอกหน้าใจของหญิงสาว สองร่างช่วยกันขับเคลื่อนให้ความทรมานที่หอมหวานนี้สิ้นสุดลง

เสียงครางกระหึ่มพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับสองร่างหอบกระเส่าใบหน้าที่ชื้นเหงื่อ ซบลงที่บ่าแกร่ง ถึงแม้จะไม่ได้สอดประสานกันแต่ก็เหมือนเขาเข้ามาข้างในตัวเธอจริงๆ

“ปล่อยฉันได้แล้วคนทุเรศ”

“หึ....ก็เห็นว่าเราทำร่วมกันถ้าผมจะทุเรศคุณก็ต้องทุเรศด้วย” เสียงเข้มแหบห้าวหัวเราะเบาๆดังขึ้นข้างหูพร้อมกับวาจาที่ทำให้กรรณิกาต้องหน้าแดงร่างบางกัดปากตัวเองแน่นเมื่อคิดว่าเธอคงทำอะไรเขาไม่ได้ จึงคิดจะลุกออกจากเขาแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะเขากอดเธอไว้แน่น

“ปล่อยนะ คุณทำกับผู้หญิงที่เจอกันวันแรกได้ยังไง” ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเจอกับเขามาแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยคุยกับเขาจริงจังเลยสักครั้งและนั่นมันก็นานจนเธอเกือบจำเพื่อนพี่ชายคนนี้ไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

“เจอกันแค่แป๊บเดียวผมก็ทำได้”

“ทุเรศ” เมื่อคิดว่าถ้าอยู่แบบนี้นานหน่อยเขาคงอดใจไม่ไหว อัศวินจึงปล่อยร่างบางให้ลงจากตัวส่วนตัวเขาเองก็ขยับขึ้นไปพิงหัวเตียงโดยไม่คิดจะปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า มองคนที่เข้าห้องน้ำอย่างร้อนรนด้วยสายตานิ่งๆ

คนที่ผละตัวออกได้ก็รีบวิ่งหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เธอขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำอยู่นานพอควรเพราะรอให้เขาออกไปก่อน

นานนับชั่วโมงเมื่อเธอออกมาเธอก็ไม่เห็นเขาจริงๆ กรรณิกาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ การอยู่ที่นี่ของเธอคงไม่สงบสุขเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า น้ำตาเธอก็ไหลออกมา ถึงแม้เธอจะเรียนเมืองนอกแต่เธอก็ไม่เคยมีแฟน เธอเป็นคนเก็บตัวและโลกส่วนตัวสูงพอสมควร เพราะงานที่เธอชอบ มันต้องอยู่เงียบๆถึงจะทำได้

ถึงเธอจะมีรูเมทอยู่ด้วยแต่รูเมทของเธอก็เข้าใจดี ค่อยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ไม่ใช่เธอเป็นคนไม่ทันคนเธอแค่ไม่อยากยุ่งกับใครก็เท่านั้นเอง แต่ก็มีบ้างที่ออกไปเที่ยวแต่มันก็ไม่บ่อยนัก

ส่วนความฝันของเธอมันก็เป็นเพียงจินตนาการที่มีผลมาจากความคิดของเธอเอง เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอย่างนั้นจริงๆกับผู้ชาย แถมยังเป็นผู้ชายที่ไม่ได้รัก

“คุณกวางค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้เธอได้สติ เช็ดน้ำตาแล้วก็หันไปมองทางประตู

“ค่ะ ป้านิ่ม” เธอเช็ดน้ำตาออกลวกๆ สำรวจตัวเอง สุดลมหายใจเข้าลึกๆ

พอทำใจได้ก็รีบลงไปด้านล่าง พอเดินลงมาเท้าเล็กก็ชะงักเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอหลบสายตาเขา ไม่กล้าสบตาเขาที่จ้องมองมา ตั้งแต่ที่เธอมาถึงเธอยังไม่เห็นคนในครอบครัวคนอื่นของเขาเลยนอกจากลูกน้องสองคนและแม่บ้าน

“เชิญค่ะคุณกวาง” เสียงเรียกของป้านิ่มทำให้กรรณิกาได้สติอีกครั้ง กรรณิกาเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับชายหนุ่มด้วยหัวใจที่สั่นไหว แม่บ้านตักข้าวให้แต่เธอก็ยังไม่ยอมลงมือทาน