บทที่ 2 ผู้อาศัย

เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาถึงตัวบ้าน เจ้าของไร่ก็ลงจากรถ ยืนรอเธออยู่หน้าบ้าน โดยมีลูกน้องทั้งสองคอยเปิดประตูรถให้แขกสาว หญิงสาวก้าวลงมาจากรถมองบ้านไม้สองชั้นที่หลังใหญ่โตพอสมควรหันหน้าซ้ายขวามองบรรยากาศรอบๆ ก็เห็นว่ามันน่าอยู่ทีเดียว

“ป้าครับนี่คุณกรรณิกาเธอจะมาอยู่ที่นี่ ฝากดูแลเธอด้วยนะครับ”

เสียงของอัศวินที่แนะนำเธอทำให้เธอได้สติหันกลับมามองเขา ก็เห็นมีแม่บ้านสองคนยืนอยู่ อัศวินสั่งแม่บ้านแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ตัวเองพามาด้วยสักนิด จนกรรณิกาเองไม่รู้จะทำตัวยังไง

นี่พี่สิงห์คิดยังไงถึงให้เธอมาอยู่กับคนเย็นชาแบบเขากันนะ

“สวัสดีค่ะ เรียกหนูว่ากวางก็ได้นะคะคุณป้า” กรรณิกายกมือสวัสดีป้าแม่บ้าน เมื่อคนที่เป็นแม่บ้านได้รับความเคารพจากแขกของเจ้านายเธอก็รีบพนมมือกลับ

“อย่าไหว้ดิฉันเลยค่ะคุณหนู”

“ไม่ได้ค่ะ ป้าอายุมากกว่าหนูคิด ซะว่าหนูเป็นลูกหลานสักคนนะคะป้า ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” ป้านิ่มคนเก่าคนแก่ของที่นี่ยิ้มปลื้มปริ่มที่เห็นกิริยาอ่อนหวานของหญิงตรงหน้าที่ไม่ถือตัวเองสักนิด

กรรณิกาถึงจะไปอยู่เมื่อนอกนานแต่ก็ได้รับการอบรมจากมารดาอยู่เสมอว่าเราเป็นเด็กต้องรู้จักนอบน้อมต่อผู้ใหญ่

“ก็ได้ค่ะ ป้าชื่อนิ่มนะคะคุณกรรณิกา ส่วนนี่นังแตงอ่อนมีอะไรเรียกใช้มันได้เลย ไปค่ะป้าจะพาไปดูห้อง” กรรณิกาเดินตามหญิงชรา เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเจ้านายของเธอได้บอกว่าจะมีแขกมาพักที่นี่ให้จัดห้องให้หน่อยซึ่งเธอก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่คิดว่าคนที่เจ้านายพามาจะเป็นหญิงสาวสะสวยหน้าตาน่ารัก กิริยาอ่อนหวานเช่นนี้

“เรียกหนูว่ากวางเฉยๆ นะคะคุณป้า แต่งอ่อนด้วยนะ ไม่เอาคุณกรรณิกา กวางอยากอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ” กรรณิกาพูดไปด้วยเดินไปด้วย ป้านิ่มที่ได้ยินถึงกับยิ้มกว้างอีกครั้ง

“ค่ะคุณกวาง”

“ป้าคะ” กรรณิกาหน้าง้อใส่ป้านิ่ม แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ด้านนอกที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเลขาของอัศวินมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

ในใจของทั้งสองคิดตรงกันว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว

“นี่ห้องของคุณนะคะ ส่วนห้องทางซ้ายมือเป็นห้องของคุณเสือ” กรรณิกาทำหน้างงนิดหน่อยเมื่อเธอรู้ว่าห้องข้างๆ ของเธอเป็นห้องของใคร

“ขอบคุณค่ะ”

“พักผ่อนนะคะ เดียวเย็นๆ สักหน่อยจะให้นางแตงมาเรียกไปรับประทานอาหาร” ยังไม่ทันที่กรรณิกาจะได้ถามอะไรต่อป้านิ่มก็ออกจากห้องไปซะแล้ว

“ป้าคุณกวางน่ารักเนอะ จะมาเป็นนายหญิงของเรารึเปล่าป้า เพราะนายไม่เคยมาผู้หญิงคนไหนมาค้างที่นี่เลย” เมื่อส่งแขกเข้าห้อง แตงอ่อนที่มองอยู่นานก็พูดขึ้น

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีเพราะข้าก็อยากเห็นคุณเสือเป็นฝั่งเป็นฝาสักที”

“เนอะป้าเนอะ” ป้านิ่มที่เป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่พูดขึ้น เธออยู่ที่บ้านหลังนี้มานาน ก่อนที่อัศวินจะเข้ามาอยู่ที่นี่ซะอีก

กรรณิกาจัดการเปิดกระเป๋าที่เด็กยกขึ้นมาให้ จัดเสื้อผ้าใส่ตู้ หยิบโน๊ตบุ๊คของตัวเองออกมาวางไว้บนเตียง ห้องนี้ไม่ใหญ่มากแต่เธอคิดว่ามันพอดีแล้ว เมื่อจัดเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกไปที่ระเบียง ก็ต้องร้องว๊าวกับบรรยากาศตรงหน้า พื้นหญ้าเขียวขจีเนินสูงต่ำขึ้นลงเป็นลูกๆ นี่มันสถานที่ในฝันชัดๆ

เธอฝันว่าอยากมีบ้านสักหลังมีบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติ เงียบสงบเอาไว้เขียนงานที่เธอรัก และตอนนี้เธอก็ค้นพบมันแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหยิบโน๊ตบุ๊คออกมานั่งที่ระเบียงนั่งลงบนโต๊ะที่ตั้งไว้อย่างน่ารัก

แทนที่เวลานี้จะเป็นเวลาพักผ่อนของหญิงสาวข้างห้องแต่เธอกลับเอาแต่รัวมือลงแป้นพิมพ์อย่างขะมักเขม้นหน้าสวยหลากหลายอารมณ์ ทำให้คนมองขมวดคิ้ว กรรณิกาไม่รู้เลยว่าได้มีคนแอบมองเพราะตั้งแต่ที่เธอเดินมาออกมาที่ระเบียงชายหนุ่มข้างห้องก็ยืนอยู่ก่อนแล้ว มองเห็นทุกการกระทำของเธอ

กรรณิกาแต่งนิยายของเธออย่างมีความสุข สมองของเธอแล่นออกมาเป็นฉากๆ เมื่อมาถึงที่นี่ ทำให้เธอตื่นเต้นดีใจงานลื่นไหล จนแต่งจบไปหลายตอน

“อืม เมื่อยจัง” ยกมือทั้งสองข้างบิดขี้เกียจแล้วเอนหลังเพื่อพักผ่อน แล้วก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ส่วนคนที่มองเธออยู่ก่อนแล้วเห็นสาวเจ้าหลับเขาก็ถือวิสาสะเข้ามาในห้องเธอ แต่ถ้าเข้ามาปกติก็ไม่ใช่อัศวิน พูดง่ายๆ คือเขาปีนมาหาเธอจากทางระเบียง ซึ่งมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากเพราะระเบียงมันไม่ได้สูงมาก

เมื่อข้ามมาได้อัศวินยืนมองร่างบางที่หลับพริ้มอย่างมีความสุข เขารู้สึกควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เมื่ออยู่ใกล้กับน้องสาวเพื่อนคนนี้ ซึ่งเขาอธิบายความรู้สึกไม่ถูกว่าเขาเป็นอะไร ความร้อนรุ่มในร่างกายที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาพยายามไม่อยู่ใกล้เธอเพราะเห็นว่าเธอเป็นน้องสาวของเพื่อนรัก ซึ่งถ้าเขาทำอะไรลงไปเป็นอันต้องแตกหักกันแน่

แต่ตอนนี้สาวเจ้ากับไม่ระวังตัวเอาซะเลย อัศวินตัดสินใจอุ้มร่างบางขึ้น กรรณิกาเมื่อรู้สึกว่าถูกรบกวนการนอนก็ขยับตัวนิดหน่อยแต่เธอยังไม่ตื่น ท่าทางนั่นของเธอทำให้อัศวินครางในลำคอเบาๆ

“เควินจ๋า อ๊า ไม่เอาตรงนั้น ไม่เอา” เสียงครางกระเส่าที่ออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ขาแกร่งที่กำลังจะก้าวถึงเตียงชะงัก มองเจ้าของร่างที่เหมือนจะฝันเรื่องวาบหวามอยู่ตอนนี้

“หึ ร่านใช่ได้หนิ” อัศวินมองร่างบางที่บิดกายไปมา เมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง ก็อยากจะกระโจนเข้าหาเมื่อเธอเห็นเริ่มลูบไล้เนื้อตัวตัวเอง

“เควิน อ๊า” ร่างบางที่กำลังฝันหวาน ไม่รู้เลยว่ามีคนจ้องมองเธออยู่

“มันน่านัก” อัศวินได้แต่กัดฟันกรอดข่มความต้องการที่ลุกโชน เสียงที่ร่างบางครางชื่อคนอื่นทำให้เขาหงุดหงิด ถ้าลองมาครางชื่อเขาดูบ้างมันจะเร้าใจแค่ไหน

ร่านขนาดนี้ถ้ามีเขาเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ร่างแกร่งค่อยๆ ก้าวขึ้นเตียงมองมือบางที่กำลังเคล้นคลึงทรวงอกของตัวเอง เสื้อเชิ้ตตัวบางที่เธอใส่มาตั้งแต่ที่สนามบินร่นขึ้นมาเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน สองขาเบียดเสียดเข้าหากันขยับไปมาเหมือนจะบรรเทาความร้อนในกาย

มือหนาที่หยาบกร้านจากการทำงานค่อยๆ ลูบไล้ขึ้นตามเรียวขาสวยที่มีกางเกงยีนห่อหุ้ม ไล้เบาๆ ตั้งแต่ปลายเท้ามาหยุดที่โคนขา ทำให้เสียงครางกระเส่าดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม ในชีวิตนี้อัศวินไม่คิดเลยว่าจะต้องมาลักหลับผู้หญิง ทั้งที่มีแต่คนวิ่งเข้าหาเขาทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ได้คุยกันแค่ไม่กี่คำ กับทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อ ถ้าเขาไม่ได้เธอคงนอนไม่หลับ

“อ๊า” เมื่อคิดว่ามือแค่นั้นมันจะทำให้เธอเสียวซ่านเท่ามือเขาได้อย่างไร อัศวินก็ถือโอกาสเคล้นคลึงหน้าอกคู่สวยของเธอแล้วจับมือบางขึ้นไปไว้เหนือหัว และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดภูเขาทั้งสองลูกของเธอทั้งใหญ่และนุ่มมือเขาอย่างมาก

ของแท้ซะด้วย

ร่างบางเริ่มคิดว่านี่เธอกำลังฝันหรือว่ามันคือเรื่องจริง ทำไมเธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังถูกรุกล้ำ แต่คงไม่ใช่เพราะตอนนี้เธอกำลังฝัน พระเอกของเธอกำลังทำอะไรต่อมิอะไรกับเธอ กรรณิกาฝันเรื่องแบบนี้บ่อยมากตั้งแต่เธอเริ่มเขียนนิยายแนวนี้ ช่วงแรกเธอเองแอบคิดว่าตัวเองแอบจิตรึเปล่า ซึ่งเธอก็ยังไม่กล้าไปปรึกษาหมอเพราะกลัวหมอหาว่าเธอหื่น และเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย ซึ่งตอนนี้เธอก็เริ่มชินกับมันซะแล้ว

เมื่อเริ่มทนไม่ไหว อัศวินก็จัดการชิมความหวานจากริมฝีปากบางที่ส่งเสียงครางออกมาให้เขาทรมาน

ในคราเดียวกัน ในความฝันกรรณิกาก็กำลังกระโจนเข้าหาพระเอกนิยายของตัวเองอย่างเร่าร้อน รับจูบดูดดื่มที่ฝ่ายนั่นกำลังมอบให้ มือที่ถูกจับไว้ปล่อยให้เป็นอิสระยกขึ้นมาเกาะกุมไหล่หนา ที่ตอนนี้เจ้าของร่างได้ขึ้นคร่อมร่างบางเต็มตัว กักขังไว้ไม่มีที่ว่างระหว่างกัน

“อืม” เสียงครางพึมพำของทั้งคู่ดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เสื้อตัวสวยของหญิงสาวถูกถอดโยนออกไปตกอยู่ข้างเตียง ตามด้วยกางเกงที่มือแกร่งดึงมันลงมาอย่างร้อนรน

“สวย” เมื่อได้เห็นร่างบางที่มีอาภรณ์ห่อหุ้มเพียงแค่สองชิ้นก็ทำให้คนเห็นร้อนรุ่มขึ้นอีกทวีคูณ แต่คนที่ถูกรุกล้ำกลับลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้ พอลืมตาขึ้นก็ทำให้เธอเบิกตากว้างมองคนที่คร่อมเธออยู่ทั้งร่างด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรั่วเมื่อคิดว่าสิ่งที่ตัวเองฝันมันคือเรื่องจริง

“คุณ” การตื่นของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มตกใจเลยสักนิด เขากลับกระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“ไง ในฝันมันจะสู้ของจริงได้ยังไง” อัศวินพูดออกมาเสียงเรียบๆ คร่อมตัวอยู่เหนือร่างบาง

“คุณกำลังทำอะไร” กรรณิกาถามเขาเสียงสั่น ตอนนี้เขาเหมือนเสือร้ายที่จ้องจะขย้ำกวางน้อยอย่างเธอ