ตอนที่ 1 เนื้อคู่ (1)

วันหนึ่งของฤดูร้อน ปี ค.ศ. 2050

ภายในคอนโดหรูใจกลางของเมืองฉงชิ่ง มหานครที่ใหญ่ที่สุดของประเทศจีนที่แสนเจริญรุ่งเรือง นี่คือเมืองท่องเที่ยวที่ผสมผสานระหว่างตัวเมืองกับธรรมชาติได้อย่างลงตัว

หญิงสาววัยทำงานใส่แว่นตาหนาเตอะกำลังนั่งวุ่นอยู่กับยอดขายสินค้าของตัวเองในเว็ปไซต์ออนไลน์ ยอดสั่งซื้อของเดือนนี้เยอะกว่าเดือนที่ผ่านมามาก เธอกังวลว่าสินค้าในสต็อกไม่รู้จะมีเพียงพอส่งให้ลูกค้าได้ทันกำหนดหรือไม่ เห็นทีว่าคงต้องสั่งของมาเก็บไว้เพิ่มเสียแล้ว

จางอี้ถิงเปิดหน้าอีเมลล์ขึ้นมา แล้วส่งคำสั่งซื้อไปที่บริษัทที่ผลิตสินค้าให้เธอทันที พิมพ์ข้อความรายละเอียดต่าง ๆ เสร็จ ตรวจสอบความถูกต้องของจำนวนสินค้าที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว คำสั่งซื้อก็ถูกส่งออกไปทันทีที่คลิกนิ้วลงที่แป้น

“เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว” หญิงสาวพูดพร้อมปิดพับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ้คของตัวเองลงช้า ๆ อย่างทะนุถนอม เพราะเจ้าสิ่งนี้อายุอานามก็หลายปีแล้ว มันอยู่กับเธอมาตั้งแต่ตอนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ ๆ เลย

ตอนนั้นเพราะโลกออนไลน์เป็นโลกที่ได้เปรียบ ใคร ๆ ก็อยากทำงานอยู่กับบ้านจึงต้องซื้อเป็นรางวัลให้ตัวเอง ไม่คิดว่าความคิดชั่ววูบที่ยังไม่อยากสมัครงานบริษัท อยากลองขายของออนไลน์ดูเล่น ๆ แต่กลับกลายเป็นอาชีพจริงจังมาจนถึงตอนนี้

เสียงดูดฝุ่นดังมาจากห้องนอนขนาดกลางอยู่สักพักก็เงียบลง หญิงวัยกลางคนเดินออกมาพร้อมหิ้วเครื่องดูดฝุ่นออกมาด้วย เพื่อที่จะไปทำความสะอาดห้องอื่นต่อ

“คุณจาง ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ งั้นป้าขอดูดฝุ่นห้องนี้หน่อยนะ” ป้าหวังแม่บ้านประจำอาคารพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าหญิงสาวเจ้าของห้องลุกออกมาจากหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้ว

หญิงวัยกลางคนยิ้มให้จางอี้ถิงหนึ่งทีก่อนจะแซวว่า “คุณจางทำงานหนักอย่างนี้ระวังจะไม่มีเวลามีแฟนนะคะ”

“โธ่ป้าหวัง ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยค่ะ” จางอี้ถิงตอบพร้อมกับมุ่ยปากเล็กน้อย เธออายุปาเข้าไปเกือบจะเลขสามแล้ว แต่ไม่เคยมีแฟนเลย นี่เป็นปมในชีวิตที่ไม่ค่อยอยากพูดถึงสักเท่าไหร่

“ป้าคิดว่าคุณจางต้องมีอะไรแน่ ๆ เลยค่ะ ถึงทำให้ไม่อยากมีแฟน” ป้าหวังพูด น้ำเสียงเหมือนกังวลจริง ๆ

เธอเห็นหญิงสาวคนนี้มานาน ตั้งแต่ย้ายเข้ามาที่ตึกนี้ก็ไม่เคยเห็นเธอพาผู้ชายมาที่ห้องสักครั้ง จะว่าเจ้าของห้องสาวไม่สวยก็ไม่ใช่ กลับตรงกันข้าม เธอทั้งสวยทั้งเก่ง แต่น่าแปลกที่ไม่มีคนรักเสียที

“ไม่มีอะไรหรอกมั้งคะ ป้าหวังคิดมากไปหรือเปล่า” จางอี้ถิงกล่าวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก เรื่องฟงเรื่องแฟนเรื่องความรักอะไรกัน ถึงเวลาจะมีก็มีเอง แม้จะไม่มีเธอเองก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น

ทุกวันนี้มีงานสบาย ๆ ได้เงินไม่ต้องเหนื่อยออกไปทำนอกบ้าน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเป็นครั้งคราว ไม่ได้รู้สึกขาดอะไร แม้จะเหงาบ้างบางครั้ง แต่รวม ๆ คือชีวิตดี๊ดี...

..............

เสียงข้อความเข้าดังขึ้น จางอี้ถิงจึงเดินที่โต๊ะที่ตัวเองวางโทรศัพท์มือถือไว้ แล้วสไลด์หน้าจอเปิดข้อความขึ้นมา เป็นข้อความจากเสี่ยวเพ่ยเพื่อนสนิทของเธอเอง

“ที่ไหน”

“กี่โมง”

“เช้าจัง ตื่นไม่ไหว”

“โอเค”

“”

ที่จริงแล้วจางอี้ถิงไม่ค่อยเชื่อเรื่องดวงหรือคำทำนายสักเท่าไร เธอมีความคิดว่าชีวิตคนเราขึ้นอยู่กับการกระทำของตนเอง แต่ที่ปฏิเสธไม่ได้ก็เพราะว่าเสี่ยวเพ่ยเป็นคนชอบดูดวงมาก ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรก็จะต้องมีการดูดวงเพื่อเสริมความมั่นใจก่อน และจะต้องลากเธอไปด้วยทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกันเสี่ยวเพ่ยจองหมอดูแม่น ๆ เอาไว้ให้แล้ว ไม่รู้ว่าเพื่อนรักมีเรื่องอะไรที่ตัดสินใจไม่ได้จนต้องไปพึ่งพาคำพูดคนอื่นอีก

แต่ว่ามันก็ใช่เรื่องเสียหายอะไรในเมื่อก็แค่จ่ายเงินไม่เท่าไหร่ ก็สามารถเสริมความมั่นใจในการตัดสินใจทำบางอย่างได้ อีกทั้งช่วงนี้ใคร ๆ ก็ทักว่าเธออายุปาเข้าไปจะสามสิบแล้วก็ยังไม่ทีแฟนสักที เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เพียบพร้อมขนาดนี้ มีบ้าน มีรถ มีธุรกิจเป็นของตนเอง แถมรูปร่างหน้าตาก็ไม่ด้อยไปกว่าใครเลย

..............

เช้าวันต่อมาจางอี้ถิงตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพราะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปดูดวงกับเสี่ยวเพ่ย เธอจะแต่งหน้าอย่างลวก ๆ ก็ไม่ได้เพราะค่านิยมของสาวจีนยุคนี้นั้นถ้าไม่สวยจะไม่ออกจากบ้าน แม้ว่าเบ้าหน้าและผิวจะดีแค่ไหน แต่ก็ต้องเติมแต่งให้ดูเหมือนไม่แต่งซึ่งไม่ง่ายเลย กว่าจะจัดการตัวเองเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมง

วันนี้เธอไม่อยากขับรถไปเอง เพราะว่าหงหยาต้งก็ไม่ได้ไกลมาก นั่งรถไฟฟ้าไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว และไม่ต้องเสียเวลาวนหาที่จอดรถอีกด้วย หรือพอมีที่จอดรถก็มักจะอยู่ไกลแสนไกลจากเป้าหมายที่ต้องไปในวันนี้ นั่นต้องเดินจนเหนื่อยทีเดียว รถสาธารณะจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

“จางอี้ถิง แกมาเก้าโมงพอดีเป๊ะ” เสี่ยวเพ่ยพูดพลางเบ้ปากให้เพื่อนสนิทที่ไม่ชอบตื่นเช้า

“รีบไปเถอะ” จางอี้ถิงบอกอย่างเนือย ๆ นี่ยอมตื่นเช้ากว่าปกติก็ดีเท่าไหร่แล้ว แถมมาตรงเวลาไม่ได้มาสาย แต่คนบางคนยังทำเหมือนจะไม่พอใจอีก

สองสาวมาถึงร้านหมอดู ตามคิวแล้วเสี่ยวเพ่ยจะได้ดูก่อน ดวงของเสี่ยวเพ่ยนั้นไม่ได้มีอะไร หมอดูเพียงทักว่าเธอควรจะเปลี่ยนงานเท่านั้นเพราะงานที่ทำอยู่อาจจะทำให้เสียสุขภาพไปมากกว่านี้

จางอี้ถิงคิดในใจว่าถ้าทำนายแบบนี้ตนเองก็ทำนายทายทักได้เหมือนกัน ก็ในเมื่อเสี่ยวเพ่ยทำงานดึกแทบทุกวันแล้วมันจะไม่ส่งผลต่องสุขภาพได้อย่างไร แต่ก็นะ จะพูดออกไปก็จะทำให้เพื่อนสนิทไม่สบายใจเปล่า ๆ

“เนื้อคู่ของคุณยังไม่เกิดนะ เพราะว่าคุณหนีเขามาเกิดก่อน” ถึงตาจางอี้ถิงหมอดูก็พิจารณาวันเดือนปีเกิดของเธออยู่นาน ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นราวกับกำลังขบคิดบางอย่างอย่างจริงจัง