ตอนที่2 ระหองระแหง1

ชายหนุ่มเลือกไปซื้อของกับญาติสาวผู้น้อง

ปล่อยคู่หมั้นตัวเองนอนป่วยจนสิ้นลมมิรู้เรื่องราว

ถึงคราวรู้ว่าสายไป จะเสียใจก็ยังไม่ทัน

‘ต่อให้เสียใจก็อย่าบังอาจเรียกหาคนเดิมของหัวใจ ในเมื่อตัวเองเปลี่ยนใจไม่เหมือนเดิมกับคนของตน...’

น้ำเสียงของนางราบเรียบ แต่คนฟังกลับเย็นเยียบราวถูกแช่แข็ง

ไป๋เว่ยซิน

******

ไป๋เว่ยซินร่ำไห้เสียใจต่อหน้าเฉินฮูหยินมารดาของเฉินเจียหมิง

“พี่เจียหมิงกับน้องลี่ พวกเขากอดรัดกันปานนั้น ท่าทางรักใคร่ห่วงใยกันปานนั้น ช่างหยามน้ำใจข้าเหลือเกิน ขอเฉินฮูหยินพิจารณาเรื่องการหมั้นของข้ากับพี่เจียหมิงใหม่ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

หญิงสาวร่ำร้องน้ำตานองหน้าสุ้มเสียงสะอึกสะอื้นน่าสงสาร ชวนเวทนาจากคนมอง  ในใจคิดว่าหมากตานี้ นางต้องได้ถอนหมั้นอย่างงดงามแน่นอน

ชายหญิงเนื้อตัวเปียกปอนเผยเรือนร่างชัดเจนยังคงตระกองกอดกันอยู่ในศาลาริมบึงมองนางอย่างอึ้งๆ

เฉินฮูหยินที่เดินมาตามเสียงโวยวายได้เห็นเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งเช่นกัน นางตวาดไปทางบุตรชาย

“หมิงเอ๋อร์ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เฉินเจียหมิงรีบแก้ตัว “ท่านแม่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้ากับน้องลี่ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ไม่เคยทำเรื่องเกินเลยอันใดด้วย นางพลัดตกน้ำข้าจึงกระโดดลงไปช่วยเท่านั้นเอง จะให้ข้าทนเห็นน้องสาวตายต่อหน้าได้อย่างไร”

นับว่ามีเหตุผล แต่คนสองคนตกน้ำด้วยกัน สัมผัสกันอย่างแนบชิดปานนั้น

เฉินฮูหยินชี้นิ้วสั่นเทา สุ้มเสียงสั่นพร่าชวนอึดอัดกระอักกระอ่วนใจ

“แต่พวกเจ้า...พวกเจ้าในสภาพเช่นนั้น เฮ้อ...”

ไป๋เว่ยซินรีบเอ่ย “เฉินฮูหยิน น้องสาวเสียหายแล้ว อย่างไรพี่เจียหมิงก็ต้องรับผิดชอบ เรื่องหมั้นควรถอน...”

ยังเอ่ยไม่จบประโยค เฉินเจียหมิงก็ตวาดลั่น

“เว่ยซิน! เพราะเจ้า...เจ้าเป็นคนผลักพวกเราตกน้ำ ยังจะพูดเหลวไหลเรื่องนอกใจ เรื่องถอนหมั้นอะไรอีก? พยานหลักฐานล้วนเกิดจากความคิดเพ้อเจ้อของเจ้าทั้งสิ้น เจ้าทำตัวแบบนี้ใช้ได้ที่ใด?”

หญิงสาวร้ำไห้โฮ สีหน้าเผยออกว่าเสียใจสุดซึ้ง ทั้งยังไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างยิ่งยวด “พี่เจียหมิงพูดอะไร?  ข้าจะทำเช่นนั้นทำไม ข้าจะเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเจ้าคะ ท่านทำผิดต่อข้า นอกใจข้าแท้ๆ ยังกล่าวหาข้า ฮึก...ฮือ”

“เจ้า...เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เคยนอกใจ”

วาจาของเฉินเจียหมิงหนักแน่นยิ่ง

“โฮ..”

เมื่อเฉินเจียหมิงไม่ยอมรับ ไป๋เว่ยซินยิ่งเสแสร้งร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง

เฉินเจียหมิงให้รู้สึกเลือดลมติดขัด คิดอยากลุกขึ้นไปจับตัวคู่หมั้นเขย่าเรียกสติเอาความคิดบ้าๆ ออกจากร่างนางให้รู้แล้วรู้รอด แต่ติดตรงที่หลัวลี่ลี่เกาะเกี่ยวไม่ยอมปล่อย  ทั้งยังร้องไห้กระซิกๆ ซบอกเขาไม่ห่าง ท่าทางน่าสงสารที่สุด ชายหนุ่มจึงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น มองคู่หมั้นของตนอย่างคาดโทษ

ไป๋เว่ยซินไม่ได้มองคู่หมั้นแต่มองหลัวลี่ลี่แวบหนึ่ง แค่แวบเดียวเท่านั้นแต่กลับเห็นอีกฝ่ายแอบยกยิ้มสาสมใจ เป็นรอยยิ้มของผู้ที่กำลังรู้สึกว่าตัวเองได้กุมชัยชนะไว้ในมือ

ไป๋เว่ยซินร้องไห้น้ำตาไหลพรากแทบยืนไม่อยู่แล้ว สาวใช้รีบเข้ามาประคอง คุณหนูของนางร่างกายอ่อนแรงนัก เฉินฮูหยินเองก็เห็น  นางหันไปตักเตือนบุตรชาย

“หมิงเอ๋อร์ เจ้าทำผิดยังใส่ความคู่หมั้นอีกรึ?”

“ท่านแม่ ข้ากับน้องลี่บริสุทธิ์ใจนะขอรับ”

เฉินฮูหยินให้รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจเหลือเกิน

คำกล่าวที่ว่าถูกสตรีเรียบร้อยอ่อนหวานทั้งอ่อนแอบอบบางอย่างไป๋เว่ยซินตบหน้าและถีบตกน้ำ พูดให้ตายใครก็ไม่เชื่อ อีกทั้งหลัวลี่ลี่สบโอกาสจับบุรุษที่ตนหมายตา นางมีหรือจะเปิดเผย เพียงทำตัวคลุมเครือไปเช่นนั้น เฉินเจียหมิงจึงไม่พูดอีก

การหมั้นจึงยังคงไม่สิ้นสุดพันธะเพราะเหตุนี้

เขาหอบโทสะทั้งหมดมาหาไป๋เว่ยซินถึงจวนไป๋ทันที นับว่าโชคดีที่วันนี้นายท่านไป๋กับฮูหยินใหญ่ไม่อยู่ในจวน

“เจ้าทำบ้าอะไร? เว่ยซิน ทำแบบนั้นทำไม?”

เฉินเจียหมิงถามคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาล ทั้งสองอยู่ในห้องรับรองแขก ไม่มีใครอื่น

ไป๋เว่ยซินไม่คิดอ้อมค้อม “ข้าต้องการถอนหมั้น”

บุรุษแค่นเสียงเย็น “ไม่มีทาง!”

สายตาของไป๋เว่ยซินเจือด้วยประกายประหลาด “ข้าทำหยาบคายกับท่านขนาดนั้นและท่านก็ดูรักใคร่ห่วงใยญาติสาวออกปานนั้นแท้ๆ”

สุ้มเสียงเฉินเจียหมิงหนักแน่นยากสั่นคลอน

“ภรรยาของข้าต้องเป็นเจ้าผู้เดียว”

ไป๋เว่ยซินถึงกับพูดไม่ออก