สยบครั้งที่6 รู้สึกปลง

"นี้คุณเลิกแตะต้องตัวผมสักทีได้มั้ย"ผมเอ่ยห้ามคนตัวสูงกว่าขึ้นเสียงเข้มเมื่อมือปลาหมึกของเขานั้นไม่ยอมจะอยู่เฉยสักที

ตลอดระยะทางที่นทีขับรถมานั้นมือของนทีนั้นไม่อยู่นิ่งเลยทั้งเอื้อมมาจับมือผมเดี๋ยวก็เอื้อมมาจิ้มแก้มผมเดี๋ยวก็มาลูบขาผม ผมละเบื่อคนข้างๆผมเหลือเกินตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถคนตัวสูงกว่านี้ไม่เคยจะอยู่นิ่งๆสักที เฮ้อชีวิตที่สงบของผมต้องมาวุ่นวายเพราะคนที่ช่วยชีวิตผมจริงๆใช่มั้ย

ถ้าไม่ติดว่าช่วยชีวิตไว้นะพ่อจะยิงทิ้งจริงๆด้วย

"นี่!ไม่คิดจะฟังกันเลยใช่มั้ย"ผมหันไปเอ่ยถามคนขับอย่างเหลืออด เมื่อนทีเอื้อมมือมาวางไว้บนหน้าขาของผมอีกแล้ว

"ก็แค่วางมือไว้เฉยๆเอง"นทีตอบออกมานิ่งๆสายตาของเขาก็ยังคงมองตรงไปข้างหน้า

"เฮ่ออออจริงๆเลย"ผมถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ ก่อนจะทอดมองวิวถนนนอกหน้าต่างรถข้างคนขับ โดยปล่อยให้มือหนาของคนหน้ามึนวางไว้ที่ต้นขาของผมเหมือนเดิม เพราะถึงแม้เขาจะปัดออกกี่รอบคนหน้ามึนก็เอามาวางไว้เหมือนเดิมอยู่

เฮ้อออออปลง!!!

นทีขับรถมาไม่นานก็มาถึงหน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ที่ใครจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ไม่แปลก บอดี้การ์ดชายในชุดดำที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรั้วที่เห็นคนที่นั่งข้างคนขับลดกระจกลงให้เห็นใบหน้าก็รีบสั่งให้คนเปิดประตูให้รถขันหรูขับเข้ามาในรั่วบ้านทันที ก่อนที่ตนจะรีบวิ่งเข้าไปข้างในเพื่อรายงานพีหัวหน้าของตน

เมื่อรถคันหรูวิ่งมาจอดสนิทที่หน้าประตูบ้านนาธารก็รีบเปิดประตูก้าวลงจากรถ

"นายท่าน!"พีลูกน้องคนสนิทของนาธารที่ได้รับข่าวจากลูกว่าผู้เป็นนายของตนกลับมาแล้วก็รีบวิ่งมาทันที ก่อนจะเอ่ยทักผู้เป็นนายที่พึ่งก้าวลงจากรถทันที

"พีนายไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย"นาธารเอ่ยถามลูกน้องคนสนิททันทีที่เห็นหน้า

"นายท่านผมไม่เป็นไรแต่บอส"พีเอ่ยปฏิเสธอาการของตนเองก่อนที่จะกล่าวถึงบอสใหญ่

"นิวตัลเป็นอะไร!"นาธารที่เห็นพีเอ่ยถึงนิวตัลก็รีบถามขึ้นอย่างร้อนรน

"บอสรู้ข่าวว่านายท่านโดนนายมานพลอบฆ่าแล้วได้รับบาดเจ็บแถมบอสยังติดต่อนายท่านไม่ได้บอสเลยบุกไปปะทะกับนายมานพจนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้บอสอยู่ที่โรงพยาบาลครับ"

พีเอ่ยสาธยายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผู้เป็นนายฟังทั้งหมด ก่อนที่นาธารจะเซถอยหลังไปปะทะกับอกแกร่งของนทีที่ยืนข้างหลังอย่างคนหมดแรง เมื่อรู้ข่าวว่าน้องชายบุญธรรมนั้นบุกไปปะทะกับคุณอาจนได้รับบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลเพราะคิดว่าเขานั้นโดนคุณอาจับตัวไป

"ตอนนี้นิวตัลอยู่โรงพยาบาลไหน"นาธารที่ตั้งสติได้ก็เอ่ยถามพีขึ้นพลางผล่ะตัวออกจากนทีที่พยุงตัวเองอยู่ก่อนที่จะหันหลังหมายจะเดินไปโรงพยาบาลแบบคนที่แทบจะสติหลุดเมื่อได้คำตอบจากพี

"จะไปไหนขึ้นรถเดี๋ยวผมพาไป"นทีที่เห็นร่างโปร่งบางเดินออกไปอย่างเหม่อลอย ก็พลันดึงมือของนาธารไว้ก่อนจะเอ่ยขึ้นแล้วจับร่างโปร่งบางให้เข้าไปนั่งในรถและไม่วายคาดเข็มขัดนิรภัยให้ด้วย เพราะตอนนี้สติของร่างโปร่งนั้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวซะแล้ว

โรงพยาบาลX

เมื่อรถคันหรูสีดำวิ่งมาจอดสนิทที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล ร่างโปร่งบางที่นั่งข้างคนขับก็รีบเปิดประตูลงจากรถ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันทีปล่อยให้นทีนั่งงงๆอยู่ในรถคนเดียว

แกร๊ก

ปัง!!!

"นิวตัล!!!"นาธารที่วิ่งตรงมายังห้องพักฟื้นของน้องชายก่อนจะเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยVIPเข้ามาอย่างแรงพร้อมวิ่งตรงเข้ามาหานิวตัลที่นั่งอยู่บนเตียง

"พี่ธารทำไมเหงื่อโซมเต็มร่างกายขนาดนี้"นิวตัลเอ่ยทักพี่ชายบุญธรรมของตนทันทีเมื่อเห็นวิ่งหน้าตื่นเหงื่อโซมเต็มร่างกาย

"นิวเป็นยังไงบ้างพี่ขอโทษที่พี่ปล่อยให้เราต้องเจ็บตัวแบบนี้พี่ไม่รู้เลยว่าเรากับอา..."ร่างโปร่งบางเอ่ยถามถึงอาการของน้องชายตนเอง ก่อนจะกล่าวขอโทษอย่างคนสำนึกผิดพลางก้มหน้าน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

"พี่ธารพี่ไม่ผิดซะหน่อยพี่จะร้องไห้ทำไมไม่เอาไม่ร้องคนดีของน้อง"นิวตัลเอ่ยปลอบนาธารพลางจะขยับตัวจะไปเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นพี่

"นิวตัลพี่บอกแล้วไงว่าอย่าขยับ"ฟิลิปป์เอ่ยห้ามนิวตัลขึ้นทันทีก่อนจะขยับตัวเข้าไปแตะไหล่ทั้งสองของคนตัวเล็กเป็นการห้าม เมื่อเห็นนิวตัลจะลุกขึ้นขยับตัวจะเข้าไปหาพี่ชาย

"ก็ผมลืม"นิวตัลหันไปตอบฟิลิปป์ก่อนที่จะหันไปมองนาธารแล้วเอื้อมมือไปลูบแขนเรียวของนาธารไปมาสองสามทีเป็นการปลอบแทน

"เราจะลืมบ่อยๆไม่ได้นะนิวตัลมันอันตรายคุณหมอก็ยังไม่อนุญาตให้เราขยับตัวมากนะ"ฟิลิปป์เอ่ยเตือนนิวตัลขึ้นอีกครั้ง

"ผมรู้แล้วหน่าาาก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ตั้งใจ"

นาธารมองดูสถานการณ์ตรงหน้าอย่างงงๆ นี้มันอะไรกันทำไมคุณฟิลิปป์เจ้าของบริษัทที่เขาพึ่งเข้าไปเป็นหุ้นส่วนถึงมาอยู่ที่นี้ แล้วทำไมนิวตัลน้องชายของเขาถึงได้ดูสนิทสนมกับคุณฟิลิปป์ขนาดนี้ แล้วอีกอย่างที่สองคนนี้พูดกันคืออะไรทำไมคุณหมอถึงสั่งห้ามไม่ให้นิวตัลขยับตัวมาก

"นิวตัลทำไมคุณหมอถึงสั่งห้ามไม่ให้เราขยับตัวมากแล้วทำไมคุณฟิลิปป์ถึงมาอยู่ที่นี้กับเราได้"นาธารเอ่ยถามขึ้นถึงข้อสงสัยของตัวเอง ก่อนที่จะหันไปมองฟิลิปป์สลับกับนิวตัลอย่างงงๆมือหนาก็พลางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

"เอ่ออออคือ..."

"คืออะไรบอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะนิวตัล"นาธารเอ่ยถามเร่งนิวตัลขึ้นอีกครั้งอย่างห่วงๆพลางมองหน้านิวตัลนิ่งๆอย่างคาดคั้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผ้าผืนเล็กในมือฟิลิปป์แล้วเบนสายตากลับมาสำรวจร่างกายของน้องชายตนเองใหม่อีกครั้ง

อืมหือ...เขาพึ่งจะสังเกตสภาพร่างกายของน้องชายตัวเอง เสื้อของโรงพยาบาลที่ไม่ได้ผูกเชือกไหนจะส่วนล่างที่มีแค่ผ้าห่มปกปิดและดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใส่อะไร เพราะเท่าที่สังเกตด้านข้างนั้นจะแอบเห็นก้นงามๆของน้องชายตัวเองด้วย

นี้มันหมายความว่าไงว่ะ

"นิวตัลถ้าเรายังเห็นว่าพี่ยังเป็นพี่ชายของเราอยู่ ก็บอกพี่มาเดี๋ยวนี้"นาธารที่สำรวจร่างกายของน้องชายตัวเองแล้วก็เอ่ยพูดขึ้นมาเสียงเข้ม

ถึงขนาดเช็ดตัวให้กันได้ทุกซอกทุกมุมขนาดนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคงไม่ใช่คนที่รู้จักกันธรรมดาแน่ๆ

"คือ...ตอนนี้นิวท้องได้สองสัปดาห์แล้วครับพี่ธาร"

นิวตัลเอ่ยตอบนาธารพลางก้มหน้ามองมือตัวเองที่บีบกันแน่น

"ห๊ะท้อง! ท้องกับใคร"นาธารที่ได้ยินคำตอบจากน้องชายก็อุทานออกมาอย่างตกใจพลางเอ่ยถามว่านิวตัลนั้นท้องกับใคร ก่อนที่สายตาจะมองไปยังชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ฝั่งตรงข้ามตนแล้วชี้นิ้วไปที่ฟิลิปป์เจ้าของบริษัทที่ตนพึ่งจะร่วมหุ้นด้วยไม่นานเป็นการถาม

"นี่อย่าบอกนะว่าคุณฟิลิปป์คือพ่อของลูกในท้องเราอ่ะ"นาธารชี้นิ้วไปทางฟิลิปป์พลางเอ่ยปากถามถึงข้อสงสัยของตนก่อนที่จะมองหน้านิวตัลสลับกับฟิลิปป์ไปมา

นิวตัลที่ได้ยินคำถามของพี่ชายก็พยักเบาๆหน้าเป็นการตอบว่าที่นาธารพูดนั้นถูกต้องแล้ว

"ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เรารู้จักคุณฟิลิปป์ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วคบกับเขานานแล้วเหรอ"นาธารถามขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปผูกเสื้อให้นิวตัล ด้วยเห็นว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีต่อร่างกายนิวตัลเท่าไหร่ เพราะในห้องนี้แอร์ค่อนข้างเย็นเดี๋ยวนิวตัลจะไม่สบายไปมากกว่านี้

นาธารที่ผูกเสื้อให้น้องชายตัวเองอยู่นั้น ก็เงยหน้ามามองหน้าน้องชายตนเองก่อนจะพบว่าดวงตาทั้งสองข้างนั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

"จะร้องทำไมพี่ไม่ได้ดุด่าหรือว่าเราซะหน่อย"นาธารที่เห็นนิวตัลร้องไห้ ก็เอ่ยปลอบนิวตัลก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้น้องชายเบาๆ

"คือผมกับนิ้วตัลเรายะ..."ฟิลิปป์ที่กำลังจะเอ่ยตอบนาธารแทนนิวตัลก็ต้องเงียบลงเพราะคนตัวเล็กได้หันมาห้ามตนพูดซะก่อน

"ลุงไม่ต้องพูดเลยเงียบไปเลยนะอึก!"นิวตัลเอ่ยห้ามฟิลิปป์ก่อนที่จะกลั้นก้อนสะอื้น

แกร๊ก!!!

เสียงประตูห้องดังขึ้นอีกครั้งเรียกให้ชายหนุ่มทั้งสามที่กำลังปลอบกันอยู่ได้หันไปมองผู้ที่มาใหม่ ก่อนที่การปรากฏตัวของผู้มาใหม่นั้นจะทำให้ฟิลิปป์และนิวตัลหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะงงว่าชายตัวสูงที่มีใบหน้าลูกครึ่งและมีดวงตาสีฟ้าประกายคนนี้มาที่นี้ทำไมกัน

"มึงมาทำไมนที"เป็นฟิลิปป์ที่เอ่ยถามเพื่อนตนขึ้น

"แล้วทำไมกูจะมาไม่ได้"นทีเอ่ยตอบเพื่อนตัวสูงยิ้มๆ

"ก็ไม่ได้บอกว่ามึงมาไม่ได้ กูถามว่ามึงมาทำไมมึงไม่ได้สนิทกับนิวตัลขนาดนั้นมั้ย"ฟิลิปป์เอ่ยถามเพื่อนตัวสูงอีกครั้ง

"กูไม่ได้สนิทกับน้องแต่กูสนิทกับพี่อย่างนี้กูมาได้มั้ย"