บทที่ 1 จะเสียตัวหรือเสียบ้าน

ตึก! ตึก!

"มะ..แม่!!" น้ำหนาววิ่งถลาเข้าไปประคองคนเป็นแม่ก่อนตวัดมองชายร่างสูงสี่คนกำลังพังข้าวของในบ้านของเธอ

โคร่มมมม!!!

เพล้งงง!!

"นี่! พวกแกหยุดนะ! ถ้าไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ!!"

"แจ้งเลยสาวน้อย อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างเจ้าหนี้กับลูกหนี้ตำรวจจะเข้าข้างใคร!!"

"ฮ้ะ!! หนี้? มะ..แม่เป็นหนี้พวกเขาหรอคะ"

"ก็เออน่ะสิ!"

"แม่!!"

"ก็ฉันอยากเสี่ยงดวง"

"นี่แม่กลับไปเล่นการพนันอีกแล้วหรอ"

"..." วรรณาตวัดมองลูกเลี้ยงด้วยความไม่พอใจก่อนยกมือผลักร่างน้ำหนาวจนล้มก้นจ้ำม้ำ "เพราะใครกันล่ะที่มันทิ้งหนี้ไว้! ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแกฉันต้องมาทำงานงกๆหาเงินใช้หนี้ไหม!!"

"หนาวก็หาช่วยอีกแรงอยู่นี่ไงคะ แต่นี่แม่เล่นไปเสี่ยงดวงที่คาสิโนอ่ะ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรกลับคืนมา"

"ไม่รู้ไม่ชี้นี่ก็ไม่ใช่บ้านฉัน ใครจะยึดก็ยึดไป!"

"แต่นี่มันบ้านหนาวนะคะ! เผื่อซักวันคุณพ่อกลับมา"

"พ่อแกไปเมาหัวราน้ำอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้" วรรณาตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปบอกชายฉกรรจ์สี่คน "เอ่อ..บ้านหลังนี้พอใช้หนี้ได้ไหมคะ"

"ไม่ได้นะคะ!!"

"อย่ามายุ่งอีน้ำหนาว!"

"นี่มันบ้านหนาวกับพ่อ แม่จะยกให้คนอื่นไม่ได้นะ!" เธอไม่ยอม! บ้านหลังนี้เธออยู่มาตั้งแต่เกิด มันเป็นบ้านที่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อกับแม่ ถึงมันจะเป็นบ้านเก่าๆหลังเล็ก แต่มันก็มีคุณค่าทางจิตใจ

"ถ้าไม่ยกให้เขาไปฉันก็ตายสิ เจ้าของคาสิโนเขาส่งลูกน้องมาทวงหนี้ฉันหลายครั้งแล้ว"

"เดี๋ยวหนาวจะหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่เองค่ะ แต่อย่ายกบ้านหลังนี้ให้คนอื่นเลยนะ"

"หนึ่งล้านบาทแกจะเอาปัญญาที่ไหนหามาคืนฮ้ะ! พูดอะไรหัดใช้สมองคิดบ้าง ยกให้เขาไปเถอะไอ้บ้านเฮงซวยหลังนี้หลังแล้วก็ย้ายไปนอนใต้สะพาน เดี๋ยวก็มีคนใจบุญมารับเราไปอยู่ด้วย!"

"ไม่! หยุดนะ!!" หนาววิ่งเข้าไปดึงชายร่างสูงที่กำลังจะเก็บรูปแม่ของเธอเข้าถุงดำ "ดะ..เดี๋ยวฉันจะหาเงินมาคืนเอง!"

"..." พวกมันปรายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนหัวเราะเยาะ "ฮ่า ฮ่า น้ำหน้าอย่างนี้จะมีปัญญารึ?"

"ฉันขอเวลาหนึ่งปี!"

"นานไปสาวน้อย เจ้านายของฉันทำธุรกิจไม่ได้ทำการกุศล"

"ละ..แล้วพวกคุณให้เวลาเท่าไหร่"

"สามวัน"

"ฮ้ะ! สามวัน!!" อยากจะบ้าตาย สามวันหนึ่งล้านบาทใครมันจะไปหาทันกับค่าแรงแค่วันละสามร้อย!

"ใช่ เจ้านายให้เวลาคุณวรรณาหนึ่งเดือนเต็ม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะคืน"

"ฉะ..ฉันขอยืดระยะเวลาได้ไหม เห็นใจฉันเถอะนะ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพ่อกับแม่ฉัน"

"ไม่ได้หรอกหนู ธุรกิจก็คือธุรกิจ"

"แต่หนูหาไม่ทันจริงๆ"

"หาไม่ทันงั้นก็..โอนบ้านมาซะ"

"ไม่นะ! ไม่!" น้ำหนาววิ่งถลาเข้าไปเกาะขาของพวกมันอย่างอ้อนวอน เผื่อวันหนึ่งพ่อของเธอกลับมาแล้วท่านจะไปอยู่ที่ไหน "มะ..มีอะไรที่พอจะแทนบ้านได้ไหมคะ"

พวกมันปรายตามองเข้าของเครื่องใช้เก่าๆในบ้าน ต่อให้ขายหมดทั้งบ้านก็ยังไม่พอใช้หนี้เลย

"บอกตรงๆนะ บ้านหลังนี้แทบไม่มีอะไรเลย ต่อให้ขายหมดทั้งหลังก็ยังไม่พอใช้หนี้เลย โชคดีที่เฮียเขาปราณี"

"ม่ายยยยย!!!"

ในขณะที่พวกมันกำลังจะกลับเข้าไปขนของเก่าๆในบ้านทิ้ง จู่ๆก็มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินเข้ามา มันใช้มือเชยคางของน้ำหนาวขึ้น

"อีนี่สวยไม่เบาเลยนะ"

"แล้วไง"

"ที่คาสิโนยังขาดคนนะ ถ้าเกิดเอามันไปบางทีอาจจะขายได้ราคา"

O.O!!

เหว่อออ!!

ฮ้ะ!! วะไงนะ..ขายได้ราคา!!!

"เออวะ" พวกมันเดินเข้ามารุมน้ำหนาวก่อนยกมือถือถ่ายรูปของเธอส่งไปให้บอสใหญ่ดู "บอสบอกว่าเอาตัวมันไป"

"มะ..ไม่นะ!! ฉันไม่ขายตัวเด็ดขาด!!"

"เอามันไปเลยค่ะ"

"แม่!!"

"แกไม่อยากเสียบ้านไม่ใช่หรอ งั้นก็เสียตัวแทนจะเป็นไรไป ดีซะอีกเผื่อมีเสี่ยรวยๆรับเลี้ยง เราจะได้สบายไง!"

"ไม่เอาแม่!!"

"เอาตัวมันไปเลยค่ะ" วรรณวิ่งเข้าไปบอกชายฉกรรจ์พร้อมยื่นบัตรประชาชนของน้ำหนาวให้ "ถ้าขายได้ราคา อย่าลืมมาแบ่งอิฉันนะคะ"

"อิเจ๊นี่เห็นแก่เงินจริงๆ"

"มันเป็นแค่ลูกเลี้ยงค่ะ ไม่ใช่ลูกในไส้ของอิฉัน"

"ไปหนู! ไปขึ้นรถ เลือกเอาละกันว่าจะเสียตัวหรือเสียบ้าน"

พวกมันยื่นคำขาด หนำซ้ำแม่เลี้ยงของเธอยังเห็นดีเห็นงามด้วยแถมยังไล่ตะเพิดออกจากบ้านอีก พ่อก็หายไป แม่แท้ๆก็เสียไปนานแล้ว

ทำไมชีวิตของน้ำหนาวต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย ฮือออ...

เสียตัวแลกกับการเสียบ้านงั้นหรอ!

ม่ายยยยย~