บทที่1

เรื่องที่หนึ่ง - โอ้...ยาหยี 1

“เฮ้ย! นี่แกเชื่อฉันเหอะน่า...จะมาคร่งมาเครียดอะไรนักหนา ยิ่งเครียดก็ยิ่งหน้าแก่นะยะ แล้วคราวนี้แหละดีไม่ดีผัวทิ้งจะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก”

“แต่...แกก็รู้ฉันบ้าจี้ เคยไปน่งไปนวดอะไรกับใครเขาได้ ครั้งก่อนนั่นก็เกือบถีบหมดนวดกระเด็นมาหนแล้ว”

“เอาน่า...ลองดู ฉันรับรองว่าแกไม่ถีบหมอนวดที่นี่หรอกน่า” น้ำเสียงและแววตากรุ้มกริ่มทำให้ยาหยีมองเพื่อนสาวด้วยความไม่ไว้วางใจ

“มันจะต่างกันตรงไหน เข้าสปา...มันก็ต้องมีนวดอะไรก็ไม่รู้สารพัด”

“เชื่อฉัน...แกลองเข้าไปดูก่อน แล้วถ้าแกไม่ชอบจริงๆ แกก็ไม่ต้องอยู่ครบชั่วโมง...และไม่ต้องมาอีกก็ได้ แต่ฉันขอร้องนะยาหยี ลองเข้าไปดูก่อน”

ยาหยีนิ่งไปนานก่อนจะพยักหน้ารับหนักๆ

“แต่แน่นะ...ถ้าฉันไม่ชอบ ฉันไม่ต้องอยู่ครบชั่วโมงนะ”

บทสนทนานั้นเกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ขณะที่ยาหยีโทรศัพท์ไปปรับทุกข์กับนลินีเพื่อนสาวคนสนิท เรื่องสามีของหล่อน อันที่จริงมันก็เป็นเรื่องภายในครอบครัวที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แต่ด้วยความที่ยาหยีกับนลินีคบหากันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จึงสนิทสนมกันจนกล้าที่จะพูดคุยกันทุกเรื่อง...ไม่เว้นแม้แต่เรื่องในมุ้ง!

ยาหยีเครียด...และคิดมาก เพราะตั้งแต่ธีรเดช สามีของหล่อนได้เลื่อนตำแหน่ง เขาก็คร่ำเคร่งกับหน้าที่การงานจนละเลยหน้าที่พื้นฐานของสามี

พูดง่ายๆ คือ ธีรเดชไม่ค่อยได้ทำการบ้าน แรกๆ ยาหยีก็พอเข้าใจ แต่พอนานวันเข้าหล่อนก็เบื่อ หงุดหงิด หนักเข้าก็เกิดความเครียดสะสม

เอ้า! ใครมั่งจะไม่เครียด หล่อนไม่ใช่แม่พระจะได้ไม่รู้สึกรู้สมไปกับอารมณ์ใคร่ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

และเมื่อเครียดถึงที่สุด ยาหยีก็โทรหานลินี ก่อนที่สุดท้ายนลินีจะชวนหล่อนมาผ่อนคลายด้วยการเข้าสปา!

ครึ่งชั่วโมงต่อมายาหยีกับนลินีจึงมาโผล่อยู่หน้าสปาแห่งหนึ่งที่ยาหยีไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน แต่จากการจัดตกแต่งและสถานที่อันใหญ่โต ก็พอจะคาดเดาได้ว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นที่รู้จักไม่น้อย สปาไม่ค่อยพลุกพล่านแต่ไม่ก็ใช่ว่าไม่มีผู้คน ที่จริงยาหยีเห็นมีคนเข้ามาตลอด แต่พนักงานพาลูกค้าแต่ละคนไปตามห้องต่างๆ ที่จัดไว้ จึงทำให้บริเวณต้อนรับดูโล่ง

“แกรอตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปติดต่อให้” นลินีบอกพลางเดินผละไปที่รีเซฟชั่นซึ่งมีพนักงานหนุ่มและสาวคอยให้บริการ

ยาหยีจึงถือโอกาสสำรวจตรวจตราด้วยสองตา กลิ่นอะโรมาหอมอ่อนๆ นั่นทำให้บรรยากาศในสปาแห่งนี้ดูผ่อนคลาย ไม้กระถางสีเขียวชอุ่มที่วางอยู่ตามมุมตรงนั้นตรงนี้ก็ทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แต่ที่ยาหยีชอบคือชุดพนักงาน เว้นแต่พนักงานตรงรีเซฟชั่นที่จะแต่งตัวเป็นการงานกว่าคนอื่น นอกนั้นไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายต่างก็สวมใส่ชุดสีครีมและน้ำตาลตัดเย็บด้วยเนื้อผ้าฝ้าย สวมใส่สบาย มองเผินๆ แล้วเหมือนชุดไทยประยุกต์ เพราะผู้หญิงจะนุ่งกระโปรงสีน้ำตาลลักษณะเหมือนผ้าถุงยาวกรอมเท้าแต่ผ่าข้างพอให้เดินเหินสะดวก ส่วนเสื้อก็เป็นเสื้อป้ายสีครีมแขนสามส่วน

ขณะที่ชุดผู้ชายก็จะคล้ายกันเปลี่ยนจากผ้าถุงเป็นกางเกงเล หรือ เตี่ยวสะดอ...อย่างที่ทางเหนือเรียกกัน ส่วนเสื้อก็เป็นเสื้อผ่าอกไม่มีแขนและใช้เชือกผูกแทนกระดุม ยามขยับตัวก็พอเห็นกล้ามอกแน่นๆ วับแวม

พนักงานผู้ชายที่นี่หุ่นดีทุกคนเลย...หญิงสาวคิดขณะมองหนุ่มพนักงานคนหนึ่งเพลิน กระทั่งเขาหันมาเห็นว่าหล่อนมองจึงยิ้มให้ ยาหยีจึงหลบสายตา รู้สึกทันทีว่าใบหน้าหล่อนร้อนผ่าว...ไม่บอกก็รู้ว่า หน้าหล่อนแดงแน่ๆ

“มาแล้วๆ เอานี่...เอาไป” นลินีวิ่งกลับมาหาพร้อมยัดแฟ้มกระดาษบางๆ ใส่มือ

“อะไรวะ...แก” ยาหยีถามพร้อมก้มมองแฟ้มในมือ

“ตอนแกเข้าห้อง ก็เอาให้พนักงานเขาไป พอครบชั่วโมงพนักงานเขาจะได้ถือกลับมาส่งที่รีเซฟชั่นน่ะ เป็นเหมือนใบสั่งงานอะไรเทือกนั้นแหละแก”

ยาหยีเปิดแฟ้มในมือดู ข้างในมีกระดาษแผ่นเดียว ตรงบรรทัดบนสุดมีชื่อหนึ่งเขียนไว้

แน่ล่ะ...ไม่ใช่ชื่อหล่อน แต่เป็นชื่อ...อาร์ต

“ใครวะ...อาร์ต” ยาหยีถามไปอย่างใจ

“ก็ชื่อหมอนวดของแกไงวะ ฉันละโคตรอิจฉาเลย มาครั้งแรกก็เจออาร์ต”

“ทำไมอะ แล้วทำไมแกไม่ขอให้เขานวดให้แกล่ะ แลกกันก็ได้ ฉันโอเค” ยาหยีเสนอ แต่คนเป็นเพื่อนส่ายหน้าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไม่เอาหรอก ฉันมีเจ้าประจำย่ะ นวดดีไม่แพ้อาร์ต ที่สำคัญเขานวดถูกใจ ฉันชอบแรงๆ มันถึงใจดี” สีหน้าฟินจัดของนลินีทำให้ยาหยีขมวดคิ้ว

“แล้วคนไหนล่ะ ตาอาร์ตอะไรของแกเนี่ย”

“นั่นไง...ที่เดินผ่านแกไปตะกี้ไง” นลินีชี้ไปที่ผู้ชายซึ่งยืนอยู่ทีรีเซฟชั่น และกำลังหันมามองหล่อนกับนลินี

ผู้ชายคนที่ยาหยีเผลอมองจ้องคนนั้น!

เขาเดินกลับมายังที่ซึ่งยาหยีและเพื่อนสาวยืนอยู่ พอมาถึงเขาก็ยกมือไหว้แล้วแนะนำตัว

“สวัสดีครับ ผมอาร์ตนะครับ เรียนเชิญคุณผู้หญิงไปที่ห้อง...ตามผมมาครับ”

ยาหยีตาเหลือก หันไปหาคนเป็นเพื่อนส่ายหน้าโบกมือบอกว่าหล่อนไม่อยากไป นลินีไม่ได้บอกสักนิดว่าหมอนวดเป็นผู้ชาย...

“นุ่น แกมาด้วยกันสิ”

“บ้า...ที่นี่เขาวีไอพีย่ะ เขาแยกห้องเป็นส่วนตัว เอาน่า...แกตามเขาไปเถอะน่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันรับรอง”

“แต่...” ยาหยียังไม่ยอมเดินตามไป กระทั่งหมอนวดหนุ่มที่เดินนำ ยั้งเท้าเพื่อรอ

“เอ้า! แกนี่...ดูสิ คุณอาร์ตเขารออยู่ รีบนวดๆ ไปให้จบเถอะน่า ชั่วโมงเดียวเองแก ฉันเสียตังค์ไปให้แล้วด้วย เสียดายเงินน่า”

ยาหยีละล้าละลังแต่สุดท้ายก็ยอมไป โดยมีนลินีมองตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณนุ่นคร๊าบ...เชิญคร๊าบ...อาทิตย์นี้คุณนุ่นคงเครียดมากใช่ไหมครับ เมื่อวานก็เพิ่งมาเอง”

“แหม...ไม่เครียดมาไม่ได้เหรอคะ นุ่นก็...คิดถึงกันต์บ้างอะไรบ้างไม่ได้เหรอ” นลินีฉอเลาะพลางทำตาหวานใส่ก่อนจะคล้องแขนหมอนวดหนุ่มแล้วพากันเดินไปยังห้องไพรเวทที่คนละฝั่งกับที่ยาหยีเดินไป “พอดีนุ่นพาเพื่อนมาลองเข้าสปาดูน่ะ นางเครียด สามีเลื่อนตำแหน่งแล้วมุงานจนลืมเมีย”

“เหรอครับ...แล้วนี่เพื่อนคุณนุ่นเขารู้ป่าวครับว่าสปาเรามีบริการพิเศษ” นลินีส่ายหน้าพลางยิ้มกริ่ม

“ไม่รู้หรอกค่ะ นุ่นไม่ได้บอก แต่กำชับไว้กับรีเซฟชั่นแล้วว่า ให้ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ดูท่าทีนางก่อนว่าเป็นไง”

“แล้วใครดูแลเพื่อนคุณนุ่นละครับ”

“อาร์ตจ้ะ”

“ถ้างั้นหายห่วงได้เลยคุณนุ่น นายอาร์ตมันมือวางอันดับหนึ่ง”

“เอ...สู้กันต์ได้หรือเปล่าน้า...”

“อืมม...อันนี้ก็ไม่รู้สิครับ คุณนุ่นอยากรู้ก็คงต้องลองเองนะครับ” กันต์ตอบพลางยิ้มกริ่ม ก่อนจะพากันเข้าไปในห้องไพรเวทแล้วปิดประตู