สตรีใบ้ยอดภรรยา

ถนนเส้นรอบเมือง

อวิ๋นชีกำลังขับรถพร้อมเปิดเพลงเบา ๆ เธอพักร้อนยาวจากกองทัพ ซึ่งมันไม่ง่ายเลยสำหรับหน่วยรบพิเศษ และมีตำแหน่งสูงแบบเธอที่จะได้หยุดพักยาว ๆ

หญิงสาวเลือกที่จะไปหาครอบครัวที่อยู่นอกเมือง เพื่อใช้เวลาทั้งหมดกับพ่อแม่และน้องสาว ผู้พันสาวเอื้อมมือไปปิดเพลง เมื่อเห็นได้ถึงความผิดปกติจากรถคันหลัง

“วันพักผ่อนของฉันแท้ ๆ”

หญิงสาวเอื้อมไปหยิบปืนที่อยู่เบาะข้างคนขับ มาวางไว้บนตักเพื่อเป็นการไม่ประมาท ถึงเธอจะไม่ได้เปิดเผยเรื่องหน้าที่การงานให้ใครรู้มากนัก แต่จะว่าไปแล้วคนในมักมีเกลือเป็นหนอน

ตัวตนของเธออาจถูกเปิดเผย กับพวกธุรกิจสีมืดไปบ้างแล้วก็ได้ หญิงสาวเลือกที่จะเปลี่ยนเส้นทาง เพราะไม่อยากนำอันตรายไปหาครอบครัว

และดูเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอคิดอยู่นั้น จะเป็นเรื่องจริงเสียซะแล้ว เพราะรถสองคันด้านหลังเปลี่ยนทิศทางตามเธอมาติด ๆ ปิ๊ด! ปิ๊ด! ปิ๊ด! ปี๊ดดดด!!! เสียงแตรรถจากสั้น ๆ เปลี่ยนเป็นลากยาว เพื่อให้รถบรรทุกสองคันด้านหน้า ที่กำลังขับคู่กันมารู้ว่ามีรถอยู่ด้านหน้า

ตูม! โครม! ทว่ามันกลับไม่เป็นผล รถของผู้พันสาวหักหลบรถบรรทุกเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ข้างทาง ตูม! รถบรรทุกหนึ่งในสองคัน พุ่งเข้าชนรถของผู้พันสาวเต็มแรงอีกครั้ง

เรียกว่าเหมือนการซ้ำไม่ให้คนที่อยู่ภายในรถมีโอกาสรอด อวิ๋นชีทำได้แค่กระพริบตาปริบ ๆ ตลอดทั้งตัวของเธอไม่อาจขยับได้เลย กลิ่นควันเหม็นไห้โชยเข้ามาในจมูก ทำให้เธอรู้ว่าไม่มีทางรอดสำหรับเธอแล้วในตอนนี้

“ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!”

อวิ๋นชีได้แต่ยิ้มน้อย ๆ เมื่อเธอคิดไปเองว่าได้ยินเสียงของใครเรียกให้ช่วย แค่ตัวเอในตอนนี้ ยังยากที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ แล้วเธอจะไปช่วยใครได้อีก เสียงนั้นชัดขึ้นในหัวของเธอ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป พร้อมร่างกายที่สิ้นไร้เรี่ยวแรง

มิติคู่ขนาน

“อือ ๆ”

หญิงสาวใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา กำลังวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนอย่างสุดกำลัง นางไม่อาจเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้ มีเพียงแค่เสียงในลำคอเท่านั้น ที่ดังออกมาพอให้ได้ยิน

วันนี้สาวใช้ของนาง ได้พาออกมาเก็บผลท้อที่อยู่ในสวนห่างจากจวนของท่านอาพอสมควร เหมือนในทุกครั้งที่ผลท้อสุก แต่อยู่ ๆ สาวใช้ของนางก็ขอไปปลดทุกข์ ปล่อยให้นางรอมากว่าครึ่งก้านธูป

เสียงของคนเดินเข้ามาหา นางคิดว่าเป็นสาวใช้ ทว่ามันกลับเป็นชายฉกรรจ์กว่าห้าคน ไม่มีการพูดคุยอันใดมากความ คนพวกนั้นตั้งใจที่จะล้วงเกินนาง จนถึงกับลงมือทำร้ายนาง

และตอนนี้นางกำลังหนี แต่จะหนีไปที่ใดเล่า ในเมื่อเส้นทางกลับจวนไม่อาจย้อนไปได้ นางเลือกที่จะวิ่งไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว ต่อให้ต้องตายนางก็ไม่ยอมให้ตนเอง ต้องได้รับความอัปยศเป็นอันขาด

“ฮ่า ๆ ข้าอยากเป็นเขยท่านเสนาบดียิ่งนัก อย่าหนีไปไหนอีกเลยคุณหนูใหญ่ มีพวกข้าเป็นสามีในคราเดียวถึงห้าคน นับว่าวาสนาของท่านมากแล้ว”

คำพูดที่ดังไล่หลังมา ทำให้หญิงสาวไม่อาจหยุดเท้าได้เลย ปึก! ตุบ! ร่างบางกลิ้งหลุน ๆ ไปชนกับต้นไม้ เมื่อเท้าของนางสะดุดกับรากไม้ทำให้เสียหลัก

“อือ ๆ”

หญิงสาวทำได้เพียงส่งเสียงร้องในลำคอ สองมือพยายามที่จะยันกายเพื่อลุกขึ้นก้าวต่อ แต่มันไม่ทันเสียแล้ว เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์ทั้งห้า ได้มาหยุดยืนล้อมนางเอาไว้

ใบหน้างามที่เปรอะเปื้อน ทำได้เพียงส่ายไปมาเพื่อปฏิเสธสิ่งที่ทั้งห้าเสนอแก่ตน ไยชะตาชีวิตของนางโหดร้ายถึงเพียงนี้ ห้าขวบเกิดเจ็บป่วยจนทำให้ไร้เสียงพูดจนกลายเป็นใบ้ และถูกส่งมาอยู่ไกลจนเกือบถึงชายแดนกับท่านลุงท่านป้า

นี่นางเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้เพียงสองเดือน ความหวังของนางที่จะได้กลับเมืองหลวง ไยมันถึงลิบหรี่ยิ่งนักเล่า ถ้านางแปดเปื้อนจากคนทั้งห้านี้ ชีวิตนางคงหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

“งดงามบริสุทธิ์จริง ๆ มันคงได้อารมณ์ยิ่งนัก ในยามที่เจ้าส่งเสียงครางใต้ร่างของพวกข้า ฮ่า ๆ”

“นั่นสิ! นางเป็นใบ้เวลาครางออกมา คงน่าตื่นเต้นและได้อารมณ์มากทีเดียว”

ถ้อยคำจาบจ้วงของคนทั้งห้า ทำให้ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว หากนางต้องอยู่อย่างอัปยศ นางเลือกที่จะสู้จนตัวตายเสียจะยังดีกว่า