บทที่ 5 สตรีที่บกพร่อง

ฝูงนกที่บินไปมาอยู่บนท้องฟ้าแสงแดดสาดส่องลอดใบไม้มากระทบใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อที่นั่งจิบชาอยู่ที่สวนหลังจวน

“หยางหยางเจ้าว่าปานนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าจะทำอันใดกันอยู่” 

“คุณหนูคิดถึงพวกท่านหรือเจ้าคะ”

“ใช่ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่แล้วก็ท่านพี่ ถ้าท่านพี่ยังอยู่ปานนี้ท่านพี่คงมีความสุขดีสินะ”

ไม่ทันที่หยางหยางจะได้ตอบสาวใช้คู่กายของแม่ของหลินเฟิ่งก็ได้มาตามนางให้เข้าไปพบ

“คุณหนูเสี่ยวหลินเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้ตามท่านเข้าไปพบเจ้าค่ะ”

“ท่านแม่นะหรือได้สิ “ นางมาอยู่ที่จวนแห่งนี้ก็นานมากแล้วนางได้เข้าพบท่านแม่สามีแค่เพียงครั้งเดียวก็ตอนแต่งเข้าจวน มีเหตุอันใดกันแม่สามีถึงตามนางเข้าไปพบ เมื่อนางเดินตามสาวใช้จนมาถึงจวนของฮูหยินใหญ่ที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ 

“เสี่ยวหลินคำนับท่านแม่”

“นั่งลงเถิด ฟ่างเมิ่งรินชาให้แม่นางเสี่ยวหลินสิ” นางหันไปสั่งสาวใช้ให้รินชาให้กับเสี่ยวเอ๋อ

“ท่านแม่มีสิ่งใดถึงเรียกข้าเข้ามาพบหรือเจ้าคะ”

“เจ้านี่ช่างรู้ใจข้าเสียจริง มาถึงก็ถามเลยดีเช่นกันข้าจะได้ไม่อ้อมค้อม”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“เจ้ามาอยู่ที่จวนที่ก็จะเข้าหนึ่งฤดูแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะมีบุตรชายให้แก่หลินเฟิ่งกัน” 

เสี่ยวเอ๋อนางไม่รู้จะตอบฮูหยิงใหญ่อย่างไร ในเมื่อนางเข้ามาอยู่ที่จวนนี้นางมิเคยนอนกับหลินเฟิ่งเลยสักครั้ง

“ข้ายังคงทำหน้าที่ภรรยาไม่ดีท่านแม่โปรดให้อภัยด้วย” 

“ฟ่างเมิ่งไปหยิบยาที่ท่านหมอเอามาให้เสี่ยวหลินหน่อย” 

“ยาอันใดกันหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเอ๋อถามขุ้นด้วยความสงสัยในเมื่อตัวของนางมิได้ป่วยหรือจับไข้

“เป็นยาบำรุงให้ร่างกายของเจ้าพร้อมที่จะมีบุตรนะสิ เจ้าให้สาวใช้เจ้าต้มให้ดื่มเช้าเย็น ท่านหมอบอกไม่เกินหนึ่งสัปดาห์เจ้าก็จะตั้งท้องมีบุตรให้หลินเฟิ่งได้”

“ขอบคุณท่านแม่ที่เมตตาเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อรับห่อยามาอย่างอึดอัดใจ ต่อให้มียาดีขนาดไหน คุณชายไม่เคยมานอนกับนางนางจะตั้งท้องให้เขาได้อย่างไร ตั้งแต่วันที่เขาเอายามาให้นางเขาก็ไม่เคยเข้ามาหานางเลยสักครั้ง

เสี่ยวเอ๋อที่กำลังจะขอกลับจวนก็มีสตรีนางหนึ่งที่เดินเข้ามาหาฮูหยินใหญ่ใบหน้าของนางช่างงดงามราวกับนางฟ้าขนาดเสี่ยเอ๋อนางเป็นหญิงด้วยกันยังมองนางไม่ละสายตา 

"ซูหมิงขอคำนับท่านป้า" 

กิริยาท่าทางช่างอ่อนช้อยไร้ที่ติคงเป็นบุตรสาวของตระกูลที่เป็นขุนนางแน่ๆ เสี่ยวเอ๋อพรางนึกในใจ 

"ข้าก็คิดว่าใคร เจ้าเองรึซูหมิงแล้วมารดาของเป็นเป็นอย่างไรบ้างสบายดีรึ"

"สบายดีเจ้าค่ะ ท่านแม่ให้ข้านำยาสมุนไพรที่หายากมาให้ท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ ว่าแต่ท่านป้าคุยอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ ซูหมิงมารบกวนหรือไม่"

ซูหมิงนางพูดพร้อมมองมาที่เสี่ยวเอ๋อและทำหน้าคล้ายสงสัยว่าแม่นางผู้นี้คือใครกัน 

"นี่เสี่ยวหลินนางเป็นฟูเหรินของหลินเฟิ่งแต่งเข้าจวนมาได้สักพักแล้ว เสี่ยวหลินนี่ซูหมิงเป็นบุตรสาวของผู้ตรวจการนางเติบโตมาพร้อมๆกับหลินเฟิ่งทำความรู้จักกันไว้ นางรู้เรื่องยาสมุนไพรดีนัก เจ้าจะได้ปรึกษานางเรื่องมีบุตรยากเสียด้วยเลย" ฮูหยินใหญ่พูดออกไปทำให้เสี่ยวเอ๋อนางรู้สึกอับอายซูหมิงนัก ซูหมิงคงคิดว่านางเป็นสตรีที่บกพร่องในหน้าที่ภรรยาของคุณชายหลินเฟิ่งแน่นอน 

"ข้าน้อยซูหมิงยินดีที่ได้พบท่านพี่เสี่ยวหลิน "

"ข้าก็ยินดีที่ได้พบเจ้าเช่นกัน"

 แม้ว่านางจะอับอายแทบจะมุดแผ่นดินหนีแต่ตอนนี้นางทำได้เพียงยิ้มกว้างให้ซูหมิง 

"ข้าขอเรียกท่านว่าท่านพี่เสี่ยวหลินนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะแนะนำยาให้ท่านจะได้มีบุตรให้ท่านพี่หลินเฟิ่งได้ในเร็ววัน" 

"ขอบใจเจ้ามากนะซูหมิง ท่านแม่ข้าขอตัวในเมื่อท่านมีแขกมาเยือนข้าก็ไม่ขอรบกวนเวลาท่านอีก "

เสี่ยวเอ๋อคำนับฮูหยินใหญ่ก่อนที่จะออกมาจากห้องของนาง 

เมื่อเสี่ยวเอ๋อมาถึงห้องของตนเอง นางทำได้เพียงนั่งมองห่อยาพร้อมนั่งถอนหายใจอย่างเห็นได้ชัด จนหยางหยางต้องเอาห่อยาออกไปไกลๆสายตานาง

“นั่นเจ้าจะเอาไปที่ใด’’

“ข้าเห็นคุณหนูเอาแต่นั่งจ้อง ข้าเลยจะเอาออกไปไกลๆสายตาคุณหนูไงเจ้าคะ คุณหนูยังสาวอยู่เลยทำไมต้องให้มาดื่มยาแบบนี้ด้วยเจ้าคะ หยางหยางไม่เข้าใจเลย เป็นเพราะคุณชายแท้ๆไม่มาหาคุณหนูของข้าเลยแล้วจะให้คุณหนูของข้าท้องได้เยี่ยงไรกันเจ้าคะ” หยางหยางนางยังไม่รู้ว่าหลินเฟิ่งนั้นจับได้ว่านางมิใช่เสี่ยวหลินคนคนรักของเขา ทำให้นางสงสัยและคาใจอย่างมาก

“เพราะว่าคุณชายจับได้แล้วนะสิว่าข้ามิใช่ท่านพี่เสี่ยวหลิน”

“ฮ่ะ !!! อะไรนะเจ้าคะ” หยางหยางร้องออกมาอย่างตกใจจนเสี่ยวเอ๋อรีบใช้มือปิดปากของนางไว้

“ชู่!! เจ้าอย่างส่งเสียงดังสิ เดี๋ยวคนนอกจวนจะได้ยินกันหมด” เมื่อนางพยักหัวให้เสี่ยวเอ๋อนางจึงปล่อยมือออกจากปากของหยางหยาง อย่างช้าๆ

“แล้วคุณชายรู้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ”

“เพราะข้าไม่ใช่คนรักของคุณชายนะสิ เจ้าก็รู้ถึงข้ามีใบหน้าเหมือนพี่เสี่ยวหลิน แต่นิสัยของข้ากับท่านพี่ช่างแตกต่างกันยิ่งนักไม่แปลกที่คุณชายจะจับได้”

“โธ่! คุณหนูของข้า ทำไมท่านถึงน่าสงสารเยี่ยงนี้ไหนจะทฝคุณชายไม่รัก ไหนท่านแม่ของคุณชายจะให้คุณหนูท้องอีก แล้วคุณหนูจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ”

“ข้าได้ตกลงกับคุณชายหลินเฟิ่งเมื่อฤดูหนาวมาถึงข้าจะออกจากจวนนี้ทันที ข้าจะหย่ากับคุณชายเพราะถึงเวลานั้นแผนของท่านพ่อข้าคงจะสำเร็จแล้ว”

หยางหยางรู้ดีว่าเสี่ยวเอ๋อนางก็รักคุณชายหลินเฟิ่งมากเช่นกัน และแอบรักคุณชานมานาน นางจึงคิดแผนใช้กับคุณหนูของนางเองเพื่อให้ทั้งสองนอนด้วยกัน ถ้าทั้งคู่มีบุตรด้วยกันได้ต่อให้ถึงฤดูหนาวคุณหนูของนางคงไม่ต้องได้ออกจากจวนแห่งนี้แน่นอน ดีไม่ดีคุณชายอาจจะรักคุณหนูของนางก็ได้ถ้ามีบุตรชายให้เขาได้ หยางหยางจึงขอตัวไปต้มยาที่ฮูหยินใหญ่ให้มาเพื่อให้คุณหนูนางได้ดื่มบำรุงร่างกาย 

เมื่อหลินเฟิ่งกลับมาจากข้างนอกเขาก็ได้เดินเข้ามาที่ห้องของเขาก็ต้องมาพบหยางหยางสาวใช้ของเสี่ยวเอ๋อก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องของเขา

“เจ้าสาวใช้ของเสี่ยวหลินนิ เจ้ามาทำอะไรที่หน้าห้องของข้า”

“เอ่อ... คุณหนูเจ้าค่ะนางปวดท้องข้าเลยมาตามท่านไปดูนางหน่อยเจ้าค่ะ” 

เมื่อหลินเฟิ่งได้ยินดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่ห้องของเสี่ยวเอ๋อแต่พอไปถึงนางกำลังอ่านตำราอยู่ไม่มีท่าทีอย่างที่สาวใช้นางบอกเลยสักนิด นางเจ็บท้องใยมีกระจิตกระใจอ่านตำราได้

เมื่อนางเห็นคุณชายก็ได้ว่างตำราลงและเดินมาหาเขาโดยเร็ว

“ท่านมีเรื่องอันใดถึงเข้ามาหาข้าหรือเจ้าคะ".

“สาวใช้ของเจ้าไปบอกข้าว่าเจ้าเจ็บท้อง ข้าเลยมาดูอาการของเจ้า ข้าไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไรหรอกนะข้าแค่ไม่อยากเห็นคนในจวนของข้าไม่สบายเท่านั้น” เสี่ยวเอ๋อนางไม่เข้าใจที่คุณชายผู่นี้กล่าวแต่เมื่อนางหันไปมองสาวใช้ก็เข้าใจทันทีว่าต้องเป็นแผนของหยางหยางแน่นอน

“ท่านเหงื่อออกคงจะมาจากข้างนอกนั่งลงดื่มชาก่อนสิเจ้าคะ “

 หยางหยางยกชามาให้คุณชายพร้อมขนมที่นางจัดเตรียมไว้เรียบร้อย ทันทีที่หลินเฟิ่งดื่มชาเสร็จเขาก็ถามอาการของเสี่ยวเอ๋ออีกครั้ง

“อาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างต้องให้ไปตามหมอหรือไม่”

“ข้าเริ่มจะหายแล้วเจ้าคะ” เสี่ยวเอ๋อนางไม่เก่งเรื่องโกหกจึงยกชาดื่มเพื่อแก้อาการตื่นเต้น

แต่เมื่อนางดื่มชาเข้าไปก็รู้สึกร้อนรุ่มในร่างกาย หลินเฟิ่งเองก็ไม่ต่างกันเหงื่อของเขาเริ่มพุดขึ้นเต็มใบหน้า 

“ทำไมข้ารู้สึกข้างในห้องของเจ้าถึงได้ร้อนเยี่ยงนี้”

“งั้นเดี๋ยวข้าน้อยไปเตรียมหาอะไรมาให้ทานแก้ร้อนนะเจ้าคะ” หยางหยางเมื่อเห็นว่าแผนของนางเริ่มดำเนินการไปด้วยดี ก็ถึงเวลาที่นางจะปล่อยให้คุณชายกับคุณหนูของนางอยู่ภายในห้องตามลำพัง

เมื่อหยางหยางออกไปเสี่ยวเอ๋อจึงนำพัดมาพัดให้หลินเฟิ่ง แต่ทว่านางเองก็รู้สึกร้อนรุ่มรุนแรงขึ้นเช่นกัน

“เจ้าก็ร้อนเช่นกันใช่หรือไม่”

หลินเฟิ่งเริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆเสี่ยวเอ๋อและมองใบหน้าของนางราวกับว่าเขานั้นโดนยาเข้าแล้ว

“ทะ..ท่านเข้าใกล้ข้าเกินไปแล้ว” เสี่ยวเอ๋อเริ่มหายใจติดขัดเมื่อจู่ๆหลินเฟิ่งมีอาการที่เปลี่ยนไป

“ข้าว่าเจ้าก็ต้องการเช่นนี้ไม่ใช่หรือ”

“ต้องการอะไรกันเจ้าคะ”

หลินเฟิ่งคว้าเอวบางของนางมาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมจับใบหน้าของนางให้เงยขึ้นมามองดูใบหน้าของเขา 

“ปล่อยนะเจ้าคะ” แม้ปากของนางจะปฏิเสธแต่เหตุใดร่างกายของนางกลับต้องการหลินเฟิ่งถึงเพียงนี้

“ปล่อยอย่างนั้นรึ” หลินเฟิ่งจับหน้าเข้ามาใกล้ๆริมฝีปากที่อมชมพูของนางช่างน่าเย้ายวนเขายิ่งนัก

เขาได้อุ้มนางไปที่เตียงนอนก่อนที่เขาจะวางนางลงบนที่นอนที่หนานุ่มและกำลังจะประทับริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มของนาง