บทที่ 3 พบองค์รัชทายาทโดยบังเอิญ

เมื่อเข้าเฝ้าและคำนับฮ่องเต้กับฮองเฮาเสร็จสิ้นหลินเฟิ่งต้องเข้าร่วมคุยราชการลับต่อจึงให้เสี่ยวเอ๋อเดินเล่นรอเขาอยู่ในวังเพื่อรอกลับจวนพร้อมกันเสี่ยวเอ๋อกับหยางหยางจึงมาเดินชมสวนในวังหลวงเพื่อฆ่าเวลารอ หยางหยางเมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของคุณหนู นางจึงพยายามทำให้คุณหนูอารมณ์ดีขึ้น

"คุณหนูของหยางหยางทำไมท่านต้องทำหน้าอมทุกข์ตลอดเวลาด้วยเจ้าคะ หยางหยางอยากเห็นคุณหนูยิ้มออกมาเหมือนตอนที่อยู่บ้านเวลาที่คุณหนูยิ้มโลกทั้งใบช่างงดงามจริงๆนะเจ้าคะ"

"ข้าแค่เหนื่อยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกนะหยางหยาง"

หยางหยางนางหันไปเห็นผีเสื้อที่บินดอมดมชื่นชมดอกไม้ภายในสวนอยู่นั้นนางจึงเรียกให้คณหนูให้ดูด้วยความตื่นเต้น

"คุณหนูเจ้าคะ ผีเสื้อสวยๆทั้งนั้นเลยคุณหนูเห็นมั้ยเจ้าคะ เดี๋ยวหยางหยางจะจับมาให้คุณหนูดูนะเจ้าคะ" หยางหยางว่าแล้วนางก็วิ่งไล่จับผีเสื้อจนเสี่ยวเอ๋อหลุดหัวเราะออกมาเพราะความเป็นเด็กของหยางหยาง

"อย่าวิ่งเร็วนักสิ หยางหยางเราอยู่ในวังหลวงเจ้าช่วยสำรวมกิริยาด้วย" เสี่ยวเอ๋อพูดไม่ทันขาดคำหยางหยางก็วิ่งชนเข้าอย่างจัง

เมื่อหยางหยางเห็นบุรุษตรงหน้าก็รู้ในทันทีว่าคุณชายท่านนี้ต้องเป็นผู้ที่มียศหรือสูงศักดิ์แน่นอน นางรีบก้มลงคำนับในทันที

"ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสมควรตาย" ความตกใจและความกลัวในความผิดที่นางได้สร้างขึ้นจนนางพูดแทบไม่รู้เรื่องได้แต่คำนับลงพื้นดินครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเสี่ยวเอ๋อเห็นเข้าก็ต้องรีบเข้ามาคำนับขอโทษขออภัยในความผิดของสาวใช้ตนเองอีกด้วย

"เจ้าเป็นสาวใช้ของจวนใดกัน ทำไมถึงได้มาวิ่งไปทั่ววังหลวงเช่นนี้นายเจ้าไม่ได้สั่งสอนหรือเยี่ยงไร" บุรุษรูปงามที่ตอนนี้โมโหอย่างมากเมื่อโดนสาวใช้วิ่งชน

"อยู่จวนข้าเองเจ้าค่ะ ข้าต้องขอประทานอภัยให้แก่สาวใช้ข้าด้วยที่ข้าดูแลนางไม่ดี หากท่านจะลงโทษให้มาลงโทษที่ตัวของข้าน้อยคนนี้แทน"

เสี่ยวเอ๋อนั่งคำนับลงข้างๆกายของหยางหยาง จนนางรู้สึกผิดในครั้งนี้ยิ่งนัก

"คุณหนูของข้ามิได้ทำอันใด เอาตัวข้าไปลงโทษแล้วปล่อยคุณหนูข้าไปด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

"พวกเจ้าคิดว่าที่นี่เป็นที่ใดกัน ทำไมถึงกล้ากล้าทำเรื่องแบบนี้ทหารเอาตัวทั้งสองคนนี้ไปที่ตำหนักหลังซุนเย่เดี๋ยวนี้"

หยางหยางร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องทำให้คุณหนูของตัวเองต้องโดนโทษไปด้วย

"ฮือ ฮื้อ คุณหนูข้าน้อยขอโทษเจ้าค่ะ"

"อย่าร้องเลยหยางหยางเพราะเจ้าอยากให้ข้ารู้สึกดีเจ้าถึงทำแบบนั้นทั้งหมดก็เป็นเพราะข้า เจ้าไม่ต้องเสียใจ" เสี่ยวเอ๋อเองก็คิดว่าตนเองต้องโดนโบยแน่นอน แม้ว่านางเองก็กลัวเหมือนกันแต่นางก็ยังคงไม่แสดงท่าทางอ่อนแอให้หยางหยางได้เห็น

เมื่อมาถึงตำหนักซุนเย่เสี่ยวเอ๋อต้องประหลาดใจท่านชายท่านนี้ไม่ได้พานางมาลงโทษกลับพานางมาดื่มน้ำชาและนั่งชมผีเสื้อที่กลุ่มใหญ่กว่าสวนข้างนอกตำหนักนี่ด้วยซ้ำ

"เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโหดร้ายเช่นนั้นรึ ข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทเรื่องแค่เล็กน้อยถ้าข้าเก็บมาใส่ใจข้าก็คงได้สั่งประหารชาวบ้านที่ทำผิดในครั้งแรกจนหมดสิ้นสินะ" องค์รัชทายาทที่นั่งมองเสี่ยวเอ๋อพรางยิ้มออกมาที่แกล้งนางได้สำเร็จ

"ข้าขอคำนับองค์รัชทายาทอีกครั้ง เมื่อครู่ข้าน้อยต้องขออภัยที่ทำตัวล่วงเกินท่านด้วยเจ้าค่ะ" เสี่ยวเอ๋อลุกขึ้นคำนับองค์รัชทายาทอย่างเป็นทางการอีกครั้ง แม้นางเคยได้ยินมาว่าองค์รัชทายมีใบหน้าที่โหดเฮี่ยมพอกันกับนิสัยที่โหดร้ายของเขา แต่ทว่าเขามิได้เป็นดั่งข่าวลือเลย

"ไม่ต้องมากพิธีมานั่งจิบน้ำชาเถิด ที่ข้าพาเจ้าเข้ามาที่ตำหนักซุนเย่เพราะที่นี่มีผีเสื้อและสวนดอกไม้สวยกว่าข้างนอก เลยพาเจ้าเข้ามาข้ามิได้คิดจะลงโทษเจ้าหรือสาวใช้ของเจ้าจริงๆหรอกนะ ว่าแต่เจ้าเป็นบุตรสาวของเสนาตระกูลใดกันทำไมข้าไม่เคยพบเห็นเจ้าสักครา"

รัชทายาทถูกตาต้องใจเสี่ยวเอ๋อตั้งแต่แรกเห็นใบหน้าที่งดงามกิริยาที่อ่อนช้อยของนางดึงดูดเขายิ่งนัก

"ข้าน้อยเป็นบุตรตรีของสกุลเสี่ยว นามว่าเสี่ยวหลินเจ้าค่ะ"

"เจ้ามาทำไมที่วังหลวง"

"เสี่ยวหลินผู้นี้มาเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อแสดงความมีน้ำใจที่พระราชทานงานแต่งให้เจ้าค่ะ" เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเอ๋อองค์รัชทายาทแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ใยแม่นางผู้นี้ต้องมีครอบครัวก่อนมาเจอกับเขากันนะ

"ที่แท้เจ้าเป็นฟูเหรินของตระกูลหลินสินะ "

องค์รัชทายาทพูดเบาๆเพียงคนเดียว เมื่อเสี่ยวเอ๋อนึกขึ้นได้ว่าตนออกมาเดินเล่นเนินนานปานนี้หลินเฟิ่งคงรอนานแล้วนางจึงขอตัวกลับจวน

"ข้าน้อยเสี่ยวหลินมีความยินดีที่ได้พบกับองค์รัชทายาท และขอบคุณน้ำชาที่พระองค์มอบให้ตอนนี้ข้าน้อยต้องขอตัวกลับจวนก่อนปานนี้สามีของข้าคงรอนานแล้ว ขอให้องค์รัชทายาทมีสุขภาพแข็งแรง " เมื่อเสี่ยวเอ๋อโค้งคำนับและเดินออกมาหยางหยางก็ไม่ลืมที่จะโค้งคำนับองค์รัชทายาทก่อนจะเดินตามคุณหนูของนางออกมาเช่นกัน

แม้ว่านางจะจากไปแล้วแต่องค์รัชทายาทยังคงนั่งนิ่งมองดูผีเสื้อบินว่ายไปมาเต็มท้องฟ้าพร้อมจิบชาเบาๆ เพียงชั่วครู่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้นางไม่ได้กลับไปตัวเปล่าแต่นางได้ขโมยหัวใจของเขาไปด้วย ด้วยความสนใจในตัวของเสี่ยวหลินและความสวยของนาง องค์รัชทายาทได้ให้องครักษ์ส่วนตัวออกไปสืบเรื่องราวของนางมาให้เขาในทันที

"เฉินอ้ายเจ้าไปสืบประวัติแม่นางเสี่ยวหลินมาให้ข้าหน่อย"

เฉินอ้ายองครักษ์ประจำตัวเขาได้โค้งคำนับรับคำสั่งก่อนจะจากไปด้วยความเร็ว

"น้อมรับพระบัญชา"

ใบหน้าของแม่นางเสี่ยวหลินยังคงไม่จางหายเมื่อองค์รัชทายาทมองขึ้นบนท้องฟ้าก็ยังคงพบแต่ใบหน้าของนาง