#1

ปัง! เสียงตบโต๊ะดังขึ้น ท่ามกลางเสียงพูดคุยจอแจของเหล่าฮูหยินขุนนางทั้งหลาย ตามมาด้วยเสียงไม่พอใจของหญิงสาววัยไม่ถึงยี่สิบนางหนึ่ง

“ตัวข้าไม่ปรารถนาให้สามีรับอนุ หากว่ากัวเหยาซื่อพึงใจในตัวหลัวเหม่ยเหม่ยถึงเพียงนั้น ไฉนไม่รับนางเป็นอนุให้สามีของท่านเสียเองเล่า!”

เงียบสงัด........

สตรีสูงวัยทั้งห้าพากันมีสีหน้ากระอักกระอ่วน โดยเฉพาะฮูหยินเจ้ากรมโยธา ที่พึ่งพูดคุยออกหน้าเป็นแม่สื่อแม่ชัก ทาบทาม ลูกอนุสกุลหลัว ให้เสนาบดีหนุ่มอย่างเฉินอิ่นห้าว

“ไร้มารยาทเกินไปแล้ว ลั่วเสวียน! พูดอันใดของเจ้า ยังไม่รีบขออภัยกัวฮูหยินอีกหรือ!?” นางโจ มารดาของเฉินอิ่นห้าว หันไปตำหนิลูกสะใภ้ ก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยสตรีเบื้องหน้า “เหยาซื่อ เจ้าอย่าได้ถือสาหาความนางเลย เป็นข้าอบรมนางไม่ดี ต้องขออภัยเจ้าแล้ว”

กัวเหยาซื่อแม้ในใจมีโทสะ แต่ยังคงปั้นหน้ายิ้ม โบกไม้โบกมือ “ข้าเข้าใจ เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่ได้ถือสาเจ้า”

เหยาเจียน ฮูหยินแซ่กัวผู้นี้ เป็นถึงฮูหยินเจ้ากรมโยธา ถูกเด็กสาวรุ่นลูกกล่าววาจาเช่นนี้ใส่หน้า มีหรือว่าจะไม่ถือสาจริงตามที่นางกล่าว เพียงผู้คนได้ยินประโยคนี้ก็กระจ่างแจ้งแล้ว

นางไม่ได้ถือสาหาความกับสหายอย่างนางโจ แต่ย่อมถือสาหาความกับเฉินลั่วเสวียน ถูกหักหน้าครานี้ เชื่อเถิดว่าในอนาคตข้างหน้า กัวเหยาซื่อต้องหาทางเอาคืนอย่างแน่นอน

เสนาบดีหนุ่มอนาคตไกลอย่างเฉินอิ่นห้าว มีตระกูลไหนบ้างที่ไม่อยากผูกสัมพันธ์ หากไม่ติดว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว เกรงว่าแม้แต่บุตรีในภรรยาเอก สกุลหลัวก็คงอยากจะยกให้

งานเลี้ยงน้ำชาเล็กๆ นี้ อันที่จริงเป็นแผนการที่ฮูหยินสกุลหลัวร่วมมือกับนางโจและกัวฮูหยินวางแผนที่จะให้เฉินลั่วเสวียนต้องพายเรือตามน้ำ ยอมรับหลัวเหม่ยเหม่ยเป็นอนุให้สามี แต่ใครจะรู้ว่า เฉินลั่วเสวียนจะกล่าววาจาไม่ไว้หน้าเช่นนั้นออกมา

“ไหนๆ พวกท่านก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ถ้าอย่างนั้น ข้าขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่า ตราบใดที่ข้ายังเป็นภรรยาของเฉินอิ่นห้าว สตรีหน้าไหนก็อย่าหวังจะได้เข้ามาเป็นอนุของเขาเป็นอันขาด!”

เฉินลั่วเสวียนประกาศกร้าว ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ โดยไม่คิดล่ำลาทำความเคารพผู้ใด คิดหรือว่านางไม่รู้แผนการของแม่สามี ที่นางยอมตอบรับคำเชิญ ไม่ใช่เพราะอยากมาเสวนากับบรรดาฮูหยินขุนนางเหล่านี้ แต่ที่มา เพราะรู้ว่าแม่สามีวางแผนจะรับหลัวเหม่ยเหม่ยเข้าจวนไปเป็นอนุให้บุตรชาย ฝันไปเถอะ! อย่าหวังว่านางจะยอม

“ฮูหยินเจ้าคะ ทำเช่นนี้ จะไม่เป็นอันใดหรือเจ้าคะ หากเรื่องนี้ไปถึงหูนายท่าน บ่าวเกรงว่า...” อี้เจียวกระซิบกระซาบถามผู้เป็นนายเสียงเบาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก นายหญิงของนาง เรื่องอื่นดีหมด ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องหึงหวงสามี จะว่าไปตั้งแต่จำความได้ อี้เจียวยังไม่เห็นว่าบุรุษมีชาติตระกูลคนใดจะมีภรรยาคนเดียวเลยสักคน มีเพียงชนชั้นกลางหรือคนยากคนจนที่ไม่มีเงินเลี้ยงดูครอบครัวเท่านั้น

นายท่านแต่งกับนายหญิงมาสามปี ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่นายหญิงแสดงท่าทีก้าวร้าวต่อหน้าผู้คน แต่อี้เจียวยังอดที่จะกังวลไม่ได้อยู่ดี เพราะทุกครั้ง นายท่านกับนายหญิงต้องมีปากมีเสียงกันเสมอ

ลั่วเสวียนขึ้นรถม้ามาได้ สีหน้าร้ายกาจเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นเหนื่อยล้า แต่งงานมาสามปี นางไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องปรนนิบัติสามี ดูแลจวน เอาอกเอาใจสามี นางขอแค่เรื่องเดียว ไฉนพวกเขาถึงให้นางมิได้ แม้แต่ตำแหน่งฮูหยินเอก ทุกวันนี้ยังมีสตรีมากมายต้องการแย่งชิง นางเริ่มจะไม่ไหวแล้ว รู้สึกเหนื่อยล้าที่จะต้องสู้รบตบมือกับสตรีเหล่านั้นจริงๆ

“ฮูหยินท่านกลับมาแล้ว”

ลั่วเสวียนขมวดคิ้วมองพ่อบ้านที่มารอรับหน้า ทุกครั้งที่พ่อบ้านจิ้งทำเช่นนี้ นั่นหมายความว่าในจวนเกิดเรื่องที่เขารับมือไม่ได้ “เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

พ่อบ้านจิ้งมีสีหน้าลำบากใจ “คุณหนูรองจี้หอบผ้าหอบผ่อนกลับมาอีกแล้วขอรับ”

จิ้งย่วนพูดออกไปแล้ว พลันถอนหายใจออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหนูรองทำเช่นนี้ ครึ่งปีมานี่ เห็นทีจะเดือนละสี่ห้าครั้งได้กระมัง อันที่จริงเรื่องของนางไม่ได้เกี่ยวกับสกุลเฉินเลยสักนิด แต่เพราะนางอาศัยอยู่ที่นี่ ยามที่ครอบครัวสามีของนางตามมาด่าประณาม จึงไม่พ้นประตูจวนสกุลเฉิน ลำพังนางไร้ความคิดก็แล้วไปเถิด แต่นี่กลับยังมาสร้างความเดือดร้อนรำคาญใจให้ฮูหยินอีก เขาไม่รู้จะกล่าววาจาใดแล้ว

“นางพาใครมาด้วยหรือ?”

แค่เห็นสีหน้าพ่อบ้าน ลั่วเสวียนคาดเดาได้ทันที ว่าน้องสาวต่างบิดาของสามีผู้นี้ไม่ได้มาคนเดียว

“ท่านหญิงลู่ขอรับ”

ดี! ดีจริงๆ เมื่อครู่นางพึ่งจะอาละวาดในจวนสกุลหลัวมา กลับถึงจวนแทนที่จะได้พักผ่อน ยังต้องมารับมือคนพวกนี้อีก นี่นางทำเวรทำกรรมอันใดไว้ ถึงต้องมาพบเจอกับคนเหล่านี้กัน

สกุลเฉิน อันที่จริง ไม่นับเป็นครอบครัวใหญ่ แต่เดิมในจวนมีเพียงนางกับเฉินอิ่นห้าวเท่านั้น นางสมควรต้องอยู่ได้อย่างสบายใจถึงจะถูก แต่นี่อะไร ตั้งแต่มารดาของเฉินอิ่นห้าวพาสามีใหม่และน้องสาวต่างสกุลเข้ามาอยู่ ในจวนก็มีแต่เรื่องกวนใจไม่เว้นแต่ละวัน คิดแล้วช่างหน้าหงุดหงิดใจยิ่งนัก

“ปล่อยพวกนางไปก่อนเถิด ข้าอยากพักผ่อนเสียหน่อย พรุ่งนี้ยังต้องออกไปทำสัญญาเช่าที่ดินอีก”

“ขอรับ” จิ้งย่วนรับคำ รู้สึกเห็นใจนายหญิงเป็นที่สุด ก่อนจะแต่งเข้าสกุลเฉิน นางเป็นถึงบุตรีคนเดียวของแม่ทัพเซิ่ง ไหนเลยจะเคยประสบกับเรื่องเช่นนี้

ในอดีตหญิงแซ่โจคบชู้กับท่านข้าหลวงมณฑลจนตั้งครรภ์ ขณะนั้นตระกูลเฉินเป็นเพียงตระกูลพ่อค้าเล็กๆ นายท่านใหญ่ไร้อำนาจ ด้วยเห็นแก่บุตรชาย จึงยอมหย่าให้นางแต่โดยดี ทั้งยังปกปิดเรื่องที่นางคบชู้เป็นความลับ ขณะนั้น นายท่านพึ่งจะมีอายุเพียงเจ็ดปีเศษ