15 วางยา

มาอีหรอบนี้อีกแล้ว แต่หญิงสาวหาได้ใส่ใจแต่อย่างใด รับรู้แต่เพียงว่า เขาเป็นผู้ชายที่ประพฤติตัวน่ารังเกียจที่สุด

ได้คืบจะเอาศอก เพื่อเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม เธอจึงเงียบเพียงอย่างเดียว เมื่อมีลูกค้าเจ้าประจำมาซื้อเสื้อผ้า จึงออกไปบริการตามปกติ

“เราบ้าหรือเปล่าวะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่”

จตุพักตร์สบถออกมา หลังจากแอบเฝ้าดูพลอยใสที่ถูกยิ่งยศต้อนเข้ามาในร้านอาหารกึ่งผับ โดยมีดาเรศเพื่อนตัวแสบติดสอยห้อยตามมาด้วย

“มาเพื่อคอยดูพลอยใส ถูกผู้ชายล่อลวงใช่ไหม แล้วมันธุระกงการอะไรของเรา”

เขาพูดกับตัวเองอีกครั้ง และยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว พลางส่งสายตามองไปยังโต๊ะของพลอยใส เห็นว่าถูกจัดให้นั่งคู่กับจอมวายร้ายอย่างยิ่งยศ

คนแสนเลวอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี กล้าที่จะทำลายผู้หญิง ทั้งที่ยิ่งยศเองก็ไม่กระจอกแต่อย่างใด เป็นลูกคนรวย พ่อมีชื่อเสียง อิทธิพลล้นฟ้า

เขายังคงจับตามองคนทั้งหมดด้วยความเป็นห่วงพลอยใส กลัวเธอจะพลาดท่าเสียที

ทางด้านพลอยใส รู้สึกอึดอัด เมื่อถูกจับให้นั่งคู่กับยิ่งยศ เขาดูแลเอาใจใส่ ตักอาหารใส่จานเกือบตลอดเวลา

“พอแล้วค่ะ เยอะเกินไป พลอยใสกินไม่หมด”

“คุณผอมอยู่นะครับต้องให้มีเนื้อ มีหนังมากกว่านี้”

ชายหนุ่มตักขาหมูเยอรมันใส่จานให้ ดาเรศมองเป็นเชิงบังคับ พลอยใสมีความรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้รู้เห็นเป็นใจให้ยิ่งยศให้เข้าใกล้เธอ

“อวบอย่างฉันนี่แหละ ผู้ชายชอบ จริงไหมคะคุณยิ่งยศ”

“เธอพูดอะไรอย่างนั้น ฉันไม่ชอบ”

เขาพูดกับดาเรศว่าฉัน แต่เรียกแทนตัวเองกับพลอยใสว่าผม แบ่งชั้นกันขนาดนี้ ดาเรศเก็บความโกรธเอาไว้ สักวันเธอจะต้องหาทางดัดหลังผู้ชายคนนี้ให้หนัก

“เออ ค่ะ แหม เห็นคุณยิ่งยศเป็นผู้ชาย คิดว่าจะชอบสาวร่างอวบ จับเต็มไม้เต็มมือดี แต่ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแบบนี้มันก็ต้องอยู่ที่รสนิยม”

“ไม่เอาน่าดาเรศ เรามากินข้าว ไม่พูดเรื่องแบบนี้นะ”

เพื่อนสาวแสนหวาน มองโลกในแง่ดี เตือนดาเรศที่ทำท่าจะใส่อารมณ์กันมากเกินไป พลอยใสกลัวว่าเรื่องจะไปกันใหญ่เพราะพ่อของเขาเป็นผู้มีอิทธิพล ใครๆ ต่างพากันเกรงใจ ไม่กล้าที่จะมีเรื่องด้วย

“ทอดมันกุ้ง สูตรพิเศษ ผมว่าคุณจะต้องชอบ”

“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องตักให้พลอยใสแล้ว แค่ในจานก็กินไม่หมด ขอบคุณนะคะ”

“ครับ อย่าลืมชิมแกงจืดสาหร่ายญี่ปุ่น รสชาติดีมาก”

เขายังคงแนะนำอาหารต่างๆ อีกหลายจาน พลอยใสคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ชอบใช้เงินฟุ่มเฟือย เคยเห็นคนประเภทนี้มาเยอะแล้ว เวลามีใช้ไม่เคยคิด กล้าที่จะทิปนักร้องครั้งละเยอะๆ สุดท้ายก็เงินหมดตัว มานั่งเงียบ หน้าหงอย

เธอจะไม่ขอมีแฟนนิสัยแบบนี้เด็ดขาด

เครื่องดื่มประเภทน้ำหวานถูกนำมาเสิร์ฟ โดยใส่ผงอะไรบางอย่างลงไป ผู้ที่กระทำการในครั้งนี้คือดาเรศ อาศัยในช่วงจังหวะที่พลอยใสเข้าไปในห้องน้ำ แต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาจตุพักตร์ไปได้

“ลงมือเองเลยหรือดาเรศ”

“ค่ะ ต่อจากนี้ไป คุณก็จัดการเองเพราะเป็นยากระตุ้นในเรื่องแบบนั้น ร้อนแรงเสียจนคุณเอาไม่อยู่ก็แล้วกัน”

“ให้เป็นจริงอย่างนั้นเถอะ จะตั้งรับให้เต็มที่”

“เชื่อสิ คุณยิ่งยศคงรับไม่ไหวหรอก”

“เดี๋ยวก็รู้ แต่เธอก็น่าจะเชื่อใจว่าคนอย่างฉันไม่เคยถอย ใครที่เข้ามาจะต้องร้องครวญครางทุกคน ใช่ไหม”

ยิ่งยศยื่นหน้าที่น่าเกลียดเข้ามา สายตาที่มองนั้นแฝงด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่น่ากลัว ดาเรศขยะแขยงที่สุด สัญญาว่าจะเกลียดผู้ชายคนนี้ตลอดไป

“คนที่อารมณ์รุนแรง ทำให้ผู้หญิงเจ็บก็ต้องร้องเป็นธรรมดา”

“แต่เธอก็ชอบไม่ใช่หรือ ว่าไง”

“อ๊าย คุณยิ่งยศ อย่าทำอย่างนี้”

ดาเรศห้าม เมื่อยิ่งเอามือมาตะปบลงไปที่หน้าขา ขยี้แรงๆ จนเธอรู้สึกเจ็บ ทนไม่ไหว ร้องด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเขาหัวเราะชอบใจที่ทำให้เธอกลัวอย่างชนิดว่าหัวหด ไม่กล้าที่จะพูดในสิ่งที่ไม่เหมาะ

พลอยใสออกมาจากห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เห็นน้ำมะตูมวางอยู่ รู้ว่าดาเรศเป็นคนสั่ง และมั่นใจว่ายิ่งยศคงไม่ใส่อะไรลงไปเพราะดาเรศอยู่ด้วย

“ดื่มซะจะได้ชื่นใจ”

“ขอบใจเธอมาก น้ำมะตูมหาดื่มยากมาก ไม่คิดว่าร้านแบบนี้จะมี”

“ผมสั่งทำพิเศษเพื่อพลอยใสโดยเฉพาะ”

หญิงสาวสะดุดคำว่าพิเศษ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ชอบมาพากลขึ้น เธอจะทำอย่างไรดี ได้แต่มองอย่างลังเลใจ

ดื่มดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ต้องยกดื่ม โดยที่จตุพักตร์มองอย่างไม่สบายใจ คิดหาวิธีที่จะช่วยให้เธอรอดพ้นจากผู้ชายแสนชั่วกับเพื่อนแสนเลว