Ep.1

ตอนที่ 1

รถตู้ที่ดำที่ถูกปิดมานเคลือบด้วยฟิลม์สีดำจนมองไม่เห็นว่าภายในรถคันนั้นมีใครอยู่บ้าง รถตู้ถูกจอดอยู่หน้าคฤหาสหลังใหญ่ ชายที่สูงระดับมาตรฐานก้าวลงมาจากรถด้วยสภาพที่โทรมนิดหน่อย หลังจากที่เจ้าของร่างนั้นลงมายืนที่พื้นรถตู้คันนั้นก็ขับออกไปทันที

“คุณอิท!” เสียงเรียกของบอดิการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูพูดขึ้นเมื่อเห็นนายน้อยของอยู่ที่หน้าประตู หลังจากที่หายไปเกือบสี่วันแม้พวกเขาจะพยายามตามหาแล้วแต่ก็ไม่เจอ

“นี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ....พวกเราตามหาตัวคุณตั้งหลายวันแล้วแต่ก็ไม่เจอ” บอดิ้การ์ดคนเดิมพูดอีกพร้อมเข้ามาประคองตัวของอิทเอาไว้

“เกิดเรื่องนิดหน่อยแต่ฉันได้เป็นอะไรมาก” อิทตอบไป ที่เขาเลือกที่จะไม่เล่าความจริงทั้งหมดเพราะเขาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขานั้น มันเป็นเรื่องที่เขาสมควรโดนแล้ว

“อย่างนั้นหรอครับ..ถ้างั้นผมว่าคุณขึ้นไปพักก่อนดีกว่านะครับ” เขาบอกและจัดการพยุงอิทเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันจะถึงบันไดทางขึ้นห้องของอิทเสียงของใครบ้างคนก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“นี่แกหายไปไหนมาหะ!!” เสียงพ่อของอิทตะวาดขึ้นถามเสียงดัง อิทยืนตัวตรงเหมือนคนไม่ได้เป็นอะไรและกลับหลังหันมาหาพ่อของเขา

“ขอโทษด้วยครับ..” อิทพูดแค่นั้นแล้วก้มหัวลงนิดหน่อย

“แกมันไม่ได้เรื่อง..มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระอยู่ละสิ.แกรู้ไหมว่าไอ้ธันมันกลับมาแล้วที่นี้ฉันก็จะทำงานยากขึ้นแล้วแกยังจะมาทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีกงั้นหรอ!!” พ่ออิทว่าเสียงดัง อิทเองก็ไม่ได้พูดตอบอะไรไปเขาเพียงแต่ก้มหน้าฟังเงียบๆ เท่านั้น

“……..”

“นี้ถ้าเจ้าอาทยังอยู่..ฉันคงไม่ต้องมาพูดกับแกให้เสียเวลาหรอก” พ่ออิทพูดจบเขาก็เดินออกไป ปล่อยให้อิมยืนอยู่กับความเสียใจจากเรื่องในอดีตที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำ

“คุณอิท….” เสียงของบอดิการ์ดดังขึ้นอีกครั้งทำให้อิทรู้สึกตัว เขาบอกให้บอดิการ์ดคนนั้นไปทำงานอย่างอื่นส่วนเขาก็เดินขึ้นห้องมาเงียบๆ อิทอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเดินมาที่เตียงแล้วล้มตัวนอนไม่นานนักเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป

........

เช้าวันต่อมา

อิทลงจากห้องมาในเวลาแปดโมงเช้า เพื่อที่จะทานอาหารเช้าและไปทำงานที่บริษัท เหมือนปกติ แม้จริงๆ แล้วเขาจะอยู่ที่คอนโดของเขามากกว่าที่บ้านก็ตาม

“จะไปแล้วหรอลูก..” เสียงแม่ของเขาพูดทักหลังจากที่เขากินอาหารเช้าเสร็จแล้วกำลังเดินไปที่หน้าประตูบ้านเพื่อที่จะขึ้นรถไปทำงาน

“ครับ....” อิทตอบ

“อิทบอกแม่ได้ไหมลูกว่าลูกหายไปไหนมาตั้งหลายวัน” แม่เขาพูดถามเพราะใบหน้าที่ดูอิดโรยแถมยังดูโทรมจนหน้าห่วง แต่เจ้าตัวไม่ยอมบอกแม้แม่ของอิทจะถามเขาหลายครั้งแล้วก็ตาม

“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ..ช่วงนี้ผมแค่นอนน้อยไปหน่อยเท่านั้นเอง “อิทตอบกลับ

“ถ้าลูกยืนยันแบบนั้นแม่ก็จะเชื่อตามที่ลูกบอกจ๊ะ” แม้ใจเธอจะรู้ว่าอิทโกหกแต่เธอก็ไม่อยากคาดคั้นอะไรมากนัก

“ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ..สวัสดีครับแม่” อิทยกมือไหว้แม่ของตนและก็เดินไปขึ้นรถและขับออกมายังบริษัทของเขา และวันนี้เขาเลือกที่จะขับรถมาคนเดียวไม่ได้เอาบอดิการ์ดมาด้วยเหมือนทุกครั้ง อิทใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็มาถึงบริษัทของเขา

“สวัสดีคะคุณอิท..” เลขาหน้าห้องเขาพูดทักขึ้นตามปกติ อิทเพียงแต่ยิ้มบางๆ เท่านั้นแต่ไม่ได้พูดตอบอะไร เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาและก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เพราะผลจากการที่เขาหายไปหลายวันทำให้ตอนนี้ที่โต๊ะเขามีงานวางจนท่วมโต๊ะไปหมดเรื่อยๆ

ก๊อกๆ ๆ

“ขอโทษคะคุณอิท....นี้จะเที่ยงแล้วไม่ทราบว่าจะรับอาหารเลยไหมคะ” เลขาหน้าห้องของอิทเคาะประตูและก้าวเขามาในห้อง

“ผมขอแค่กาแฟก็พอครับ...” อิทบอกเพราะเขาอยากทำงานให้เสร็จแล้วถ้าเขาเอาเวลาไปกินข้าวเขาคงต้องทำงานเสดช้าลงแน่ๆ

“ได้คะ..” เธอปิดประตูลงและเดินไปชงกาแฟมาให้อิทแล้วเธอก็ออกไปพักบ้าง

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาหกโมงเลขาของอิทเลยเคาะห้องและเข้าไปหาอิทอีกครั้ง

“คุณอิทคะ..นี่หกโมงเย็นแล้วนะคะ” เธอพูดเตือนอิท อิทที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าออกจากกองเอกสารแต่หันไปมองนาฬิกาที่พนังห้องเขาก็เห็นว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้วจริงๆ

“อ่า..จริงด้วยสิ.ผมลืมเวลาไปเลย...คุณกันยากลับเลยก็ได้ครับ..ผมว่าจะทำงานต่ออีกหน่อย” อิทบอกเพราะเขายังเหลือแฟ้มงานอีกสามสี่แฟ้มที่ยังจัดการไม่เสร็จ

“คะ..ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็ปิดประตูลง อิทเลยก้มหน้าทำงานต่อจนเวลาล่วงเลยไป อิทปิดแฟ้มเล่มสุดท้ายลง เขาเอนหลังพิงไปกับพนักของเก้าอี้และหลบตาลงเพื่อพักสายตา

“บ้าจริง..สามทุ่มแล้วหรอเนี้ย” อิทลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงพนังซึ่งตอนนี้บอกเวลา3ทุ่มกว่าแล้ว อิทลุกออกจากเก้าอี้เขาหยิบพวกกุญแจลงและประเป๋าตังแล้วออกจากห้องทำงานมา ขาเรียวก้าวเดินมาที่รถของเขาละขับรถออกไป แม้ใจจะอยากกลับไปนอนพักที่เขาก็รู้ตัวดีว่าถึงกลับไปเขาก็นอนไม่หลับอยู่เลยคิดว่าออกไปหาอะไรดื่มแทนดีกว่าเพื่อว่าพอเมาแล้วอาจทำให้เขานอนหลับง่ายขึ้น

.............