นึกว่าจำผัวตัวเองไม่ได้

แพรวา............

"ขอบคุณนะจ้ะที่มาส่งพี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ^^" ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ บ้านใครน่ะเหรอก็บ้านตัวเองน่ะสิเรื่องอะไรจะไปบ้านไอ้ปิงเพราะฉันเชื่อว่าอารมณ์มันตอนนี้ถ้าเราเจอหน้ากันฉันเกรงว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย หึ ไม่ปลอดภัยยังไงน่ะเหรอ อย่าให้เล่าเลยค่ะ

"อ้าวยัยแพรกลับมาเอาของเหรอ" นี่คือคำทักทายของพี่สาวสุดที่รักของฉันเองค่ะ คือฉันกลับมาบ้านตัวเองนะ

"เปล่าค่ะกลับมานอน นอนได้มั้ยคะ^^"

"ไหนปิงปิงบอกจะให้เราช่วยจัดงานวันเกิดอาพิงค์ไง"

"วันนี้ปิงมันไม่ว่างค่ะไปทำธุระแพรเลยขอกลับมานอนที่บ้าน"

"อ่อออ เออแล้วนี่กินข้าวมารึยังแล้วกลับมายังไงใครมาส่งปิงมาส่งเหรอทำไมไม่เข้ามาในบ้านหรือรีบไปธุระ"

"โอ๊ยยยเจ้ถามทีละคำถามได้ไหมเล่นถามเป็นสิบข้อ เห้อออ แพรกินข้าวมาแล้วค่ะให้น้องแบมมาส่ง"

"น้องแบม?? ใครอ่ะ"

"น้องที่โรงเรียนค่ะวันนี้เราไปถ่ายรูปกันมาน้องเลยอาสามาส่ง"

"นึกว่าแฟน"

"น้องเค้าอายุน้อยกว่าแพรตั้งสองปี"

"แปลว่าถ้าเค้าอายุเท่าเราเราจะคบเป็นแฟนว่างั้น"

"ก็ไม่แน่นะคะ^^ น้องเค้าน่ารักดีนะ"

"น่ารักเท่าแบมแบมgot7ของพี่ได้ป่ะ^^"

"น่ารักพอพอกันเลยค่ะ"คืออยากจะบอกว่าเจ้รุ้งน่ะfcแบมแบมเลยล่ะค่ะกรี๊ดหนักมากในห้องนี่ไม่อยากจะพูด รูปพี่รูปน้องไม่มีหรอกค่ะมีแต่รูปแบมแบม

"ยัยแพร!!! "เสียงอันทรงพลังดังขึ้นมาทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปที่บันไดชั้นสองของบ้านที่ตอนนี้มีใครคนนึงกำลังเดินลงมา

"พี่หมอก โหไม่เจอหน้ากันหลายวันคิดถึงจัง"ฉันเดินไปกอดเอวพี่ชายสุดหล่อของฉันที่เราแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย

"มัวแต่ไปอยู่บ้านไอ้ปิงจะเจอกันมั้ยล่ะ"

"เค้าไปเตรียมจัดงานวันเกิดให้อาพิงค์"

"งานอีกตั้งหลายวัน ว่าแต่ปีนี้ทำไมมันถึงอยากจัดเองปกติจ้างเค้าตลอด"ฉันเลยต้องอธิบายให้พี่ชายสุดหล่อฟังซึ่งพี่หมอกเองก็ทำได้แค่พยักหน้า

"แล้วนี่พี่เมฆไปไหนคะ"

"ไปบ้านยัยลูกหวาย"

"ไปทำไมบ้านพี่ลูกหวาย" พี่ลูกหวายบ้านแกอยู่เลยไปอีกซอยนึงค่ะซึ่งเป็นบ้านหลังที่เจ้าแบล็คเจ้าไวท์เคยหายไปอยู่ที่นั่น

"ไปจีบเค้ามั้ง"

"หา!!!! จริงเหรอคะ พี่เมฆอะนะ"

"อืม"

"ไม่อยากจะเชื่อ"

"อะไรไม่เชื่ออะไรยัยแพร" นั่นไงพูดถึงก็มาเลยฉันหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลังพี่เมฆอุ้มเจ้าแบล็คกับเจ้าไวท์เดินเข้ามาจากนั้นก็ปล่อยมันลง มันสองตัวกระโดดไปนั่งที่โซฟาทันทีเพราะนั่นคือที่ประจำของมัน

"ก็ไม่เชื่อว่าพี่เมฆจะจีบพี่ลูกหวายไง"

"ใครบอกพี่จีบยัยนั่น"

"อ่าวก็พี่หมอกบอกเองเมื่อกี๊"

"มึงนะไอ้หมอก ปากมากนะมึงอ่ะ"

"อ้าวก็น้องมันถามกูก็พูดความจริงมึงจะโมโหกูทำไม เอ๊ะ หรือว่าไปจีบแล้วเขาไม่เล่นด้วยเลยโมโหกลับบ้านมาแล้วเหวี่ยงใส่กู"  พี่เมฆไม่ตอบค่ะเดินตึงตังเดินขึ้นชั้นบนไปทันที พอเจ้าแบล็คเห็นเจ้านายมันเดินขึ้นไปมันก็กระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งตามไปทันทีแต่โดนตะคอกใส่เลยรีบวิ่งกลับมานั่งที่เดิม โอ๊ยยสงสารหมา

"สงสัยจะจริงอย่างหมอกว่าแน่ๆ 555 น่าสงสารจัง โดนสาวเมิน"พี่รุ้งหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นพี่เมฆอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

"แล้วนี่ไอ้ยุมันไปไหนผมกลับมายังไม่เจอหน้ามันเลย"พี่หมอกถามพี่รุ้ง

"เห็นบอกจะไปติวหนังสือกับเพื่อนน่ะ"

"เจ้เชื่อมันเหรอ" พี่หมอกถามคำถามที่ฉันเองก็กำลังจะถามอีกเหมือนกัน

"ก็ไม่อยากเชื่อหรอกแต่ไม่อยากเข้มงวดกับมันมากมันโตแล้ว" หลังจากนั้นเราสามคนก็นั่งเล่นนั่งคุยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน

และในขณะที่ฉันกำลังจะล้มตัวลงนอนเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นแต่เสียงไม่ได้ดังมากเหมือนคนเคาะจะเคาะเบาๆ ใครกันมาเคาะห้องเวลานี้ฉันมองดูเวลาที่หน้าจอมือถือ คือตอนนี้มันจะห้าทุ่มแล้วไง ฉันจึงเดินลงจากเตียงแล้วเปิดประตูออกไปเพราะคิดว่าคงเป็นพี่ๆ น้องๆ ของตัวเองนั่นแล่ะ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ไง มันคือไอ้คนที่เธอหัวร้อนอารมณ์เสียกับมัน

"ไอ้ปิง"

"เออกูเอง นึกว่าจะจำผัวตัวเองไม่ได้"  คำว่าผัว มันไม่ใช่ครั้งแรกที่มันพูด มันจะชอบพูดกับฉันเวลามันโมโหมากๆ เวลาที่ฉันทำอะไรไม่ถูกใจหรือขัดใจมันซึ่งครั้งนี้ก็เช่นกันเพราะแบบนี้ฉันถึงกลับมานอนที่บ้านตัวเอง

"ไอ้ปิง หยุดพูดแบบนี้เลยนะ"

คือมันจะมาพูดแบบนี้ที่บ้านฉันไม่ได้ เกิดใครมาได้ยินฉันซวยแน่ๆ และมันเองก็จะซวยไปด้วย แต่มันไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิดมันดันประตูให้เปิดกว้างแล้วพาตัวเองเข้ามาในห้องนอนของฉันก่อนจะจัดการล็อกห้องนอนของฉันทันที

"แกเข้าบ้านฉันได้ไงใครเปิดประตูให้แกเข้ามา"

คือตอนนี้มันดึกมากแล้วฉันเลยแปลกใจว่าใครเป็นคนอนุญาตให้มันเข้ามาถึงในบ้านได้ในเวลานี้ แม้ว่าจะสนิทกันมากแค่ไหนก็ตามแล้วยิ่งมันเดินขึ้นมาข้างบนนี้มาอยู่ในห้องของฉันในตอนนี้ ถ้ามันเข้าห้องไอ้พายุมันคงไม่มีใครสนใจแต่นี่มันมาในห้องของฉัน

"ไม่ต้องสนใจว่ากูมาได้ไง สิ่งที่มึงต้องสนใจคืออารมณ์ของกูตอนนี้"

"แล้วทำไมฉันต้องสนใจด้วย"

"มึงเป็นเมียกูอย่าลืม"

"แกอย่าลืมว่าตอนนั้นเราสองคนก็แค่อยากรู้อยากลองและเราก็มีอะไรกันแค่ครั้งเดียวอีกอย่างเรื่องนี้เรากันตกลงกันแล้วว่าจะไม่พูดถึงมันอีกแล้วแกจะมาพูดเพื่ออะไร"

"กู...กูก็ไม่รู้ กูแค่ไม่ชอบที่เห็นมึงไปกับคนอื่น"

นั่นคือคำพูดของมันก็ทำให้ฉันอึ้งไปเหมือนกันที่มันยอมรับแบบนี้ต่อหน้า

"แล้วแกคิดว่าที่แกทำอยู่ทุกวันนี้ฉันโอเคงั้นสิ กับการที่แกคบคนนั้นควงคนนี้แต่ฉันก็ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของแก แกจะรักใครจะคบจะไปมีอะไรกับใครฉันก็ไม่เคยพูดหรือทำอะไรแบบที่แกทำกับฉันเหมือนวันนี้"

"กู...."

"แกหึงฉันใช่ไหม"

"กู...ไม่รู้" คำตอบของมันทำให้ฉันตัดสินใจที่จะพูดกับแบบเคลียร์ๆไปเลย

"งั้นแกก็คงแค่หวงก้าง เพราะแกคิดว่าเราสองคนเคยมีอะไรกันมาแล้ว อืมมฉันเข้าใจ แต่แกอย่าลืมว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกัน สถานะของเราคือเพื่อน เพราะฉะนั้นไม่ว่าต่อไปฉันจะคบจะคุยกับใครแกก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบวันนี้อีกเข้าใจไหมไอ้ปิง"