ตอนที่ 6 เกาะขอบสังเวียน

“อะ….อี้ซาน เออ ฉัน...คือฉัน”ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย ทำไมตอนจะหายตัวกลับบ้านมันทำไม่ได้ แต่ฉันกลับหายตัวมาหาอี้ซานในห้องผ่าตัดได้

“ออกไปเดี๋ยวนี้” อี้ซานชี้มือไล่ให้ฉันออกไป ฉันจึงได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินออกจากประตูห้องผ่าตัดออกมานั่งรอข้างนอก คือตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นกับฉันแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ที่สำคัญฉันยังหายตัวไปหาอี้ซานได้แค่คนเดียวเดียวแถมยังเมื่อไหร่ก็ได้อีกด้วย แล้วถ้าครบ 4 ชั่วโมงฉันก็จะกลับไปในที่ที่ฉันจากมา ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้

ฉันนั่งรออี้ซาน จนเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมงครึ่ง ก็เท่ากับว่า ฉันเหลือเวลาที่จะกลับบ้านไม่ถึงชั่วโมงแล้ว แล้วไม่นานอี้ซานก็เดินออกมา สีหน้าดูโกรธฉันมากนะ แต่เขาทำอะไรฉันไม่ได้ไง เขาจึงหยิบเชือกขึ้นมามัดที่แขนฉันก่อนจะรั้งฉันให้ไปที่ห้องของเขา

“เธอทำบ้าอะไรหะ!!! เขาตะคอกเสียงใส่ฉันทันทีที่ถึงห้อง ฉันก็ได้แต่เงียบ ก็มันไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอ่ะ ฉันจึงได้แต่ก้มหน้า คือผิดไปแล้วจริงๆ

“เอ้า จะเถียงอะไรก็พูดมา แก้ตัวมาซิ” อี้ซานยังคงกดดันฉัน ไอ้บ้า ก็คนไม่มีอะไรจะพูดจะให้พูดอะไรเล่า

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เธอนี่มัน…. เวรกรรมอะไรของฉันนะที่ต้องมาเจอเธอเนี้ย”อี้ซานเตะเก้าอี้ด้วยความโมโห อะไรกันอะ แค่นี้ก็ต้องเหวี่ยงขนาดนี้เลยเหรอ

“ไม่ใช่เวรกรรมหรอก น่าจะโชคชะตาที่ดีมากกว่า”ฉันเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้อี้ซานเผื่ออารมณ์เขาจะดีขึ้นมาบ้าง

“ยังมีหน้ามายิ้มอีกเหรอ เธอนี่มัน เธอรู้รึเปล่าว่าการที่เธอโผล่ไปแบบนั้น ถ้ามันเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา เธอจะทำยังไงถ้าคนไข้ตาย เธอรับผิดชอบไหวเหรอ” เขาใส่อารมณ์ใส่ฉันอย่างเต็มที่ จ้ะเอาเลย ยังไงฉันก็ผิด ฉันไม่เถียงหรอก

“ใครจะรับผิดชอบฉันนะเหรอไม่ไหวหรอก แต่ฉันเชื่อว่านายเก่ง” ฉันยังคงยิ้มให้เขา ทำเอาอี้ซานเสียอาการเลย เขาหลับตาลงก่อนจะกำมือแน่น นี่ถ้าฉันเป็นผู้ชายเขาคงต่อยฉันไปแล้วแน่ๆ

“เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เธอจะกลับซะที”เขาพูดขึ้นโดยไม่หันมามองหน้าฉันเลย

“อืม เดี๋ยวนะดูเวลาก่อน น่าจะอีกซัก 30 นาที”ฉันก้มลงไปมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอี้ซาน

“ก็ดี กลับไปซะที”พอพูดจบอี้ซานก็เดินออกไป ฉันจึงวิ่งตามดุ๊กๆราวกับเด็กน้อยวิ่งตามผู้ใหญ่อย่างงั้นแหละ และพอมาถึงที่รถ ฉันกลับเจอ ชายฉกรรจ์ เป็น 10 คนกำลังล้อมรถของ อี้ซานอยู่

“พวกนายเป็นใคร”อี้ซานเอ่ยถามอย่างห้วนๆ

“แกเป็นหมอที่ผ่าตัดให้ไอ้ ไมเคิลเมื่อวานใช่มั้ย แกอยากตายเหรอ ถึงกล้ายื้อชีวิตมัน”ไอ้ฝรั่งร่างใหญ่ขึ้นเสียงใส่อี้ซาน

“ผมเป็นหมอ ผมต้องรักษาคนไข้ ผมไม่สนว่า คนไข้จะเป็นใคร”อี้ซานใช้หางตามองคนพวกนั้นก่อนจะผลักพวกเขาออกเพื่อที่ตัวเองจะขึ้นรถ แต่ชายกลุ่มนี้กลับพุ่งเข้าไปจับอี้ซาน ทว่าอี้ซานดันหลบทัน แล้วทุกอย่างก็ชุลมุน แบบนี้ มีรึที่ฉันจะอยู่เฉย ฉันเข้าไปจัดการคนพวกนี้อย่างรวดเร็ว ทั้งหมัดเข่าศอก เรียกว่าวิชามาครบ จนอี้ซานเผลอเหลือบตามามองเลย ฉันจึงยกมือ บ๊ายบายให้เขา แต่เขากลับเมินซะงั้น ไม่เป็นไร เมินได้เมินไป คนอย่างนาย ฉันต้องเอาชนะให้ได้ยังไง ฉันจะทลายน้ำแข็งในใจนายให้ได้คอยดูซิอี้ซาน

แล้วไม่นาน คนกลุ่มนี้ก็ลงไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อย โดยที่ฉันกับอี้ซานไม่เจ็บเลยซักนิดเดียว กระจอกมาก นี่เหรอมาเฟียที่ดีซี

“นี่ ฉันเก่งมั้ย ฝีมือของฉันพัฒนามากเลยนะ จากเมื่อ 2 ปีที่แล้วอ่ะ” ฉันยิ้มแฉ่งรอรับคำชมจากอี้ซาน

“พูดมาก”เขาตอกหน้าฉันกลับด้วยคำว่าพูดมาก ทำเอาฉันหุบยิ้มแทบไม่ทันเลย ช่างเหอะ ฉันจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะขึ้นรถตามเขาไป เขาขับพาฉันวนไปเรื่อยๆ คืออะไร วนอยู่นี่หลายรอบละนะ

“นี่นาย ตกลงจะพาฉันไปไหน”ฉันหันไปมองอี้ซานอย่างรอคำตอบ

“รอเธอกลับไปไง เหลืออีกกี่นาที”เขาพูดขึ้นลอยๆ ฉันจึงก้มมองเวลาอีกครั้ง

“อีก 5 นาที” น้ำเสียงฉันฟังดูไม่ร่าเริงเลย ฉันไม่อยาก ไปเลยอ่ะที่นี่ดูมีอะไรให้เล่นอีกเยอะเลย แต่ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ฉันต้องกลับบ้านของตัวเอง แล้วไม่นาน พอครบ กำหนด 4 ชั่วโมงก็เกิดแสงสีฟ้าขึ้นรอบๆตัวของฉัน แล้วตัวฉันก็ค่อยๆจางลง

“ อี้ซาน ฉันกำลังจะไปแล้ว” ฉันบอกอี้ซานอย่างร้อนรน

“ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมาละ” นี่คือคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่ฉันจะลืมตาขึ้นมาบนเตียงนอนของตัวเอง ฉันกลับมาแล้วเหรอ ว้าวววไปเร็วมาเร็ว สะดวกดีแฮะ จะว่าไปก็อยากอยู่ ดีซี นานๆเหมือนกันนะ แล้วไหนอี้ซานบอกให้ฉันเอา เงิน 200 ดอลาร์ไปคืนไง แล้วนี่อะไรมาบอกว่าห้ามไปหาอีก คิดว่าแพรวคนนี้ จะเชื่อเหรอ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเตรียมออกไปที่ค่าย แต่ว่าทุกคนไปรวมตัวกันที่สนามแข่งหมดแล้ว ฉันจึงรีบบึ่งรถไปที่นั่นทันที

ฉันขับรถมาที่สนามแข่งขัน แต่คนของค่าย กลับนอนสลบอยู่ที่กลางสังเวียนในกรง แล้วยังมีคนอีก 3 คนกำลังรุมกระทืบอยู่ฉันจึงรีบวิ่งไปเกาะขอบสังเวียนอย่างรวดเร็ว