เด็กดื้อ

เมื่อใส่ชุดคลุมให้เจ้าเว่ยเสร็จ เขาถอดเสื้อคลุมออกจากร่างแกร่งเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตนเองทันที

เจ้าเว่ยปรายตามองเพียงแว๊บเดียวก็ต้องหลับตาลง ใจก็เสียดายอยู่บ้าง คนอะไรรูปร่างดีชะมัดแต่เธอจะมองและปล่อยให้จอมหลงตัวเองอย่างเขาได้ใจเป็นอันขาด

ชายหนุ่มคงใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเมื่อนางรู้สึกได้ว่าเขาล้มตัวลงนอนด้านข้าง

เจ้าเว่ยลืมตา พยายามกระเถิบกายห่างออกให้มากที่สุด แต่โดนมือหนาคว้าข้อมือแล้วกระชากร่างบางของเธอจนล้มทับบนร่างหนาอย่างไม่ทันระวัง

เขาใช้ขาพาดทับตัวเธอ พลิกกายตะแคงให้ศรีษะเล็กหนุนแขนแข็งแรงแล้วกอดเธอแน่นจนขยับไม่ได้อีกครั้ง

เจ้าเว่ยดิ้นอึกอักอยู่เพียงชั่วครู่ก็ต้องยอมให้เขากอดแต่โดยดี เมื่อจนปัญญาจะขัดขืน

ในยาต้มมีส่วนผสมของยานอนหลับ เจ้าเว่ยรู้สึกง่วงจนเกินฝืน ในที่สุดเธอก็ผลอยหลับไปในอ้อมแขนของบุรุษผู้ครองแคว้นชินอย่างรวดเร็ว

โจวเจี๋ยหลุนนั่งครุ่นคิดอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง ในขณะที่กำลังตามหาเจ้าเว่ยทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงขลุ่ยเพรียกบุบผา เกิดพายุพัดรอบกายเขาเช่นทุกครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นกลับพบว่าเขามายืนอยู่หน้าห้องของเจ้าอี้เฟยในโรงเตี๊ยม

เจ้าเว่ยคงกลับไปที่อนาคตแล้ว เหตุใด้เขาจึงยังอยู่ที่นี่มันต้องมีความหมายแอบแฝงอะไรสักอย่าง

ขลุ่ยเพรียกบุบผาในตอนนี้ไม่สามารถบังคับได้เช่นแต่ก่อน หลายสิ่งผิดปกติไปจากเดิม เช่นที่เขาได้คุยกับพ่อครั้งล่าสุด

ลูกต้องรีบหาทางแก้คำสาปให้เร็วที่สุดพ่อมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดีจะเกิดขึ้นกับน้อง

เพราะคิดว่าเจ้าเว่ยกลับไปโลกปัจจุบันเช่นทุกครั้ง เจี๋ยหลุนจึงคลายความกังวลเรื่องน้องสาว เขาเปิดประตูห้องเข้าไปตามเสียงโวยวายของเจ้าอี้เฟย

“คุณหนูท่านอ๋องสั่งเด็ดขาดห้ามคุณหนูไปไหน ดูจากสภาพของท่านตอนนี้เดินยังไม่ไหวเลยเจ้าค่ะ” เสวี่ยหงคุกเข่ากอดขาเจ้าอี้เฟยไว้แน่น เจ้าอี้เฟยพยายามสบัดแขนออก

“ข้าจะไปหาพี่หญิง จะไปดูว่านางปลอดภัยหรือไม่พวกเจ้าอย่ามาห้าม” เจ้าอี้เฟยพยายามดึงตัวจากมือของบ่าวคนสนิท

“หยุดทำตัววุ่นวายได้แล้วเฟยเอ๋อ เจ้าเว่ยปลอดภัยเจ้าไม่ต้องห่วง” เจี๋ยหลุนดุเสียงดังทำให้นายบ่าวหยุดชงักมองไปตามเสียงเข้มพร้อมกัน

“ท่านพี่ ท่านมาแล้ว พี่หญิงอยู่ไหนเจ้าคะ” เจ้าอี้เฟยสบัดแขนเสวี่ยหงออกแล้วเดินเซไปหาเจี๋ยหลุนทันที

"นางคงกลับไปแล้ว"

เจ้าอีี้เฟยชะงัก อีกใจก็สงสัยว่าเหตุใดท่านพี่ของเธอไม่กลับไปด้วย แต่ก็ดีใจที่เขายังอยู่ที่นี่

เขารับร่างบางไว้เมื่อนางทำท่าจะล้ม อุ้มนางขึ้นมาแล้วพาเดินไปที่เตียง

โดยไม่มีใครคาดคิดเจี๋ยหลุนจับเจ้าอี้เฟยคว่ำหน้าพาดร่างเล็กไว้บนตักและฟาดมือเข้าที่ก้นไปหลายที

“ท่านพี่ข้าผิดไปแล้วอย่าตีข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่กล้าอีกแล้ว” เจ้าอี้เฟยน้ำตานอง สร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง

“รู้ว่าผิดแต่ยังทำ หากพี่สาวเจ้ากลับมาจะโดนมากกว่าเจ้าเป็นสองเท่า” เขาส่งเสียงดุฟาดก้นนางจนครบยี่สิบทีจึงปล่อย

เสวี่ยหงรีบเข้ามาดูคุณหนู รู้สึกเจ็บแทนจนเผลอลูบก้นตัวเอง

“คุณหนูเจ้าคะ ขอโทษท่านอ๋องเร็วเจ้าค่ะ” บ่าวเข้ามากระซิบเมื่อเห็นอ๋องหนุ่มลุกขึ้นยืนกอดอกใบหน้ายังบึ้งตึง

“ท่านพี่เจ้าขา ข้าเข็ดแล้วเจ้าค่ะต่อไปไม่กล้าแล้วท่านพี่โปรดอภัยให้ข้านะเจ้าคะ” เจ้าอี้เฟยส่งเสียงหวานเว้าวอนน้ำตาไหลออกมาเพราะสำนึกผิดและเจ็บที่โดนตี

“เสวี่ยหงดูแลคุณหนูอย่าให้คลาดสายตา เมื่อกลับไปแคว้นเหลียงเจ้าจะโดนโทษโบยสิบไม้โทษฐานที่ปล่อยนางออกไปซุกซน”

“เพคะ” เสวี่ยหงยอมรับโดยดี นางรู้ดีว่าแม้จะโดนสิบไม้แต่คนที่ลงมือโบยล้วนเป็นคนสนิท นางจะโดนโบยอย่างเบาที่สุดคงไม่เจ็บเท่าไหร่

แต่คุณหนูของนางร่างกายบอบบางโดนฝ่ามือท่านอ๋องเข้าไปหลายที คงเจ็บไม่น้อย เจี๋ยหลุนก้าวขาออกจากห้องโดยไม่หันมามองเจ้าอี้เฟยแม้แต่นิด

คุณหนูสกุลเจ้าผู้เอาแต่ใจเห็นกิริยาของชายที่ตนเองทุ่มเทให้หมดใจเช่นนั้น ถึงกับร้องไห้โฮ

เสวี่ยหงได้แต่ปลอบใจคุณหนู

นางทั้งเด็กทั้งซนในตอนนี้ยากที่ท่านอ๋องจะมีใจให้คงต้องรอให้ท่านนางโตจนรู้ความกว่านี้ บางทีอาจจะมัดใจท่านอ๋องได้บ้าง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสวี่ยหงเดินมาเปิดประตู ท่านอ๋องหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าเขายื่นบางอย่างให้นาง

“เปิดแบบนี้บีบยาออกมาแบบนี้แล้วทาให้นาง เก็บยานี่ไว้ให้ดี เป็นของที่ไม่มีในโลกนี้ ทาให้นางเช้าเย็นจนกว่าจะหาย” เขาสอนเสวี่ยหงเสียงเบา

“เพคะ” เมื่อกล่าวจบท่านอ๋องก็หมุนตัวทำเหมือนจะกลับไปที่ห้อง

“พวกเจ้าเฝ้านางให้ดีอย่าให้ก่อเรื่องได้อีก” ท่านอ๋องเอ่ยเสียงเข้ม

องครักษ์สองคนกระโดดมาจากที่มืด มาเฝ้าหน้าประตูห้องของเจ้าอี้เฟยอย่างว่องไว เสวี่ยหงปิดประตูเดินตรงไปปลอบคุณหนูที่เตียง

“ท่านอ๋องนำยาประหลาดมาให้เจ้าค่ะ ถึงท่านอ๋องจะโมโหแต่ก็ยังเป็นห่วงคุณหนูนะเจ้าคะคุณหนูอย่าดื้อให้ท่านอ๋องเป็นห่วงอีกเลย”

เสวี่ยหงพยุงร่างบางให้นอนคว่ำหน้า ถลกกระโปรงและดึงกางเกงชั้นของคุณหนูในลงเพื่อช่วยทายา

นางทำหน้าตกใจเมื่อเห็นรอยฝ่ามือใหญ่สีแดงอยู่บนก้นขาวของคุณหนูอย่างชัดเจน ท่านอ๋องลงโทษคุณหนูคราวนี้หนักกว่าทุกครั้งจริงๆ