บทที่1 เจ้าสาวผู้โชคร้าย

1 ปีต่อมา..

"ทำหน้าจะเป็นจะตายทำไม เธอน่าจะดีใจมากกว่าที่ได้แต่งงานกับฉันสมใจอยากแล้วไม่ใช่เหรอพระพาย" หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยคมในชุดแต่งงานสีขาวแบรนด์ดังที่ยืนมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำด้วยสีหน้า และแววตาเศร้าสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิดอันทุกข์ระทมเมื่อน้ำเสียงดุดันแกล้มเหยียดหยามของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง

เธอลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเจ้าของคำพูดแสนร้ายกาจคือผู้ชายที่เพิ่งได้ชื่อว่าเป็นสามีทางนิตินัยของเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เพราะที่นี่เป็นเรือนหอของเธอกับเขาซึ่งคนอื่น ๆ ได้ทยอยกลับไปหมดแล้วหลังจากเสร็จพิธีส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ

ความจริงวันนี้น่าจะเป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดเพราะการแต่งงานเป็นความฝันของสาว ๆ เกือบทุกคนรวมถึงเธอด้วย แต่มันไม่ใช่เลยวันนี้คือวันที่เธอก้าวขาสู่ขุมนรกอย่างสมบูรณ์แบบต่างหาก

การแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักว่าแย่แล้ว แต่มันแย่ยิ่งกว่าเมื่อคนคนนั้นดันเกลียดชังเธอเหมือนกิ้งกือไส้เดือนราวกับมีความแค้นต่อกันมาแต่ชาติปางก่อน

ถ้าไม่ใช่เพราะภาคินกับเอวาพ่อแม่บุญธรรมผู้มีพระคุณขอร้องเธอไม่มีทางร่วมหอลงโล่งกับคนที่จงเกลียดจงชังเธอเด็ดขาด

"โอ๊ย!" ริมฝีปากบางหลุดร้องด้วยความเจ็บเมื่อถูกชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจับเข้าต้นแขนแล้วกระชากอย่างแรงจนตัวเซถลาปะทะอกแกร่ง แรงกระชากทำให้รู้สึกเจ็บเหมือนแขนจะหลุดออกจากตัวเสียให้ได้

"พะ..พายเจ็บค่ะคุณอลัน" ทว่าไม่ทันได้ตั้งตัวใบหน้าสวยก็ต้องเบ้ออกมาด้วยความเจ็บอีกครั้งเมื่อมือหนาออกแรงบีบมากกว่าเดิมจนกระดูกแทบแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในตอนที่เธอพยายามแกะมือของเขาออก

น้ำสีใสเริ่มเอ่อคลอดวงตากลมโตอย่างกลั้นไม่อยู่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากระทำรุนแรงกับเธอ แต่มันเป็นแบบนี้มาตลอดสองปีเต็ม เขาทำรุนแรงทุกครั้งที่ไม่พอใจเธอ

น้ำตาและสีหน้าแสนเจ็บของหญิงสาวไม่ได้ทำให้อลันรู้สึกสงสาร หรือนึกเห็นใจสักนิดจับจ้องใบหน้าสวยด้วยแววตาดุดัน ขณะที่มือก็ออกแรงบีบมากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อสั่งสอนให้เธอรู้ว่าไม่ควรเมินเฉยเวลาที่เขาพูดด้วย "ฉันพูดด้วยทำไมไม่ตอบ"

"จะให้พายตอบอะไรคะ พอพายตอบไม่เข้าหูคุณอลันก็ไม่พอใจอีก"

"เดี๋ยวนี้หัดยอกย้อนเหรอพระพาย"

"พายไม่ได้ยอกย้อนพายพูดความจริง พายทำอะไรก็ไม่เคยดีในสายตาคุณสักอย่าง คุณจงเกลียดจงชังอะไรพายนักหนา" ดวงตากลมโตที่พร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาช้อนขึ้นมองใบหน้าคมคายอย่างตัดพ้อพรั่งพรูความอัดอั้นตันใจที่สะสมมาเนินนานจนมันแน่นคับอกให้ร่างสูงตรงหน้าได้รับรู้

เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเผลอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจทำไมสองปีมานี้เขาถึงตั้งท่าจงเกลียดจงชังเธอนักไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูขว้างหูขว้างตาเขาไปหมด

บางครั้งเธอพยายามหลีกเลี่ยงการพบเจอกันแต่เขาก็ยังตามมาหาเรื่องเธออีก มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาถึงขั้นผลักเธอตกสระน้ำทั้งที่รู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นนับว่าโชคยังดีที่อคินมาช่วยทัน

"ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอไงพระพาย เธอทำให้ชีวิตฉันต้องพังไม่เป็นท่า"

"พายไปทำอะไรให้ บอกมาสิคะพายจะได้รู้"

"เธอได้รู้แน่พระพายแต่ไม่ใช่ตอนนี้"

"เกลียดพายแล้วมาแต่งงานกับพายทำไม" ยิ่งชายหนุ่มพูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจในเมื่อเขาเกลียดเธอยังกับอะไรดีแล้วมาแต่งงานกับเธอทำไมกัน คำถามมากมายผุดขึ้นในสมองมีแต่คำว่าทำไม ๆ เต็มไปหมด

"ก็เพราะฉันต้องการทำให้เธอเจ็บปวดไง" อลันมองสบแววตาสั่นระริกด้วยนัยน์ตาเกลียดชังเขาเกลียดเธอเกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย ๆ ไปเสีย แต่หากทำแบบนั้นมันก็ดูจะง่ายเกินไป

เธอต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมานเหมือนกับที่เขาเป็นอยู่ พูดจบมือหนาก็สะบัดออกจากแขนเล็กอย่างแรงราวกับรังเกียจ ก่อนเท้าใหญ่จะก้าวเดินออกไป

"ฮึก!" ร่างบางทรุดตัวลงนั่งบนพื้นเย็นเฉียบอย่างอ่อนล้าหลังจากร่างสูงหายหลังไป คำพูดของเขายังคงดังก้องในโสตประสาทซ้ำ ๆ เขาเกลียดเธอต้องการทรมานเธอจึงยอมแต่งงานด้วย แล้วเธอทำผิดอะไรกันทำไมเขาถึงต้องแก้แค้น คำถามมากมายผุดขึ้นในสมองตอนนี้เธอไม่รู้อะไรสักอย่างไม่รู้ว่าหลังจากนี้ตัวเองจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง

วันแต่งงานและคืนเข้าหอน่าจะเป็นค่ำคืนที่แสนดื่มด่ำ แต่มันกลับกลายเป็นวันที่แสนขมขื่นสำหรับเธอมากกว่า เธอคงเป็นเจ้าสาวที่โชคร้ายที่สุดในโลกแล้ว