วิวาห์อ้อนรัก || CHAPTER 8

ห้าปีก่อน

ขอนแก่น, ประเทศไทย

รถตู้สีขาวคันใหญ่ที่ด้านข้างแปะสติกเกอร์โลโก้โรงพยาบาลเอกชัยภักดีขับไปตามถนนลูกรังทางเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่งในอำเภอทุรกันดาร ภายในพาหนะคันนี้บรรจุบุคลากรทางการแพทย์ทั้งเภสัชกร ทันตแพทย์ และหมออยู่เกือบสิบคน หนึ่งในนั้นคือคุณหมอหนุ่มรุ่นน้องที่อายุน้อย

ที่สุดในรถ แถมใช้นามสกุลเดียวกับชื่อโรงพยาบาลอีกด้วย

“นายแพทย์ภาคีนัย เอกชัยภักดี”

“หมอครับ มีผู้หญิงโบกรถข้างหน้าครับ ให้จอดไหม” คนขับรถถามขึ้นในขณะที่ทุกคนหลับสนิทเนื่องจากเหนื่อยล้าในการเดินทางตลอดเกือบ หกชั่วโมงที่ผ่านมา มีเพียงคุณหมอหน้าละอ่อนอย่างนายภาคีนัยเท่านั้นที่ไม่ได้นอน เขาละสายตาจากวิวทิวทัศน์ข้างทางหันไปมองข้างหน้า

เห็นร่างบอบบางของใครบางคนในชุดทะมัดทะแมงกับกระเป๋าเป้สะพายหลังหนึ่งใบยืนโบกไม้โบกมืออยู่ข้างทางชายหนุ่มมองนาฬิกา

ข้อมือก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบบ่าย หนึ่ง แล้ว อากาศร้อน ๆ แบบนี้ หากปล่อยให้สาวเจ้าเดินเท้าไปตามถนนขรุขระคนเดียวคงจะลำบาก ไอ้เขาก็เป็นพวกขี้สงสารเสียด้วย

“จอดเลยครับ”

ทันทีที่รถจอดใกล้ ๆ กับร่างของหญิงสาวที่ใส่หมวกแก๊ปและแว่นตาดำ เธอมีท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัด..ภาคีนัยเอื้อมมือไปกดเปิดประตู

อัตโนมัติ โชคดีที่เหลือที่นั่งหนึ่งที่สำหรับสาวเจ้าตรงที่ว่างข้างตัวเขา

พอดิบพอดี

“ขอบคุณนะคะ” เธอเบียดตัวเข้ามานั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดลำลองข้าง ๆ แอบมองลอดแว่นตากันแดดเห็นว่าเขาหน้าตาดีทีเดียวเชียว

“ไปไหนครับ” เขาถาม

“เอ่อ หมู่บ้านดอนยางค่ะ”

นั่นเป็นหมู่บ้านที่พวกเขากำลังจะไป ดีแล้วที่ให้เธอติดรถมาด้วย เพราะกว่าจะเข้าไปถึงก็อีกหลายกิโล

“ทางเดียวกัน พวกเราก็กำลังจะไปหมู่บ้านนี้พอดีครับ” คนฟังเลิกคิ้วนิด ๆ เธอถอดหมวกแก๊ปออกเผยให้เห็นเส้นผมยาวสีน้ำตาลเข้มประบ่า ภาคีนัยพิจารณาดูแล้วว่าเธอเป็นสาวสุขภาพดี สังเกตได้จากใบหน้าขาวผุดผาดมีน้ำมีนวลและริมฝีปากอิ่มชุ่มน้ำแม้ในวันอากาศร้อนแบบนี้ เพียงแต่เขาไม่เห็นแววตาของหล่อนภายใต้แว่นดำนั่นเท่านั้นเอง

“อ๋อ มีธุระจะไปทำอะไรกันเหรอคะ” คนตัวเล็กถามด้วยความอยากรู้ น่าแปลกที่ชายหนุ่มไม่รู้จักเธอ แต่เอาเถอะ เธอพึ่งเข้าวงการได้ไม่กี่ปี แถมหาได้รับบทนางเอกเสียเมื่อไหร่

“พวกเราเป็นหน่วยแพทย์อาสาครับ อีกเดี๋ยวจะไปจอดที่พัก บ้านกำนันโมกข์ รู้จักไหมครับ”

ดีที่ใส่แว่นกันแดดปิดบังเอาไว้ไม่เช่นนั้นเขาคงได้เห็นหล่อนทำ

ตาโตตกใจ

ทำไมจะไม่รู้ ก็กำนันโมกข์ที่ชายหนุ่มพูดถึง ก็คือพ่อของเธอเอง! มธุรดา วรวลัญซ์รำพึงในใจ กะจะกลับมาเซอร์ไพรส์ ดูท่าเดี๋ยวจะต้องลงก่อนถึงบ้าน

“เอ่อ ไม่รู้จักค่ะ ยังไง เดี๋ยวถึงในหมู่บ้าน จะบอกให้จอดละกันเนอะ”

ท่าทางของสาวเจ้าทำให้ภาคีนัยแปลกใจแต่นั่นถือเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้าหล่อน ดวงตาคมเฉมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง วิวทิวทัศน์ทุ่งนาที่หาชมได้ยากทำให้เขาเพลิดเพลินอยู่กับมันราวกับว่ากำลังอยู่ในโลกส่วนตัว ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าถูกสาวรุ่นพี่ที่พึ่งให้ความช่วยเหลือลอบมองอยู่ตลอดทาง

มธุรดาพินิจพิจารณาคนที่นั่งข้าง ๆ เขาเป็นหมอที่หนุ่มและดูดี

สุด ๆ อายุอานามคงจะน้อยกว่าเธอหลายปีอยู่ สายตาละมุนที่เขาจ้องมองออกไปด้านนอกนั่นทำให้สาวเจ้าแอบยิ้มออกมาไม่รู้ตัว และเมื่อใกล้จะถึงบ้านกำนันโมกข์แล้ว...

“จอดตรงนี้แหละค่ะ”

คนขับรถจอดรถบนถนนลาดยางหลังจากเข้าหมู่บ้านมาแล้ว มธุรดาหอบข้าวของลงจากรถโดยที่จะไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณ

“ขอบคุณมากนะคะ เอ่อ... คุณ... “

“ภาคีนัยครับ” คุณหมอหนุ่มตอบก่อนจะส่งยิ้มให้ จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่ได้เห็นเรือนหน้าหวานนั่นอย่างเต็มตา

“ไว้เจอกันนะคะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว แต่ไม่ทันได้ถามอะไร เธอก็ส่งยิ้มโบกมือบ๊ายบายพร้อมทั้งปิดประตูรถแล้ว และไม่นาน รถตู้ก็เคลื่อนตัวออกไป

“ใครเหรอภาคีนัย” พี่นที ทันตแพทย์สาวรุ่นพี่ที่นอนหลับอยู่หลังรถถาม ช่วงเวลาที่เธอพึ่งตื่นด้วยความงัวเงีย เธอเห็นว่ารถจอดและหนุ่มรุ่นน้องคุยกับใครบางคนอยู่

“คนที่ขอติดรถมาด้วยอะพี่ ผู้หญิงสวย ๆ อายุมากกว่าผมสักห้าถึงหกปีได้ แต่แปลก พอบอกว่าจะไปบ้านกำนันโมกข์ รู้จักไหม ดันบอกว่าไม่รู้จัก ทำหน้ามีพิรุธ ขอลงรถแถวนี้น่ะครับ”

ภาคีนัยเล่าเสียดายที่เขาลืมถามชื่อหญิงสาว ดูท่าทางเธอจะรีบร้อนพอสมควร

นทีย่นคิ้วฉงน ทำท่าครุ่นคิด เธอเป็นคนหมู่บ้านดอนยางแห่งนี้แหละ นี่เป็นช่วงเวลาที่นทีลากลับบ้าน ทำให้บรรดาหมอคนอื่น ๆ ขอตามมาเที่ยวด้วย เลยจัดเป็นโครงการกลุ่มแพทย์อาสาเสียแล้ว

คนแถวนี้ไม่มีใครไม่รู้จักกำนันโมกข์ และถ้าหากภาคีนัยบอกว่าผู้หญิงคนนั้นสวย แสดงว่าหล่อนต้องสวยมากจริง ๆ เพราะปกติหมอหนุ่มรุ่นน้องไม่เคยเอ่ยปากชมใคร ความคิดของสาวเจ้าเริ่มย้อนกลับไปตอนที่เคยคุยกับคนเป็นแม่ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของกำนันโมกข์ ว่าเดี๋ยวนี้กำนัน

แกมีกิ๊กเด็กอยู่หลายคน

“สงสัยเป็นเมียเด็กของกำนัน คงไม่อยากให้เรารู้ละมั้ง”

คำบอกเล่าของนทีทำให้ภาคีนัยแปลกใจ คนแบบนั้นหรือจะเป็นเมียเด็กของคนแก่คราวพ่อ หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาเสียดายความสวยของหล่อนโดยแท้ นี่ไม่รู้แอบเป็นบ้านเล็กด้วยหรือเปล่า