วิวาห์อ้อนรัก || CHAPTER 7

อืม... ร้อนจังเลยน้า” สาวเจ้าครางงึมงำในลำคอ นั่นเป็นตอนที่

ภาคีนัยหันหลังเดินออกไปทางห้องครัวเพื่อไปหยิบน้ำเย็นมาดื่มแก้กระหาย เขาไม่รู้เลยว่าขณะนั้นคนตัวเล็กบนเตียงปัดป่ายเปะปะพยายามถอดชุดของเธอออก ทำเอาคนที่เดินกลับมาใจหายใจคว่ำ รีบตรงเข้าไปคว้ามือของหญิงสาวแทบจะทันที วินาทีนั้นดูยุ่งยากเหลือเกินเพราะคนตัวเล็กกว่าก็ไม่ยอมที่จะหยุดง่าย ๆ แถมยังดึงแขนชายหนุ่มให้ลงมานอนตรงที่ว่างข้าง ๆ อีก

“ใครน่ะ?” มธุรดาปรือตามองคนตรงหน้า เห็นเพียงภาพเลือนรางเท่านั้น

“ภีมเอง พี่บี ตั้งสติหน่อยนะ” เพียงเท่านั้นแหละ คนฟังที่กำลังเมามายอยู่นั้นถึงกับยิ้มหวานทั้ง ๆ ที่หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา สาวเจ้าพยุงตัวขึ้นมาก่อนจะผลักอกคุณหมอหนุ่มลงกับเตียง ก่อนจะใช้ร่างนุ่มนิ่มของเธอขึ้นมาคร่อมคนตัวโตเอาไว้

“คิก ๆ นึกว่าใคร... อือ ฮันนี่ของบีนี่เอง” คนอายุเยอะกว่าหัวเราะคิกคักราวกับเด็กขี้เล่น “พี่บี!” ร่างหนาตกใจไม่น้อยจากการจู่โจมแบบกะทันหันแต่คนข้างบนหาได้สนใจไม่ เธอยิ้มหวานส่งมาให้เขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภาคีนัยกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นระส่ำ ช่วงล่างรู้สึกอึดอัดไปหมด พยายามควบคุมลมหายใจเข้าออกช้า ๆ ทำไมหมออย่างเขาจะไม่รู้ว่า

ไอ้อาการที่เป็นอยู่ คือการตื่นตัวของร่างกายเพราะกำลังต้องการเธอ…

นั่งคร่อมเฉย ๆ ก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่แม่คุณเล่นขยับไปมาให้ช่วงนั้นมันเกิด

การ ‘เสียดสี’ เสียร้อนผ่าวจนชายหนุ่มแทบคลั่ง

“หมอ... เรามาทำแบบนี้กันไหม” สาวเจ้าคลี่ยิ้มน่ารักก่อนจะค่อย ๆ

แกะสาบเสื้อชุดเดรสของเธอออกเผยให้เห็นร่องอกอวบอึ๋ม ภาพนั้นยิ่ง

ทำให้หัวใจของภาคีนัยแทบวาย ไม่สามารถละสายตาไปจากเรือนร่างอ้อนแอ้นตรงหน้าได้เลย

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบไป มธุรดาจึงโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้าง ๆ หู “เอาไหม?”

แม้ในใจของภาคีนัยจะตะโกนร่ำร้องออกไปแล้วว่า ‘เอา!!! ... แต่จิตใต้สำนึกความเป็นลูกผู้ชายของเขาก็ยังคงทำงานอยู่

“อย่านะเว้ย ไอ้ภีม อย่าทำเด็ดขาด แม่สอนไว้ จำไม่ได้เหรอวะ!?

“พี่บีลุกออกไปก่อนนะ ไม่งั้นจะหาว่าผมไม่เตือน” เขาพูดตามความจริงเพราะความอดทนที่มีใกล้จะขาดเต็มที

“อือ... อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปจัง” เธอเลื่อนใบหน้าออกนิดหนึ่งก่อนจะจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาหวานเยิ้ม

“ครับ แต่ตอนนี้ออกไปก่อนนะ” เขาอยากให้เกียรติเธอ มธุรดา

น่ารักเสมอ เขารักเธอและอยากเป็นเจ้าของหญิงสาวทั้งกายและใจ แต่

มันต้องไม่ใช่เวลานี้

“ฮันนี่ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร บีช้อบชอบ”

เขาสัญญาว่าจะใช้น้ำหอมยี่ห้อนี้ไปตลอดชีวิต...

“พี่บีออกไปก่อนนะ” คราวนี้คนฟังยู่ปากอย่างที่ชอบทำทุกครั้งเมื่อถูกขัดใจ ดวงตากลมปรือมองชายหนุ่มอย่างแสนงอนก่อนจะตัดพ้อเขา

“ทำไมฮันนี่ชอบไล่ ไม่รักบีแล้วใช่ม้า?” ตอนเมาเธอเหมือนเด็ก

เหลือเกิน ภาคีนัยรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ใช่ รักสิครับ รักที่สุดเลย” คนฟังยิ้มแป้นทันที ก่อนจะใช้เรียว

นิ้วยาวของเธอยกขึ้นมาแตะริมฝีปากเขาเบา ๆ

“จุ๊ ๆ ต้องพิสูจน์สิ...” พูดจบ สาวเจ้าก็ไล้เรียวนิ้วของเธอไปบนแก้มของเขาอย่างเบามือ ริมฝีปากอวบอิ่มค่อย ๆ เลื่อนเข้าไปใกล้อย่างช้า ๆ วินาทีนั้นหัวใจของภาคีนัยแทบหยุดเต้นเหมือนถูกมนต์สะกดคล้ายกับ

รอคอยการสัมผัสจากเธอด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

อีกเพียงชั่วอึดใจที่ทั้งสองจะได้มอบจุมพิต ร่างเล็กกลับฟุบลงกับซอกคอขาวของคุณหมอหนุ่มแทน

“พี่บี!” เขารีบพลิกตัวคนตัวเล็กให้ลงไปนอนบนเตียงทันควันด้วยความตกใจ เธอนิ่งไปเสียดื้อ ๆ เสียอย่างนั้น

เงียบ...

“พี่บี”

“คร่อก...”

หลับ!

โอยยยยย ภาคีนัยอยากจะบ้า เกือบไปแล้วไหมล่ะ อีกนิดเดียว

เขาอาจจะทำในสิ่งที่ตัวเองพยายามกดไว้ด้วยจิตใต้สำนึกมาตลอดหลายปีก็เป็นได้

ร่างกายของคนตรงหน้ามีเสน่ห์เย้ายวนใจเหลือเกิน เป็นเสน่ห์แบบที่เขาไม่อาจจะต้านทานไหวและคิดว่าคงต้องแพ้ทางคนแบบมธุรดาไปเสียทุกรอบ

ร่างหนาจัดแจงให้คนตัวเล็กได้นอนหลับได้อย่างสบายก่อนจะก้าวออกมายืนมองอยู่ใกล้ ๆ สิ้นฤทธิ์จนได้ สาบานว่าเขาจะไม่ให้เธอเมาแบบนี้อีก

เขาคงยอมไม่ได้ หากเธอเมาและทำแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นเพียงเพราะว่าสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน

“ฝันดีนะครับพี่บี” ❤