บทที่ 2 แม่เป็นยังไงลูกเป็นอย่างนั้น

บทที่ 2 แม่เป็นยังไงลูกเป็นอย่างนั้น

จิ่งเซี่ยวเต๋อที่ยืนอยู่ด้านหลังหวังเสว่เหมยก็ตะคอกขึ้นมาด้วยความโมโหว่า “นังลูกอกตัญญู！แกพูดอะไรออกมากัน？”

จิ่งหนิงหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “มันเป็นความจริงนี่คะ”

จิ่งหนิงคิดไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงคนที่อยู่กับมู่ยั่นเจ๋อก็คือจิ่งเสี่ยวหย่า

เดิมทีเธอคิดว่ามีเพียงแค่มู่ยั่นเจ๋อที่ทรยศหักหลังเธอ จึงได้คิดแผนนี้ขึ้นมาและต้องการทำให้เขาต้องอับอาย

คิดไม่ถึงจริงๆว่ายิงปืนนัดเดียวจะได้นกสองตัว ไม่เพียงแค่คู่หมั้นของเธอจะนอกใจ อีกทั้งผู้หญิงคนที่อยู่กับคู่หมั้นเธอนั้นคือน้องสาวคนละแม่ของเธอนั่นเอง！！！

ช่างน่าตลกจริงๆ！

“แก！”

หญิงชราโมโหสุดขีด เธอยกไม้เท้าในมือขึ้นและทำท่าจะฟาดลงไป แต่หยูซิ่วเหลียนรีบเข้าไปห้ามไว้

“แม่คะ มีอะไรก็พูดกันดีๆอย่าใช้แรงและอารมณ์ เดี๋ยวจะส่งผลต่อสุขภาพค่ะ”

เมื่อพูดจบก็หันหลังมาตักเตือนจิ่งหนิงว่า “จิ่งหนิงอย่าทำให้คุณย่าต้องโมโหมากกว่านี้เลย เรื่องนี้จริงอยู่ที่เสี่ยวหย่าหักหลังเธอ เมื่อกลับบ้านไปจะดุด่าสั่งสอนเธอยังไงก็ตามใจ แต่ว่าคุณย่าอายุมากแล้ว อย่าเถียงคุณย่าอีกเลยนะ”

ท่าทางที่ดูใจดีและอ่อนหวานนั้น หากไม่รู้จักเธอคงคิดว่าเธอเป็นคนมีเมตตาจริงๆ

จิ่งหนิงยิ้มขึ้นมาด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์

จิ่งเซี่ยวเต๋อเห็นเธอทำท่าทางอย่างนั้นก็ยิ่งโมโห

“สะใจมากนักใช่ไหมที่ทำให้น้องสาวแกและคู่หมั้นเข้าคุกไปได้？ และยังทำให้ตระกูลจิ่งต้องอับอายขายหน้าไปด้วย รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองใช้นามสกุลอะไรอยู่？”

“น้องสาวแกเป็นถึงดารา การที่แกทำอย่างนี้ถ้าข่าวแพร่ออกไปน้องสาวแกจะทำยังไง？ จะอยู่ในวงการต่อไปได้หรือเปล่า？ตระกูลจิ่งและตระกูลมู่จะมองหน้ากันติดได้ยังไง เรื่องพวกนี้เคยคิดก่อนจะทำลงไปไหม？”

จิ่งหนิงมองดูเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า “คุณคิดได้แต่เรื่องพวกนี้เหรอ？”

จิ่งเซี่ยวเต๋อเธอจ้องมองไปที่เธอ

“พวกเขาเล่นชู้กัน พวกเขาหักหลังหนูก่อน！ แต่คุณกลับมายืนตำหนิหนูอยู่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ？ คุณอยากจะให้หนูทำยังไงกัน？ ให้หนูไม่สนใจการกระทำของพวกเขาอย่างนั้นเหรอ？

หรือให้ก้าวเข้าไปแสดงความยินดีและอวยพรให้พวกเขากัน？”

จิ่งเซี่ยวเต๋อพูดไม่ออก เขาตกตะลึงอยู่ชั่วครู่แล้วตะโกนออกมาว่า “ตัวเองไม่มีปัญญาที่จะรั้งผู้ชายของตัวเองเอาไว้ได้ ยังกล้ามาโทษว่าผู้หญิงคนอื่นแย่งไป อีก！ ถ้าแกดีจริง เขาจะทิ้งแล้วไปชอบน้องสาวแกได้ยังไง？ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักสำนึก ได้แต่โทษคนอื่นไปวันๆ แกมันไม่ต่างจากแม่ที่ไร้ความสามารถของแกเลย！”

จิ่งหนิงคล้ายกับถูกสายฟ้าฟาด

เธอมองดูผู้ชายตรงหน้าที่เธอเรียกว่าพ่อด้วยอย่างเหลือเชื่อ

เมื่อห้าปีก่อนจิ่งเซี่ยวเต๋อนอกใจแม่ของเธอ เขาพาหยูซิ่วเหลียนและจิ่งเสี่ยวหย่าเข้ามาในบ้าน จึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอมีน้องสาวที่อายุมากกว่าเธอครึ่งปีอยู่อีกคนหนึ่ง

แม่ของเธอรับไม่ได้กับเรื่องนี้ จึงได้ขับรถพุ่งลงไปในแม่น้ำและจมสู่ก้นบึ้ง

ตระกูลจิ่งกลัวว่าเธอจะก่อเรื่อง จึงส่งเธอไปอยู่ต่างประเทศและไม่สนใจไยดีอีก

หลายปีมานั้นหากไม่ใช่เพราะว่าแม่ของเธอทิ้งมรดกเอาไว้เธอก็คงจะตายอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว

เธอรู้ตัวมาตลอดว่าพ่อของเธอและคุณย่าไม่ชอบแม่เธอเท่าไหร่นัก คิดไม่ถึงว่าแม้แต่แม่เธอจากไปแล้วเธอยังต้องมารับกรรมนี้

ตอนนี้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวแล้วหัวเราะออกมาด้วยความเยาะเย้ยถากถาง

“ใช่！ ฉันมันไม่ได้เรื่อง แม่ของฉันไม่ได้เป็นพวกมารยาสาไถย ฉันจึงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปอ่อยผู้ชาย แต่แม่ของคนบางคน......จิ่งเสี่ยวหย่ามีตัวอย่างที่ดี จึงได้ทำตามแบบ ในที่สุดฉันก็เข้าใจสักที！”

หยูซิ่วเหลียนสีหน้าซีดเผือดทันที

จิ่งเซี่ยวเต๋อตะคอกออกมาว่า “พูดจาไร้สาระ！”

“หนูพูดอะไร คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจ”

“แก！！！”

“พอได้แล้ว！”

หญิงชราที่อยู่ข้างๆตะโกนออกมา จิ่งเซี่ยวเต๋อโมโหและอ้าปากจะพูดบางอย่าง แต่หยูซิ่วเหลียนที่อยู่ข้างๆจับแขนเขาไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าที่ทางเดินมู่ยั่นเจ๋อและจิ่งเสี่ยวหย่ากำลังออกมาจากห้องสอบสวน

มู่เทียนหงสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก ส่วนมู่ยั่นเจ๋อและจิ่งเสี่ยวหย่าก็ไม่ต่างกัน

จิ่งเสี่ยวหย่าจับแขนมู่ยั่นเจ๋อไว้แน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกถูกรังแกและกดดัน ตาแดงน้ำตาคลอเบ้ามองไปแล้วช่างน่าสงสาร

ทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้นเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “เสี่ยวหย่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

จิ่งเสี่ยวหย่าส่ายหัวแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า “หนูไม่เป็นไรค่ะ”

เมื่อพูดจบก็หันไปทางจิ่งหนิง

“พี่คะ......”

เธอพูดออกมาเบาๆแล้วเดินตรงไปยังจิ่งหนิงด้วยสายตาอ้อนวอน

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าพี่จะมา......ฉันและพี่อาเจ๋อ......พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ขอให้พี่ยกโทษพวกเราด้วย”

จิ่งหนิงมองไปยังเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

มู่เทียนหงก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ตระกูลมู่ของเราทำผิดต่อคุณ แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้วก็ไม่สามารถแก้ไขได้ ถ้าต้องการให้ชดเชยเพียงแค่พูดออกมา พวกเราจะต้องให้คำตอบที่พอใจกับคุณ”

จิ่งหนิงหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ชดเชยอย่างนั้นเหรอคะ？ คุณคิดจะเอาเงินมาปิดปากฉันอย่างนั้นเหรอ？”

มู่เทียนหงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แววตาของเขาแฝงไปด้วยความเสียใจ

เขาหันกลับไปมองมู่ยั่นเจ๋อแล้วพูดด้วยความโมโหว่า “ไอ้ลูกไม่รักดี เรื่องนี้แกก่อขึ้นมาเองแท้ๆ แกไม่คิดจะอธิบายอะไรเลยหรือไง？”

มู่ยั่นเจ๋อทำสีหน้าไม่พอใจ เขามองไปที่จิ่งหนิงแล้วเดินหน้าออกมาตามคำสั่งของพ่อ

“จิ่งหนิง พวกเราไปกันไม่ได้ ยกเลิกงานแต่งเถอะ”

จิ่งหนิงตกใจจนตัวสั่นสะท้าน

คล้ายกับถูกมีดบาดเข้ากลางใจ

ถึงเธอจะรู้ว่าสุดท้ายเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อเธอได้ยินคำนี้จากหูของตัวเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

เธอมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นยิ้มขึ้นจนมองเห็นเลือดที่มุมปาก

“มู่ยั่นเจ๋อพวกเราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว？”

“6 ปี”

“6ปีเหรอ！ หึๆ”

คิดไม่ถึงว่าเวลา 6 ปีที่เสียไปจะแลกมาได้เพียงจุดจบเช่นนี้......

เธอจับได้ว่าเขาเล่นชู้คาหนังคาเขาบนเตียง แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกละอายใจและไม่คิดจะขอโทษ มีแต่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่าพวกเราเข้ากันไม่ได้？

หัวใจของเธอแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอพยายามยิ้มและพูดด้วยความไม่ลังเลว่า “ค่ะ ฉันตกลง”

มู่ยั่นเจ๋อตกตะลึง เขาคาดเดาผิดไป

เขาขมวดคิ้วขึ้นมองไปที่เธอแล้วถามว่า “เธอพูดจริงหรือเปล่า？”

“จะยกเลิกงานแต่งก็ได้ แต่จะต้องยกบริษัทสามบริษัทย่อยที่มู่ซื่อกรุ๊ปเพิ่งซื้อมาให้ฉัน เป็นการชดเชย”

“อะไรนะบ้าไปแล้วหรือไง？”

มู่เทียนหงและมู่ยั่นเจ๋อยังไม่ทันพูดอะไรออกมา จิ่งเซี่ยวเต๋อก็ตะคอกออกมาทันควัน

จิ่งหนิงมองไปที่เขาด้วยแววตาดูถูกแล้วพูดว่า “ยังไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกันสักหน่อย เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขาแล้วเหรอ？ มันไม่น่าเกลียดไปหน่อยเหรอ？”

“แก！”

“เอาล่ะ”

มู่เทียนหงโบกมือเป็นสัญญาณให้จิ่งเซี่ยวเต๋อสงบลงแล้วมองไปยังจิ่งหนิง

“ข้อเสนอของคุณพวกเราตกลง คุณนำหนังสือสัญญาแต่งงานมาเมื่อไหร่ผมก็จะมอบโอนถ่ายโอนบริษัทไปให้คุณทันที”

“พูดคำไหนคำนั้นนะคะ！

มู่เทียนหงพาทีมทนายของเขาจากไป จิ่งเซี่ยวเต๋อโมโหและจ้องไปยังจิ่งหนิงตาเขม็ง หยูซิ่วเหลียนประคองหญิงชราเดินจากออกไป

ที่ทางเดินอันกว้างใหญ่เหลือไว้เพียงจิ่งหนิง มู่ยั่นเจ๋อและจิ่งเสี่ยวหย่าเพียงสามคน

จิ่งหนิงไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว เธอจึงได้หันหลังเดินจากออกไปเหลือไว้แต่เพียงเสียงของจิ่งเสี่ยวหย่าที่ตะโกนตามหลังมา

“ พี่คะ！”

จิ่งเสี่ยวหย่าเข้าไปขวางเธอไว้

หน้าตาขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยน้ำตาของจิ่งเสี่ยวหย่า มือของเธอคว้าแขนของจิ่งหนิงไว้แล้วพูดว่า “พี่คะ ฉันขอโทษ！ ไม่ได้ตั้งใจที่จะตกหลุมรักพี่อาเจ๋อ พี่อย่าโกรธพวกเราได้ไหมคะ？ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าพี่จะโกรธจะเกลียดก็มาลงที่ฉันเถอะ！”