วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน

บทที่ 1 จับชู้คาเตียง

“มีถุงยางดูเร็กซ์ ดูอัล เพลย์เชอร์ไซซ์กลางไหม？”

“มีค่ะ”

“แล้วก็ไวเบรเตอร์กับชุดนางแมวสวาทชุดหนึ่งด้วย”

“ได้ค่ะ จัดส่งที่ไหนคะ？”

“โรงแรมลี่หัว ห้อง2202”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

......

เมื่อจิ่งหนิงมาถึงโรงแรมลี่หัวก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

เวลาดึกดื่นขนาดนี้ สำหรับคนที่ทำธุรกิจสินค้าผู้ใหญ่แบบนี้ การนำส่งสินค้าด้วยตนเองไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่นัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหญิงสาวหน้าตาสะสวยอย่างเธอ

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องแลกมาด้วยเงิน อีกอย่างมู่ยั่นเจ๋อกำลังจะกลับมาอีกไม่กี่วันนี้

คบกันมาตั้งหกปี แต่เวลากว่าครึ่งเป็นรักระยะไกล เขาต้องดูแลธุรกิจทั้งในและนอกประเทศ เธอจะทำตัววุ่นวายส่งผลต่อการทำงานของเขาไม่ได้

ดีที่ความรักของทั้งสองคนนั้นค่อนข้างหวานชื่น นอกจากงานในแต่ละวันแล้ว เธอยังมีธุรกิจเล็กๆของตัวเองด้วย อีกไม่กี่วันเป็นวันเกิดของเขา เธอตั้งใจจะมอบของขวัญให้เขาอย่างเซอร์ไพรซ์

เมื่อคิดเช่นนี้ริมฝีปากของจิ่งหนิงก็ยกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอยิ้ม

เธอขยับหมวกสีดำที่ใส่มาให้ปิดลงมาบังหน้าไว้ จากนั้นเดินถือกล่องสินค้าเข้าไปด้านใน

โรงแรมลี่หัว เป็นสถานที่ราคาแพงขึ้นชื่อของเมืองจิ้น

ผู้คนที่เดินทางมาเข้าพักล้วนเป็นระดับมหาเศรษฐี

ความโอ่อ่างดงามที่ห้องโถงไม่ต้องพูดถึง แม้แต่ลิฟต์ก็ถูกประดับตกแต่งด้วยเงินและทองคำ เมื่อมีคนยืนอยู่ใต้แสงไฟพวกเขาจะรู้สึกละอายใจกับความไม่ยุติธรรมของตัวเองเมื่อเปรียบเทียบกัน

จิ่งหนิงเพียงแค่ถือกล่องและไม่ปล่อยใหัดวงตาของเธอหลงไปกับมัน

ใบหน้าที่สวยงามของเธอถูกปิดไวัด้วยหน้ากากเผยให้เห็นเพียงดวงตาที่ลึกและสงบคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้รู้สึกห่างเห็นเย็นชา

ลิฟต์ขึ้นสู่ชั้น22 “ตึ๊ง” ประตูเปิดออก เธอเดินออกไปกระทั่งถึงห้อง2202และกดกริ่งที่ประตู

ก่อนที่ประตูจะเปิดออกก็มีเสียงครวญครางของชายและหญิงที่ดังออกมาจากข้างใน

“อาเจ๋อ อุ๊ย？ อย่าค่ะ......ของน่าจะมาส่งแล้ว”

“รอผมนะ เดี๋ยวมา”

จิ่งหนิงยืนยิ้มอยู่ที่ปากประตูอย่างอดไม่ได้

ของยังมาส่งไม่ถึงก็เริ่มกันแล้วเหรอเนี่ย？

รีบร้อนกันจริงๆ？

ประตูถูกเปิดออกในไม่ช้า ชายผู้ออกมารับของสวมผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว บนร่างกายของเขายังคงมีไอน้ำอยู่

จิ่งหนิงไม่ได้มองหน้าเขา เธอยื่นกล่องใส่ของออกไป “843หยวนค่ะ？ จ่ายเงินสดหรือว่าโอนคะ？”

ชายผู้อยู่ตรงหน้าไม่ตอบ

สองวินาทีต่อมาเสียงลังเลก็ดังขึ้น “......หนิงหนิง？”

จิ่งหนิงตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อเห็นชายที่ยืนอยู่ด้านหน้า ร่างกายกำยำ ผมเผ้าเปียกปอน เขามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปิดบังร่างกายไว้ แสงไฟเหลืองนวลส่องมายังร่างกายของเขา ผิวขาวเนียนและใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ อีกทั้ง......ทำตัวไม่ถูก

สีหน้าของจิ่งหนิงตกใจเสียจนหน้าซีด

“ยั่นเจ๋อ ใครคะ？”

“ไม่มีอะไรครับ คนมาส่งของครับ”

มู่ยั่นเจ๋อรีบพูดขึ้นก่อนที่จิ่งหนิงจะเอ่ยอะไรออกมา จากนั้นรีบหยิบเงินจากกระเป๋ายัดใส่มือเธอและหยิบของไปอย่างรวดเร็ว

เสียงประตูปิดลงดัง “ปัง？”

จิ่งหนิงยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตู มือของเธอเริ่มสั่น สีหน้าซีดเผือดลงทันที

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

และมองไปยังธนบัตรที่เขายัดเข้ามาไว้ในมือ นี่มันเรื่องตลกบ้าบออะไรกัน？ เธอหัวเราะเยาะในความโง่เขลาของตัวเองจริงๆ

เสียงชายหนุ่มและหญิงสาวเล็ดลอดออกมานอกห้อง เธอก็ถอนหายใจยาวๆออกมา และกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้าเอาไว้

เธอหันหลังกลับและเดินตรงไปยังลิฟต์และหยิบมือถือออกมา

"สวัสดีค่ะ ใช่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณของเทศบาลหรือเปล่าคะ? ฉันต้องการจะแจ้งว่ามีคนกำลังเสพยาและค้าประเวณีในโรงแรมลี่หัว หมายเลขห้องคือ.."

ต่อมา20นาที

รถตำรวจคันหนึ่งจอดลงที่หน้าโรงแรมลี่หัว ข้างๆยังมีนักข่าวและช่างกล้องเดินตามมา

เมื่อเห็นคนที่ถูกจับตัวออกมา นักข่าวก็พากันแห่เข้าไป

“นายมู่ มีคนแจ้งความว่าคุณเสพยาและซื้อบริการทางเพศ จริงหรือไม่คะ？”

“นายมู่ ในฐานะผู้สืบทอดมู่ซื่อกรุ๊ป คุณคิดว่าการกระทำเช่นนี้เหมาะสมหรือไม่คะ？”

“นายมู่ครับ ผู้หญิงคนที่อยู่กับคุณเป็นใครกันครับ？ มีข่าวลือว่าเป็นดาราในวงการ จริงหรือไม่ครับ？”

“นายมู่......”

มู่ยั่นเจ๋อถูกนักข่าวล้อมไว้ แม้แต่ตำรวจก็ห้ามไว้ไม่ได้

เขากัดฟันกรอดๆและตะโกนออกมาว่า “ไปให้พ้น？”

นักข่าวพากันตกอกตกใจและถอยหลังออกไป

มู่ยั่นเจ๋อมองผ่านฝูงชนและจ้องตรงไปที่จิ่งหนิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเหี้ยมโหด

" นี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม?"

จิ่งหนิงเผยอยิ้ม สายตาแฝงไปด้วยการดูถูก

" คุณทำแบบนี้อย่าหวังว่าจะได้ผมไปครอง"

จิ่งหนิงเดินหน้าขึ้นไปแล้วเงื้อมือขึ้นต่อหน้านักข่าวและตำรวจ

" เพี๊ยะ!"

ฝ่ามือของเธอตบลงไปที่หน้าเขาอย่างจัง มู่ยั่นเจ๋อถูกตบเสียจนหน้าหัน

บรรยากาศรอบด้านเงียบลงทันใด

ทางตำรวจตกตะลึงอ้าปากค้าง " คุณผู้หญิงคนนี้คือ ......"

" ขอโทษนะคะ มือลั่นไปเอง!"

เธอยิ้มด้วยแววตาเยือกเย็นแล้วทำท่าทางนวดข้อมือ แล้วมองไปยังมู่ยั่นเจ๋อด้วยสายตาอาฆาต จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

" กระดาษชำระที่ตกลงไปในชักโครก คุณคิดว่าใครยังจะต้องการอีกกัน?ตบเมื่อสักครู่เป็นแค่ดอกเบี้ยเท่านั้น ทุนที่เหลือฉันจะให้คุณชดเชยภายในสามวัน!"

แววตาของมู่ยั่นเจ๋อตื่นตระหนก " อะไร! ทุนอะไร !!!!"

จิ่งหนิงขมวดคิ้วขึ้น " คุณแน่ใจนะว่าจะให้ฉันกระตุ้นความจำคุณ?"

มู่ยั่นเจ๋อก้มหน้าลงทันที

เธอหัวเราะหึๆ เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ทางตำรวจเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้คุมตัวขึ้นรถไปได้

เมื่อเขาเดินทางจากไป บรรดานักข่าวก็ไม่ได้รีรอ รีบตามไปทันที

เดิมทีที่จากประตูทางเข้าโรงแรมเต็มไปด้วยผู้คน ตอนนี้กลับว่างเปล่าไม่เหลือใคร

จิ่งหนิงยังยืนอยู่ที่นั่นจนกระทั่งควบคุมอารมณ์ได้ เธอจึงได้เตรียมตัวจากไป

โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอหันศีรษะไป สายตาของเธอก็พบกับดวงตาที่ลึกล้ำและน่าคันหาคู่หนึ่ง

เขาเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นและดวงตาที่ลึลึกล้ำราวกับทะเลที่ไร้ก้นบิ้ง

ภายใตัการปกคลุมของค่ำคืนนี้ลักษณะที่หล่อเหลาของเขาทำให้รู้ว่ามาจากตระกูลชั้นนสูและไร้กาลเวลาซึ่งขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมที่ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา

หัวใจของจิ่งหนิงสั่น

จิ่งหนิงรู้สึกว่าเธอเคยเห็นชายคนนี้มาก่อน

จากนั้นเธอหันไปเห็นเลขาของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง อีกทั้งรถปอร์เช่สีเงินที่อยู่ข้างๆ เธอก็คิดได้ว่าจะไปรู้จักบุคคลที่โดดเด่นแบบนี้ได้ยังไงกัน？

เธอสลัดความคิดออกจากหัว หันหลังแล้วเดินจากไป

จนกระทั่งร่างเล็กๆของเธอเข้าสู่รถยนต์ ลู่จิ่งเซินจึงได้ละสายตามาจากเธอและถามขึ้นว่า “คนเมื่อกี้นี้คือใคร？”

ซูมู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบตอบขึ้นว่า ท่านหมายถึงคนที่ถูกตำรวจจับไปเมื่อกี้หรือครับ？ เหมือนว่าจะเป็นคุณชายของมู่ซื่อกรุ๊ปที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อหลายวันก่อน”

ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้วแล้วบอกว่า “ผมหมายถึงคนผู้หญิงคนเมื่อกี้”

“ครับ？” ซูมู่งุนงงเล็กน้อย “ผู้หญิงคนไหนกัน？”

เมื่อเห็นแววตาอันไม่พอใจของลู่จิ่งเซิน ซูมู่ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านประธานครับ ต้องขออภัยด้วยผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”

“ช่างมันเถอะ”

ลู่จิ่งเซินขัดจังหวะซูมู่ ครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้

ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็มองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจากไปอีกครั้งริมฝีปากของเขาเม้มด้วยรอยยิ๋ม

จากนั้นเขารีบก้าวเดินเข้าไปด้านใน

......

ในฐานะผู้แจ้งความ จิ่งหนิงจึงต้องเดินทางไปที่สถานีตำรวจด้วย

เมื่อทำการบันทึกข้อความเสร็จแล้ว ผู้คนจากด้านนอกก็พากันแห่กรูเข้ามา

คนที่เดินเข้ามาเป็นคนแรกก็คือคุณย่าจิ่งหวังเสว่เหมย เมื่อเธอเดินเข้ามาถึงก็ตบเข้าให้ที่หน้าของจิ่งหนิงอย่างจัง

จิ่งหนิงขมวดคิ้วขณะที่รสชาติของเลือดกระจายอยู่มุมริมฝีปกของเธอ เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเย็นชา

“นังคนทรยศ？”

หวังเสว่เหมยตัวสั่นสะท้านแล้วพูดว่า “แกรู้อยู่แก่ใจว่านั่นคือน้องสาวแท้ๆของแก ยังกล้าแจ้งตำรวจจับอีกอย่างนั้นเหรอ？ แกต้องการจะยั่วให้ฉันโมโหตายยังไง？”

จิ่งหนิงเช็ดเลือดออกจากมุมริมฝีปากแล้วเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าย่างเยาะเย้ย

“น้องสาวอย่างนั้นเหรอ？คุณหมายถึงจิ่งเสี่ยวหย่า？”

“ไม่ต้องทำมาเป็นเสแสร้ง สื่อต่างๆพากันพูดกันให้แซ่ด บอกว่าคุณหนูจิ่งรองให้ท่าคู่หมั้นของคนอื่น แกเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ แต่แกยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าทำอะไรลงไป？”

จิ่งหนิงก้มหน้าลงและยิ้มออกมาเบาๆ

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอนั่นเอง......ฉันก็คิดว่ากะหรี่ที่ไหนรีบร้อนจะหาเงินซะอีก ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของฉันเอง？”