บทที่ 6

ริคาโด้มองไปรอบๆ ผับที่ตกแต่งไว้อย่างมีรสนิยม พลางจิบเครื่องดื่มในมือไปด้วย เพลงที่นี่ไพเราะ ผู้คนไม่พลุกพล่านมากมายนัก เพราะเป็นร้านที่รับแต่เมมเบอร์เท่านั้น ให้ความรู้สึกผ่อนคลายและเป็นส่วนตัวมาก

เขาหลุบตาลงมองเครื่องดื่มในมือ เมื่อสายตาคู่หนึ่งส่งมาให้เขาอย่างเชื้อเชิญ พลางยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถอนใจ คืนนี้เขาไม่อยากสานสัมพันธ์กับใคร เพราะอยากมาพักผ่อน ดื่ม ฟังเพลง คุยเรื่องสัพเพเหระกับญาติผู้น้องมากกว่า แต่ดูเหมือนว่าสุธีธัช ที่ตอนแรกก็จะมาดื่มเฉยๆ แต่ก็กลับหายไปเสียแล้ว ทิ้งเขาไว้คนเดียว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสุธีธัชไปเจออะไรเข้า ถึงได้หายไปนานขนาดนี้

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองกวาดไล่หาญาติหนุ่มอีกรอบ หวังว่าหมอนั่นคงไม่ทิ้งให้เขากลับเองหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ไอ้น้องชายตัวแสบ ต้องโดนเตะสั่งสอนสักทีสองทีแน่ๆ เขาจะแก้ลำกลับแน่นอนถ้าสุธีธัชไปเยือนถิ่นเขาที่สเปน แค้นนี้ต้องชำระแน่นอน

“ขอโทษค่ะ”

ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ร่างบางของใครบางคนก็เซถลามาชนเขาเข้า พร้อมกับเสียงอ้อแอ้บอกขอโทษ ริคาโด้มองคนชน แล้วคว้าไว้เมื่อเห็นเจ้าตัวเซเสียหลัก มือใหญ่รวบเอวบางไว้โดยอัตโนมัติ เมื่อเจ้าตัวเซจนเกือบจะล้ม ทั้งที่มาชนเขาเองแท้ๆ ดูท่าเจ้าตัวจะเมามากเลยทีเดียว ก่อนจะหรี่ตา เมื่อเห็นเครื่องหน้าสวยจิ้มลิ้ม นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มนั่นถนัดตา

นางฟ้าที่ไหนหลงมาแถวนี้กันนะ เจ้าหล่อนสวยมากเลยทีเดียว ชุดที่สวมเป็นชุดแซกสีครีม สั้นเหนือเข่า แขนตุ๊กตา ไม่เหมือนกับคนมาตั้งใจเที่ยวกลางคืนแบบ

“ระวังจะล้มนะ”

เสียงห้าวทุ้มเอ่ยอย่างห่วงใย ทำให้ธีร์วราถึงกับขมวดคิ้ว เธอกำลังมึนมาก เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เดินเซไปเข้าห้องน้ำเที่ยวชนใครต่อใครมาแล้วรอบหนึ่ง ขากลับเธอก็ยังเดินชนคนนั้นคนนี้เหมือนเดิม ตอนนี้เธอกำลังถูกโอบรัดไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่งของใครบางคน เพื่อกันไว้ไม่ให้เธอล้ม ธีร์วราเงยมองดูใบหน้าคนพูด ความมึนทำให้เธอต้องหรี่ตามองเขา อย่างพยายามพินิจเพ่งมากเป็นพิเศษ

“ครายน่ะ ปล่อยนะ”

เสียงอ้อแอ้ดังขึ้น ริคาโด้อมยิ้ม เขายังไม่ยอมปล่อยร่างบางละมุนออกจากอ้อมแขนง่ายดายนัก ไอตัวของเธอหอมกรุ่น ปนกลิ่นหวานๆ ของค็อกเทลผลไม้ผสมแอลกอฮอล์ที่ไม่ฉุนมากนัก เครื่องหน้าจิ้มลิ้มยิ่งมองก็ยิ่งถอนสายตาไม่ขึ้น จนเผลอกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกหน่อย บางทีคืนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนความตั้งใจ จากมานั่งดื่มเฉยๆ เป็นอยากทำกิจกรรมอย่างอื่นเพิ่มมากขึ้นเสียแล้ว

“คุณชื่ออะไร”

ธีร์วรามองคนที่กำลังถือวิสาสะกอดเธอไม่ปล่อย ด้วยสายตาหวานเยิ้มด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา เหมือนเชื้อเชิญอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขนาดเธอตาพร่า มองเขาแบบมึน ๆ เลือนๆ สติก็ยังรับรู้ว่าเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังกอดเธออยู่นี่ เป็นคนที่หน้าตาดีมาก โดยเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคมสวยระยับ ราวกับดวงดาวนับพันกะพริบแข่งกันอยู่ในนั้น มันทำให้ธีร์วราแทบจะเผลอต้องมนต์ประหลาด แต่ก็แค่เกือบจะเท่านั้น...

“ถามทำไม จะจีบฉันหรืองายกัน”

สาวเจ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนหน่อยๆ ริคาโด้หัวเราะหึๆ เขามองจ้องใบหน้าสวยหวานละไมอย่างไม่วางตา ก่อนจะพยักหน้ารับตรงๆ คนอย่างเขาไม่ชอบอ้อมค้อมมากเรื่อง เมื่อใจตรงกันแล้วก็ไม่ต้องพูดจาให้มากความ

“ผมชอบคุณ”

“แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณ”

มือเรียวผลักเขา พร้อมกับตวาดแหว ริคาโด้หรี่ตาอ้อมแขนเขาคลายออกและปล่อยร่างบางแต่โดยดี ธีร์วราเชิดหน้ามองคนตรงหน้า รับรู้ท่ามกลางสติมึนๆ ของตัวเองว่าเขาหล่อ แต่หล่อแล้วนึกจะทำอะไรก็ได้หรือไงกัน อีโธ่! พวกผู้ชายก็แบบนี้

“นึกว่าหล่อแล้วจะทามอะไรก็ได้หรืองาย หล่อกว่านี้ก็ไม่สนจายหรอก”

“ทำไมล่ะครับ”

ริคาโด้ชวนคุยต่อ สีหน้าเขายังคงยิ้มน้อยๆ อย่างรื่นรมย์ แม่สาวตรงหน้าดูแปลกไม่เหมือนใครดีแหะ

“ฉันเซ็งผู้ชายแบบพวกคุณงาย เบื่อขี้หน้า”

มือเรียวของธีร์วราหยิบเอาแก้วเหล้าของเขาที่วางบนโต๊ะมาถือไว้ ก่อนจะใช้มันสาดใส่หน้าริคาโด้ แล้วหัวเราะอย่างชอบใจ

ซ่า!

“นี่แนะ! ไอ้พวกมักง่าย เห็นผู้หญิงเป็นแค่วัตถุทางเพศ เป็นบันไดแห่งความสำเร็จ ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวย”

ภาพเหตุการณ์ระหว่างธีร์วราและริคาโด้ ทำให้ใครหลายคนหันมามองพลางอ้าปากค้างอย่างตกใจ ริคาโด้มองแม่เสือสาวตรงหน้า พลางใช้ทิชชูซับใบหน้าที่เปียกไปหมด แถมเหม็นคลุ้งด้วยกลิ่นเหล้า เขาหรี่ตานัยน์ตาคมดุมองเธอด้วยประกายตาประหลาดล้ำ ไม่มีใครอ่านออกนอกจากตัวเอง

“ตายแล้ว! ยาหยี”

ศุภานิชเห็นเหตุการณ์นั้นเหมือนกัน รีบวิ่งมาจับเพื่อนรักของตัวเองไว้ทันที ธีร์วราก่อเรื่องเข้าจนได้สิน่า ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขณะที่เอ่ยขอโทษชายหนุ่มที่โดนอาละวาดเอาเสียงสั่น

“ขะ ขอโทษนะคะ เอ่อ...ขอโทษจริงๆ เพื่อนฉันคงจะเมามาก”

“ไม่เป็นไรครับ”

ริคาโด้ยิ้มอย่างสุภาพตอบศุภานิช หากแต่สายตามองธีร์วรา ที่กำลังอาละวาดอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนสนิท

“ปล่อยนะ แตงหวาน ปล่อยเรา เราจะไปจัดการพวกผู้ชายเลวๆ ผู้ชายห่วยๆ ผู้ชายเฮงซวย”

“พอน่า ยาหยี โอ๊ย! เมาอะไรขนาดนี้นะ กลับบ้านได้แล้ว ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

เมื่อศุภานิชรวบร่างเพื่อนรักไว้ได้ถนัด ก็เอ่ยขอโทษชายหนุ่มผู้ดวงซวย ถูกเพื่อนสนิทของเธอใช้เป็นที่ระบายอารมณ์อีกรอบ แล้วกึ่งลากกึ่งจูงธีร์วราออกไปจากผับแห่งนั้นทันที

“อกหักมาหรือไงกันนะ ถึงได้เที่ยวแอนตี้ผู้ชายขนาดนั้น”

ริคาโด้บ่นพึมพำตามหลังสองสาว เหตุการณ์ในผับเริ่มเข้าสู่สภาพเดิมอีกครั้งหนึ่ง เมื่อตัววุ่นวายถูกหิ้วออกไปแล้ว ใบหน้าหวานละมุนนั่นยังคงติดตาเขาอย่างประหลาด ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“สวย หวาน ติดตาออกขนาดนั้น ใครกันนะทิ้งได้ลง”

“เกิดอะไรขึ้นวะ ริค”

ฝ่ามือของใครบางคนตบลงมาบนบ่าหนา ทำให้ริคาโด้ตื่นขึ้นจากภวังค์ลึกล้ำของตนเอง ชายหนุ่มหันมามองญาติผู้น้อง ที่เมื่อเห็นหน้าของริคาโด้เข้า ก็ย่นจมูกทันที

“เฮ้ย! ไม่อยู่แป๊บเดียว ใครชวนนายเล่นสงกรานต์วะ แถมใช้เหล้าสาดเสียด้วยสิ”

“แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ นายไปไหนมา”

ริคาโด้หัวเราะเบาๆ สุธีธัชทรุดลงนั่งข้างๆ เขาชงเหล้าให้ตัวเอง แล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะขยิบตาให้กับพี่ชาย

“ไปออกกำลังมานิดหน่อยน่ะ ว่าแต่นายเหอะไม่ได้เล็งใครเลยหรือไงกัน แย่จริงๆ ที่นี่คนสวยออกจะเยอะ”

“ไม่ดีกว่า ไม่อยากเหนื่อยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ กลิ่นเหล้าทำให้ฉันเมาเสียยิ่งกว่าดื่มเข้าไปอีก”

ริคาโด้ตอบ ทำให้สุธีธัชหัวเราะอย่างชอบใจ สักพักชายหนุ่มก็กลับมาที่โต๊ะ ด้วยสภาพที่ดูดีขึ้นบ้าง ก่อนที่สองหนุ่มจะชวนกันคุยเรื่องสัพเพเหระได้สักครู่ ก็ชวนกันกลับโรงแรมที่ริคาโด้พัก สุธีธัชขอนอนด้วยเพราะอยากจะประชดบิดากลายๆ ที่มาวุ่นวายกับเขานัก ด้วยการไม่ยอมกลับบ้าน

ภาพสาวหน้าหวานจิ้มลิ้ม หากแต่กลับร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ ตามมาหลอกหลอนถึงในฝันของหนุ่มลูกครึ่งยามหลับ และในฝันเลอะเทอะนั้นริคาโด้ก็ตอบโต้เจ้าหล่อนไปด้วยการจับมา ‘ทำโทษ’ จนหนำใจกันเลยทีเดียว...