บทที่4

ตอนที่4

“ชักช้าลีลาอยู่ได้ เร็ว ๆ หน่อยไม่ได้หรือยังไง”

รวีบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เขาบอกให้ภรรยาแต่งตัวรอตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้วเพราะว่าแม่ของเขาให้มารับอีกคนไปงานเลี้ยงด้วยกัน แต่พอมาถึงพื้เพียงยังไม่ได้อาบแม้แต่น้ำด้วยซ้ำ นั้นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้คนอย่างรวีหัวร้อน 

“เสร็จแล้วครับ ๆ” ร่างบางหอบเสื้อพรุงพรังเดินออกมาจากห้องนอนของตนเอง ร่างสูงพอเห็นแบบนั้นแล้วอารมณ์ยิ่งพุ่งเคืองสูงขึ้นไปอีก เขาจำได้ว่ากำชับอีกให้แต่งตัวรอตั้งแต่ห้าโมงเย็น แต่อีกคนยังอ้างว่าเผลอหลับจนลืมเวลา เขาเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงทำได้แค่บ่น

เมื่อมาถึงงานรวีเดินนำเข้าไป จะเรียกว่าเดินนำก็ไม่ได้เพราะพื้นเพียงเองเดินไม่ทันเลยด้วยซ้ำ ตลอดทางมีผู้คนมากมายยกมือขึ้นไหว้รวี แต่เจ้าตัวเพียงมองแล้วเดินผ่านไปเท่านั้น ไม่ได้หยุดทักทายเหมือนกับคนอื่น ๆ 

“ทำไมมาช้าจังละลูก” คุณหญิงรตรีเอ่ยถามลูกชายที่เดินหน้าบึ้งเข้างานมา 

“รอลูกสะใภ้แม่ยังไงล่ะครับ” ข้อตกลงของทั้งคู่คือเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่แล้วต้องรักกัน แต่เหมือนว่ารวีจะลืมตัวไปเลยเผลอพูดออกไปแบบนั้น 

“แม่สวัสดีครับ” พื้นเพียงมาถึงก็ยกมือไหว้แม่สามีก่อนเลย สายตาคมก็สอดส่องมองหาผู้เป็นมารดา

“ดีจ๊ะหนูเพียง มองหาแม่อยู่เหรอ” รตรีถามลูกสะใภ้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาในครอบครัวนี้ก็มีรตรีนี่แหละที่ ใจดีกับเขา

“ใช่ครับ แม่เพียงยังไม่มาอีกเหรอครับ” ร่างบางกลับมาโฟกัสที่แม่สามีต่อ แล้วเอ่ยถามหาแม่ตนเอง

“อีกเดี๋ยวก็มา เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” ว่าแล้วรตรีก็เดินนำหน้าลูกชายกับลูกสะใภ้เข้าไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร

“นั่งก่อนจ๊ะหนูเพียง” หญิงวัยกลางคนส่งสายตาให้ลูกชายขยับเกาอี้ให้พื้นเพียงนั่ง แต่ลูกชายตัวดีกลับเมินและเดินไปนั่งเก้าอี้อีกฝั่งสะแล้ว รตรีที่เห็นลูกชายทำแบบนั้นได้แต่ส่งสายตาไปแล้วเป็นคนขยับเก้าอี้ให้พื้นเพียงนั่ง

“ขอบคุณนะครับแม่” ร่างบางนั่งลงแล้วหันมายิ้มให้แม่สามี รตรียิ้มตอบแล้วเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ลูกชายตัวดี 

“ทำไมแกถึงไม่ดูแลเอาใจใส่หนูเพียงกว่านี้หน่อย” รตรีถามลูกชายที่นั่งทำหน้าเหม็นเบื่อไม่เลิก 

“ดูแลใส่ใจอะไรอีกแม่ จะต้องให้ไปลากเก้าอี้ให้นั่งงี้เหรอ” รวีมองหน้าแม่แล้วถามด้วยท่าทีกวน ๆ 

“แกเลิกกวนตีนฉันจะได้ไหม” เสียงของแม่เริ่มจริงจังขึ้นแต่รวีก็ไม่คิดจะเกรงกลัวแม้แต่น้อย ร่างสูงที่นั่งอยู่หันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วยักคิ้วใส่ พื้นเพียงก็แปลกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ อีกคนก็ทำท่าทางก่อกวนใส่ 

“หนูเพียงไม่ต้องคิดมากนะ รวีมันเป็นแบบนี้แหละ อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกัน” ขณะที่ร่างบางกำลังงงงวยกับสามีอยู่นั่นรตรีก็เดินมาพูดขึ้นตรงหน้าก่อนจะทำเอาร่างบางสะดุ้ง

“คะ..ครับแม่”  รวีที่เห็นว่าพื้นเพียงมองตนเองจนเหม่อก็แอบขำ 

เมื่อเวลาผ่านล่วงเลยมาจวบจนจบงานเลี้ยงแขกทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านร่วมถึงพื้นเพียงและรวี วันนี้ทั้งสองถูกแม่ ๆ บังคับให้ไปนอนบ้านใหญ่ด้วยกัน

พวกเขาจึงต้องจำใจไป 

“คุณอาบน้ำก่อนเพียงเลยก็ได้นะครับ” ร่างบางเอ่ยเมื่อเข้ามาในห้อง วันนี้ทั้งสองต้องนอนด้วยกันที่ห้องนี้พื้นเพียงจึงเอ่ยเสนอให้สามีไปอาบน้ำก่อน

“ทำไมเธอถึงไม่อาบก่อน” รวีไม่ได้ยอมทำตามคำบอกของภรรยาซ้ำยังถามอีกคนกลับปอีกว่าทำไมไม่อาบก่อน 

“เพียงกลัวคุณจะเหนื่อยแล้วอยากอาบก่อนเลยไม่ไปอาบครับ หรือให้เพียงอาบก่อนก็ได้” ร่างบางเตรียมลุกขึ้นจะไปเอาเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ 

“ไม่” ผู้เป็นสามีที่ต่อปากต่อคำกับเขาเมื่อกี้เดินเข้าห้องน้ำไปกับผ้าขนหนูผืนเดียว พื้นเพียงถึงกับงงสุด ๆ กับสามี 

พื้นเพียงที่เข้าไปอาบน้ำต่อจากสามีเดินออกมา เขาเห็นสามีนอนบนเตียงดูทรงแล้วเหมือนจะหลับไปแล้ว จึงเดินไปปิดไฟแล้วก้าวขึ้นเตียงนอนอีกฝั่งไป 

“เธอไปนอนข้างล่างได้ไหม ฉันอึดอัด”เสียงของรวีพูดขึ้นทำให้ร่างบางหันกลับไปมองคนที่นอนอีกฝั่ง 

“นอนพื้นเหรอครับ” เขาถามด้วยความสงสัย อีกคนไม่ชอบเขาขนาดถึงต้องให้ไปนอนที่พื้นเลยหรือยังไง

“ฉันไม่ชินที่มีคนมานอนข้าง ๆ ถ้าเธอจะนอนด้วยฉันกลัวว่าตัวเองจะนอนไม่หลับ เดี๋ยวฉันปูผ้าให้” ว่าแล้วเดินไปเปิดไฟแล้วนำผ้าห่มขนาดพอเหมาะในตู้ออกมาเพื่อปูลงข้างเตียงให้ภรรยายได้นอน

“ขอบคุณครับ” ร่างบางนอนลงโดยที่มีแค่ผ้าบาง ๆ ผืนหนึ่งปูกับพื้นกระเบื้อง ส่วนผ้าที่จะห่มก็ไม่มีเพราะว่าแม่เอาไปซักหมดแล้ว จะไม่ปูพื้นก็เย็นเกินไป ตอนนี้พื้นเพียงทำได้แค่นอนกอดตัวเองให้อุ่นแค่นั้น

เวลาผ่านไปนับชั่วโมงทั้งคู่ก็ยังคงนอนไม่หลับผลิกไปมาหลายหน สาหตุก็มาจากกันและกันทั้งนั้น รวีเป็นห่วงภรรยายกลัวว่าอีกคนจะหนาว ส่วนพื้นเพียงก็คิดมากที่สามีให้มานอนพื้นเพราะรังเกียจ ความคิดนั้นอยู่ในหัวเขาได้ไม่นานก็ค่อย ๆ หายไปพร้อมกับเจ้าตัวที่หลับใหลในที่สุด 

รวีเช็คดูอยู่นานว่าภรรยาหลับหรือยัง พอได้รู้ว่าอีกคนหลับไปแล้วก็รีบนำผ้าห่มที่ตนเองห่มอยู่มาห่มให้พื้นเพียงทันที เขาไม่ได้เป็นห่วงเด็กนี่ แต่เขากลัวจะโดนแม่ด่าถ้าเด็กนี่ป่วยขึ้นมา