บทที่2

ตอนที่2

เวลาสามทุ่มกว่ารวีที่พึ่งเลิกงานเปิดประตูเข้ามาในคอนโดที่พึ่งย้ายมานอนได้วันดียว ไม่ทันจะเดินไปไหนไกลสายตาคมก็ไปสะดุดกับคนที่นอนราบอยู่บนโซฟา รวีไม่สนใจร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่ที่โซฟาเลยสักนิด แต่พอเดินเข้าไปไกล้ก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมาทันทีเพราะด้วยอากาศที่เย็นยะเยือกทำให้พื้นเพียงนอนขดตัวอยู่

“นี่ เป็นบ้าหรือยังไงถึงมานอนเกะกะตรงนี้” ร่างสูงใช้มือเขี่ยที่หน้าผากของคนที่นอนหลับอยู่

ส่วนพื้นเพียงที่กำลังสลบสไหลอยู่ต้องตื่นขึ้นเพราะมีคนมากวนใจ

“อื้ออ คุณรวี กลับมาแล้วเหรอครับ” ร่างบางถามคนตัวสูงกว่าพร้อมส่งมือเล็กไปขยี้ตาตัวเอง

“ไม่เห็นหรือไงว่ากลับมาแล้ว ถามเพื่อ แล้วแต่งตัวอะไรของเธออีก คิดจะมายั่วฉันหรือไง” รวีใช้สายตามองพื้นเพียงตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างบางที่เห็นอีกคนมองแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นมาจัดเสื้อตัวเอง ที่มันตัวใหญ่จนตกไปอยู่ที่ไหล่ให้เรียบร้อยเหมือนเดิม

“ขอโทษทีครับ” กล่าวขอโทษทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรผิด

“ช่างมัน แล้วมานอนตรงนี้ทำไม” รวีนั่งลงที่โซฟาที่ร่างบางนอนหลับเมื่อกี้ แล้วออกปากถาม

“เพียงเห็นว่าคุณรวีกลับบ้านดึกทุกวัน เพียงเป็นห่วงเลยมารอตรงนี้ครับ” พื้นเพียงตอบตามที่เขาคิด

“แล้วทำไมไม่โทรถาม” ดวงตาคมของรวีมองขึ้นมมาสบกับดวงตาสวยของพื้นเพียง ทำเอาร่างบางหลบสายตาของสามีแทบไม่ทัน

“เพียงไม่มีเบอร์คุณ” ร่างบางทำหน้าชื่อแล้วตอบสามี ส่วนรวีเองก็นิ่งไป เขาลืมไปว่าอีกคนเคยขอเบอร์แล้วเขาเป็นคนปฏิเสธที่จะให้เองแต่แรก

“ไปเอาโทรศัพท์มาสิ” ร่างสูงบอกคนตัวเล็กกว่า พื้นเพียงรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในห้องของตนเองมาทันที

“นี่ครับ” มือเล็กยื่นโทรศัพท์ให้รวีทันทีที่เอาออกมาจากห้อง คนที่นั่งอยู่โซฟารับไปแล้วกดเบอร์ของตนให้และเมมชื่อไว้เรียบร้อย

“เอาไป แล้วก็อย่าโทรหาฉันถ้าไม่จำเป็น” รวีพูดจบก็ถือเสื้อสูทเข้าห้องไป ทว่า ร่างบางยังไม่ทันได้เข้าห้องของตัวเองแต่ยังคงนั่งอยู่โซฟาตัวที่เคยนอนหลับเมื่อกี้เหมือนกับว่าเขากำลังรออะไรสักอย่าง

“ทำไมยังนั่งอยู่อีก เธอไม่หลับไม่นอนหรือยังไงพื้นเพียง” รวีเปิดประตูห้องนอนออกมาเจอพื้นเพียงก็มีน้ำโหนิดหน่อยที่อีกคนยังไม่เข้านอน

“เอ่อ..เพียงแค่จะรอถามคุณว่ากินอะไรมาหรือยัง ถ้ายังไม่ได้กินก็อุ่นอาหารที่เพียงทำไว้ในตู้เย็นนะครับ” ว่าจบแล้วรีบวิ่งเข้าห้องตัวเองเพราะกลัวจะโดนสามีดุอีก

รวีเดินไปยังตู้เย็นอย่างหิวโหย เขาไม่อยากจะกินอาหารฝีมือของภรรยาเลยสักนิดเพียงแต่ว่าเขาลืมซื้อข้าวข้างนอกมาแค่นั้น ฝีมือเด็กนี้ไม่อร่อยเลยสักนิด

“บอกว่าต่างคนต่างอยู่ พูดไม่รู้เรื่องเด็กเวร” ร่างสูงบ่นให้ภรรยาตัวน้อยขณะตักข้าวเข้าปาก

“เฮ้ย เพียงทางนี้” พื้นเพียงหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อน พอเห็นแล้วเจ้าตัวก็รีบดิ่งไปหาเพื่อนทันที

“หวัดดีนะ พลอย” ร่างบางทักท้ายเพื่อนด้วยคำพูดสุภาพ การแต่งตัวก็ไม่ต่างจากคำพูดเท่าไหร่นัก กางเกงขายาวเสื้อแขนยาวปิดมิดชิด

“หวัดดีแม่พระ” หญิงสาวมีนามว่า พลอย เอ่ยออกมาอย่างตั้งใจจะแกล้งพื้นเพียง

“แม่พระบ้าอะไรของพลอยอ่ะ” ร่างบางแหวลั่นเมื่อเพื่อนสาวแซวแบบนั้น

“ก็จริงนี่ ดูการแต่งตัวดิ จะปกปิดไปไหน อีกนิดพร้อมออกบวช” พลอยยังไม่หยุดที่จะว่าให้เพื่อนหนุ่มซ้ำยังหัวเราะคิกคัก

“พอเลย ถ้าไม่หยุดขำจะไม่คุยด้วยละนะ” พื้นเพียงทำท่าขู่เพื่อนสาวอย่างหนักหนา

“โอเค ๆ ไม่ขำแล้ว” พลอยที่เจอร่างบางขู่ถึงกับหยุดขำไปเลยทีเดียว

“แล้วเราจะไปไหนกันเหรอ” พื้นเพียงหันหน้าไปถามหญิงสาวข้าง ๆ

“ก็ไปดูหนังไงเพียง ลืมแล้วหรือไง” พวกเขาหยุดยืนเพื่อเสวนากันที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“แหะ ๆ ก็คนมันลืมนี่” พื้นเพียงขำแห้งเมื่อเผลอลืมเรื่องที่จะมาทำในวันนี้

“เพียง นั้นสามีแกหรือเปล่าน่ะ” พลอยชี้นิ้วเข้าไปในร้านอาหารที่พวกเขายืนอยู่ด้านหน้า ร่างบางเองเมื่อได้ยินว่าสามีก็รีบมองตามที่เพื่อนสาวบอก

“ใช่ไหมเพียง” พลอยถามอีกครั้งทำให้พื้นเพียงที่เหม่อลอยอยู่สะดุ้ง

“ใช่ ๆ” ถึงปากจะตอบคำถามเพื่อนแต่ตายังคงจ้องมองสามีกับหญิงที่น่าจะเป็นลูกค้าทางธุรกิจกำลังทานข้าวด้วยกันพร้อมพูดคุยอย่างสนิทสนม

“แล้วผู้หญิงคนนั้นใครอ่ะ” เพื่อนสาวยังคงถามต่ออย่างสงสัย

“น่าจะเป็นลูกค้าคุณรวีเขาแหละ” สายตาของพื้นเพียงยังจดจ่อกับทั้งสองคนที่อยู่ในร้านอาหารไม่วางตา

“เป็นผัวเมียทำไมแกยังเรียกเขาว่าคุณอยู่อีกล่ะ” พลอยเองยังไม่หายจากอาการสงสัยจึงถามต่อเรื่อย ๆ ไม่มีหยุดหย่อน

“เพียงชอบเรียกแบบนี้เองอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก” คราวนี้ร่างบางหันกลับมามองหน้าเพื่อนสาวแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม

“อ๋อ แล้วเราจะไปกันยัง”

“ไปสิ” คนตัวเล็กปล่อยให้เพื่อนเดินนำไปหลายก้าวแล้ว แต่ตนเองยังคงยืนที่เดิมเพื่อมองสามีกินข้าวกับหญิงอื่นอยู่ จนกระทั่งมีเสียงของพลอยดังมาจากข้างหน้าเพื่อเรียกชื่อเขาอีกครั้ง

“มาสิเพียง” ร่างบางกำลังจะเดินออกไปจากหน้าร้าน ทว่า สามีที่นั่งกินข้าวอยู่ ๆ ก็หันมาสบตาเข้ากับเขาในจังหวะที่กำลังจะก้าวเดินออกไปจากบริเวณนี้