บทที่1.แรกพบ

บทที่1.แรกพบ

คาร์โลว สัตญาณุเศรษ คัสล์ซัน หนุ่มลูกครึ่งไทยสวีเดนบุตรชายเพียงคนเดียวของคุณพิไลพรรณ สัตญาณุเศรษ คัลส์ซันไฮโซคนดังของประเทศไทยที่แต่งงานไปกับมหาเศรษฐีหนุ่มชาวต่างชาติ เกเกอร์ลี่ คัสล์ซัน เจ้าของธุรกิจสายการบินข้ามชาติขนาดใหญ่ของประเทศสวีเดนที่ร่ำรวยติดอันดับโลก หลบมาพักรักษาตัวอยู่เมืองไทยเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เนื่องจากความคึกคะนองในวัยหนุ่ม อายุยังน้อยแต่เป็นหนุ่มหน้าตาดีมีเสน่ห์ดึงดูด มันเป็นเอกลักษณ์โดดเด่นของตัว คาร์โลว คัสล์ซัน ทำให้มีสาวน้อยสาวใหญ่ทุกวัย เข้ามารุมล้อมตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มไม่เต็มตัว จนคุณพิไลพรรณเอื้อมระอาเพราะความเจ้าเสน่ห์ของลูกชายเพียงคนเดียว ใบหน้าคร้านคมมีส่วนผสมลงตัวพอดีระหว่างสายเลือดตะวันตกกับฝั่งเอเซียจนทำให้รูปโฉมของคาร์โลวเข้าขั้นหนุ่มรูปงาม รอยยิ้มทรงเสน่ห์โปรยยิ้มหวานออกมาแต่ละทีทำให้สาวน้อยอ่อนระทวยลงได้อย่างง่ายดาย ญาติผู้ใหญ่ทางฝั่งคุณพิไลพรรณมารดามีพื้นเพอยู่ทางแถบภาคใต้ของประเทศไทย จังหวัดกะบี่ติดชายทะเลงดงาม อ่าวนางที่เต็มไปด้วยทิวทัศน์ของทะเลสวย คาร์โลว คัสล์ซัน จึงมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านญาติโดยมีบอดี้การ์ดคอยตามดูแลอีกที เบทเทอร์ ลีมานบอดี้การ์ดหน้าเข้มคอยดูแลอย่างใกล้ชิดจนชายหนุ่มเริ่มเบื่อหน่ายที่มองเห็นแต่หน้าขรึมเข้มของบรรดาบอดี้การ์ดของตัวเอง แทนที่วงหน้าหวานๆของสาวน้อยวัยละอ่อนเหมือนเช่นเคย

ในวันหนึ่งคาร์โลวแอบหลบหนี เบทเทอร์ ลีมานบอดี้การ์ดตัวเองออกมาเดินเล่น ชายหนุ่มเดินโขยกเขยกออกมาจากบังกะโลหลังน้อยที่พักอาศัยอยู่ ซึ่งคุณพิไลพรรณมารดามีส่วนรวมเป็นเจ้าของกึ่งหนึ่ง เขาจึงพักผ่อนโดยมีคนคอยสอดส่องดูแลอย่างไม่ให้คาดสายตาตามคำบัญชาของคุณพิไลพรรณ ร่างสูงเก้งกางของหนุ่มน้อยวัย20ปี เดินกระปรกกระเปลี้ยด้วยความอ่อนแรง เมื่อรู้สึกเจ็บจี้ดๆ ตามบาดแผลที่บริเวณขาของตัวเองที่ฝืนทนเดินหนีมาเป็นเวลานาน เขาเบื่อหน่ายรำคาญทุกๆ สิ่งรอบตัว สายตาคมมองตรงไปข้างหน้า เขาเห็นเด็กสาววัยรุ่นหน้าตาน่ารักวัยของหล่อนไม่น่าเต็ม15ปี นั่งซบใบหน้าร้องไห้เสียใจอยู่ริมทะเล จึงรู้สึกสงสารเห็นใจ เมื่อมองเห็นไหล่กลมมนสั่นไหวเพราะแรงสะอึกสะอื้น

“เป็นอะไรนะ...ทำไมมานั่งเศร้าแถวนี้? มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งใกล้ๆ เด็กสาวแปลกหน้า พร้อมกับเอ่ยถามอย่างห่วงใย มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อเห็นไหล่กลมมนไหวสั่นน้อยๆ

มนต์มีนา แก้วฟ้าเด็กสาวผู้สูญเสียบิดาไปหมาดๆ หล่อนเขม่นมองใบหน้าคมเข้มของชายแปลกหน้าผ่านม่านน้ำตาที่ยังคงไหลริน ร่างเล็กๆ ขยับตัวหนีอย่างหวั่นกลัว เธอยกฝ่ามือเรียวเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าลวกๆ ลอบมองสำรวจชายแปลกหน้าที่มีร่างกายไม่สู้ดีอย่างระแวงสงสัย วงหน้าของเขาซีดเซียว บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่กำลังผจญ ทำให้ มนต์มีนาคลายความเกรงกลัวไปได้ระดับหนึ่ง

“เป็นใบ้หรือไง...ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ...” เขาบ่นเบาๆ ก่อนจะเอนกายลงนอนบนพื้นทรายเนื้อละเอียดริมทะเล พรางพริ้มเปลือกตาหลุบลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“มีนา...ไม่รู้นี่ว่าคุณต้องการอะไร? เราไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อย”มนต์มีนาก้มใบหน้าลง หล่อนบ่นออกมาอุ๊บอิ๊บอยู่ในลำคอ เสียงเล็กๆหวานใสกระทบใจของคาร์โลว จนเขาต้องลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีคราลาเมลเข้มหวานฉ่ำ เมื่อเผลออมยิ้มตามเสียงหวานใสที่ได้ยิน

“ถึงไม่รู้จักกันตอนนี้ แต่ต่อไปต้องรู้จักกันอยู่แล้วน่า เพราะตอนนี้เราสองคนก็กำลังคุยกันอยู่นี่ พี่ชาร์ล อยู่ที่กรีนแบร์รีสอร์ทน้องล่ะชื่ออะไร”คาร์โลว เอ่ยบอกชื่อไทยของตัวเองให้เด็กสาวน่ารักอย่างมนต์มีนาได้รู้จักอย่างที่ไม่เคยแนะนำตัวเองแบบนี้กับใครมาก่อน น้อยคนที่จะรู้ว่าคาร์โลวมีชื่อไทยที่คุณพิไลพรรณตั้งให้ มันเป็นชื่อแสนหวงสำหรับคนพิเศษเท่านั้นที่ชายหนุ่มจะอนุญาตให้เรียกได้ แต่กับเด็กสาวน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมนต์มีนา คาร์โลวหลุดปากเอ่ยบอกชื่อของตัวเองอย่างหลงลืม

“บอกไม่ได้...คุณพ่อบอกว่าไม่ให้มีนาคุยกับคนแปลกหน้า” มนต์มีนากล่าวเสียงสั่นๆ ส่ายใบหน้าเดี๊ยะ!! เมื่อนึกถึงคำสั่งสอนของบิดา