...เมียรักสวมรอยแค้น… บทที่1.

...เมียรักสวมรอยแค้น…

วรดร เขียน

บทนำ

ยี่หวาไม่เคยคิดว่าปลายทางชีวิตของเธอจะจบลงแบบนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งอนาคตที่เหลือไปอย่างไร้ค่า เนื่องจากสุดที่จะทนกับความชอกช้ำที่ได้รับมาจากสามีคนเดียว เธอตัดสินใจฝากดวงใจของตัวเองไว้กับน้องสาวฝาแฝด น้องสาวที่ไม่มีคนรอบตัวรู้จัก มันคือความลับที่เธอปิดบังพวกเขาไว้ สมัยเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน ทั้งสองท่านเลยแบ่งลูกไปเลี้ยงดูคนละคน ยี่หวาอยู่กับแม่ ส่วนญาดาไปอยู่กับบิดา สองสาวที่เหมือนกันทุกกระบิ แตกต่างที่นิสัย คนหนึ่งเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ส่วนอีกคนตรงข้ามทุกอย่าง แกร่ง และกล้าท้าชน…

และเพราะแค้นใจแทนพี่สาว ญาดาเลยรับปากก่อนยี่หวาสิ้นลม เธอจะเอาคืนทั้งสองคนนั้นให้สาสม ไม่ว่าจะเป็นปกป้องสามีสุดที่รักของยี่หวา หรือแม้แต่...ฉันทา ว่าที่ภรรยาคนใหม่แสนผยองคนนั้น สองคนนี้ต้องหาความสุขไม่ได้ เธอจะรังควานพวกเขา ให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น...การจองเวรคืองานที่เธอควรทำ…ถ้าเป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ญาดาคงไม่กลุ้มใจหนัก ‘ความรัก’ บทจะมาก็มาประชิด เธออยากแก้แค้น แต่ดันไปหลงรัก ผู้ชายเลวคนนั้นเสียอีก หลังจากเฉดหัวฉันทา คงต้องหาทางมัดใจปกป้อง อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน ถ้าเธอตกนรก เธอจะลากปกป้องตามไปด้วย...

บทที่1.น้ำตาหยดสุดท้าย

เสียงสะอื้นดังท่ามกลางความเงียบ น้ำตาร้อนๆ ไหลอาบน้ำ เจ็บไปทั้งตัวยังไม่เท่าหัวใจที่แหลกละเอียด ความรักของตนเองไม่มีค่าเท่ากับผู้หญิงคนใหม่ ชีวิตสมรสอับปางลงในเวลาแค่ห้าปี ยี่หวาพยายามทนทุกอย่าง แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพื่อประคับประคองชีวิตสมรสนี้ไว้ให้นานที่สุด เธอห่วงลูกที่กำลังโตวันโตคืน ห่วงว่าเขาจะตกที่นั่งลำบาก ไม่มีใครเหลียวแลหากสิ้นตนเองปกป้อง

อือ...

มือผอมบางยกปาดคราบน้ำตา พยายามอดทนอีกครั้ง วันนี้ยังไม่ดีขึ้น ในอนาคตสักวันปกป้องจะต้องรู้ว่าเธอภักดีกับเขาแค่ไหน แต่...เธอนั่นแหละจะทนได้อีกกี่วัน ในเมื่อสามีของเธอ ขยันเหลือเกินที่จะพา ‘ผู้หญิงใหม่’ เข้ามาย่ำยีศักดิ์ศรีของเธอ

ไฟจากด้านนอก ทอแสงลอดรอยแยกของผ้าม่าน ทำให้ยี่หวาพอจะคลำทางเดินกลับไปที่ห้องพักตัวเองได้ เธอแอบออกมาร้องไห้ด้านนอก เพราะไม่อยากให้บุตรชายได้ยิน ปกปักย่างเข้าสามขวบครึ่ง ความจริงควรเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว แต่เพราะบิดาไม่ใส่ใจ และพยายามบีบบังคับให้ยี่หวายอม ‘หย่า’ เขาตัดรายจ่ายจนยี่หวาไม่มีสตางค์พาบุตรชายไปโรงเรียน เธอพยายามอดทน ยังไงเสียพออายุตามกำหนดอาจจะเอ่ยปากขอสตางค์จากมารดาตนเอง พาปกปักไปเข้าโรงเรียน เป็นเพราะเธอคิดสั้นๆ ยอมลาออกจากงานมาเลี้ยงลูกเอง ตอนนั้นปกป้องยังรักและเมตตาเธออยู่ เขาไม่เคยเหลวไหล จนกระทั่ง...ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในชีวิต ฉันทา เอกกมล บุตรสาวเศรษฐีที่มาติดต่องานราชการ บังเอิญเจอกับนักพัฒนาหนุ่ม แต่เขาดันมีพันธะเสียแล้ว

แรกๆ ยี่หวาก็ไม่ได้คิดระแวง เนื่องจากสามีของเธอและฉันทา ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้ง

จนเริ่มมีคนเตือน เธอเลยจับสังเกต ความจริงที่ได้รู้ ทำเอายี่หวาเข่าอ่อน มันสายเกินไปแล้ว ปกป้องถลำไปทั้งตัว เขาหันมาคาดคั้นเธอ และพยายามขอแยกทาง ซึ่งยี่หวายังไม่ยินยอม

“แม่ควรทำยังไงดี?” พยายามกลั้นสะอื้นไว้แล้ว แต่เมื่อมองหน้าลูก รอยน้ำตาในหน่วยตาก็รื้นขึ้นมาอีก กระบอกเธอร้อนผ่าว น้ำตาทำท่าจะหยด ยี่หวายกปลายนิ้วเกลี่ยรอยน้ำตาใต้เปลือกตา ก่อนจะลูบศีรษะของบุตรชายเบาๆ เสียงครางงึมงำของปกปัก ยี่หวาเลยชักมือกลับ เอนตัวลงนอน พยายามข่มใจปิดเปลือกตา แต่ร้อนรุ่มเกินกว่าจะทนได้

เสียงสามีตะโกนใส่หน้าตอนบ่าย เขาฉุนเฉียวเมื่อมาถึงบ้าน หลังจากด่าเธอจนสาแก่ใจ ก็หุนหันออกไปด้านนอก ยี่หวารู้ดี ปกป้องไปที่ไหน เธอตามสืบมาระยะหนึ่งแล้ว จนกระทั่งเจอ ‘รังรัก’ ของเขาทั้งสองคน ผู้ชายแสนดีคนเดิม ตายจากเธอไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แค่ผู้ชายแสนเลวที่ย่ำยีเธอทั้งตัวและใจ

คำสัญญาในวันที่รับเธอมาดูแลเขาลืมหมดสิ้นแล้วสินะ

คำมั่นที่รับปากแม่ของเธอไว้ ก็คงไม่ต่างกัน

มือที่วางไว้เหนือเนินหน้าผากหนักอึ้ง อนาคตที่ควรสดใสดับแสงลง หากไม่ติดบุตรชาย ยี่หวาไม่เสียดายชีวิตตัวเองเลย เธอทนแบกรับความปวดร้าวแบบนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ หัวใจเธอกลัดหนองเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม

“เฮ้อ”