2

“เหอะ! งานแต่งของเรา” เธอทำเสียงขึ้นจมูกใส่เขา

“โอ๊ย!” ก่อนที่ลายเพชรจะร้องเสียงหลงเมื่อเขาดึงรั้งเข้าไปหา บีบแขนของเธอจนเจ็บ

“นี่คุณ ฉันเจ็บนะ”

“เจ็บสิดีจะได้ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย ทีกับผู้ชายคนอื่นระริกระรี้เชียวนะ" นี่แหละคือเขา ปากคอเหมือนมีรังแตนอยู่ในปากแทบจะทั้งรัง

“ฉันไประริกระรี้กับใคร”

“ก็ระริกระรี้กับผัวพี่สาวยังไงล่ะ ยิ้มให้มันทำไมนักหนาไอ้ภูวนัยน่ะ”

“เขาเป็นพี่ชายของเพื่อนรักฉันและเป็นพี่เขยฉันด้วย ฉันสนิทกับเขาจะยิ้มให้เขามันผิดอะไรมิทราบ”

“แต่ฉันไม่อนุญาตให้เธอยิ้มกับใคร”

“ใครสน อุ๊ย!” ในระหว่างที่เธอกำลังเถียงเขาคอเป็นเอ็น เขาก็หอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ทำเอาเจ้าสาวคนสวยต้องยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองไปมา หน้างอง่ำหนักกว่าเดิม

“ถ้าเธอทำหน้างอเหมือนม้าหมากรุกแบบนี้อีกฉันจะจูบเธอโชว์คนทั้งงาน” เขาพูดขณะเดินเข้าหาด้วยท่าทีเอาจริง เธอถึงกับถอยหนีรีบห้ามปรามเขาเอาไว้ในทันที

“ก็ได้ ฉันจะฉีกยิ้มให้คนทั้งงานพอใจหรือยัง” ประโยคของเธอทำให้เขายิ้มกว้าง แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจเหลือประมาณ

“พอใจ พอใจมาก ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดแล้วกัน มานี่เถอะไปต้อนรับแขกเหรื่อกับฉัน ยิ้มให้ใครก็ได้ยกเว้นผู้ชาย ถ้าเธอไม่เจียมเนื้อเจียมตัวว่ากำลังจะเป็นเมียฉัน ฉันจะจูบเธอทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ผู้ชาย”

ประโยคของคนห่ามเช่นเขาทำให้เธอตาโต เดี๋ยวก็ให้ยิ้ม เดี๋ยวก็ไม่ให้ยิ้ม เขาจะเอาอะไรกับเธอนักหนา

มือหนาฉุดข้อมือเล็กๆ ให้เดินตาม เธอจำต้องเดินตามเขาไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยแม่คุณ ไม่งั้น...” เขากระซิบตรงริมหู แต่พูดยังไม่ทันจบประโยค เธอก็สวนกลับมาเสียก่อน

“ฉันรู้แล้ว ขู่อยู่นั่นแหละ” เธอค้อนเขาเสียวงใหญ่ ก่อนจะย่นจมูกใส่คนเผด็จการ เขาจึงยื่นมือมาบีบจมูกเล็กๆ ของเธออย่างหยอกเย้า ท่าทีนั้นทำเอาแขกเหรื่อในงานมองอย่างเอ็นดูคู่บ่าวสาวไม่น้อย

“อุ๊ย!” ลายเพชรอุทานกับท่าทีของเขา เธอละหมั่นไส้เขานัก ต่อหน้าผู้ใหญ่ทำมาเป็นน่ารักใส่เธอ

ชิ! เกลียดขี้หน้านัก

ลายเพชรจำต้องปล่อยให้เจ้าบ่าวจอมเผด็จการลากเธอเดินไปทั่วงาน เพื่อไปต้อนรับแขกเหรื่อ เขาเองก็กว้างขวางเพราะมีฐานะมีหน้ามีตาในสังคม เธอเองก็ไม่กล้าทำให้เขาหน้าแตก หรือฉีกหน้าอะไรเขา เพราะนั่นเท่ากับฉีกหน้าครอบครัวตัวเองด้วย

“น้องเพชร” เสียงเรียงนั้นคือพี่รหัสของเธอเอง เธอหันไปมองก่อนจะส่งยิ้มไปให้ และก็แทบหุบยิ้มไม่ทันเมื่อเขาทำท่าจะจูบเธอโชว์แขกทั้งงาน ลายเพชรรีบเดินหนีจากราเชนจนขาแทบพันกัน คนห่ามแบบเขาทำอะไรไม่รู้จักอายฟ้าอายดินบ้างเลย

พิชิตตามจีบเธอมานานหลายปี แต่เธอไม่ได้คิดกับเขาแบบคนรัก จึงปฏิเสธเขาไปแบบนิ่มนวล บอกกับเขาว่าเธอคิดกับเขาเพียงแค่พี่ชายเท่านั้น เธอไม่อยากให้ความหวังเขา เพราะสุดท้ายเขาอาจจะช้ำใจยิ่งกว่าเดิม แม้จะรู้สึกสงสารก็ตามที

“พี่ขอให้เพชรมีความสุขมากๆ นะครับ” พิชิตยื่นกล่องของขวัญให้กับน้องรหัสที่เขาแอบรักเธอตั้งแต่แรกเห็น เพียรพยายามตามจีบเธออยู่นานหลายปี แต่สุดท้ายคนอื่นก็คว้าเธอไปครอบครอง

“ต้องมีความสุขอยู่แล้วละครับเพราะลายเพชรมีผัวคอยดูแลเป็นอย่างดี” ราเชนกอดไหล่เจ้าสาวเอาไว้แน่น แม้ลายเพชรจะพยายาสะบัดหนี แต่เขาก็ไม่สนใจ เขาแสดงท่าทีเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธออย่างชัดเจน

“ครับ ผมฝากน้องเพชรด้วยนะครับ”

“ไม่ต้องรับฝากหรอกครับ เพราะว่ายังไงผมก็ต้องดูแลเมียของผมให้ดีอยู่แล้ว” สองหนุ่มมองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลายเพชรเลยต้องรีบห้ามทัพเอาไว้เสียก่อน ดีไม่ดีคนห่ามๆ แบบราเชนอาจจะต่อยปากใครก็ได้ที่เขาไม่พอใจ

“ขอบคุณพี่ชิตมากนะคะ เชิญพี่ชิตรับประทานอาหารก่อนนะคะ”

“พี่มาคนเดียวครับ ไม่มีใครนั่งเป็นเพื่อนเลย”

“เอ่อ... เดี๋ยวเพชร” ลายเพชรพูดยังไม่ทันจบประโยค ราเชนก็ทะลุกลางปล้องขึ้นมาเสียก่อน

“นั่งกินข้าวคนเดียวไม่ได้ก็ต้องกลับไปกินที่บ้านแล้วละครับ เพราะแขกที่นี่บางคนก็มาคนเดียว นั่งกินคนเดียวนะครับ อาหารของเราเป็นแบบ บุฟเฟ่ต์ ใครใคร่กินอะไรก็กิน คงไม่มีใครคอยยกอาหารไปเสิร์ฟให้หรอกนะครับ”

“ครับ ผมเข้าใจ” พิชิตหน้าจ๋อย ก่อนที่เขาจะขอตัวเดินออกไปจากงาน คนใจช้ำแบบเขาจะไปสู้อะไรเจ้าของไร่ปาล์มและไร่ผลไม้ที่รวยติดอันดับของภาคใต้ได้

“จะไปไหน” ราเชนรั้งร่างของเจ้าสาวคนสวยเอาไว้

“คุณราเชนปล่อยเลยนะคะ ฉันเจ็บนะ” เธอพยายามสะบัดไหล่ออกจากการเกาะกุม

“ไม่ปล่อย และไม่มีวันปล่อยด้วย อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงฤกษ์เข้าห้องหอแล้ว ฉันต้องตามติดเธอเอาไว้ เพราะไม่งั้นคนเจ้าเล่ห์อย่างเธออาจจะหนีออกจากห้องหอก็เป็นได้” สิ้นประโยคนั้นของเขา เขาก็ตามติดเธอจริง ๆ อย่างที่ลั่นวาจาเอาไว้ แถมยังชอบทำตาขวางใส่แขกผู้ชายในงานที่มองเธอด้วย

ฤกษ์ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาถึงในที่สุด ลายเพชรไม่อยากให้ถึงเวลานี้เลย

เธอรู้สึกว่าเวลาช่างเดินเร็วเหลือเกิน แต่สุดจะยื้อ เช่นไรก็ต้องมีพิธีส่งตัวเข้าห้องหอ

ผู้ใหญ่ต่างอวยพรให้เขากับเธอมีความสุขขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร อยู่กันไปจนแก่เฒ่า ที่สำคัญก็คือขอให้เขากับเธอมีหลานให้พวกท่านอุ้มไว ๆ

เธอจำต้องกราบผู้ใหญ่ตามเขาด้วยเพราะไม่อยากทำให้ที่บ้านต้องเดือดเนื้อร้อนใจ เธอจึงยอมแต่งงานกับเขา แต่เธอจะไม่ยอมให้เขารังแกได้โดยง่ายอย่างแน่นอน

“แม่ฝากลูกสาวของแม่ด้วยนะราเชน ถึงแม้ว่า ลายเพชรจะแสบซนไปหน่อยสำหรับเรา แต่น้องก็เป็นผู้หญิง”

“ครับ” ราเชนรับคำ จริง ๆ บิดามารดาของเธอกับบิดามารดาของราเชนก็รู้จักกันในแวดวงธุรกิจ บิดามารดาของเธอจึงเห็นว่าเขาเป็นคนดีมีฐานะมั่นคงคนหนึ่ง

เรื่องฐานะเป็นรอง ความเป็นคนดีเป็นหลัก แต่เธอกลับไม่เห็นความดีของเขาเลย ให้ตายดิ้นสิ!

“ต่อจากนี้ไปลูกสาวของแม่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเราแล้ว เช่นไรก็ต้องดูแลให้ดี หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ขอให้ใจเย็น ๆ ค่อยๆ พูด ค่อย ๆ จากัน อย่าใช้อารมณ์นะลูก” ผู้ใหญ่ต่างอวยพรและอบรมสั่งสอนลูกๆ หลานๆ ทั้งสองก้มลงกราบอีกครั้งก่อนที่พวกท่านจะออกไปจากห้องหอ

“ฉันอาบน้ำก่อน” ลายเพชรเอ่ยบอก ไม่จำเป็นต้องเล่นละครอะไรอีกแล้ว ไม่มีญาติผู้ใหญ่คอยรับรู้และเธอก็ไม่ชอบขี้หน้าเขา ทำไมเธอจะต้องพูดดี ๆ กับเขาด้วย

“ไม่” ราเชนตอบเจ้าสาวคนสวย ก่อนจะกอดอกหรี่ตามองความพยศของเธอ

“คุณเป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่า”

“สุภาพบุรุษสะกดยังไงเหรอ ไม่เห็นรู้เลย” เขาพูดอย่างยียวนกวนประสาท

เธอไม่ตอบว่ากระไร ไม่อยากจะโต้เถียงอะไรกับเขาอีก จึงรีบเดินไปที่ห้องน้ำโดยเร็ว เธออยากจะอาบน้ำชำระร่างกายเต็มทนแล้วในเวลานี้

ราเชนตามไปคว้าแขนของหล่อนเอาไว้ ไม่ยอมให้หล่อนเดินหนีเข้าห้องน้ำได้สำเร็จ

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ไอ้คนซาดิสม์ ไอ้คนป่าเถื่อน” เธอต่อว่าต่อขาน ก่อนจะมองตาขวาง

“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราอาบน้ำพร้อมกันดีกว่า” ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้าไปหา ก่อนที่เธอจะถอยหนี รีบดันอกของเขาออกห่าง แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาดึงเธอเข้าไปกอดแนบอก

“นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ฉันจะอาบน้ำ แล้วฉันไม่อาบน้ำกับคนอย่างคุณเหรอก”

“ฉันแต่งงานกับเธอแล้ว เราสองคนเป็นผัวเมียกันแล้ว เข้าใจไหม ต่อจากนี้ไป เธอต้องเรียนฉันว่าพี่และแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น”

“ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นเหรอก ฉันไม่เรียกคุณว่าพี่เหรอก เรียกว่าอีตาแก่ดีกว่า”