บทที่ 6 ไม่ยาก

“ผมเคยปรึกษาวิรุณครับ เราคุยกันแล้ว ส่วนใครจะคิดยังไงผมไม่สน ผมรู้ว่าผมทำอะไรอยู่แค่นั้นก็พอ ขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากราเชนทร์สัมภาษณ์เสร็จจึงเดินเข้าไปหาหนูนาที่นั่งแอบร้องไห้อยู่ เด็กสาวตัวเล็กที่เขาเห็นเธอมาตั้งแต่วัยเยาว์ เธอน่ารักเรียบร้อย วางตัวดีเสมอมาไม่เคยเปลี่ยน วิรุณและภรรยาทุ่มเทเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนบุตรสาวเพียงคนเดียวได้อย่างดี ไม่เหมาะเลยสักนิดที่จะลดตัวลงมาเป็นภรรยาของลูกชายที่ไม่เคยเว้นว่างจากผู้หญิง มือหนาค่อยๆ ลูบผมเธอช้าๆ อย่างอ่อนโยน

“หลังจากนี้พ่อจะต้องจัดการกับตาชานนท์อย่างจริงจังเสียที” หนูนาหันมองก่อนจะส่ายศีรษะ

“หนูนาไม่ได้ถือโทษอะไร”

“ไม่ควรเลย ผิดที่พ่อเลี้ยงดูเขาไม่ดีพอ” หนูนาหลับตาพลางปาดน้ำตา ชายชรานั่งก้มหน้า ก่อนจะเลื่อนสายตามองรูปตั้งงานศพของเพื่อนรัก ภาพในอดีตย้อนกลับมาให้เขาได้ระลึกถึงพลันต้องปล่อยน้ำตาออกมา สองเท้าค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาโรงศพ

“ฉันสัญญา ว่าจะรักหนูนาให้เหมือนกับลูกฉันเอง นายไม่ต้องห่วง หลับให้สบาย เพราะต่อจากนี้ฉันจะกำหนดชะตาชีวิตของตาชานนท์เอง ผิดที่ฉันปล่อยให้มันดื้อด้านมานานเกินไป” ดวงตามุ่งมั่นฉายแวววาววับ นับจากนี้เขาจะต้องจัดการกับลูกชายตัวแสบให้กลับมาเดินตรงร่องตรงรอยเสียที

“คุณชอบใบนี้เหรอครับ” ชานนท์ที่ใส่แว่นดำพร้อมคุมหมวกอย่างรัดกุมเพื่อหลีกเลี่ยงนักข่าว เอ่ยถามวิภาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่หญิงสาวจะหันมายิ้มพยักหน้าให้ กระเป๋าแบรนด์เนมหลายใบถูกตั้งโชว์อย่างหรูหราเพราะราคาที่คนธรรมดาไม่สามารถเอื้อมถึงได้ ชานนท์ยิ้มอ่อนพลางพยักหน้าตามใจ ก่อนเสียงมือถือจะดังขึ้นขัดจังหวะ

“ครับพ่อ”

“วันนี้เราจะไปลอยอังคารของวิรุณ ฉันถามแกเป็นครั้งสุดท้าย จะโผล่หัวมาดีๆ ไหม” ชายหนุ่มได้ฟังกลับปล่อยยิ้มออกมาอย่างไม่สะท้าน

“ไม่ครับ”

“ไม่มาเพราะอยู่กับแม่ดารานั่นใช่ไหม” เสียงเข้มขึ้นแสดงถึงความไม่พอใจอย่างหนัก

“เก่งจัง พ่อเดาถูกนะครับ แค่นี้ก่อนผมติดธุระ” ชานนท์ตัดสายบิดาไปอย่างไม่ไยดี

“ขอโทษนะคะ บัตรเครดิตใช้ไม่ได้ค่ะ” พนักงานเดินมาบอกอย่างสุภาพหลังจากเขาวางสายบิดาไปได้ไม่นานนัก สีหน้าของชานนท์เปลี่ยนลงในฉับพลัน รีบเปลี่ยนใบอื่นยืนให้กับพนักงานแทน และผลเป็นเช่นเดิมไม่ว่าใบไหนๆ ก็ไม่สามารถใช้ได้ เพราะโดนระงับ ชายหนุ่มยกมือถือโทรหาบิดาในทันที

“พ่อทำอะไรกับบัตรผม”

“ฉันปล่อยให้แกสนุกกับชีวิตมากเกินพอแล้ว ตัดสินใจเอาแล้วกันว่าจะเอายังไงต่อ อยากอยู่กับแม่ดาราสาวนั่น ก็ตามใจ แต่อย่าหวังว่าจะใช้ชีวิตได้อย่างปกติ เพราะเงินทุกบาทนับจากนี้ฉันจะตัดออกให้หมด ให้เหลือแต่ตัว แล้วมาดูกันว่าใครจะเอาแก” ราเชนทร์พูดจบจึงตัดสายลูกชายไป

หนูนาในชุดสีขาวสะอาด มือหนึ่งถือพานที่ใส่อัฐิของบิดาเอาไว้ ลมทะเลพัดโชยเป็นระยะ ดวงตาเศร้าสร้อยยังเด่นชัดในสายตา เดินทางมาขึ้นเรือที่เตรียมไว้ในจังหวัดชลบุรี ในหัวมีแต่ภาพความจำวัยเด็ก และภาพอันแสนสุขระหว่างเธอและครอบครัว ความโศกเศร้าที่เกิดขึ้นมันเจ็บปวดไม่ต่างจากครั้งที่มารดาจากไป ในขณะที่เรือกำลังจะแล่นออกจากฝั่ง

“รอก่อน” เสียงของชานนท์เรียก ทุกคนที่อยู่บนเรือหันกลับไปยังต้นเสียง ก่อนที่ราเชนทร์จะค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้น

“โผล่หัวมาได้สักที”

“เจอผมทั้งทีพูดจากับลูกชายดีๆ หน่อยสิครับ” เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าเรือมา ก่อนเลื่อนสายตามองใบหน้าของภรรยา สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดบ่งบอกว่าจิตใจย่ำแย่แค่ไหน ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชะงักเล็กน้อย แต่ตัดใจแล้วหันไปยังบิดา ที่พึ่งตัดบัตรเครดิตเขาไปหมาดๆ

“ผมมาแล้ว จะคืนวงเงินให้ผมได้หรือยัง” เขาเดินเข้าไปกระซิบ

“แกน่าจะรู้ ว่าควรประพฤติตัวยังไงให้ฉันพอใจ”

“ไม่ยาก” ชายหนุ่มทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้าไปหาหนูนา เรือสีขาวแล่นไปยังจุดหมายกลางทะเลสีฟ้าคราม ก่อนจะค่อยๆ ชะลอความเร็วลง หนูนาค่อยๆ หยิบผงอัฐิของบิดาโปรยลงกลางทะเล พร้อมกับน้ำตาค่อยๆ ไหลลงอาบสองแก้ม ในเวลานี้จิตใจของหญิงสาวดำดิ่งลงสู่พื้นทะเล ไม่เหลือแล้วครอบครัวอันอบอุ่นเหมือนเช่นยามเป็นเด็ก มือบางสั่นระริกเมื่อโปรยผงอัฐิ ชานนท์เห็นกิริยาของหญิงสาวทุกอิริยาบถ เธอแทบไม่ชายตามองหน้าของเขา เพราะความเจ็บปวดที่กำลังเข้าถาโถม

“ผมถือให้ คุณจะได้ส่งท่านอย่างสบาย” ชานนท์หยิบพานมาถือ แล้วปล่อยให้หญิงสาวโปรยผงอัฐิ โดยไม่พูดขัดอะไร ให้เธอใช้ช่วงเวลาสุดท้ายนี้บอกลาคนที่เธอรัก

“หนูนารักพ่อที่สุด หวังว่าพ่อจะได้เจอกับแม่ ในสถานที่อันเป็นสุขนะคะ นับจากนี้หนูนาจะเข้มแข็ง สมกับที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่” หญิงสาวพูดพร้อมกับเม็ดน้ำตาหล่นโดนมือชายหนุ่ม ชานนท์ก้มมองเม็ดน้ำตาโดยไม่พูดอะไร

“นับจากนี้ พ่อคือพ่อของหนูนาอีกคน พ่อสัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดี เข้มแข็งนะลูก” ราเชนทร์เดินเข้ามายกมือลูบศีรษะหนูนาอย่างถนอม พร้อมกับเลื่อนสายตามองตรงมายังลูกชายจอมดื้อของตัวเองอย่างมุ่งมั่น ยากที่ใครจะคาดเดาได้