4

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกนกรัตน์ก็ต้องเดินทางไปที่ไร่ของเริงฤทธิ์ เธอเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าไปเพียงไม่กี่ชุดและของใช้จำเป็นบางอย่างเท่านั้น เพราะคำว่าหนี้สินและการตอบแทนบุญคุณมันค้ำคอเธออยู่ ทำให้เธอไม่กล้าปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย

กนกรัตน์เผลอหลับไปเพราะความเพลีย เธอถูกปลุกอีกครั้งเมื่อเขาขับรถเข้าไปจอดยังโรงแรมเก่าๆ ตรงหน้า บรรยากาศของโรงแรมแทบไม่น่าเรียกว่าโรงแรมเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยนอนในสถานที่น่ากลัวและเก่าซอมซ่อเช่นนี้มาก่อน

“คุณจะพักที่นี่จริงๆ เหรอคะ” เธอเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“ใช่”

“ไม่มีที่อื่นให้พักแล้วเหรอคะ”

“อย่างว่าลูกคุณหนูเธอคงพักไม่ได้ แต่ทำใจหน่อยนะที่นี่ดีที่สุดแล้ว ถ้าเธอนอนไม่ได้ก็นอนในรถเอาแล้วกัน แต่ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ระวังจะโดนงัดรถแล้วถูกทำไม่ดีไม่ร้ายนะ”

“ดิฉันพักได้ค่ะ” เธอตอบเขาเพื่อตัดบทไม่อยากโดนว่าด่าว่าอีก

พอไปถึงเคาน์เตอร์พนักงานกลับบอกว่ามีห้องว่างแค่ห้องเดียว เธอเลยรีบบอกเขาให้ย้ายโรงแรม

“คุณฤทธิ์คะเราขับไปดูโรงแรมอื่นไหมคะ”

“ฉันเหนื่อยมากนะ เธอเอาแต่นอนสบายมาตลอดทาง ฉันขับรถอยู่คนเดียว”

“เดี๋ยวดิฉันขับเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่... ฉันจะพักที่นี่” เขารับกุญแจจากพนักงานก่อนจะเดินลิ่วไปยังห้องพัก ในขณะที่เธอได้แต่ยืนอ้ำอึ้งแต่บรรยากาศข้างนอกไม่ค่อยปลอดภัย เธอเลยจำต้องเดินตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้

“บอกเอาไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษที่ต้องไปนอนบนพื้นข้างเตียงหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันนอนเอง” เธอทำใจนอนเตียงเดียวกับเขาไม่ได้หรอก

“อยากอาบน้ำก่อนก็เชิญเลย” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าเขาเสียสละ เธอจึงไม่อิดออดที่จะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อนเขา ออกมาก็เห็นเขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง เธอหน้าแดงก่อนจะเดินไปสำรวจที่นอนของตัวเอง พื้นห้องเย็นเยียบ เธอเหลือบมองคนบนเตียงก่อนจะหลบวูบ เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยอกหรืออยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้มาก่อน

เริงฤทธิ์ลุกไปเข้าห้องน้ำเธอจึงรีบดึงหมอนมาวางบนพื้นเย็นๆ ผ้าห่มมีเพียงผืนเดียวเธอจึงค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นเย็นเยียบ พยายามปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวก็เช้าแล้ว

หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับแต่ความเย็นของพื้นทำให้เธอหลับไม่ลง แต่พยายามหลับตาหนีความทุกข์ทรมานที่ได้รับ พื้นก็แข็งจนเธอรู้สึกปวดหลังไปหมด

“ว้าย!” จู่ๆ ร่างของเธอก็ลอยไปอยู่บนเตียงเพราะโดนอุ้ม กนกรัตน์หน้าตาเหลอหลา ดันอกกว้างของเขาออกไปในทันทีแล้วเธอก็ค้นพบว่าเขาเปลือยอกอีกแล้ว คนอะไรนอนไม่ใส่เสื้อผ้า

“ลงไปนอนทำไมตรงนั้น”

“ปล่อยนะคะ”

“ตอบไม่ตรงคำถาม ถามว่าลงไปนอนทำไมตรงนั้น”

“ดิฉันไม่อยากรบกวนคุณ กลัวคุณจะอึดอัด”

“อึดอัดเรื่องอะไร”

“คุณนอนคนเดียวจะได้สบาย ฉันไม่อยากนอนเบียดกับคุณ”

“แต่ฉันหนาว อยากหาหมอนข้างดิ้นได้”

“คุณหนาวก็ไปสวมใส่เสื้อผ้าสิ จะมากอดฉันเอาไว้ทำไม” ก็เขาจะนอนแก้ผ้าให้หนาวทำไมกัน คนดิ้นหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“อ้อ... เธอมีอารมณ์มีความรู้สึกด้วยเหรอ ฉันนึกว่าเธอเป็นผีดิบ เห็นเฉยชานัก”

“นี่คุณ” เธอเสียงเขียวใส่เขาแต่เขาไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

“นอนได้แล้ว ถ้าไม่นอนฉันจะทำมากกว่ากอด” พอโดนขู่เข้าแบบนั้นเธอเลยไม่อยากมีปัญหาจึงสงบนิ่งลงในทันที

ร่างน้อยดิ้นแล้วพลิกกายหนี กลายเป็นยอมให้เขากอดซ้อนทางด้านหลัง แต่สิ่งนั้นไม่เท่าเธอพลาดเหลือเกินที่ยอมให้เขากอด

“นี่คุณ คนลามก” ที่เธอดิ้นแรงๆ เพราะเขากอดรัดอกอวบของเธอนี่แหละ มือหนาล้วงเข้าไปเคล้นคลึงอย่างไม่คิดเกรงใจ

“ปล่อยนะ”

“เธอเป็นลูกหนี้กล้าหืออือกับฉันหรือไง”

“ลูกหนี้ไม่ใช่ทาสของคุณ กรุณาปล่อยด้วย” เธอยิ่งดิ้นเขายิ่งขยำ

“โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อโดนหยิกมือเข้าให้ เขาสะบัดมือไปมา ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี

“สมน้ำหน้า” เธอกระโดดหนีลงจากเตียงมองเขาหน้าตาตื่นไม่น้อย

“นี่เธอ แสบนักนะ”

“กรุณาอย่าลวนลามฉันอีก ไม่งั้นฉันจะทำมากกว่าหยิก”

“เธอจะทำอะไร”