เริ่มต้นใหม่

ตอนที่ 6

เริ่มต้นใหม่

“ผมว่าคุณปล่อยมือจากผมดีกว่า”

รัฐภูมิค่อยๆแกะมือของอีกฝ่ายที่กำลังคล้องคอและโน้มตัวของเขาเข้าใกล้จนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะติดกันตอนนี้

“วิตาคิดถึงคุณนี่คะ อยากหอมอยากกอด...อยากทำอะไรมากกว่านี้ให้สมกับที่คิดถึงมานาน”

ริ้วเรียวเล็กค่อยๆลูบไปที่แผ่นอกที่ตอนนี้มีเสื้อชุดทำงานขวางกั้น ก่อนที่ 2 นิ้วจะช่วยกันพยายามแกะกระดุมแต่กลายเป็นว่าเจ้าของอกหนากับไม่ยินยอม

“ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ไม่ได้กินข้าวเย็นกับคุณแม่มานานแล้ว”

รัฐภูมิที่มาหาเววิตาที่คอนโดเพราะตั้งใจจะรับเธอไปกินอาหารเย็นเป็นอันต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่ต้องการกินอาหารแต่น่าจะอยากกินเขาแทน

ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปกับเววิตาทั้งที่ถ้าทุกอย่างเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เขาคงจะยินดีที่จะนอนกับเธอ

“สรกลับไปทำงานที่นั่นได้จริงๆใช่ไหมคะขอบคุณคุณยงยุทธมากที่ให้โอกาสสรอีกครั้ง”

หญิงสาวพยายามพูดโทรศัพท์ด้วยเสียงที่เบาแต่ด้วยความดีใจเธอก็เผลอพูดเสียงดังออกมาเมื่อรู้ว่าไปสมัครของเธอถูกหยิบมาพิจารณาและในที่สุดเจ้านายเก่าก็โทรมาบอกให้เธอไปเริ่มงานให้ทันทีเมื่อเธอต้องการ

“ฉันไม่ให้เธอลาออก เธอก็ไปทำงานที่อื่นไม่ได้”

รัฐภูมิพูดแทรกขึ้นมาแต่โชคดีที่อัปสรวางสายจากเจ้านายเก่าแล้ว ชายหนุ่มแสดงความไม่พอใจ จนลืมไปว่าเขาไม่ได้ออกออกมาจากห้องทำงานคนเดียวแต่มีเววิตาเดินตามมาด้วย

“ก็ดีสิคะให้ไปทำงานที่อื่นจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายแถวนี้”

เววิตาถึงแม้เธอจะคิดว่าทั้งคู่ยังเป็นแค่สามีภรรยาที่จดทะเบียนสมรสกันแต่เธอก็ต้องการจะ กีดกันและขัดขวางไม่ให้อัปสรได้อยู่ใกล้กับผู้ชายที่เธอหมายปองเพราะเวลานี้เธอก็เริ่มหวั่นไหวเหมือนกันเมื่อเห็นท่าทางของรัฐภูมิที่ดูเหมือนไม่พอใจที่ หญิงสาวจะไปทำงานที่อื่น

“อย่าลืมตัวว่าเป็นแค่คนใช้ ไอ้สิ่งที่เธอมีชื่ออยู่มันก็จอมปลอมทั้งนั้นแหละเพราะสุดท้ายเธอก็รู้ว่าเขารักใคร”

เววิตาเดินเข้าไปใกล้กับหญิงสาวในชุดพนักงานเธอกระซิบข้างหูด้วยเสียงที่แผ่วเบาตอกย้ำให้อีกฝ่ายรู้สถานะ ซึ่งครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เววิตาทำแบบนี้แต่ปกติหญิงสาวจะไม่เคยทำต่อหน้ารัฐภูมิแต่ครั้งนี้เธอคงรู้สึกอดใจไม่ไหวจริงๆถึงประกาศศึกต่อหน้าชายหนุ่ม

“เก็บของแล้วก็รีบกลับไปดูแลคุณแม่ผมได้แล้วผมกับเววิตาเราจะแวะไปซื้อของแล้วเดี๋ยวก็คงจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน”

ชายหนุ่มสองมือล้วงกระเป๋าเดินควงแขนไปกับคนรักเก่าออกจากบริษัทไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกมากมายในหัวใจของอัปสร เธอไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดเพราะเธอเหลือเวลาอีกไม่นานสิ่งมีชีวิตในตัวของเธอก็จะค่อยๆโตขึ้น เธอจะไม่มีทางให้เขารู้ว่าเธอท้องจนกว่าเธอจะได้ย้ายออกไปจากที่นี่

“อัปสรมานั่งข้างๆฉันดีกว่า”

กมลชนกเมื่อเห็นว่าเด็กสาวที่เธอเลี้ยงดูมาทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้จะนั่งตรงไหน เธอจึงเรียกให้มานั่งข้างๆเพื่อให้รู้ว่าตามสถานภาพตอนนี้อัปสรก็คือลูกสะใภ้

“คุณแม่คะให้วิิตานั่งข้างคุณแม่นะคะ อยากมีโอกาสได้ดูแลคุณแม่บ้าง ไม่ได้เจอกันนานคิดถึงค่ะ”

หญิงสาวในชุดหรูที่ราคาแพงป้อนคำหวานหวังให้แม่อดีตคนรักรู้สึกชื่นชอบในตัวเธอเพราะเท่าที่สังเกตจากสายตาเววิตาดูออกว่ากมลชนกไม่ไว้ใจที่เธอกลับมาหาลูกชายแบบนี้

“ไม่ต้องดีกว่า ปกติบ้านเราก็นั่งกันแบบนี้หนูเป็นคนอื่นมาทีหลังก็นั่งตรงที่ว่างๆนั่นแหละ”

กมลชนกไม่ได้อยากจะพูดจาแบบนี้กับแขกแต่ตลอดหลายวันมานี้ที่เววิตามาที่บ้านของเธอ อีกฝ่ายมักจะพูดจากระทบกระแทกแดกดันใส่อัปสรตลอดโดยที่คนโดนว่าก็เอาแต่เงียบไม่กล้าตอบโต้อะไร กมลชนกจึงอดไม่ได้ที่จะต้องพูดปกป้องไปบ้าง

“คุณนั่งข้างผมดีกว่า ที่ตรงนั้นเป็นที่ของอัปสรเขา”

ดูเหมือนรัฐภูมิจะปกป้องผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาแต่สำหรับอัปสรเธอกลับรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังตอกย้ำว่าเธออยู่ที่นี่เพราะมีหน้าที่ดูแลแม่ของเขา ส่วนหน้าที่นั่งข้างๆเขายังเป็นของเววิตาตามเดิม

ตั้งแต่เววิตากลับมาในชีวิตของรัฐภูมิ ชีวิตของอัปสรก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย วันเวลาล่วงเลยผ่านมานานจนเธอเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เธอปกปิดไว้จะแสดงออกมา หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะคุยเรื่องนี้กับ กมลชนกและอีกฝ่ายก็ช่วยเธอจัดการในเรื่องของ การหาบ้านจนได้บ้านจัดสรรหลังหนึ่งที่ไม่ใหญ่มากนักมีความปลอดภัยและเหมาะกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของอัปสร

“ย้ายออกไปอยู่คนเดียวแล้วก็กลับไปทำงานที่บริษัทเก่าที่หนูออกมา ฉันว่าดีที่สุดแล้ว ครบ 2 ปีเมื่อไหร่ก็ค่อยมาหย่ากันให้ถูกต้อง รัฐภูมิก็จะได้สมบัติทุกอย่างตามที่เขาต้องการ เธอเองก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ขอบคุณมากนะที่อดทนมาตลอด อดทนจนใกล้จะครบ 2 ปีแล้ว เธอเสียเวลาชีวิตไปมากจริงๆขอบคุณที่ยอมทำตามพินัยกรรม”

กมลชนกสวมกอดเด็กสาวที่เธอเลี้ยงมาเหมือนลูกแท้ๆถึงแม้จะมาเจอกันตอนโตแล้วก็ตาม ด้วยความรู้สึกที่ทั้งเป็นห่วงและขอบคุณ เธอรู้ดีว่าตลอดเวลาอีกฝ่ายต้องสู้ทนกับอะไรบ้างและยิ่งนับวันเธอก็เริ่มแน่ใจว่าอัปสรรู้สึกกับลูกชายของเธอมากเกินกว่าแค่คนอยู่บ้านเดียวกัน แต่ลึกๆกมลชนกก็รู้สึกว่าลูกชายของเธอก็รู้สึกไม่ต่าง แต่ด้วยความปากแข็งและปากดีจึงทำให้คนเป็นแม่อยากให้ลูกชายกล้าที่จะยอมรับกับความเป็นจริง