5

เมื่องานบริหารโรงแรมที่พ่อแม่สร้างไว้ให้ต้องดูแลต่อ ไหนจะยังมีสวนยางสวนผลไม้ และรีสอร์ตที่เพิ่งจะเริ่มได้มีเวลาสานต่อให้พ่อแม่อีก และงาน ‘บริษัท เอสเอชอาร์ เอนจิเนียริ่ง จำกัด (มหาชน)’ ที่ผลิตแผงโซลาร์เซลล์ เป็นหนึ่งในสี่ยักษ์ใหญ่ของประเทศไทย เพิ่งจดทะเบียนเป็นมหาชนเมื่อปลายปีที่แล้วอีก

ซึ่งเป็นกิจการแรกของเขาที่ขอเงินจากพ่อแม่ไปลงทุนเมื่อห้าปีมาก่อน หลังเรียนจบจากลอนดอนมาช่วยงานโรงแรมได้เพียงสองปี เพราะมองเห็นว่าธุรกิจพลังงานทดแทนนี้จะรุ่งเรืองอย่างไม่ต้องสงสัยเลย กว่าจะอยู่ตัวได้เขาก็ต้องเหนื่อยไม่น้อย โชคดีที่ได้พ่อช่วยบ้าง

แต่สุดท้ายพ่อกลับไม่อยู่ช่วยอะไรได้อีกแล้ว เมื่ออุบัติเหตุพรากชีวิตไปพร้อมแม่ งานทั้งหมดนี้เขาจะต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว เพื่อไม่ให้ทุกอย่างล้มไม่เป็นท่าในรุ่นของเขา ด้วยน้ำมือของเขา แม้ยังไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไรหรือเพื่อใคร

เพราะในชีวิตก็มีลูกสาวตัวน้อยคนเดียว เวลาจะหาสาวมาอยู่ข้างกายแบบจริงๆ จังๆ นั้นไม่ต้องถามถึง บางวันเวลาจะกินข้าวให้ครบสามมื้อยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เขาไม่เร่งรีบนักกับเรื่องนี้ ถ้าจะมามันก็คงจะมาเอง แต่ต้องหลังจากภารกิจเด็ดหัวเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวเขาเป็นแบบนี้ก่อนเท่านั้น

“สองวันก่อนคุณชายก็มาเอากับผมไปสิบล้าน แล้วจะมาขออีกสิบล้าน ผมเกรงว่าคงเพิ่มวงเงินให้อีกไม่ได้แล้วล่ะครับ เพราะผมไม่แน่ใจ ว่าสร้อยประจำตระกูลที่บอกว่าท่านหญิงรักนักรักหนา จะมีราคามากกว่ายี่สิบล้าน มันสุดเพดานผมแล้วจริงๆ ครับ”

จักรวาลจ้องมองชายหนุ่มรูปงามที่กำลังถูกผีพนันเข้าสิงด้วยสายตาเฉยเมย ไร้ซึ่งความหมายไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ด้วยเพราะเจอคนที่หน้ามืดตามัวแบบนี้มามากมายก่ายกองแล้ว

“สร้อยราคาไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านนะครับคุณจักร ผมขอเพิ่มอีกแค่สิบล้านเอง รับรองว่าไม่เกินสามวันผมได้เงินมาไถ่แน่ ขอร้องล่ะนะ ให้ผมเอาไปแก้มือหน่อยเถอะ”

เขาจ้องมองไปยังนาวาอากาศตรีหม่อมราชวงศ์กันต์กวี รัตนนาวิน หรือ ‘คุณชายฟ่าง’ ที่ใครต่อใครรู้จักถึงกับยอมลดศักดิ์ศรีอ้อนวอนเจ้าของบ่อนอย่างเขาเพื่อหมายจะแก้มือ

“ไม่ก็คือไม่ครับ มันเกินเพดานผมแล้วจริงๆ คุณชายไปหาสมบัติอื่นมาจำนองดีกว่าครับ จะเป็นบ้าน ที่ดิน ตึกแถว หรืออะไรก็ได้ ผมมั่นใจว่าตระกูลของคุณชายมีมากมายจนจำไม่หวาดไม่ไหว คืนนี้ผมว่ากลับไปพักผ่อนเอาแรงไว้มาแก้มือพรุ่งนี้ดีกว่า คนของผมจะไปส่งให้ถึงบ้านหรือจะให้ไปส่งในกองก็แล้วแต่คุณชายเลยครับ”

เขาพยักหน้าให้ลูกน้องร่างล่ำบึ้กทั้งสองที่ยืนคุมเชิงอยู่ตรงประตูห้อง ให้ทำตามคำเมื่อครู่อย่างครบถ้วน จนหม่อมราชวงศ์กันต์กวีไม่อาจจะอิดออดใดๆ ได้ นอกจากเดินออกไปจากห้อง ยื่นกุญแจรถตัวเองให้เมื่อการ์ดยักษ์ยื่นมือขอ

“กลับบ้าน!”

เขาตอบสั้นๆ เมื่อการ์ดหันไปถาม แล้วรถบีเอ็มดับเบิลยูก็เคลื่อนออกไป โดยมีการ์ดยักษ์อีกคนขับรถอีกคันตาม เวลาตีสองกับการจราจรที่โล่งปลอดโปร่ง ไม่ถึงชั่วโมงจากบ่อนในย่านบางพลี รถก็ไปจอดกึกตรงหน้าคฤหาสน์ทรงวิคทอเรียนในเนื้อที่หนึ่งไร่เศษตั้งตระหง่านอยู่ในเขตยานนาวาเรียบร้อยแล้ว

หม่อมราชวงศ์กันต์กวีใช้รีโมตคอนโทรลในรถกดประตูเหล็กดัดเก่าแก่จากอิตาลี แล้วขับรถเข้าบ้านและย่องขึ้นห้องตัวเองด้วยความเงียบ เพราะไม่อยากให้คนใกล้รู้ถึงการมา

รวมถึงการไปของตัวเองในพรุ่งนี้เช้าด้วย เพราะเกรงกลัวว่าของสำคัญที่หมายตาที่จะมาฉกจะไม่เป็นผล

“ชายฟ่าง! ไหนเมื่อวานบอกพี่ว่าจะไม่กลับไงล่ะจ๊ะ แล้วนั่นมาหาแม่ไม่ใช่เหรอ จะรีบไปไหนกัน”

แต่จนแล้วจนรอดก็มีเสียงทักทายขึ้นในเพียงก้าวแรกที่แม่ออกมาจากห้องน้ำได้ ส่วนเขาก็กำลังจะเดินออกห้องนอนแม่อยู่แล้วรอมร่อ เขาพาใบหน้าอันหล่อเหลาหันไปหาแม่ด้วยใบหน้าตื่นเล็กน้อย

“เอ่อ! ครับท่านแม่ พอดีชายจะมาพาไปทานมื้อเช้าน่ะครับ แต่เห็นยังไม่ออกจากห้องน้ำเลยจะลงไปรอข้างล่าง”

“เหรอจ๊ะ! งั้นชายก็ช่วยบอกแม่มะลิให้ขึ้นมาช่วยแม่แต่งตัวที จะได้รีบๆ ลงไปกินข้าวพร้อมลูกๆ ไงจ๊ะ”

“ได้ครับ”

เขาแทบจะวิ่งออกจากห้องด้วยซ้ำ เมื่อได้ไฟเขียว และก่อนจะไปตามคนใช้เก่าแก่ เขาก็ออกไปหารถแล้วรีบยัดโฉนดบ้านไปเก็บไว้ในคอนโซลหน้าอย่างรวดเร็ว

“อ้าว! ชายฟ่าง นี่กลับตั้งแต่เมื่อคืนหรือเพิ่งกลับจ๊ะ”

หม่อมราชวงศ์กัญญ์รวี รัตนนาวิน หรือ ‘คุณหญิงฟ้า’ ทักทายน้องที่เดินเข้าบ้านมา ขณะตัวเองกำลังเดินออกจากครัวเพื่อดูแลความเรียบร้อยในห้องอาหาร

“มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับพี่หญิง ว่าแต่ป้ามะลิอยู่ไหนครับ ท่านแม่ให้ตามขึ้นไปช่วยบนห้องครับ”

“อ้อ! พี่ให้ขึ้นไปแล้วล่ะ เมื่อกี้พี่ให้มาช่วยแกะปลาย่างก่อนกลัวจะไม่ทัน ชายไปนั่งในห้องเลยนะพี่ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว”

พี่สาวใหญ่วัยสามสิบเจ็ดเดินนำน้องชายวัยสามสิบ ไปยังห้องอาหารเล็กตกแต่งแบบยุโรป ห้องหกเหลี่ยมยื่นออกจากตัวบ้าน มีกระจกรอบด้านมองเห็นต้นไม้ใบหญ้าให้ความสดใสได้ทุกครั้ง

“มีอะไรทานบ้างครับพี่หญิง หิวที่สุดเลย”

เพราะมื้อเย็นแทบไม่ได้แตะ พอเลิกงานได้ก็ตรงไปแก้มือในบ่อนทันที แต่สุดท้ายก็แบกความผิดหวังกลับบ้านแถมได้หนี้อีกสิบล้าน อดเสียใจไม่หายที่ตั้งใจจะหาเงินมากอบกู้สถานการณ์อันย่ำแย่ของครอบครัวที่มีแต่เปลือกของความเป็นหม่อมราชวงศ์ห่อหุ้มเอาไว้ให้ดีกว่าเดิม แต่กลับเป็นแย่กว่าเดิมอีก

“ข้าวต้มขาวจ้ะ ก็พี่ไม่รู้ว่าชายจะมา เลยไม่ได้ทำอาหารฝรั่งไว้ให้ ถ้าชายเอา เดี๋ยวจะไปทำเพิ่มไม่นานหรอก”

“ไม่ดีกว่าครับพี่หญิง อะไรที่พี่หญิงทำก็อร่อยทั้งนั้นครับ”