3

กันต์กวีให้เสียดายที่ดินที่ขายไปในราคาไม่แพง แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้แล้ว บ้านเขาจะไม่น้อยหน้าญาติคนไหนเลย เพราะยิ่งถือไว้ราคาก็ยิ่งแพงขึ้นๆ จนญาติทุกคนร่ำรวยไม่รู้เรื่อง ผิดกับบ้านตัวเอง นับวันจะจนลงๆ แหล่งรายได้เดียวคือค่าเช่าตึกแปดคูหา ที่เก่าเป็นสิบปีแล้ว

ค่าเช่าแค่เดือนละหมื่นต่อคูหา จะขึ้นอีกก็ไม่ได้ เพราะอาคารทรุดโทรมตามกาลเวลา ไม่มีเงินมาปรับปรุงให้ใหม่เอี่ยมเหมือนเจ้าอื่นๆ แถมคนเช่าก็ไม่เคยเปลี่ยนหน้า จะไปขอขึ้นแม่กับพี่ก็ทำไม่ได้ เพราะสงสาร ต่างฝ่ายก็ต่างทำมาหากินด้วยกันทั้งนั้น

“แล้วก็จะได้พาหญิงมะนาวมาลาไปต่อโทที่อังกฤษด้วยเลย ก็จะพักกับพี่สาวนั่นล่ะค่ะ ถ้าเรียนดีหญิงก็จะให้ต่อดอกเตอร์ด้วยเลย และถ้าถูกใจหนุ่มอังกฤษที่ฐานะดีไม่หนีพ่อไบรอัน หญิงก็จะยกให้ค่ะ หญิงไม่สนหรอกว่าญาติๆ จะคิดยังไง จะว่าเห่อฝรั่งก็ไม่แคร์ค่ะ จะมัวถือยศถือศักดิ์ ถือเนื้อถือตัว ก็มีหวังได้กินข้าวกับเกลือกันพอดีสิคะ”

แม้ปกติจะไม่ชอบญาติแม่เอามากๆ แต่กันต์กวีชอบใจกับประโยคนี้ไม่น้อย เพราะถ้าแม่ได้คิด แล้วส่งพี่หญิงฟ้าไปเรียนเมืองนอกอย่างที่ว่า ด้วยความสวย สง่างาม ความรักนวลสงวนตัว และมีคุณสมบัติกุลสตรีครบถ้วน เขาเชื่อว่าพี่จะต้องเจอคนดีๆ ร่ำรวยๆ จะได้มาดึงฐานะทางการเงินของบ้านให้ดีขึ้น

‘ลูกๆ ของพ่อจะต้องแต่งกับราชนิกุลด้วยกันเท่านั้น ไม่มีเกี่ยวดองกับฝรั่งมังค่า หรือพวกแผ่นดินใหญ่ไร้ที่อยู่ที่กิน นอกจากมีหัวทางการค้าติดตัว ไม่เอาเด็ดขาด รู้ถึงไหนอับอายเขาถึงนั่น’

จำประโยคนี้ของท่านพ่อได้ขึ้นใจ เวลารู้ว่าลูกสาวบ้านอื่นจะแต่งงานกับคนที่ไม่เหมาะสม ด้วยรูปร่าง หน้าตา ฐานันดร และฐานะทางการเงิน แล้วแทนที่แม่จะแย้งบ้าง แต่กลับได้ยินคำนี้แทน

‘ถ้าเราดีจริง ต่อให้ซ่อนอยู่ในป่า ผู้ชายก็ตามไปเจอจนได้นั่นล่ะจ้ะหญิงฟ้า สำคัญที่เราอย่าให้ท่า อย่าชายหูชายตา อย่าพูด อย่าคุยกับผู้ชายก่อนเป็นอันขาด มันไม่งาม แม่ไม่ชอบ ผู้ใหญ่ก็ไม่ชอบด้วย’

เขาอดสงสารพี่สาวไม่ได้ ที่มีรักกับหนุ่มในมหาวิทยาลัยเดียวกันนานปี แต่สุดท้ายฝ่ายชายก็ยอมยกธง หนีไปแต่งงานก่อน เพราะมองไม่เห็นหนทางจะสมหวังในรัก เมื่อตัวเองเป็นแค่ลูกพ่อค้าขายก๋วยเตี๋ยวในตลาดเท่านั้น การรักและหมายปองหญิงสูงศักดิ์จึงเป็นอะไรที่ไกลเกินเอื้อม

“เหรอจ๊ะ”

กัญญาพรรับคำสั้นๆ

“ค่ะพี่หญิง! หญิงว่าน่าจะส่งหญิงฟางไปเรียนโทเมืองนอกบ้างนะคะ จะไปที่เดียวกันกับหญิงมะนาวก็ได้ หญิงเหมียวจะได้แนะนำว่าจะต้องทำยังไง ญาติกันมีอะไรก็ช่วยๆ กันค่ะ”

“ไว้พี่จะลองคิดดูนะจ๊ะ”

แล้วตัดบทด้วยท่าทีไม่สนใจ เพราะออกจะเบื่อญาติผู้น้องที่จ้อไม่หยุดจริงๆ

“ดีค่ะพี่หญิง แต่ก็คงจะต้องบอกหญิงฟางหัดช่วยเหลือตัวเองให้มากๆ นะคะ แล้วก็ต้องหัดอยู่หอพักร่วมกับคนอื่นด้วยค่ะ จะไปอยู่บ้านเหมือนหญิงมะนาวคงไม่ได้ ฝรั่งเน้นเรื่องความเป็นส่วนตัว ประเภทเห็นฉันรวยแล้วจะหอบใครต่อใครมาอยู่ด้วย ฉันไม่เอาอะไรประมาณนี้ค่ะ”

“เหรอจ๊ะ”

และรู้ดีว่า น้ำใจจากญาติทั้งฝ่ายตัวฝ่ายผัวนั้นไม่เคยมีให้นับตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ

“ค่ะพี่หญิง งั้นหญิงขอตัวไปบ้านหม่อมป้าต่อนะคะ ต้องแจกให้เสร็จวันนี้ค่ะ มีงานรออีกเพียบเลย หญิงลาคุณป้าหญิงสิจ๊ะ”

“โชคดีนะจ๊ะหญิงมะนาว ขอให้ร่ำเรียนสำเร็จ และเจอผู้ชายดีเหมือนพี่หญิงของเรา”

“หญิงกับชายช่วยไปส่งน้าหญิงกับน้องแทนแม่ด้วยนะจ๊ะ ขอเอนหลังก่อนสักนิด ไม่ไหวเลยตื่นมาก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว คนขี้โรคก็อย่างนี้ล่ะจ๊ะ”

ลูกทั้งสองกลับเข้ามาแล้ว ส่วนลูกสาวคนเล็กก็เดินเข้ามาพร้อมน้ำตะไคร้ให้แม่กับพี่ๆ เพราะเห็นนั่งฟังแขกนาน คงคอแห้งไปตามๆ กัน กัญญาพรรีบรับจากมือลูกที่นั่งคุกเข่าลง แล้วยกแก้วส่งให้แม่ก่อนจะส่งให้พี่ๆ แล้วค่อยลุกขึ้นนั่งข้างแม่

“เฮ้อ!!! กลับได้สักที แม่ล่ะเหนื่อยฟังจริงๆ อีกหน่อยบ้านหญิงนิลก็คงจะหอบพ่อชายหรือแม่หญิงมาป่าวประกาศงานแต่ง หรือประกาศความร่ำรวยใส่หูพวกเราอีกแน่ๆ เลย”

“งั้นชายก็ไม่ควรจะอยู่บ้านสิครับท่านแม่จะได้ไม่ต้องฟัง” กันต์กวีรีบออกตัว เพราะมีเรื่องให้ทำอีกมากมาย

“หญิงก็ไม่เอานะคะท่านแม่ เหนื่อยค่ะ” กัญญ์รวีเองก็ไม่ชอบเอามากๆ

“หญิงด้วยค่ะท่านแม่”

กัญญาวีร์ก็ไม่ได้คิดแตกต่างจากพี่ๆ เลย

“เมื่อกี้ป้าหญิงแขก็จะอวดรถใหม่กับหญิงค่ะ ทำเป็นชวนขึ้นรถป้ายแดงราคาหลายสิบล้าน บอกว่าจะมาส่งให้ พอหญิงไม่ขึ้นเท่านั้นล่ะค่ะ ขับกระชากใส่หน้าเลย”

“ออกใหม่อีกแล้วเหรอหญิง เมื่อสามเดือนก่อนพี่ก็เห็นออกไปคันหนึ่งนี่ เอาเงินมาจากไหนนักหนานะ”

“ค่ะพี่หญิง”

“พี่เห็นขายที่แปลงก่อนได้เป็นร้อยล้านเลยล่ะชาย”

กัญญ์รวีหันไปบอกน้องชาย แต่ในใจอดเสียดายที่ดินของครอบครัวไม่ได้ เพราะตอนขายได้ราคาไม่ดีเท่านี้เลยสักนิด กันต์กวีเองก็คิดและเสียดายไม่ต่างจากพี่นัก และตั้งมั่นไว้นานแล้ว ว่าจะหาทางทำให้การเงินของครอบครัวดีขึ้น ให้ทัดเทียมหรือเหนือกว่าบรรดาญาติโกโหติกาที่จงใจมาเย้ยหยันอย่างแน่นอน

และในไม่ช้าด้วย เพราะได้ความคิดจากคนมาแนะนำหนทางซึ่งจะได้เงินมาเรียบร้อยแล้ว และมันก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากอีก หลังจากได้ไปลองเชิงมาบ้างแล้ว สองล้านในคืนเดียว ใครจะหาได้ง่ายเท่านี้อีก

“อ้าว! แล้วจะไปไหนเหรอชาย พรุ่งนี้หยุดไม่ใช่เหรอ”

“ผมต้องไปงานเลี้ยงครับท่านแม่ ว่าจะรีบมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปเลย ก็เสียเวลามาเป็นชั่วโมง ไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้าที่โต๊ะอาหารครับ”

แม้จะโกหกแม่ แต่กันต์กวีก็ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด เพราะอีกหน่อยผลพวงของการโกหกจะมีแต่สิ่งที่ดีๆ ตามมา น้องจะไม่ต้องน้อยหน้าใคร จะไม่ต้องโหนรถเมล์ไปเรียน แต่จะมีป้ายแดงราคาหลายล้านขับไปแทน

พี่สาวจะไม่ต้องงานบ้านควบคู่กับคนรับใช้ แต่จะมีคนงานที่เขาจะจ้างมาช่วยเป็นสิบคน แม่จะไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลรัฐที่บริการเสมือนไม่เต็มอกเต็มใจ แต่จะได้ไปนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลเอกชนดังๆ สะดวกสบาย และมีแต่ใบหน้ายิ้มแย้มของหมอ ของพยาบาลแทน