๕ ไม่ยินยอมรับผิดชอบ (๑)

๕

ไม่ยินยอมรับผิดชอบ

ช่วงเช้าเธอเตรียมงานทั้งวัน เรื่องอาหารมีแม่ครัวรับผิดชอบของคาวแค่สองคน ที่เหลือเป็นของหวานทั้งหมด ไหนจะต้องแกะสลักเพื่อความสวยงามตามความต้องการของหม่อมภัทรวดีอีก หล่อนแทบไม่ได้หยุดพักตลอดทั้งวัน

เมื่อเสร็จจากงานจึงได้ดื่มพั้นช์ที่แม่บ้านคนหนึ่งยื่นให้แล้วรีบออกจากงานทันทีเพื่อไปอาบน้ำล้างเนื้อตัวให้สะอาด ค่อยมาช่วยงานที่เหลืออย่างการดูแลรับรองแขกที่มากันเต็มร้านไปหมด จนต้องตั้งโต๊ะเพิ่มตรงสวนข้างร้าน

เธอไม่เห็นเจ้าของงานสักพักแล้ว แต่ก็พยายามไม่สนใจเขา รีบเข้าห้องของตนเพื่ออาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมฉีดน้ำหอมที่คุณชายทวีซื้อมาให้ สวมชุดของร้านอาหารแล้วรวมผมด้วยปิ่นสีเงิน มองกระจกเพื่อส่องความเรียบร้อยอีกที

พลันรู้สึกร้อนวูบวาบที่กายจนต้องสูดลมหายใจลึก เท้ามือกับโต๊ะเครื่องแป้งแล้วรีบดื่มน้ำที่อยู่ในตู้เย็นเล็กของห้อง จากนั้นจึงหาผ้ามาซับตามใบหน้าเพื่อจะได้คลายความร้อนลงบ้าง

“จันทร์! หม่อมฝากให้เธอไปเช็ดตัวให้คุณชายกานต์บนห้อง” เมื่อคิดว่าอาการดีขึ้นจึงได้เดินออกมาข้างนอก แต่ยังไม่ทันจะก้าวไปถึงร้านอาหารก็ถูกขวางไว้เสียก่อน เธอมองหน้าคนตัวเล็กกว่าพบว่าเป็นแม่บ้านคนสนิทของหม่อมภัทรวดี

คำฝากฝังสร้างความฉงนให้ร่างบางเป็นอย่างยิ่ง หล่อนไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องเป็นตนที่ขึ้นไปดูแลคุณชาย เมื่อช่วงหัวค่ำเหมือนอีกฝ่ายก็ดูสบายดีไม่เจ็บป่วย แล้วทำไมถึงต้องเช็ดตัวให้ด้วยล่ะ...

“คุณชายเป็นอะไรทำไมต้องไปเช็ดตัว”

“เหมือนจะไม่สบาย...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน หม่อมสั่งอะไรก็ทำตามไปเถอะอย่าถามมากนักจะได้ไหม” บอกปัดเพื่อให้อีกฝ่ายไม่สงสัยอะไร หล่อนเพียงแค่ทำตามคำสั่งของหม่อมท่านเท่านั้น

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปทำเอง” ตั้งข้อสงสัยไม่ปล่อยให้ป่านรอดพ้นโดยง่าย

“ฉันต้องไปดูแลแขก! ไม่ได้ว่างเดินเอ้อระเหยเหมือนใครบางคน” กระแทกเสียงใส่พลางประชดประชันจนคนที่ทำงานทั้งวันทนไม่ไหว จึงได้ตอบโต้กลับบ้าง

“ฉันทำงานทั้งวัน เพิ่งได้พักเมื่อกี้จะว่าเอ้อระเหยได้ยังไง” หล่อนตื่นเช้าเพื่อมาทำอาหาร ไหนจะต้องแกะสลักผลไม้กี่จานบ้างล่ะ จะไม่ทำก็ได้เมื่อเป็นความต้องการของหม่อมภัทรวดี คนต่ำศักดิ์อย่างหล่อนมีหรือจะกล้าขัด

“แล้วใครบอกว่าเป็นเธอล่ะ ฉันแค่บอกใครบางคนไม่ได้เจาะจงสักหน่อย” ลอยหน้าลอยตาพลางยิ้มเยาะ ทำเหมือนว่าจันทราร้อนตัวจนหล่อนไม่อาจปล่อยผ่านได้

“วันนี้ฉันก็เห็นใครบางคนตามติดหม่อมไม่ห่างเหมือนปลิง น่าจะทำเพื่อเอาหน้านั่นแหละ” ก้าวเท้าเข้าไปใกล้พลางโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อใบหน้าจะได้อยู่ในระดับเดียวกัน หล่อนยกยิ้มแล้วพูดใส่รุ่นพี่เสียงเรียบ แต่กลับสร้างความโมโหแก่คนฟังเป็นอย่างมาก

“นังจันทร์! แกว่าฉันเหรอ” ดวงตาแทบถลนระหว่างมองจันทรา

“ใครบอกว่าฉันด่าพี่ แค่บอกใครบางคนไม่ได้เจาะจงสักหน่อย อย่าทำเป็นร้อนตัวไปสิ” ขยับออกห่างแล้วนิ่วหน้าเมื่อเริ่มร้อนที่กายมากกว่าเดิม หล่อนหายใจติดขัดแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ไม่รู้ว่าร่างกายเป็นอะไรถึงมีอาการเช่นนี้

แปลกพิกล...ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

“แก แก...” ชี้นิ้วไปตรงหน้า พยายามจะคิดคำด่าแต่ก็นึกไม่ออก

“หม่อมให้ฉันไปดูแลคุณชายใช่ไหม...ฉันไปก่อนนะ” รีบเดินเข้าไปเรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว เธอต้องการทำหน้าที่ของตนให้เสร็จ เพื่อกลับไปพักผ่อนก่อนอาการมันจะกำเริบไปมากกว่านี้

แต่ที่แปลกกว่านั้น...คือเหมือนตนมีอารมณ์ทางเพศ!

ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย โตมายี่สิบสี่ปีไม่เคยคบใครหรือแตะมือชายใดนอกจากคุณชายทวี แล้วทำไมวันนี้มันจึงเกิดอาการได้ล่ะ

“นังจันทร์...แกไม่รอดแน่” มองตามแผ่นหลังบางพลางยกยิ้มมุมปาก จากนั้นถึงได้เข้าไปในงานเพื่อรายงานความคืบหน้าแก่หม่อมภัทรวดี

จันทราเริ่มตาพร่ามัวยามเดินตามขั้นบันได้เพื่อไปยังชั้นสอง หล่อนสูดลมหายใจพลางจับราวบันไดเอาไว้แน่น กลัวว่าตนเองจะขึ้นไม่ถึงข้างบน อยากกลับไปห้องแต่ก็ต้องไปดูคุณชายก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้าง ล้มหมอนนอนเสื่อหรือเปล่าจนหม่อมต้องหาคนให้มาดูแล

เมื่อถึงหน้าห้องเขาก็เคาะประตู แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับก็สร้างความวิตกมากกว่าเดิม ร่างบางเคาะหลายรอบก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ

จึงตัดสินใจหมุนลูกบิดดูว่าล็อคหรือไม่ กลายเป็นว่าเขาไม่ได้ล็อคห้องเธอจึงเปิดเข้าไปได้ ไฟด้านในปิดเอาไว้เหลือเพียงแสงจากโคมไฟข้างหัวเตียงที่ส่องสว่าง

หล่อนเห็นเขานอนด้วยใบหน้าเหยเกอยู่บนเตียงก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วพลางวางมือไว้บนแขนล้ำ

เพียงแตะแค่แขนกลับดึงดูดกันเข้าหาเหมือนแม่เหล็ก หญิงสาวถูกเหวี่ยงลงบนเตียงก่อนเขาจะขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว จับเรียวขาสวยแยกออกจากกันก่อนทาบทับลงไป เอียงใบหน้าเพื่อจะได้จุมพิตปากจิ้มลิ้มได้ถนัด แล้วฉีกเสื้อเชิ้ตจนกระดุมขาดออกจากกันอย่างไม่รีรอจะปลดทีละเม็ด เพราะเขารู้สึกว่ามันนานเกินไป

“อ่ะ คุณชาย อย่า อย่า” ปฏิเสธแต่ปาก ร่างกายกลับไขว้คว้าและโหยหาร่างหนาเป็นอย่างมาก เหมือนอาการเมื่อครู่ถูกบรรเทาเพียงแค่ลูบไล้เขา

ไม่ต่างจากคุณชายกษิดิศ ใจตอนนี้อยากกลืนกินหล่อนเข้าไปทั้งกายด้วยซ้ำ ร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความต้องการของไฟราคะจนตนเองยังรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่ไม่อาจหยุดยั้งความต้องการเบื้องลึกลงได้

ปากจิ้มลิ้มเผยอขึ้นเพื่อเปิดรับความแปลกใหม่ ลิ้นหนาจึงได้โอกาสเกี่ยวกระหวัดพลางดุนดันจนคนไม่เคยถึงกับชะงักไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร หล่อนเองก็มีความต้องการไม่ต่างจากเขา แต่เนื่องจากด้อยประสบการณ์ทำได้เพียงครางฮึมฮัมในลำคอ

แขนเรียวถูกยกขึ้นเหนือศีรษะทั้งข้างข้างโดยเขาจับมันเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว จากนั้นจึงค่อยถอดเสื้อที่ไร้กระดุมของหล่อนออก เผยให้เห็นชั้นในสีขาวที่ห่อหุ้มดอกบัวคู่งามเอาไว้

คุณชายไม่รอช้าผละจากริมฝีปากรสหวานเพื่อเป้าหมายใหม่ ความใจร้อนทำให้เลือกจะเลิกชั้นในขึ้นไปกองเหนือทรวงอก จากนั้นจึงใช้ลิ้นแตะปลายยอดจนเปียกชุ่ม

“อ่า อ่า อือ” ครางไม่ได้ศัพท์ยามยอดถันเปียกชุ่ม หล่อนไม่เคยพานพบความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ดวงตากลมโตหลับลงพลางแอ่นอกเข้าหาเขา มือเล็กยกไว้เหนือศีรษะแล้วกำหมอนหนาไม่รู้ว่าควรจะวางมันไว้ตรงไหน

ความร้อนรุ่มผลักดันให้กระทำต่อหล่อนอย่างไร้ความอ่อนโยน ฟันคมกัดที่เนินเนื้อจนเป็นรอยเขี้ยว เธอร้องด้วยความเจ็บปวดเพื่อบอกให้เขารู้ว่าตนเจ็บ

“อ่ะ คุณชาย เจ็บ จันทร์เจ็บ” คนที่อยู่ด้านบนไม่สนใจกับคำบอกกล่าวนั้น แต่ก็ยอมผละออกจากทรวงอกนุ่มแล้วเอื้อมไปปลดตะขอชั้นในออก โยนทิ้งข้างเตียงไม่สนใจมันสักนิดว่าจะตกลงที่ใด