5 ไม่ไปหาเรื่องแต่เรื่องวิ่งเข้าหา

บ่าวรับใช้ประจำจวนนำทางสตรีตัวเล็กมาจนถึงประตูหลังจวน หลังจากที่เขารู้ว่านางไม่ใช่องค์หญิงท่าทีก็เปลี่ยนราวกับพลิกฝ่ามือ เขาคงรู้สึกผิดหวังมากสินะเมื่อความจริงแล้วนางไม่มีประโยชน์ใด ๆ ในเรื่องนี้เลยสักนิด

อิงหลานไม่มั่นใจว่านี่เป็นสิ่งที่ต้องดำเนินตามบทหรือไม่ จนถึงตอนนี้นางแยกไม่ออกระหว่างความจริงและบทบาทในนิยาย คงต้องให้นางปรับตัวอีกสักพักจึงจะสามารถรู้ได้ว่าสิ่งไหนเป็นตัวเอง สิ่งไหนเป็นเรื่องที่ต้องดำเนินไปตามบท

ถ้าให้หวนนึกถึงบทบาทในนิยาย นางแต่งทิ้งแต่งขว้างเยอะขนาดนั้น คงไปจำไม่หวาดไม่ไหว

เพราะเวลานี้ยังเช้าอยู่มากผู้คนจึงไม่พลุกพล่านอิงหลานอาศัยช่วงเวลานี้ลักลอบไปจนถึงจุดที่นางหลบหนีออกมา คนตัวเล็กมุดกลับเข้าไปทางเดิม ตอนโผล่หน้าออกมาที่กำแพงอีกฝั่งดันพบกับบุรุษผู้หนึ่งยืนทำสีหน้าท่าทางเอาเรื่องกับนาง

“นายท่าน” อิงหลานค้อมกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“เจ้าเป็นบ่าวตำหนักไหน ลักลอบเข้าออกไปวังหลวงโดยไม่ได้รับอนุญาตมีโทษสถานใดรู้หรือไม่” หมิงไป่เฉินขึ้นเสียงข่มขู่

ความอยากเดินเล่นหรือสิ่งใดดลใจไม่รู้ ทำให้เขาบังเอิญทำให้เขาเดินทางผ่านมาทางนี้ จึงได้เห็นเหตุการณ์อันไม่สมควร เพราะเกรงว่าบ่าวรับใช้ผู้นั้นจะสร้างความเดือดร้อนในภายหลังจึงสมควรดำเนินการลงโทษ

“นายท่านข้าน้อยเป็นบ่าวที่อยู่ตำหนักท้ายวังไม่เคยได้ออกไปไหน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกขอนายท่านละเว้นข้าน้อยด้วย” อิงหลานขอร้องระหว่างนั้นก็สอดส่องสายตาหาทางหนีทีไล่

บ่าวรับใช้พูดถึงตำหนักท้ายวัง เขานึกไม่ออกว่าที่ตำหนักตรงนั้นมีเจ้านายพระองค์ไหนประทับอยู่ และไม่เคยรับรู้ด้วยว่าที่นั่นมีขันที ไม่ใช่ว่ามันเป็นตำหนักร้างหรอกหรือ

บ่าวรับใช่นี่พูดจาโกหกเกินไปแล้ว หมิงไป่เฉินรู้สึกโมโห

“ท่านแม่ทัพ ฝ่าบาทต้องการพบท่านด่วน” เสียงเรียกของขุนพลอู่ทำให้หมิงไป่เฉินหันไปเพื่อไปพูดคุยด้วย

อิงหลานอาศัยจังหวะนี้รีบมุดตัวหนีวิ่งหนีหายไปทันที ครั้นจะหันกลับมาอีกครั้งบ่าวรับใช้นั่นก็หายตัวไปเสียแล้ว กลิ่นหอมคล้ายกับกล้วยไม้ป่ายังคงวนเวียนอยู่โดยรอบ

ไว้รอเขาเสร็จงานเมื่อไหร่จะลองไปตามหาคนแถวตำหนักท้ายวังดูก็แล้วกัน

คนของเมิ่งจินหยวนตามสตรีตัวเล็กนั่นมาจนถึงท้ายวัง เห็นนางหายมุดเข้าไปทางรูสุนัขรอดก็ประหลาดใจนักกระโดดตามนางมาอีกฝั่งโชคดีที่เห็นแม่ทัพหมิงเสียก่อนทำให้ไม่ถูกจับได้

ดูท่าทางนางจะไม่ใช่องค์หญิงจริง ๆ ดังที่ตัวนางกล่าว องค์หญิงที่ไหนกันมาอาศัยอยู่พื้นที่รกร้างไร้ผู้คนเช่นนี้ ตำหนักที่นางอาศัยก็แทบจะไม่ใช่ตำหนักสภาพทรุดโทรมขาดการดูแล น่าเสียดายใบหน้างดงามนั่นเสียจริง

หรือเขาควรสืบเรื่องของนางมากขึ้นอีกหน่อย

เขากลับไปรายงานในสิ่งที่ตนเองเห็นแก่เมิ่งจินหยวน

จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่านางไม่ใช่องค์หญิงจึงให้คนของตนดำเนินการจับตาดูนางเอาไว้อย่าให้คลาดสายตาโดยเด็ดขาด

เหยาอิงหลานแอบกลับมาที่ตำหนักท้ายวัง นางเข้าไปด้านในแบบเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้หวังต้าจูจับได้

แต่ไหนเลยผู้เป็นสตรีวัยกลางคนจะไม่รู้ เลี้ยงดูกันมานานหลายปีเหตุใดจะไม่รู้นิสัยใจคอ

หวังต้าจูนั่งรออยู่นานแล้ว

“องค์หญิงกลับมาแล้วหรือ”

“ท่านแม่” อิงหลานแสร้งยิ้มออดอ้อน นางหายตัวไปหนึ่งวันหนึ่งคืน หวังต้าจูต้องเป็นกังวลแน่นอนอยู่แล้ว

“หายไปไหนมาเพคะ”

อิงหลานไม่รู้จะสรรหาเรื่องใดมาโกหกในหัวสมองนางประมวลผลหลายอย่าง จนคิดว่าได้คำตอบที่น่าพอใจที่สุด

“เมื่อคืนข้าติดอยู่บนเขาเจ้าค่ะ เที่ยวเล่นจนมืดค่ำ ข้ากลัวสัตว์ป่าจะทำอันตรายเลยแอบอยู่บนต้นไม้จนเช้า พอเห็นแสงตะวันแรกข้าก็รีบกลับมาบ้านทันที” นางพูดปดมั่วซั่ว ไม่ได้คาดหวังว่าหวังต้าจูจะเชื่อ

แน่นอนว่าหญิงวัยกลางคนมองเรื่องราวนี้ออก ในเมื่อองค์หญิงของตนไม่ยอมบอกความจริง นางก็ไม่คาดคั้นแกล้งเชื่อใจ

“งั้นครั้งหน้าก็อย่าให้เป็นเช่นนี้อีกนะเพคะ หม่อมฉันเป็นห่วง” ยิ่งหวังต้าจูพูดเช่นนั้นอิงหลานยิ่งรู้สึกผิด ต่อไปนางคงไม่กล้าโกหกเช่นนี้อีกแล้ว คนตัวเล็กจึงขอตัวไปพักผ่อน

อิงหลานรู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก แม่ทัพ แม่ทัพโผล่มาจากไหนกัน? จะมามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับนางอีกหรือไม่ เรื่องราวชักจะซับซ้อนกันเกินไปแล้ว

จัดการล้างเนื้อล้างตัวอาบน้ำให้สะอาดนึกถึงฉากรักเมื่อวานระหว่างนางกับคนผู้นั้น ก็รู้สึกไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน และวันนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายนางกันแน่ ความรู้สึกที่ห้ามไม่ได้ร่างกายร้อนรุ่ม

ว่าแต่เดี๋ยวก่อนหวังว่าคงไม่ใช่อาการฮีทของตัวละครในนิยายโอเมก้าเวิร์สหรอกนะ

อิงหลานเคาะหัวตัวเองเรียกสติ ในหัวก็คิดถึงนิยายของตัวเองว่ามีแนวนี้หรือไม่

เพราะกลัวว่าต้องออกไปเจอตัวละครของตัวเอง จากนั้นอีกหลายวันอิงหลานจึงอยู่แต่ในตำหนักร้างท้ายวัง ไม่กล้าออกไปไหน

เมื่อนางไม่ไปหาเรื่อง แต่เรื่องดันวิ่งมาหานาง

ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครนึกถึงเหยาอิงหลาน แต่วันนี้กลับมีสมรสพระราชทานเป็นพระราชโองการส่งมาที่ตำหนักท้ายวัง

ผู้คนเข้าออกวุ่นวายไปทั่วทั้งตำหนักความสงบสุขของนางหายไป ถึงอย่างไรนางก็ฝืนบทที่ตัวเองเขียนเอาไว้ไม่ได้

สวรรค์ชั่งรังแกกันนัก