บทที่ 5

ทั้งสองบอกเล่าเรื่องที่จำเป็นต้องขึ้นเขาให้บิดามารดาฟัง ก่อนที่จางเหลี่ยงจะนำขวดยาออกมาส่งให้บิดาได้ดื่ม จางเทียนมองดูบุตรทั้งสองด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

"หยานเออร์ ลำบากเจ้าแล้ว" เพราะตนบุตรสาวจึงต้องทำตามคำสั่งของสิ่งใดก็ไม่รู้เพื่อได้ยามารักษาตน

"ลำบากอันใดกันท่านพ่อ เรื่องเพียงเท่านี้ ข้าทำได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานมองไปที่จางเทียนอย่างจริงใจ

ซินหยานไม่คิดว่าครอบครัวที่นางเพิ่งจะพบเจอจะมอบความรักความห่วงใยให้นางอย่างแท้จริง ในภพก่อนนนางพบเจอแต่คนที่เขามาหาผลประโยชน์กับนางเท่านั้น

เมื่อเห็นสายตาของความห่วงใย ความกังวลจากคนทั้งสามในครอบครัว ซินหยานอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ นางคิดเพียงว่าหากช่วยให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวจางดีขึ้นนางจะออกไปใช้ชีวิตของนางเอง

แต่ในยามนี้ความคิดทั้งหมดได้หยุดลง กลายเป็นว่านางเริ่มจะหวงแหนความรัก ความหวังดีที่ทั้งสามคนในครอบครัวมอบให้นางแล้ว

"ท่านพ่อ ท่านกินยาเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานเร่งให้จางเทียนดื่มยาลงไป

จางเทียนยกยาขึ้นดื่มท่ามกลางสายตาของภรรยาและบุตรทั้งสองที่มองมาอย่างมีความหวัง เมื่อยาลงสู่คอของจางเทียน ร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มทันที ก่อนที่ขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บจะเจ็บปวดจนเขาทนไม่ไหวล้มลงไปนอนดิ้นอยู่บนเตียง

"ท่านพี่/ท่านพ่อ/ท่านพ่อ" ทั้งสามร้องเรียกอย่างตกใจ

'เชาชื่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้' ซินหยานสื่อสารกับเชาชื่อ

'ท่านรอดูก่อนเถิดขอรับ' เชาชื่อตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย

เพียงไม่นานจางเทียนก็หยุดดิ้น ความเจ็บปวดทุเลาลง ก่อนที่เขาจะรับน้ำจากชุยเหมยมาดื่มอย่างกระหาย เมื่อความเจ็บปวดหายไปสิ้นจางเทียนก็ลองลุกขึ้นยืน

จางเหลี่ยงจะเข้าไปประคองแต่ถูกซินหยานดึงรั้งไว้เสียก่อน นางอยากให้บิดาลองเดินด้วยตนเอง

"ข้าเดินได้แล้ว" จางเทียนลงน้ำหนักตัวไปที่เท้าทั้งสองข้าง เขาไม่จำเป็นต้องให้บุตรชายหรือภรรยาประคองเดินอีกแล้ว

ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เคยมีก็หายไปราวกับปาฏิหาริย์ ชุยเหมยปิดปากแน่น พร้อมทั้งหลั่งน้ำตาออกมา หากนางไม่เห็นด้วยตาของตนเองว่าสามีสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งนางก็ไม่อาจเชื่อได้

เพราะท่านหมอที่รักษาสามีหลายท่านบอกเหมือนกันว่าสามีนางไม่อาจกลับมาเดินปกติได้อีกแล้ว ไม่รู้ว่านางจะขอบคุณสวรรค์หรือบุตรสาวดี ที่ทำให้เกิดเรื่องดีๆ เช่นนี้ในครอบครัว

"หยานเออร์" จางเทียนดึงซินหนายเข้ามาสวมกอด

ซินหยานในยามนี้ตกตะลึงจนตัวแข็งไปเสียแล้ว ทั้งสามต่างเดินเข้ามากอดกันแน่น คนที่อยู่ตรงกลางอย่างซินหยานทำสิ่งใดไม่ถูกไม่รู้ว่าควรกอดตอบหรือไม่

"หยานเออร์" ชุยเหมยเขย่าเรียกบุตรสาว เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนาง ทั้งสามก็ตกใจจนเอ่ยถามแข่งกันว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น

"ข้าร้องไห้หรือเจ้าคะ" ซินหยานลูบไปที่ใบหน้าของนางอย่างไม่อยากเชื่อ

นางถึงกับร้องไห้ เพียงแค่ถูกคนในครอบครัวกอด หรือจะเป็นเพราะนางที่โหยหาความรักมาตลอดตั้งแต่เด็ก เมื่อถูกคนที่ได้ชื่อว่าครอบครัวมอบความรักที่แท้จริงให้เลยเกิดอาการเช่นนี้

ซินหยานใช้เวลาอยู่นานกว่านางจะทำความเข้าใจกับความรู้สึกของนางได้ ทุกคนก็ไม่ได้เร่งนางต่างมองนางด้วยความเป็นห่วงแทน

"ซินหยาน ข้ามีของจะมอบให้ท่าน" เชาชื่อที่ปาดน้ำตาเงียบๆ ก็เอ่ยขึ้น

เพราะเขาก็ไม่อยากเชื่อเช่นกันว่านักฆ่าที่ไม่เคยหลั่งน้ำตาเช่นซินหยานจะหลั่งน้ำตากับเรื่องที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้

"สิ่งใด" ซินหยานเก็บความดีใจไว้เอ่ยถามเสียงเรียบ

"ระบบร้านค้า เปิดโซนอาหารให้ท่านนำออกมาใช้ด้านนอกได้จำกัดวันละสองครั้ง"

"ครั้งละเท่าใดก้ได้ หรือจำกัดจำนวน" ซินหยานเอ่ยถามทันที

"หึ เท่าใดก็ได้ขอรับ" เชาชื่อส่งเสียงขึ้นจมูก เขาไม่น่าอินกับความรักของคนในครอบครัวเลย จนต้องยอมเปิดโซนอาหารให้โดยไม่ต้องให้ซินหยานทำภารกิจ

"แล้วนำมาเก็บไว้ในช่องเก็บของก่อนได้หรือไม่"

"เหอะ ไม่ได้ขอรับ" ท่านจะขอมากเกินไปแล้ว

"แล้วถ้าข้าอยากได้ช่องเก็บของส่วนตัวเหมือนในนิยายเล่า"

"ท่านก็ต้องทำภารกิจ"

"ทำเลยได้หรือไม่" ซินหยานจะขนอาหารในระบบของเชาชื่อมาเก็บไว้กับตัวเสียให้หมด

"ได้ ขอรับ ท่านต้องนำของป่าไปขายในเมืองเสียก่อน ข้าจะมอบช่องเก็บของส่วนตัวให้ท่านขนาด 4x4 เมตรขอรับ"

"เล็กถึงเพียงนี้"

"ท่านจะเอาหรือไม่"

"เอา" ซินหยานขอให้เชาชื่อนำอาหารออกมาจากระบบให้นางมากมาย เพื่อนำมาทำอาหารเย็นเลี้ยงฉลองกันภายในครอบครัว

ทั้งสามเมื่อเห็นอาหารสด ผัก ผลไม้ กองอยู่เบื้องหน้าก็ตกใจถอยหลังไปเสียหลายก้าว บุตรสาวของตนช่างทำเรื่องให้ประหลาดใจอยู่หลายหนเสียจริง

เมื่อตั้งสติได้แล้ว ทั้งหมดต่างก็ช่วยกันนำของที่ได้มาไปเก็บเข้าที่ ของสดจางเหลี่ยงก็นำไปแช่น้ำไว้เพื่อคงความสดใหม่ ข้าวสาร อาหารแห้งก็แบ่งไปเก็บไว้ทั้งสามห้อง

ป้องกันสายตาของคนที่มาพบที่เรือนจะไม่ได้ถูกสงสัยมากนัก มื้อเย็นของทั้งสี่คนก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ชุยเหมยยิ่งได้เครื่องปรุงรสที่หลากหลายนางก็ลงมือทำอาหารเสียมากมายจนโต๊ะอาหารแทบจะไม่พอวาง

แต่ทั้งหมดก็ลงไปอยู่ในท้องของทั้งสี่คน เมื่อทานอาหารเสร็จ ซินหยานเก็บกวาดจานชามไปล้างเสียเอง ซินหยานต้องอาบน้ำอย่างน้อยวันละสองครั้ง นางก็เริ่มบ่นกับเชาชื่ออีกครั้งเรื่องห้องน้ำ ที่ไม่สะดวกสบาย ต้องขับถ่ายลงหลุมอย่างลำบาก

พอเข้าห้องนอนนางก็บ่นเรื่องเตียงผ้าห่ม จนเชาชื่อปิดระบบเพราะทนฟังเสียงนางบ่นไม่ไหว

3+

3