บทที่ 3 หญิงที่เขารักกลับมาแล้ว

ไม่นาน รถหรูสีขาวคันหนึ่งค่อยๆขับมาถึงหน้าเธอ

หน้าต่างรถเปิดลง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาใบหนึ่ง

ผู้ชายมองขึ้นไปแล้วอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ใส่ชุดสูทกระดุมสองแถวเซตสามตัวชุดหนึ่ง

ผมย้อมเป็นสีทอง เผยให้เห็นผิวกายที่ขาวสะอาดของเขา หน้าของเขาที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงนั้นผู้หญิงหลายคนล้วนรู้สึกสู้ไม่ได้

คนนี้ชื่อซ่งเจิงเหริน เป็นเพื่อนที่โตมากับเธอและเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะสมัยเรียนด้วย

คืนที่รู้ว่าเซี่ยหยูหว่านจะแต่งงานกับฟู่เจวี๋ยเซิน ได้ข่าวว่าซ่งเจิงเหรินได้กินเบียร์สองลังใหญ่ๆ จนเมาไปทั้งคืน

ฉลองว่าเธอที่เป็นตัวก่อความร้ายนั้นกว่าจะมีคนรับไป

"หว่านหว่าน ขึ้นรถเลย ฉันพาแกกลับบ้าน"

ซ่งเจิงเหรินยิ้มต่อเธออย่างเลวร้าย ฟันที่เป็นระเบียบนั้นดูขาวกว่าปกติ

เซี่ยหยูหว่านนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ สมองยังคงมึนงงไปหมด

เธอไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองหย่ากับฟู่เจวี๋ยเซินไปแบบนี้แล้ว

ถึงแม้เธอยังฝืนยิ้มอยู่ แต่ในใจของเธอยังคงปวดอย่างกับถูกมีดผ่า

"เฮ้ย หว่านหว่าน แกก็ไม่ต้องเสียใจ ออกจากผู้ชายแก่คนนั้น ข้างนอกยังมีชายหนุ่มมากมายรอแกไปปราบปรามเลยนะ"

"ถึงตอนนั้นฉันเป็นชายเจ้าชู้ แกเป็นหญิงเจ้าชู้ เราสองคนเป็นใหญ่เป็นโตในเมือง A ไม่ดีหรือ"

ซ่งเจิงเหรินขับรถไปด้วยพร้อมยิ้มปลอบใจเธอไปด้วย

พูดจบ เซี่ยหยูหว่านก็มองบนใส่เขา

"ถ้าปลอบใจคนไม่เป็นก็หุบปากสัก คนอย่างแกนี่นะ ยังจะเป็นชายเจ้าชู้?"

"ไม่ทราบว่าครั้งก่อนใครกันแน่ที่ถูกสาวๆบอกรัก และตกใจจนหนีไปที่ไหนก็ไม่รู้"

พูดถึงเรื่องน่าอายในปีนั้นของตัวเอง ใบหน้าของซ่งเจิงเหรินก็แดงไปหมดเลย

"เซี่ยหยูหว่านแกนี่เก่งจริงๆเลยนะ เป็นเรื่องแปดร้อยปีก่อนแล้ว แกยังพูดถึงอีก!"

ตอนนั้นเขาเรียนอยู่ประถมเอง ผู้หญิงที่บอกรักเป็นรุ่นพี่ฝ่ายมัธยม ค่อนข้างจะมีคนนับถือ มักจะมีคนกลุ่มหนึ่งเดินตามเธอแล้วเรียกเธอว่า"พี่ใหญ่"

ซ่งเจิงเหรินยังนึกว่าคนเขาจะตีเขา กลัวจนไปร้องไห้กับเซี่ยหยูหว่าน

แต่เขากลัวก็เข้าใจได้ เขาหน้าตาดูดีมาตั้งแต่เด็ก และค่อนข้างจะชี้กลัวหน่อย หลายคนนึกว่าเขาเป็นผู้หญิงเลยรังแกเขาเป็นประจำ

"ได้ งั้นฉันไม่พูดถึงเรื่องนี้ละ"

"เรามาพูดถึงเรื่องสมัยมัธยมปลายที่เดือนของโรงเรียนข้างๆส่งหนังสือบอกรักให้แกละกัน......"

"เซี่ยหยูหว่าน แกปากร้ายขนาดนี้ทำไมไม่ไปใช้กับฟู่เจวี๋ยเซินล่ะ?ดูสิถูกเขาทรมานจน......น่าสงสารจริง"

ซ่งเจิงเหรินพูดจบ เสียงของหญิงสาวก็หยุดลง

นัยน์ตาของนางมืดครึ้มลง มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่นและเย็นชา

"ฉัน......น่าสงสารจริง"

เห็นว่าเธอเป็นแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ซ่งเจิงเหรินก็เสียใจภายหลังละ

แทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักหน่อย

เขาพูดถึงใครไม่ดี?

ยังจะพูดถึงชายเหี้ยคนนั้นอีก

ในความทรงจำเซี่ยหยูหว่านเป็นคนที่ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่ตั้งแต่ที่เธอได้เจอฟู่เจวี๋ยเซิน ก็เหมือนเป็นซุนหงอคงที่ได้ใส่คาถาสายรัดหัว

เก็บตัวขึ้นมา และสูญเสียตัวเองไปด้วย

ไม่อยากเห็นนางเป็นลักษณะเช่นนี้ ซ่งเจิงเหรินก็รีบพูดไปเรื่องอื่น

"ดีใจหน่อยสิ บนโลกนี้สัตว์ประหลาดที่มีสามขาไม่มาก แต่ผู้ชายสองขาเยอะแยะมากมายเลย"

"ถ้าไม่ได้ก็มาทำร้ายฉันละกัน ยังไงฉันก็ไม่ใส่ใจว่าแกแต่งงานครั้งที่สอง"

คำพูดของเขาทำให้เซี่ยหยูหว่านใช้มือไปตีหัวของเขา

"หุบปาก ขับรถดีๆสิ!"

"โอเค แล้วเราไปไหนต่อ?"

เซี่ยหยูหว่านเอียงร่างกายไปข้างหลัง พิงอยู่กับเบาะนั่งรถยนต์

ตอบด้วยเสียงที่ค่อนข้างเหนื่อยล้า"ไปตระกูลฟู่ ฉันเก็บของสักหน่อย คืนนี้ย้ายออกเลย"

"เออ"

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง รถจอดอยู่หน้าประตูวิลล่า

ซ่งเจิงเหรินมองนางด้วยความเป็นห่วง และเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน

"จะให้ฉันเข้าไปพร้อมกับแกไหม?"

"ไม่ต้อง ฉันแค่เข้าไปหยิบของเท่านั้น"

เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม และปิดประตู

เดินหน้าเชิดเข้าไปในประตูวิลล่า

เดินเข้าไปในลานบ้าน เซี่ยหยูหว่านก็เห็นคนใช้เต็มห้องกำลังย้ายของอยู่

เจอหน้าเธอก็ทำเป็นไม่เห็น

มีแต่ป้าจางที่รับใช้เธอในชีวิตประจำวันนั้นเดินหน้าขึ้นมา

"คุณหนูเซี่ย ทำไมท่านถึงมา?"

นี่ยังไม่ถึงครึ่งวันเธอก็กลายเป็นคนนอกชัดๆแล้ว!

"ฉันมาหยิบของหน่อยนึง ไม่นานก็ไป"

เซี่ยหยูหว่านเอ่ยด้วยเสียงเบา และก้าวเดินเข้าไปในวิลล์

เพิ่งเข้ามาในห้อง ก็เห็นบนโซฟามีสองคนนั่งอยู่

ฟู่เจวี๋ยเซินกลับมาก่อนเธอหลายนาที ตอนนี้กำลังใส่ชุดสีดำอยู่บ้านชุดหนึ่ง หน้าตาที่หล่อเหลาและเย็นชาใบนั้นมีความอ่อนโยนปรากฎ

ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามของเขาใส่กระโปรงลายดอกไม้สีขาวชุดหนึ่ง ผมยาวสีดำปล่อยตรงอยู่ข้างหลัง บุคลิกสง่างาม

หน้าตาของเธอถือได้แค่ว่าพอใช้ แต่สีหน้าที่ซีดขาวทำให้เธอดูมีความอ่อนแอและน่าสงสารมากขึ้น

มองจากที่ไกลแล้ว เหมือนเป็นดอกไม้ขาวเล็กๆดอกหนึ่งทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

ซูอวี่ซิน

ในที่สุดผู้หญิงที่เขารักก็กลับมาแล้ว

คุณหนูใหญ่ตระกูลซู ต่อมาพ่อซูเกิดอุบัติเหตุทางรถ บริษัทล้มละลาย แม่ซูก็แต่งไปที่อื่น

ซูอวี่ซินที่ไม่มีที่ไปนั้นก็ถูกพ่อซูมอบหมายให้เพื่อนของตน ซึ่งก็คือพ่อของฟู่เจวี๋ยเซิน ฟู่เจิง

ลุงฟู่ชอบซูอวี่ซินมาโดยตลอด เลี้ยงเธอเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ

ฟู่เจวี๋ยเซินโตกว่าเธอปีหนึ่ง ทั้งสองอยู่ในบ้านเดียวกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน

ความสัมพันธ์ไม่ใช่เธอที่สามารถเทียบเท่าได้อยู่แล้ว

พูดตรงๆถ้าไม่ใช่ว่าซูอวี่ซินสุขภาพไม่ดี มีโรคทางพันธุกรรม ลุงฟู่อาจจะให้ฟู่เจวี๋ยเซินแต่งงานกับเธอตั้งนานแล้ว

ก็จะไม่มีตัวเองในต่อมา

"แกยังมาทำอะไร?"

ฟู่เจวี๋ยเซินมองเธออย่างรังเกียจ รู้สึกแต่ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าด้านจริงๆ

หย่าแล้วยังกลับมาอีก!

หรือว่าเธอเสียใจภายหลังละ ไม่อยากหย่า?

ทันใดนั้นนัยน์ตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วยการเตือนและระมัดระวัง ทำให้เซี่ยหยูหว่านขำออกมา

ถึงแม้เธอเสียใจภายหลังที่มาโลกนี้เที่ยวหนึ่ง ก็ไม่เสียใจภายหลังที่หย่ากับเขา!

"พี่เจวี๋ยเซินอย่าทำแบบนี้ต่อน้องหว่านหว่านสิ ยังไงเธอก็ถึงเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ฉันเป็นแค่แขกเท่านั้น"

ซูอวี่ซินเอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนโยน

ก้มหน้าเล็กน้อย เป็นลักษณะที่รู้สึกผิด

เธอเพิ่งพูดจบ ฟู่เจวี๋ยเซินก็ประกาศทันทีว่า"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ใช่คุณนายของตระกูลฟู่อีกต่อไป!"

"อะไร?พวก......พวกคุณ......"

ใบหน้าเล็กของซูอวี่ซินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองเซี่ยหยูหว่านด้วยความเหลือเชื่อ แต่จริงๆแล้วเธอกำลังแอบดีใจอยู่

"ฉันหย่ากับเธอแล้ว หลังจากนี้ไม่มีความสัมพันธ์อีกต่อไป!"

ฟู่เจวี๋ยเซินพูดอย่างเด็ดขาด ไม่มีความอาลัยอาวรณ์ใดๆ

คิดว่าคงกลัวคนที่ตัวเองรักจะเข้าใจผิดหรอกนะ

"ขอโทษนะ น้องหว่านหว่าน ฉันไม่รู้"

"ไม่งั้นฉันช่วยโน้มน้าวใจพี่เจวี๋ยเซินละกัน ฉัน......ทำไมพวกคุณรีบหย่ากันขนาดนี้ล่ะ?"

ดูจากสีหน้าที่รีบร้อนของเธอ เหมือนเสียใจกว่าตัวเองที่เป็นนางเอกในเหตุการณ์นี้อีก

เซี่ยหยูหว่านรู้สึกขยะแขยงจริงๆ

เหลือบตามองสองคนด้วยความเย็นชา และเซี่ยหยูหว่านก็เก็บสายตากลับมาอย่างเงียบๆ

ยิ้มเห็นฟันขึ้นมา

"ไม่ต้องละ ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่าฟู่เจวี๋ยเซินชอบคุณต่างหาก"

"หย่ากันก็ดี ฉันจะได้ไปหาหนุ่มๆได้อย่างเปิดเผย"

พูดจบ เธอสังเกตได้อย่างชัดเจนว่าสายตาของฟู่เจวี๋ยเซินเย็นชากว่าเดิม

ส่วนซูอวี่ซินได้ยินคำพูดที่ว่า"คนที่ซูอวี่ซินชอลคือเธอ" ในใจก็รู้สึกปลื้มใจและภูมิใจ

แกรู้ก็ดีแล้ว

เซี่ยหยูหว่าน ในใจของพี่เจวี๋ยเซินจะไม่มีพื้นที่แกอยู่เด็ดขาด เชอะ!