บทที่ 14 เธอทำตัวเหมือนเด็ก

การประมูลเริ่มแล้ว

ผู้หญิงที่ร่างกายเซ็กซี่และเป็นสัดส่วนคนหนึ่งเดินขึ้นมาจากด้านข้าง เธอใส่ชุดกี่เพ้าที่เย็บดอกไม้สีขาวราวพระจันทร์และใส่รองเท้าส้นสูงสีขาวเดินมา

ทุกท่าทางล้วนมีเสน่ห์ยิ่งนัก

ผู้ชายมากมายที่อยู่ข้างล่างมองจนตาโตแล้ว สายตาของพวกเขามีความหมายหลากหลายอย่างปรากฏ

สัญชาตญาณของผู้ชายเจ้าชู้อยู่แล้ว!

เซี่ยหยูหว่านเอ่ยเสียงเย็นชา เงยหน้า สายตาได้เผชิญกับสายตาที่สดใสและอ่อนโยนของเจียงเส้าเหยียนพอดี อึ้งไปวินาทีหนึ่ง

เขายิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก้มหน้ากระซิบข้างหูของเธอ"หว่านหว่าน ผมไม่ได้มองนะครับ"

"คุณก็มองสิ ฉันก็มองแล้ว ก็สวยจริงนะ"

"ในสายตาของผม ใส่ได้แต่คุณเพียงคนเดียว คนอื่น ก็แค่อย่างนั้นหละครับ"

หืม

ไอ้เหี้ยนี่!

เริ่มอีกแล้วนะ ถ้าเธออายุน้อยลงอีกประมาณสามสี่ปี กลับไปตอนอายุสิบเจ็ด สิบแปดปี ตอนยังไม่ได้เจอกับฟู่เจวี๋ยเซิน เธออาจจะหลงรักเขาก็ได้

ท่าทางที่สองคนกระซิบกันได้ดึงดูดสายตาที่มองมาไม่น้อยเลย ฟู่เจวี๋ยเซินมองขาที่ขาวเนียนของผู้หญิงเสื้อแดง รู้สึกเร่าร้อนบางอย่าง

ต่อมา สีหน้าของเขาดำสนิทไปเลย เขาเป็นคนที่ยับยั้งใจตัวเองได้ดีระดับหนึ่ง แต่กลับถูกผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งดึงดูดอย่างง่ายๆ

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับเวลาที่เผชิญหน้ากับเซี่ยหยูหว่าน

ฟู่เจวี๋ยเซินนึกถึงทุกฉากที่พัวพันกัน พอผ่านไปสักพักหนึ่ง สีหน้าของเขาก็ดำมืดอย่างกับน้ำหมึก

เขายังคิดถึงผู้หญิงคนที่โลภมาก และเห็นแก่ตัวคนนั้นได้อย่างไร บ้าไปแล้วแน่ๆ

“คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงทุกท่าน ยินดีต้อนรับพวกคุณได้มาร่วมการประมูลของหยุนเทียน ฉันขอขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้แทนบริษัทหยุนเทียน"

"คืนนี้ ทุกท่านไม่เสียเวลามาอย่างแน่นอน ต่อมา เชิญพบว่าสมบัติอย่างแรกกัน แจกันสีชมพูลายการต่อสู้ของสมัยชิง......"

พิธีกรคนสวยเพิ่งพูดจบ ก็มีดนตรีดังขึ้นในงาน

เห็นแต่สาวสวยขายาวคนหนึ่งเดินขึ้นมา มือของเธอถือฝาครอบกระจก และมีผ้าสีแดงคลุมอยู่ข้างบน

ค่อยๆเปิดออกมา แจกันชิ้นที่เต็มไปด้วยสไตล์คลาสสิกก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าของทุกคน

เซี่ยหยูหว่านมองแค่หนึ่งทีเอง ไม่ได้มีความสนใจอะไรมาก

เป้าหมายของเธอที่มาในคืนนี้ ไม่ได้เพื่อของชิ้นนี้

“ต่อมา สมบัติชิ้นที่ห้า ขอเชิญพบกับกระถางบอนไซดอกพลัมลูกปัดสี่เหลี่ยมผ้าไหมชุบเงิน"

กระถางนี้ไม่ได้สูงมาก ประมาณแค่สามสิบเซนติเมตร บนกนะถางใช้ปะการังและเพชรทำเป็นดอกเหมย และใช้ไข่มุก เพชรแดงมาตกแต่ง สวยงามไม่ธรรมดา ฝีมือละเอียดมาก

สังเกตถึงสายตาของเซี่ยหยูหว่านเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้ว เจียงเส้าเหยียนคิดว่าเธอชอบ"หากหว่านหว่านชอบ ผมประมูลลงมาให้คุณดีไหม?"

"อันนี้เป็นของของฉันอยู่แล้ว"

"อ๊ะ?"

ทีนี้ เจียงเส้าเหยียนต่างหากที่งงไปแล้ว ถ้าเป็นของของหว่านหว่าน จะมาอยู่ที่การประมูลได้อย่างไร?

หญิงสาวยิ้มอย่างเย็นชา"ตอนที่ฉันไม่อยู่บ้าน แม่เลี้ยงที่ดีของฉันขโมยออกมา และในที่สุดก็มาอยู่ที่นี่"

"แม่ง ให้ผมจัดการเถอะ ผมจะให้เธอเข้าไปในคุกนานๆ!"

"เข้าไปในคุกนานๆประเทศก็ต้องเลี้ยงเธอเปล่าๆเลยสิ? ให้เธอนั้นคืนทุกอย่างออกมาให้หมด ไม่ดีกว่าหรือ?"

เซี่ยหยูหว่านพูดจบ เจียงเส้าเหยียนตะลึงทีหนึ่ง แล้วก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง

สมควรที่เป็นผู้หญิงที่เขาชอบเลย ฉลาดและเข้มแข็งจริงๆเลย

"ราคาเริ่มต้น หนึ่งล้านห้าแสนบาท"

พิธีกรพูดจบ ในกลุ่มคนก็มีคนหนึ่งยกป้ายขึ้น"หนึ่งล้านห้าแสนหนึ่งหมื่นบาท"

เซี่ยหยูหว่านมองไปตามเสียง ในหัวมุมมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ แม้ว่าพวกเขาใส่หน้ากาก แต่ฟังจากเสียงที่คุ้นเคยเธอก็รู้ว่าสองคนนี้เป็นใคร

หวงกั๋วเยว่ เซี่ยชิวเสวี่ย?

เธอสองคนเข้ามาได้ยังไง?

มีแสงสว่างพาดผ่านในนัยน์ตา เซี่ยหยูหว่านดึงแขนเสื้อของเจียงเส้าเหยียน สะกิดให้เขาก้มหน้าลงมา

สองคนไม่รู้คุยอะไรกัน แต่ดูจากมุมมองฝั่งฟู่เจียเซิน เห็นเเต่ปากแดงนั้นอยู่ห่างจากหูผู้ชายแค่ไม่ถึงสามเซนติเมตร

มีแนวโน้มจะสัมผัสขึ้นไปได้ตลอด ก็เลยขมวดคิ้ว

บังคับตัวเองให้เก็บสายตากลับมา สองคนนั้นเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น

"หนึ่งล้านหกแสนบาท!"เสียงที่ไพเราะของเจียงเส้าเหยียนดังขึ้นในงานประมูล เซี่ยชิวเสวี่ยมองจากที่ไกลๆ เห็นแค่หลังสีฟ้านั้นสูงใหญ่มาก

หวงกั๋วเยว่กัดฟัน คนนี้เพิ่มหนึ่งแสนบาททีเดียวเลย เธอจะเสนอราคาได้ยังไงอีก?

แต่หากไม่ได้ของชิ้นนี้คืน เธอกลัวว่าเซี่ยหยูหว่านจะนำใบรายการมาจากตระกูลไป๋ แล้วไปฟ้องที่สถานีตำรวจ ก็จะขายหน้าเลย

"หนึ่งล้านหกแสนห้าหมื่นบาท"

"หนึ่งล้านแปดแสนบาท!"เจียงเส้าเหยียนพูดด้วยเสียงเบาพร้อมยิ้ม

ตอนนี้เซี่ยชิวเสวี่ยอยากจะมองเห็นหน้าตาของชายหนุ่มคนนี้มาก ไม่ได้ไปสังเกตสีหน้าของแม่ว่าแย่ขนาดไหนแล้ว

"กระถางนั้น คู่ของผมชอบมากครับ โปรดอย่าแย่งกับผมเลย"เจียงเส้าเหยียนตั้งใจพูดขึ้นมา พร้อมมองเซี่ยหยูหว่านด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

สรุปจะซื้อให้ผู้หญิงข้างเขานี้หรือ!

ใจของเซี่ยชิวเสวี่ยเริ่มอิจฉา ไม่ทันรอให้หวงกั๋วเยว่ตอบ เธอก็ยกป้ายที่มือขึ้นมา

"คุณผู้ชายคะ ขอโทษนะค่ะ กระถางนี้สำคัญต่อฉันอย่างมากเช่นกัน สองล้านค่ะ”

เธอคิดว่าบุคลิกเมื่อกี้ของตนจะทำให้ผู้ชายมาทักกลับ แต่ในที่สุดเขาไม่ได้หันมาเลย เงียบขรึมไปเลย

ยอมแพ้ในการประมูล

เกินราคาที่คิดไว้ห้าแสน หวงกั๋วเยว่รู้สึกปวดใจกับเงินของตน

ต่อมา เรื่องที่จะทำให้เธอบ้าบอคอแตกยังมีอีกเลย ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะแข่งกับพวกเธอ สิ่งที่พวกเธอออกราคาประมูล เขาก็ตามหมดเลย

พอยกราคาให้สูงขึ้น ก็ยอมแพ้โดยตรง

หวงกั๋วเยว่งงไปเลย นี่……

เซี่ยหยูหว่านแอบมองไปข้างหลัง เห็นท่าทางหอบหืดบนเก้าอี้ของเธอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเหมือนกับสุนัขจิ้งจกน้อย

"คุณเนี่ย ขี้เล่นจริงๆ! คนร้ายให้ผมเป็นหมดเลย คุณก็นั่งดูสนุกอย่างเดียว"เจียงเส้าเหยียนรู้สึกศีรษะของตนจะถูกผู้หญิงคนนั้นจ้องจนทะลุแล้ว

แต่ว่า ขอให้ช่วยหว่านหว่านได้ แค่นี้จะเป็นอะไรได้?

เซี่ยหยูหว่านเอาส้มมาหนึ่งลูก ปอกเปลือกออก ส่งไปถึงมือของเขา"เหนื่อยแล้วนะ เสี่ยวเจียงเจียง มา กินส้ม"

"ยังไงเปลือกก็ปอกเสร็จแล้ว คุณป้อนผมจะดูจริงใจกว่าไหม?"

ระหว่างที่พูด เขาก็ยื่นนิ้วมือออกมา ชี้ไปที่ริมฝีปากของตน สะกิดเซี่ยหยูหว่าน

"จะกินก็กิน ไม่กินก็ชั่ง จะให้ฉันป้อน ฝันไปเถอะ"

เซี่ยหยูหว่านโกรธขึ้นมา วางส้มไว้ในมือของเขา และหันหน้าไปฝั่งอื่น

"ก็ได้ คุณไม่ยอมป้อนผม งั้นผมป้อนคุณก็ได้ มา อ้าปาก……"เจียงเส้าเหยียนตามองจมูก จมูกมองใจ เมื่อไรจะได้ใจของหว่านหว่านล่ะ?

เซี่ยหยูหว่านทำตาหยีเหมือนพระจันทร์เสี้ยว สั่งด้วยเสียงเบา"เอาเส้นขาวๆข้างบนออกก่อน"

"ตัวเล็กนี่เรื่องมากจริงๆ มันเป็นของดีเลยนะ”

ถึงแม้บ่นไป แต่เจียงเส้าเหยียนก็เอาเส้นขาวๆบนส้มออกหมด ค่อยวางบนมือของเซี่ยหยูหว่าน

เธอกินส้มไป ดีใจจนขาสองข้างแกว่งไปแกว่งมาบนเก้าอี้

เธอในเวลา ทำตัวเหมือนเด็กมากเลย