บทที่ 10 ขยะกับถังขยะเหมาะสมที่สุด

วันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ทะลุเข้ามาในหน้าต่าง ถูกหน้าต่างรูปดาวสีขาวกั้นเอาไว้ บนพื้นเต็มไปด้วยเงาของดวงดาว

บนพรมยาวสีขาวมีหนังสือสองเล่มถูกโยนอยู่บนนั้น หน้าหนังสือมีรอยยับ

บนเตียงใหญ่ ผู้หญิงใส่กระโปรงสายเดี่ยวคอวีชุดหนึ่ง ผมลอนกระจายอยู่บนหลัง กระจายออกมาเหมือนสาหร่ายทะเล

สีแดง สีขาวและสีดำผสมกันซึ่งสะดุดตามาก

ผู้หญิงที่นอนอยู่กว่าจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา เธอใช้มือที่ขาวเนียนปิดริมฝีปากและหาวออกมา

จากนั้นนั่งอยู่บนเตียง อึ้งไปเกือบหนึ่งนาที

เอ๊ะใช่แล้ว เมื่อวานเธอหย่าแล้ว!อืม นานมากที่ไม่ได้นอนอิ่มจนตื่น

นาฬิกาปลุกบนโต๊ะ เข็มชั่วโมงเดินถึงประมาณสิบโมงแล้ว เซี่ยหยูหว่านลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนเป็นกระเป๋าสายเดี่ยวสีดำชุดหนึ่ง

ใส่รองเท้าส้นสูงเดินลงจากบันไดอย่างสง่า คนของตระกูลเซี่ยล้วนตื่นเช้ามาก ลุงเซี่ยกินข้าวเสร็จตั้งแต่เจ็ดโมงแล้วก็ไปทำงานที่บริษัทเลย

ปีนี้เซี่ยตงอวี่เข้าม.หก เซี่ยชิวเสวี่ยอยู่ปีที่สาม ล้วนต้องไปเรียน

ตอนนี้มีแต่หวงกั๋วเยว่ผู้หญิงคนนั้นกำลังนั่งถักเสื้อไหมพรมอยู่บนโซฟา

เห็นว่าเซี่ยหยูหว่านมา ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนหวาน ลุกขึ้นเอ่ยว่า"หยูหว่าน ตอนนี้ถึงตื่นหรือ หิวไหม ให้ฉันให้ห้องครัวเตรียมอาหารให้ไหม"

"ไม่ต้อง ฉันไปกินฝั่งของคุณตา และไปเอารายการสินเดิมของคุณแม่ด้วย ถ้าน้าหวังมีเวลาถักไหมพรม ไปช่วยหาของเหล่านั้นให้ฉันดีไหมคะ?"

นี่แค่ฤดูร้อน ถักไหมพรม......เร็วไปหน่อยไหม?

ได้ยินเช่นนี้ ไม้ถักในมือของหวงกั๋วเยว่เกือบจะถูกเธอหักเป็นสองชิ้น รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งตัวเล็กน้อย

"ก็สมควรไปเยี่ยมท่านไป๋แล้ว พวกของต่างๆฉันจะหาให้เร็วที่สุด"

"งั้นก็ดีเลย"

หญิงสาวมองเธอทีหนึ่ง จากนั้นถือกระเป๋าเล็กของตัวเอง และหยิบกุญแจเดินไปที่ลานจอดรถ

เกือบสามปีไม่ได้ขับรถแล้ว ตอนที่อยู่ในตระกูลฟู่ เธอไปไหนมาไหนล้วนมีคนขับรถขับรถให้

ตอนนี้อยู่ๆได้มาจับพวงมาลัย เซี่ยหยูหว่านเหมือนกลับมาเจอสิ่งที่ตัวเองรัก มือที่ขาวเนียนถูไถตั้งนาน แล้วถึงทิ้งกระเป๋าไว้บนเบาะข้างคนขับ แล้วนั่งขึ้นไป

ลุงหวังเห็นว่าเธอจะขับรถออกไป รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย"คุณหนูใหญ่ ไม่งั้นหาคนขับรถให้คุณไหมครับ"

"ไม่ต้อง"

ผ่านไปหลายนาที รถลัมโบร์กีนีสีชมพูอ่อนคันหนึ่งปรากฏตัวบนม้าลาย ข้างบนติดสติ๊กเกอร์ของวาไรตี้ซากุระ ทั้งสวยและสะดุดตา

รถหรูที่มูลค่าหลายสิบล้านนี้ ถูกสติ๊กเกอร์ไม่กี่บาทนี้ทำลายไปหมดเลย......

เสียดายจริงๆ

ตอนที่ผ่านร้านเค้กร้านหนึ่ง เซี่ยหยูหว่านจำได้ว่าคุณตาเหมือนชอบกินเค้กของร้านนี้มาก ดังนั้นเธอเลยจอดรถหรูไว้ข้างทาง

หมุนหน้าต่างรถลง

ใบหน้าที่ขาวและประณีตปรากฏหน้าทุกคน

ข้างหลังที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ชายหนุ่มที่ใสเสื้อหลังสีดำคนหนึ่งผิวปาก และเอ่ยว่า"คุณชายโม่ ท่านดูสิ หญิงข้างหน้านี้หุ่นดีเลยนะ"

คนที่ชื่อว่าคุณชายโม่นั้นอายุก็เพียงยี่สิบห้ายี่สิบหกเอง ผมสีทองขาวเข้ากับสีหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนโยน เขาใส่เสื้อสีขาวชุดหนึ่ง คู่กับกางเกงสูทสีฟ้าเข้ม สดชื่นกว่าปกติ

ได้ยินเช่นนี้ โม่เซียวเฉินถอดแว่นกันแดดลง สายตามองไป

กำลังเห็นว่าเซี่ยหยูหว่านใส่รองเท้าส้นสูงลงจากรถ ภายใต้กระโปรงสีดำ ขาที่ขาวเนียนคู่นั้นสวยเป็นพิเศษ

พอบิดเอวแล้วท่าทางสง่าดึงดูดคนมากนัก

แต่เสียดายว่า เธอเองไม่รู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์มากขนาดไหน หันไปส่องหน้าต่างรถ และเม้มริมฝีปากสีแดง

หน้าข้างที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ตินั้นทำให้ทุกคนรู้สึกสะดุดตามาก

"ดีเลย สวยจริง"

"คุณชายโม่ ท่านจะชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าหนูได้อย่างไรล่ะคะ หนูจะโกรธเลยนะคะ"

เสียงที่กระตุ้งกระติ้งหวานแบบโดนใจมาก เธอยื่นมือไปกอดแขนของโม่เซียวเฉินไว้อย่างแน่น

ตอนที่สายตามองไปที่เซี่ยหยูหว่าน สายตามีความดูถูกเล็กน้อย พร้อมด่าออกมาเสียงหนึ่งด้วยความหึง

"ไอ้นังตัวดีคนนี้มาจากไหนเนี่ย?ไร้ยางอายจริงๆ มายั่วยวนคุณชายโม่"

บังเอิญว่าเซี่ยหยูหว่านได้ยินคำพูดของผู้หญิง อยู่ๆก็หยุดฝีเท้าลง และหันหน้ากลับมา

หน้าตาของเธอสวยงาม นัยน์ตาราวกับดวงดาวที่พูดได้ ริมฝีปากสีแดงและมีเสน่ห์ พอยิ้มขึ้นมาก็ยิ่งดึงดูดคนเลย

เซี่ยหยูหว่านปรากฏรอยยิ้มต่อสามคน และเดินมาด้วยรองเท้าส้นสูง

"คุณชาย......คุณชายโม่ หญิงคนนั้นเดินมาแล้ว"

"ยังต้องมาพูดอีกหรือ?ฉันมีตาเหมือนกันไม่ใช่ว่ามองไม่เห็น"ระหว่างที่โม่เซียวเฉินพูด ก็ยื่นมือแตะศีรษะของคนนั้น และตั้งหน้าตั้งตามองสาวสวยที่เดินเข้าใกล้ตัวเอง

คิดไปคิดมา เขาก็ยื่นมือไปผลักคู่ที่จับข้อมือเขาอยู่ออกไป และทำท่าโดยเฉพาะ พิงอยู่รถหรูสีดำข้างหลัง

ใกล้แล้ว

พอดูอย่างละเอียดแล้ว หญิงสาวคนนี้สวยกว่าหญิงข้างๆเขาเป็นหลายเท่าเลยทีเดียว

โม่เซียวเฉินแอบคิดในใจว่า เมือง A ยังมีหญิงสาวที่สวยขนาดนี้เลยหรือ ทำไมเขาถึงไม่รู้?

"สาวสวยครับ มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือครับ?"

เซี่ยหยูหว่านพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา ตั้งใจเบาเสียงลง ทำสีหน้าที่อับอายและขี้กลัวต่อหน้าเขา

"หนุ่มหล่อคะ คุณหน้าตาหล่อนะ แต่ว่า......"

พูดถึงที่นี่ เธอตั้งใจหยุดค้างเอาไว้ สายตามองไปที่ผู้หญิงผมสั้นข้างๆเขา

เธอคนนั้นกำลังใช้ดวงตาที่โมโหมองเธออยู่ มองออกว่าเธอโมโหยิ่งนัก

สายตานั้นดุมากเลย

"แต่ว่าอะไร?"

โม่เซียวเฉินมองริมฝีปากที่ขยับของเธอด้วยความสนใจ ในใจเกิดความอยากจะจูบเธอสักหน่อย

"แต่ว่า ขยะเหมาะวางอยู่กับถังขยะเท่านั้น!"

เซี่ยหยูหว่านพูดจบ ทันใดนั้นก็รู้สึกอากาศรอบข้างแข็งตัวไปหมด สีหน้าของผู้ชายก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

"แกพูดอะไรนะ?"

เขากัดฟันและสอบถาม

"ฟังไม่ชัดหรือ?งั้นฉันแนะนำให้แกไปหาหมอที่โรงพยาบาล ไปที่โสตศอนาสิกวิทยา ยังอายุน้อยอยู่เลยหูก็ไม่ดีสักแล้ว น่าสงสารจังเลย!"

"แก......แกกล้ามาด่าคุณชายโม่ว่าหูไม่ดีหรือ รนหาที่ตายชัดๆ"ผู้ชายที่ใส่เสื้อหนังจ้องเซี่ยหยูหว่านทีหนึ่งด้วยสายตาที่โหดร้าย

ใช้นิ้วมือชี้จมูกของเซี่ยหยูหว่าน ทำเป็นท่าที่จะตีคน

ไม่ทันรอให้เขาลงมือ รองเท้าส้นสูงของเซี่ยหยูหว่านก็เหยียบบนหลังขาของเขา และเหยียบลงไปอย่างแรง

เขาปวดจนร้องออกมา

"สิ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุด ก็คือคนอื่นใช้นิ้วมือชี้ฉัน"

เธอมีหน้าตาที่ไร้เดียงสาและอ่อนโยนมาก แต่กลับอารมณ์ร้อนขนาดนี้ โม่เซียวเฉินตาสว่างขึ้นมา

เสียงปรบมือดังอยู่ข้างหูของเซี่ยหยูหว่าน

"ดีมาก หน้าตาสวยและมีเอกลักษณ์ ฉันชอบมาก เสนอราคาเถอะ คืนละเท่าไหร่"

แม่ง

ผู้ชายเหี้ยคนนี้มองเธอเป็นคนอะไรเนี่ย?

ทันใดนั้นเซี่ยหยูหว่านก็จ้องเขาทีหนึ่งอย่างแรง"กลัวแต่ว่าคุณจะไม่ไหว"

"ใช่หรือ?หนึ่งแสนต่อครั้งพอไหม?"

"คุณชายโม่คะ เธอดีตรงไหนเนี่ย?"

ผู้หญิงผมสั้นอิจฉาจนจะบ้าไปแล้ว เธอนัดมานานมาก คุณชายโม่ถึงยอมออกไปเดินเที่ยวกับเธอ

แต่ในที่สุด กลับมีคนมาขัดขวาง!