ตอนที่ 9 ก็เมียพี่

“เอาน่า อย่าเพิ่งโกรธเลย พี่แค่อยากให้คนมองว่าชมพูอยู่กับพี่เพราะฐานะน่ะ” หญิงสาวนั่งหน้าตึงจนกลับมาถึงคอนโด จนชยกรต้องยอมง้อเธอ

“แต่ถ้าชมพูไม่รู้ คนอื่นมองชมพูโง่ค่ะ”

“ขอโทษครับ”

“ชั่งเถอะค่ะ ชมพูไม่ได้อยู่ในสถานะอะไรที่จะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่ได้”

ชมพูแพรพูดตัดบทหน้าตาเฉยแล้วลงจากรถไปโดยไม่ได้รอเขา เธอรีบกดลิฟต์เพื่อกลับขึ้นห้องและไม่ได้สนใจเขาอีก

หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปผับตามที่นัดกับเพื่อนไว้โดยไม่ได้สนใจเจ้าของผับ แม้ว่าเขาจะเข้ามานอนเล่นอยู่บนเตียงในห้องนอนของเธอก็ตาม

“เดี๋ยวนะ โป๊ไปไหม” ชายหนุ่มทักขึ้น

คนตัวเล็กที่เพิ่งแต่งหน้าเสร็จออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำแล้วกลับเข้ามาในห้องนอน เธอก้มลงมองชุดตัวเองก่อนจะขมวดคิ้ว

วันนี้ชมพูแพรใส่ชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำ เน้นให้เห็นรูปร่างบอบบางแต่มีทรวดทรงของเธอให้น่ามองมากขึ้น

“ก็ไม่นะ คนอื่นก็ใส่กันนี่คะ”

“ก็นั่นคนอื่น แต่นี่ชมพู” เขาเถียงอย่างไม่พอใจ

“อ้าว แล้วทำไมชมพูจะใส่ไม่ได้ นี่มันเนื้อตัวชมพูนะ” หญิงสาวเองก็ไม่ยอมเล่นกัน

“ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งล่ะ ก็เราเป็นเมียพี่ไง”

“พูดเต็มปากจัง” หญิงสาวเบะปากด้วยความหมั่นไส้

“หรือไม่จริง” ชายหนุ่มลุกขึ้น ขยับตัวมานั่งตรงขอบเตียง แล้วเอื้อมมือคว้าร่างเล็กให้เดินเข้ามาใกล้

“มอบสถานะนี้ให้เลยเหรอคะ” ชมพูแพรเดินเข้ามายืนตรงกลางหว่างขาเขาที่กางอยู่อย่างว่าง่าย

“ครับ”

“กี่คน”

“คนเดียวครับ”

หญิงสาวทำสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่ได้เชื่อเขาเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่ร่างบอบบางจะปลิวลงไปนอนบนเตียงพร้อมกับที่ร่างสูงจะพลิกกลับมาคร่อมเธอเอาไว้ในเสี้ยวนาที

“เปลี่ยนเสื้อผ้าครับ”

“ไม่เปลี่ยนไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่ได้ครับ พี่หวง ไม่ชอบให้ใครมองเมียพี่”

“ทำยังไงดีคะ ชมพูชอบแต่งตัวแบบนี้ซะด้วย” หญิงสาวพูดลอยหน้าลอยตาตั้งใจแกล้งเขา

ก่อนที่ร่างเล็กจะสะดุ้งเมื่อข้อมือถูกรวบกดลงกับที่นอน พร้อมกับดวงตาคมที่มองเธออย่างจริงจัง

“งั้นก็ต้องมีของรางวัลที่พี่ยอมให้ใส่ครับ”

“ของรางวัลอ๊ะ.....”

ชมพูแพรอุทานตกใจ เมื่อชยกรโน้มตัวลงแนบชิดแล้วปิดปากเธอด้วยจุมพิตร้อนที่กวาดต้อนเรียวลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง

หญิงสาวตกใจจนเผลอดิ้นรนจนเจ็บข้อมือ แต่เมื่อคิดได้ว่ามันไม่น่าจะมีประโยชน์ และเขาจะไม่ทำร้ายเธอก็นิ่งลง

เมื่อเห็นว่าชมพูแพรหายตกใจ ชายหนุ่มก็ถอนริมฝีปากออกแล้วเคลื่อนใบหน้าลงมาที่เนินอกอิ่มที่โผล่พ้นขอบชุดเดรสเกาะอก แนบริมฝีปากลงไปเบาๆ ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ด

ชมพูแพรนอนนิ่งแบบนั้นอยู่หลายนาที จนเมื่อชยกรพอใจก็ยอมปล่อยข้อมือเล็กแล้วช่วยดึงให้เธอลุกขึ้นนั่ง

“รอยเต็มเลย” หญิงสาวบ่นพึมพำ

“ก็เมียดื้อนี่ครับ ก็ต้องมีรางวัลค่าตามใจกันหน่อย”

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กบ่นพึมพำไม่เลิก ชายหนุ่มก็ดึงให้หญิงสาวลุกขึ้น พาเธอออกจากห้องนอนไปหยิบกระเป๋าที่หน้าโซฟา แล้วโอบเอวบางออกจากห้องไป

‘แกอยู่ไหนพวกฉันมาถึงแล้ว’

“เพิ่งถึง กำลังจะเข้าไป แกไปรอแถวหน้าบาร์”

‘เค’

ชมพูแพรเดินนำเข้าไปหาเพื่อนๆ โดยไม่ได้รอชยกร เพราะคิดว่ายังไงชายหนุ่มก็น่าจะขึ้นไปที่ห้องทำงาน ไม่ได้มาอยู่รวมกับพวกเธออยู่แล้ว จนเมื่อมาเจอเพื่อนที่นั่งรออยู่หน้าบาร์ก็เข้าไปหาพร้อมกับทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

“หยุด อย่าเพิ่งพูด ได้ส่องกระจกก่อนออกจากบ้านมาไหมเนี่ย” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร ก็ถูกพศินเบรกเอาไว้

“ไม่ต้องส่องก็รู้” ชมพูแพรเบะปากใส่เพื่อน

“ยังไง” ปรางค์วลัยเองก็ชะโงกหน้ามาด้วยความสนใจ

“ก็รอยเนี่ย ได้ก่อนออกมา เหตุผลเพราะใส่ชุดนี้” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูดเสียงงุ้งงิ้งงอแง

“หวงแหละไม่ต้องเดา พี่หมอ.....สวัสดีค่ะ” พศินหันไปทักทายผู้ที่เดินเข้ามาสมทบด้วยท่าทางที่ใส่จริตเต็มที่

“สวัสดีครับ”

“มาเฝ้าผับเหรอคะ”

“เปล่าครับ มาเฝ้าเมีย”

“.....” เกิดเหตุการณ์เดดแอร์ เมื่อทั้งสามสาวทั้งแท้และไม่แท้พากันนิ่งไป

“ดื่มอะไรสั่งกันเลยนะ วันนี้ผมเลี้ยงเอง เดี๋ยวเพื่อนผมตามมาสมทบอีกคนนะ ไปนั่งโต๊ะใหญ่หน่อยไหม” ชยกรยิ้มแล้วชี้ไปยังชุดโซฟาชุดใหญ่สำหรับหลายคน

“ได้เลยค่ะ แล้วแต่เข้ามือเลยค่ะ” พศินร้องวี้ดว้ายชอบใจ

ชมพูแพรเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่เธอจะโดนคนตัวสูงโอบเอวจนแทบจะปลิวให้เดินตามเขาไปยังชุดโซฟา

“ใครจะตามมาคะ หมอเมฆเหรอ”

“ใช่ มันโทรมาถามตอนจอดรถว่าอยู่ไหน พอบอกว่าอยู่ผับก็บอกจะตามมา”

“สายปาร์ตี้เหรอคะ”

“ประมาณนั้น แต่เห็นแบบนั้นมันโสดนะ เพราะความปากหมาของมันนั่นแหละ”

“แรงค่ะ”

“พูดเรื่องจริง”

เมื่อมาถึงโซฟาชุดใหญ่ ทั้งสี่คนก็ทยอยนั่งลงพร้อมกับที่พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามารับออเดอร์

“ลงบัญชีฉันไว้” ชายหนุ่มสั่งลูกน้องเสียงเรียบนิ่งจนแม้แต่ชมพูแพรยังหันไปมองด้วยความแปลกใจ

หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มและอาหารทานเล่นกันเสร็จเรียบร้อย พนักงานก็เดินออกไป พศินนั่งเหล่หนุ่มๆ ตาวาว ปรางค์วลัยถึงกับหัวเราะเพื่อน

“ไม่เคยเห็นพี่หนึ่งเสียงดุแบบนั้น” ชมพูแพรพูดกับเขาด้วยความแปลกใจ

“คนละบริบทไง เป็นหมอก็ต้องอีกแบบไหมล่ะ ถ้าดุ คนไข้ก็จะกลัว การรักษาหรือสอบถามอาการก็จะยาก แต่ถ้าอยู่ในบริบทเจ้านายจะใจดีนุ่มนวลแบบตอนเป็นหมอมากก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นลูกน้องจะไม่เกรงใจ” ชยกรอธิบายให้หญิงสาวฟัง พร้อมกับดึงให้หญิงสาวขยับเข้ามานั่งข้างๆ วางแขนพาดบนไหล่บอบบางแสดงความเป็นเจ้าของ

“โอ๊ย คุณหมอขา ยัยชมพูไม่หายหรอกค่ะ ไม่น่าจะมีใครกล้ามาเต๊าะด้วย รอยเต็มคอตัวหน้าอกขนาดนั้น” พศินที่หันมาชมเครื่องดื่มเห็นอาการของชยกรก็แซวด้วยความขำขัน

“ไม่ได้สิครับ มีเมียดื้อก็ต้องคอยคุมหน่อย” ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในโต๊ะตอบเสียงนุ่ม

พศินทำท่าทางหมั่นไส้เมื่อเห็นชมพูแพรเบะปาก ปรางค์วลัยนั่งดื่มเงียบก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

“คุณ.....”

“พินนี่ค่ะ”

“ครับ คุณพินนี่ ผมฝากเมียสักครู่นะ ขอไปสูบบุหรี่หน่อย” ชยกรบอกพศินที่กำลังมองหนุ่มๆ ก่อนจะลุกออกจากโซฟา

“เชิญเลยค่ะ” พศินพยักหน้ารับ

พ้นหลังชยกรไป ชมพูแพรกับพศินมองหน้ากันแล้วยิ้ม ก่อนที่จะพากันออกไปเต้นเมื่อทางสะดวก ชมพูแพรเป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบางแต่ไม่ผอมแห้ง เธอมีทรวดทรงที่สวยงามและผิวที่ขาวจนอมชมพู มารดาของเธอถึงได้ตั้งชื่อว่าชมพูตามสีผิวของเธอ

ปรางค์วลัยกลับมาที่โต๊ะก็ไม่เจอใครอยู่แล้ว เธอมองไปรอบๆ ก็เห็นเพื่อนเต้นกันอยู่ไม่ไกล ตอนแรกตั้งใจจะออกไปเต้นด้วย แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วกลัวของหาย จึงตัดสินใจอยู่นั่งเฝ้าของแล้วดื่มไปเรื่อยๆ