Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 6 มื้อเช้า
ความเงียบสงบยามค่ำคืนบวกกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทำให้สองร่างกอดก่ายกันอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่จะพากันสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ครับ”
‘หมอคะ มีผ่าตัดด่วนค่ะ’
“แล้วหมอเจ้าของไข้ล่ะ”
‘ติดเคสค่ะ หมอเมฆก็อยู่ไกล เกรงว่าจะมาไม่ทันค่ะ’
“โอเค เดี๋ยวผมรีบไป”
ร่างสูงใหญ่ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ตั้งใจจะออกไปจากห้องเงียบๆ แต่ก็ไม่ทัน เมื่อเสื้อของเขาถูกจับเอาไว้
“ไปด้วยได้ไหมคะ”
“ไปทำไม นอนพักอยู่นี่แหละ”
“ไปด้วยค่ะ”
“.....ตามใจ ไปเถอะ เอาไปแต่โทรศัพท์กับกระเป๋าเงินก็พอ เดี๋ยวพี่ไปเอากุญแจรถก่อน”
“ค่ะ”
ชมพูแพรลุกขึ้นจากเตียง เธอเดินไปหยิบเสื้อชั้นในออกมาใส่ด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินใส่ลงไปแล้วเดินออกไปจากห้อง พอดีกับที่ชยกรออกมาจากห้องอีกฝั่งพอดี
ทั้งสองคนพากันลงไปที่รถ ชยกรรีบขับรถไปที่โรงพยาบาล คอนโดที่นี่อยู่ไม่ไกลโรงพยาบาลมากนัก จึงใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล เขารีบจอดรถแล้วเข้าไปด้านใน แต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วงคนตัวเล็กที่มาด้วยกัน
“ไปเถอะค่ะ ชมพูจะไปซื้อขนมแล้วมานั่งเล่นแถวนี้แหละ” หญิงสาวชี้ไปที่เก้าอี้โซฟาที่อยู่ใกล้เป็นการบอกเขา
ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ รอจนลิฟต์เปิดก็รีบก้าวเข้าไป สายตาคมมองร่างเล็กที่ยังยืนมองเขาอยู่แล้วพยักหน้าให้เขาสบายใจ
หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง ชมพูแพรก็เดินออกไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของโรงพยาบาล ซื้อขนมและเครื่องดื่มหลายอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งรออยู่ที่เก้าอี้โซฟา
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมานั่งรอคุณหมอน่ะค่ะ”
“รอคุณหมอเหรอคะ คุณหมอท่านไหนคะ”
“คุณหมอหนึ่งค่ะ”
“เอ่อ คุณหมอไม่มีเวรนะคะ อ๋อ เคสผ่าตัดใช่ไหมคะ”
“ค่ะ”
“ถ้างั้นมีอะไรก็เรียกได้นะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเห็นหญิงสาวนั่งคนเดียวอยู่นานก็เดินเข้ามาสอบถาม จนเมื่อได้ความว่าเธอมารอคุณหมอหนุ่มสุดหล่อที่เพิ่งถูกตามมารับเคสผ่าตัดก็ยิ้มให้แล้วกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ก็ไม่วายคอยมองหญิงสาวเป็นระยะ
ชมพูแพรนั่งกินขนมแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่แบบนั้น จนกระทั่งใกล้สว่างก็เห็นร่างสูงเดินออกมาจากลิฟต์
“ไปเถอะ กลับบ้านกัน”
“ค่ะ”
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีอาการเหนื่อยล้า เธอเดินตามเขาไปที่รถ แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง แต่ก็ยังคอยมองเขาด้วยความเป็นห่วง
“ขับไหวใช่ไหมคะ”
“สบายมาก”
“ชมพูขับให้ไหม”
“วันนี้ไม่เป็นไร เอาไว้วันไหนเหนื่อยๆ จะให้ชมพาขับให้นะ”
“ค่ะ”
“กลับบ้านกัน”
เขาพูดจบก็เหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถไป โดยมีชมพูแพรนั่งคุยเป็นเพื่อนไปตลอดทาง
“นอนต่อเถอะ”
“แล้วพี่ล่ะ”
“คงนอนต่อได้สัก เดี๋ยวก็กลับไปโรงพยาบาล”
“อื้ม”
เมื่อกลับมาถึงที่ห้อง ชยกรแยกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะกลับเข้ามาในห้องของหญิงสาว เขารอให้เธอเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาที่เตียง เขาถึงได้ล้มตัวลงนอน
หญิงสาวตัวเล็กนอนอยู่สักพักก็หลับไปอีกครั้ง และหลังจากที่เธอหลับไป ท่อนแขนแข็งแรงก็โอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
‘พี่ไปทำงานก่อนนะชมพู เจอกันตอนเย็นครับ รหัสห้องพี่เปลี่ยนไปใช้รหัสเดียวกับชมพูแล้ว เผื่ออยากเข้าไปสำรวจอะไรก็เข้าไปได้เลยนะ อย่าซนล่ะ’
“เดี๋ยวนะ ทำไมทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย”
เสียงหวานใสพึมพำเบาๆ หลังจากที่เธอเห็นกระดาษที่ชยกรเขียนข้อความแปะเอาไว้ที่ประตูห้องนอน เมื่อเธอตื่นแล้วจะเปิดประตูออกไปก็จะเจอข้อความของเขาก่อนเป็นอย่างแรก
หญิงสาวออกจากห้องนอนมาก็เจออาหารเช้าที่เขาซื้อเอาไว้ให้วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมด้วยกุญแจสำรองของห้องเขากับกุญแจรถวางอยู่คู่กัน ชมพูแพรมองแล้วอมยิ้ม ทำเหมือนเธอจะหนีเที่ยงอย่างนั้นแหละ เตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อมเลย
ถ้วยจานที่เก็บอยู่ในชั้นวางถูกหยิบออกมาที่โต๊ะ มือเล็กแกะอาหารที่เขาซื้อเอาไว้ให้เทใส่จานแล้วนั่งลงจัดการเงียบๆ ก่อนจะกดรับสายเมื่อมีสายเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์
“ไง”
‘ตื่นเช้าจังวะ แล้วนี่กินอะไรเนี่ย’
“มื้อเช้า คุณหมอเขาเตรียมเอาไว้ให้”
‘ต๊าย ดูแลดีดั่งเมียแต่ง’
“พูดมากน่า ว่าแต่มีอะไร”
‘โทรมาเช็กดูเฉยๆ ว่ายังอยู่ดีไหม หรือตายคาเตียงไปแล้ว’
“ยัยบ้า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นย่ะ แถมเมื่อคืนต้องบึ่งไปโรงพยาบาลเพราะมีเคสผ่าตัดด่วนอีกต่างหาก ตื่นเช้ามาก็ไม่อยู่แล้ว ออกไปโรงพยาบาลแต่ก็ยังไม่วายเตรียมมื้อเช้าเอาไว้ให้” ชมพูแพรเล่าให้เพื่อนฟังพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
‘แต่งเลยค่ะ’
“เว่อร์น่า ฉันกินข้าวก่อน วันนี้พวกแกไปไหนไหมเนี่ย”
‘ไม่ไปอะ ขี้เกียจ ฉันโทรหาไอ้ตูนมันก็ว่าไม่ไป จะนอน’
“อือ ฉันก็ว่าเดี๋ยวกินเสร็จจะนั่งรออาหารย่อยสักพักก็จะนอนต่อ”
‘นี่ แม่คุณ มีผัวเป็นหมอ แถมเป็นเจ้าของผับ แม่คุณก็อย่าขี้เกียจสิยะ’
“ไม่ใช่ผัวย่ะ”
‘กล้าพูดเนอะ คุณหมอเขาตามเฝ้าแกขนาดนี้ คิดว่าจะหนีรอดเรอะ’
“บ้า คิดเยอะ แค่บังเอิญอยู่ห้องตรงข้ามกันเฉยๆ เหอะ”
‘เหรอ หลอกใครก็หลอกได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้นะหล่อน ฉันไม่กวนละ จะนอนต่อ บาย’ พศินพูดจบก็วางสายไป
ชมพูแพรคิดตามที่เพื่อนพูดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ลุกขึ้นเก็บล้างถ้วยจานแล้วกลับมานั่งเล่นที่โซฟา
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
