ค่ายหมิงอี้ 1/2

ในป่าที่เงียบสงบ ลมเบาๆ พัดผ่าน ใบไม้พลิ้วไหวส่งเสียงกรอบแกรบคล้ายเป็นเสียงกระซิบของป่า ลู่หยวนฮวาหายใจเข้าลึก เสียงของสายลมและธรรมชาติรอบข้างค่อยๆ คลายความตึงเครียดในใจนางลงเล็กน้อย แต่ก็เพียงชั่วครู่นางรู้ดีว่าสถานการณ์ของตนในตอนนี้ไม่อาจวางใจอะไรได้

ขณะที่นางยืนอยู่ท่ามกลางทหารที่เพิ่งล้อมเข้ามา เสียงพลทหารคนหนึ่งเอ่ยชื่อ "ท่านแม่ทัพจางชิงหยวน!"

หัวใจของลู่หยวนฮวาเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ความทรงจำเกี่ยวกับพี่ชายของนางผุดขึ้นมาในทันที

“จางชิงหยวน...” ชื่อนี้ชัดเจนในความทรงจำของนาง เขาคือเจ้านายของลู่หยาง พี่ชายของนางซึ่งหายตัวอย่างเป็นปริษนาไปเมื่อสามปีก่อน

นางขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาที่เคยเฉื่อยชาเมื่อครู่กลับเปล่งประกายขึ้น นางมองไปที่จางชิงหยวนอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาดูเงียบขรึมและเยือกเย็น ราวกับว่าเขาคือคนที่ควบคุมทุกอย่างรอบตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบ ความสงสัยผุดขึ้นในใจของลู่หยวนฮวา ว่าชายคนนี้มีบทบาทอะไรหรือไม่ในการหายตัวไปของพี่ชายของนาง

ลู่หยวนฮวาแสร้งแสดงท่าทีนอบน้อมทันที นางค่อยๆ ก้มศีรษะเล็กน้อย

“ท่านแม่ทัพ ข้าไม่มีสิ่งใดจะตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ แต่ข้าขออนุญาตติดตามท่านไปยังค่ายทหารด้วยได้หรือไม่ ข้าพอจะมีความรู้เรื่องสมุนไพรและการรักษา หากท่านต้องการ จะเป็นหมอยาหรือแม่ครัว ข้าทำอะไรก็ได้เพื่อเป็นการตอบแทนท่าน” นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่นางพยายามควบคุมไม่ให้สั่น แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความลุ้นระทึก

จางชิงหยวนยืนนิ่ง มองนางด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ขณะที่ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่ใบหน้าของลู่หยวนฮวาราวกับกำลังประเมินว่าเขาควรเชื่อใจนางหรือไม่ ความเงียบงันที่แผ่ขยายรอบตัวพวกเขายิ่งเพิ่มความอึดอัดและกดดันให้ลู่หยวนฮวา นางพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หลบสายตาของเขา

แสงแดดที่ลอดผ่านต้นไม้ทำให้เงาบนใบหน้าของจางชิงหยวนเคลื่อนไหวเล็กน้อย สายตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความแข็งกร้าว “ทันทีที่ถึงค่ายของข้า ข้าจะพิจารณาเองว่าเจ้าทำอะไรได้บ้างในค่ายของข้า” คำตอบสั้นๆ ของเขาทำให้ลู่หยวนฮวารู้สึกโล่งใจในทันที แม้ว่าความหวาดระแวงยังคงคอยตามติดหัวใจของนางก็ตาม

เมื่อถึงค่ายหมิงอี้ สถานที่ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขาสูงและป่าหนาทึบ บรรยากาศของค่ายทหารเต็มไปด้วยความเร่งรีบ เสียงดาบกระทบกันดังก้อง ทหารหลายคนกำลังฝึกซ้อม ขณะที่บางคนกำลังจัดการกับการขนส่งอาวุธและเสบียง ลู่หยวนฮวามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ก็พยายามทำตัวให้สงบนิ่งที่สุด

จางชิงหยวนเดินนำหน้านางโดยไม่พูดอะไร เมื่อพวกเขามาถึงพื้นที่ครัวของค่าย จางชิงหยวนหันกลับมามองนางอีกครั้ง ดวงตาของเขาเยือกเย็นแต่ยังคงสงบนิ่งเช่นเคย “แม่นางหยวนฮวา เจ้าจะต้องทำงานที่นี่ ช่วยหัวหน้าพ่อครัวเฟิงทำอาหารไปก่อน” เขากล่าวสั้นๆ แล้วหันหลังเดินจากไป ทิ้งลู่หยวนฮวาไว้กับความคิดที่วุ่นวายในใจของนาง

การทำงานในโรงครัวเริ่มต้นขึ้นทันที แม้ว่าลู่หยวนฮวาจะไม่คุ้นเคยกับงานเช่นนี้ นางกลับทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจและระมัดระวัง ท่ามกลางความเหนื่อยล้า นางพยายามที่จะฟังบทสนทนาของทหารและคนงานรอบตัว ทุกครั้งที่มีโอกาส นางจะคอยถามคำถามเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูไม่เป็นพิรุธ เพื่อหวังว่านางจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับลู่หยางบ้างไม่มากก็น้อย