7 สุดวิตถาร 1

“แต่กูเป็นคนแปลกว่ะ ถ้าผู้หญิงยอมง่ายๆ มันไม่สนุก”

“ห๊า....นี่มึงจะเอายังไงกับกูอีก”

หญิงสาวตะโกนใส่หน้ามันเสียงดัง แล้วสะดุ้ง ตัวเกร็งเหยียด กลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อมือใหญ่หยาบกร้านลูบหญ้าสีดำบนเนินของเธอ และมองนิ่ง

“เดี๋ยวก็รู้”

“ไม่อย่านะ โอ๊ย”

นักร้องสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อมันกระชากหญ้าอ่อนของเธอออกจากเนินเต็มแรง จนน้ำตาเล็ดออกมา เล็บมือเล็บเท้าจิกลงกับพื้นทันที

“ถอนขนเสร็จก็ต้องชิม อย่างนี้”

“โอ๊ย”

เธอกรีดร้องอีกครั้ง เมื่อมันกัดลงที่เนินที่เพิ่งถูกถอนหญ้าออกไปจนเลือดออกซิบๆ

ฟันของมันที่ฝังคมลงไปในเนื้ออ่อน เจ็บปวดสุดชีวิต หญิงสาวเกร็งตัว หน้าขาสั่นกระตุก กระดกตัวลุกนั่ง แล้วทุบกำปั้นลงที่หัวมันเต็มแรง

“นี่แน่ะ ไอ้ระยำ”

“โอ๊ย! นังร่าน กล้าทำร้ายกูหรือ ถ้าอย่างนั้นอย่าอยู่เลย”

มันกัด กระชากที่เนินเนื้อเธอไม่ยั้ง จนเกิดบาดแผล เลือดสาด แล้วทุบตีตามร่างกายอย่างไม่เลือกที่ จนเจ็บจุก ระบม

“โอย โอย”

เธอร้องครวญคราง เสียงแผ่ว รับรู้ว่าใกล้หมดลมหายใจลงไปทุกที

“นังชั่ว มึงต้องเจอหนักกว่านี้อีก”

มันล้วงเอากรรไกรเหล็กที่ตัดรูปเมื่อครู่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วแทงปลายคมๆ ลงที่หน้าขาขาวผ่องของเธอ ร่างอวบสะดุ้ง เลือดซึมออกมา มันหัวเราะชอบใจ จ้องดูเลือด แล้วก้มหน้าลงไปเลีย ดูดกินเข้าไป

“หอม หวาน แต่ไม่พอ กูจะกินอีก”

หญิงสาวตาเหลือกถลน เมื่อสัตว์นรกในร่างคนกดปลายกรรไกรลงไปในแผลเดิม กรีดให้กว้าง เลือดพุ่งออกมาเพิ่มมากขึ้น

“ไม่ อย่าทำฉัน ขอ ร้อง พอเถอะ”

นักร้องสาวเสียงร้องขอให้มันหยุดการกระทำสุดวิปริต แต่มันหาได้สนใจฟัง สนุกอยู่กับการทำร้ายเธอ แล้วก้มลงเลียเลือดราวกับหิวโหย เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมากระทบกับแสงจันทร์ เธอเห็นเลือดเลอะริมฝีปากแดงฉานน่ากลัว

มันคือผีร้ายที่ผุดขึ้นมาจากนรกอเวจี!!

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ มันดูดเลียที่นิ้วเท้าเธอด้วย ก่อนที่จะกัดจนสุดแรงๆ นิ้วก้อยขาดร่องแร่ง

“กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด”

หญิงสาวกรีดร้องติดๆ กันหลายครั้ง เมื่อมันยัดเยียดสิ่งที่น่าขยะแขยงเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรง และเคลื่อนไหวร่างรวดเร็ว

มันข่มขืนเธออย่างทารุณ ทุกช่องทางที่พอจะเข้าไปได้ มันเอาเข้าไปอย่างหนักหน่วง ขณะที่กระทำย่ำยี มันหัวเราะด้วยความสะใจ

หญิงสาวทนพิษบาดแผลไม่ไหว สิ้นลมไปพร้อมๆ กับที่มันเกิดอาการเกร็งกระตุก แล้วราดรดสิ่งที่น่าขยะแขยงลงที่หน้าขาเธอ

ในเวลาเดียวกันเรนเดียร์ขี่รถจักรยานยนต์คู่ชีพตระเวนล่าคนร้ายที่ข่มขืนพี่สาวอยู่ในตลาด สถานที่เที่ยว และร้านข้าวต้ม แต่ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นรถบรรทุกจอด จึงกลับบ้าน

ดวงตาคู่งามกระตุกวาบ เห็นแสงไฟท้ายรถเคลื่อนไปข้างหน้า เธอรู้ว่าเป็นรถบรรทุก และจำได้ว่ามันอยู่ตรงตำแหน่งที่พี่สาวถูกลากไปข่มขืน

“ต้องใช่มันแน่ๆ เสร็จกูละไอ้โรคจิต”

เธอบิดคันเร่งรถให้เร็วขึ้น เพื่อจะตามรถบรรทุกคันนั้นให้ทัน ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอชะลอรถลงและจอดข้างทาง เห็นเบอร์ป้าโชว์อยู่ จึงกดรับ

“กลับบ้านเร็วๆ นะ ตอนนี้ลุงปวดท้องหนัก พาแกไปหาหมอหน่อย”

หญิงสาวสิ้นแรงทันที ได้แต่มองตามแสงไฟท้ายรถด้วยความเสียดาย

ข่าวนักร้องสาวถูกข่มขืนแล้วฆ่าเป็นข่าวใหญ่เพราะเกิดขึ้นบริเวณใกล้ๆ กับที่ดาวเด่นเคยถูกกระทำเช่นกัน

เรนเดียร์มั่นใจว่าฆาตกรจะต้องเป็นคนเดียวกัน

“นรกส่งมาเกิดแท้ๆ ดูผู้หญิงคนนั้นสิ ถูกทำร้ายขนาดหนัก เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล และรอยฟกช้ำ”

เจ้าหน้าที่ของมูลนิธิแห่งหนึ่งโพล่งขึ้น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธที่ผู้หญิงถูกข่มขืนแล้วฆ่าจากไอ้โรคจิต

“คนร้ายอาจจะเป็นคนเดียวกันกับที่กระทำคุณดาวเด่นก็ได้”

รตอ.แทนหันมาพูดกับเรนเดียร์ที่มาสังเกตการณ์เหมือนชาวบ้านคนอื่นๆ

“อะไรทำให้ผู้กองมั่นใจขนาดนั้นคะ”

หญิงสาวถามด้วยเสียงหยันๆ เพราะไม่มั่นใจว่าเขาจะลากดคอไอ้เดนนรกมารับโทษทัณฑ์ได้ เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะจัดการมัน

“จากบาดแผล และการข่มขืนอย่างซาดิสม์ และมันเลือกสถานที่เดียวกัน จิตของมันคงชอบที่นี่ เห็นทีว่าผมจะให้เจ้าหน้าที่ตำรวจมาตรวจแถวนี้บ่อยๆ แล้วละ”

“ฉันคิดว่าถ้าเป็นคนเดียวกัน ครั้งต่อไปถ้าจะลงมือก่อเหตุ คงไม่พามาที่นี่หรอกค่ะ”

“มันก็ไม่แน่ คุณอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ เห็นอะไรผิดปกติไหม”

นายตำรวจหนุ่มสอบถามเธอ และจ้องใบหน้าสวยนิ่งๆ หญิงสาวใจกระตุกวาบ ร่ำๆ จะบอกความจริงเกี่ยวกับคนร้าย ว่ามันจะต้องขับรถบรรทุก อีกทั้งเมื่อคืนเห็นไฟท้ายรถพุ่งออกไปจากบริเวณนี้ รุ่งเช้า มีผู้หญิงถูกข่มขืนแล้วฆ่า

แต่เธอยั้งเอาไว้ ไม่บอก เพื่อหาทางจัดการกับมันตามลำพัง

“ไม่นี่คะ เมื่อคืนฉันก็ไปสอนลูกศิษย์ที่สถาบันฯ แล้วก็กลับบ้าน จากนั้นพาลุงไปโรงพยาบาล”

“คุณเป็นครูหรือ”

“ก็ไม่เชิง ฉันสอนเกี่ยวกับยูโดให้กับเด็กที่สนใจ”

“โอ อย่างนี้ก็ป้องกันตัวเองได้สิครับ”

หญิงสาวไม่พูดนอกจากยิ้มบางๆ ทำท่าจะเดินออกไป แต่ผู้กองแทนเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนครับ คุณเรนเดียร์”

“มีอะไรคะ”

“สถาบันฯ สอนศิลปะการต่อสู้อยู่ที่ไหนครับ”

“ห้าง....ค่ะ”

เธอบอกห้างสรรพสินค้าชานเมืองให้ผู้กองรูปหล่อรับรู้ แล้วก้าวเท้าเดินออกมา เขาเรียกชื่อไว้อีก

“คุณเรนเดียร์ครับ”

“มีอะไรอีกคะ”

เธอเริ่มรำคาญ เพราะต้องการที่จะกลับบ้าน รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคนร้าย

“ระวังตัวด้วย ผมคิดว่าคนร้ายมันคงวนเวียนอยู่บริเวณนี้ เพื่อเล่นงานเหยื่อ ผมเป็นห่วงคุณครับ”

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันอยากเจอมัน”

เธอขอบคุณเขา แล้วพูดกับตัวเองด้วยเสียงเบาๆ ว่าอยากเจอไอ้ซาดิสม์โรคจิตคนนั้น เธอจะเตรียมตัวต้อนรับให้เต็มที่

ในเมื่อมันทำร้ายผู้หญิงด้วยวิธีรุนแรง เธอก็จะทำกับมันรุนแรงยิ่งกว่า และพร้อมที่จะเจอกับมันทุกเวลา นาที จะไม่หนี ปักหลักต่อสู้เต็มที่

ถ้าหากว่าได้เผชิญหน้ากับมันจริงๆ มันจะได้รู้ว่านรกบนดินนั้นมีจริง