บทนำ

“ผู้หญิงคนนั้นเห็นหมดแล้ว เอายังไงต่อดีครับ”

“ลากคอมันมาให้กู…”

บทสนทนาที่กำลังดังก้องในหัวคือแรงขับเคลื่อนให้เธอรีบหนีให้ไกลจากคนเหล่านั้น รองเท้าส้นสูงเกือบห้านิ้วกระทบกับพื้นคอนกรีตอย่างเร่งรีบ เหงื่อมากมายไม่รู้มาจากไหนผุดขึ้นมาเต็มกรอบหน้ารูปไข่

มีนา รีบเร่งฝีเท้าออกจากโซนอันตราย ไม่มีใครวิ่งไล่ตามหลัง นั่นคือสัญญาณที่บ่งบอกถึงความไม่ปลอดภัย

วันนี้ทั้งวันมีแต่เรื่องราวดีๆ เกิดขึ้น หากแต่พอตะวันลับขอบฟ้าทุกอย่างกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ความสุขที่สะสมมาทั้งวันถูกทำลายลงเพียงเพราะ…

เธอดันไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

ภาพชายคนหนึ่งโดนกระสุนปืนฝังใส่กลางหน้าผากยังติดตา ระหว่างกำลังหนีตาย สมองก็พาย้อนกลับไปในอดีตช่วงเกิดเหตุ เธอพยายามสะบัดไล่ภาพทุกอย่างออกไปจากหัวแต่มันกลับสูญเปล่า

มันกำลังบอกเป็นนัยๆ ว่าเธอจะมีชะตากรรมเดียวกับชายคนนั้น…

ปึก!

เฮือก!!

เธอสะดุ้งเฮือกทันทีที่ร่างกายกระแทกใส่ใครบางคนจากข้างหน้า ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าอัพอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อสบสายตากัน หัวใจเธอพลันกระตุกวูบขึ้นมาอัตโนมัติ

เขาคือคนที่ออกคำสั่งกับผู้ชายอีกคนให้ตามจับตัวเธอ…

ใบหน้าหล่อของเขาเหลาราวกับเทพบุตร แค่มองด้วยตาเปล่าก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้มีเพียงเชื้อสายไทยอย่างเดียว นัยน์ตาค่อนไปทางสีเทาส่วนใหญ่ ริมฝีปากหยักได้รูปหากแต่มีสีคล้ำเจือปนจากการสูบบุหรี่ แววตาคู่นั้นดูเย็นชาและไร้อารมณ์ สันกรามชัดเจนดูมีเสน่ห์

มองใบหน้าของเขาได้ไม่นานก็ต้องเป็นฝ่ายหลบไป รังสีอันตรายที่แผ่ขยายออกมาจากตัวผู้ชายคนนี้ เริ่มทำให้เธอถอยออกห่างตามสัญชาตญาณ

เขาอันตรายเกินไป…

“เมื่อกี้เธอเห็นอะไรบ้าง”

“ฉะ…ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“หึ งั้นเหรอ” วิคเตอร์ แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว คำแก้ตัวนี้ได้ยินบ่อยจากปากของคนที่ใกล้ตายด้วยเงื้อมมือของเขามานักแต่นักแล้ว

“...” หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากขั้วหลังจากเหลือบเห็นปืนในมือของเขาที่ใช้ฆ่าชายคนนั้น

ชีวิตนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกตั้งมากมาย เธอจะตายตอนนี้ไม่ได้

เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ เพราะอีกคนกำลังเดินเข้ามาหา ไม่สามารถเดาได้เลยว่าแววตาคู่นั้นกำลังคิดหรือว่ารู้สึกอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ เธอกลัวเขามาก

แผ่นหลังบางแนบชิดลงผนังปูนซีเมนส์ ทำให้หญิงสาวหยุดเคลื่อนไหวเพราะหมดหนทาง

“ฉะ…ฉันจะไม่บอกใคร ฉันสัญญา…” ละล่ำละลักบอกคนตรงหน้า เขาน่ากลัวแค่ไหนดูจากขาสองข้างของเธอที่กำลังสั่นระริกจนแทบทรงตัวไม่อยู่

“คนตายเท่านั้นที่พูดไม่ได้”

น้ำเสียงเย็นเยียบฟังดูน่ากลัวชวนให้คนตัวเล็กเสียวสันหลังวาบ แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ ขณะพูดคนตรงหน้ายังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง แววตาดูไร้อารมณ์เช่นเคย เธอจะตายด้วยปืนกระบอกนั้น หรือตายแบบทรมานกันแน่นะ

อยากสับเท้าวิ่งหนี แต่ติดตรงที่แรงจะยืนยังแทบไม่มี จะเอาแรงที่ไหนวิ่งหนี

เธอไม่ใช่คนบาปหนาอะไร เข้าวัดทำบุญตักบาตร ฟังธรรมะ ปล่อยนกปล่อยปลาเป็นประจำ ใยบุญที่สะสมมาถึงไม่ช่วยพาเธอให้รอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจตนนี้

“!!!” เธอเบิกตาโพลง เขาเริ่มยกปืนขึ้นมาจ่อลงกลางหน้าผากเหมือนที่เพิ่งทำกับชายคนนั้น ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงจนจับจังหวะไม่ได้

ความตายที่ลิขิตเอาไว้คงไม่อาจหลีกหนี หลับตาลงเพื่อรอให้อีกฝ่ายเพชฌฆาตตัวเอง

“นายครับ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

กึกก

ราวกับสวรรค์มาโปรด ปืนที่จ่ออยู่กลางหน้าผากถูกชักกลับหลังจากมีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น เธอลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วเหล่มองคนตรงหน้าที่หันไปมองอีกคนอยู่

โอกาสมาถึงแล้ว เธอควรรีบเผ่นหนี แต่ทั้งหมดมันทำให้แค่คิดเท่านั้น ต่อให้เขาเผลอ แต่ลูกน้องของเขาก็จ้องจะเล่นงานเธอแทนอยู่รอมร่อ

“มีอะไร”

“เกิดเรื่องที่โกดังเก็บสินค้าครับ”

วิคเตอร์ขบกรามแน่น ก่อนจะดึงสายตากลับมามองหญิงสาวที่กำลังยืนรอความตายอยู่

“ฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอทีหลัง”