EP 2 - เพื่อเิงิน

-ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน-

เหตุผลที่ฉันต้องทำอย่างนี้ก็เพราะว่า...พ่อฉันเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน และได้รู้สิ่งที่ทำให้ฉันช็อกมากที่สุดในชีวิตก็คือ พบว่าพ่อ...เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบเฉียบพลัน

เป็นอะไรที่ฉันตั้งตัวตั้งรับมันไม่ทัน ในตอนนั้นฉันมืดแปดด้านไปหมด โลกทั้งใบเหมือนพังทลายลงมาในทันที แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาทำให้ฉันมีแรงสู้ต่อ ในเมื่อเรามีกันแค่สองคนพ่อลูกฉันจะไม่ปล่อยให้พ่อเป็นอะไรไปเด็ดขาด

แต่ทว่า...สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเงินที่ต้องใช้รักษาพ่อ ลำพังเงินเก็บที่มีก็ไม่เพียงพอ เพราะพ่อต้องผ่าตัดบายพาสหลอดเลือดหัวใจให้เร็วที่สุด ฉันต้องหาเงินมารักษาพ่อให้ได้ แต่...ค่ารักษาเฉียดล้านขนาดนั้นฉันจะหาจากที่ไหนได้

และในตอนที่ฉันกำลังนั่งกลุ้มใจอยู่ที่ระเบียงหลังห้องของพ่ออยู่นั้น ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเพราะโชคช่วยกันแน่ เมื่อหูฉันไปได้ยินคนไข้ห้องข้าง ๆ กำลังพูดถึงเรื่องหาคนมาแข่งรถแทน เพราะคนที่ต้องลงแข่งนั้นประสบอุบัติเหตุกะทันหัน

ในตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่ฟังไปผ่าน ๆ เพราะเข้าหูมาเอง ความบังเอิญไม่มีอยู่จริงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี เพราะสนามแข่งที่ใช้แข่งคือสนามที่พ่อฉันทำงาน ก่อนที่จะออกมารักษาตัวเพราะป่วยทำงานต่อไม่ไหว พ่อฉันเป็นช่างประจำสนามที่นั่นและพ่อก็เคยสอนฉันขับรถเล่น ๆ ตอนTest Drive แถมยังเคยสอนเทคนิคต่าง ๆ ในการดริฟเข้าโค้งกับฉันอยู่บ้าง

ฉันเลยคิดว่า ถ้าฉันรับแข่งแทนล่ะ

ใช่! ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งความรู้เหล่านั้นจะได้นำมาใช้จริง แต่เพื่อเอาเงินมารักษาพ่อ ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมทำทั้งนั้น

….

“ลูกพี่กูให้มึงสองเท่าเลย เก่งนี่ เอาชนะมันได้ด้วย” คนตรงหน้ายิ้มอย่างชอบใจที่ฉันชนะมาได้ ก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้

“ค่อยคุ้มหน่อย” จากที่ตกลงกันไว้สองแสนฉันได้มาสี่แสนเพราะแข่งชนะ

ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะขับชนะคนที่เป็นแชมป์มาได้ เพราะความรู้จากพ่อที่เคยสอนฉันไว้แท้ ๆ ฉันถึงได้เงินเพิ่มมาอีกเท่า ถึงแม้มันยังไม่ถึงครึ่งของค่ารักษาก็ตาม แต่ก็ได้จ่ายก้อนแรกให้พ่อได้ผ่าตัดไปก่อนก็ยังดี

“เปลี่ยนเสื้อผ้ามันในนี้แหละ กูจะลงไปรอ” คนจ้างเอ่ยบอกพร้อมกับทำท่าจะลุกลงจากรถ

“ไม่เป็นไร” ฉันรีบเอ่ยห้ามออกไป

ในตอนนี้แม้แต่หมวกกันน็อกฉันก็ยังไม่ถอดเพราะเซฟตัวเองอยู่ ทั้งเซฟจากคนภายนอกและเซฟตัวเองจากพวกมัน ฉันไม่เคยเผยหน้าจริงให้พวกมันเห็น เพราะทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากันฉันจะใส่เสื้อฮู้ดสวมหมวกและใส่แว่นกันแดดรวมทั้งแมสปิดมิดชิด

ฉันก็แค่…ไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าฉันเป็นใครเพราะมันจะเป็นอันตรายต่อตัวฉันในอนาคตก็เป็นได้

“ไม่ได้ มึงลงไปคนเขาก็เห็นสิ”

“ฉันไม่ได้โง่ ที่จะเดินไม่หลบคน”

และก็คงไม่โง่กว่าที่จะเปลี่ยนชุดในรถของพวกมัน พวกมันอาจจะซ่อนกล้องแอบถ่ายไว้แบล็คเมล์ฉันก็ได้ใครจะรู้

“อย่าลืมนะเว้ย ว่ามึงต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” พร้อมกับกำชับขึ้นมาอีก

“ต้องให้ฉันบอกอีกกี่รอบ ว่าฉันไม่ได้โง่” พูดเสร็จฉันก็สะบัดตัวลงจากรถของพวกมัน เพื่อเดินหาห้องน้ำของสนามที่มีคนใช้น้อยที่สุด ด้วยเพราะฉันมาที่นี่กับพ่อประจำเพราะฉะนั้น รู้ดีว่าโซนไหนค่อนข้างอับผู้คน

ปัง!

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ ฉันรีบจัดการล็อกกลอนประตูและถอดหมวกกันน็อกออกทันที

อันดับแรกคือเช็กเงินในซองว่าครบไหม

แต่…เฮ้อ

“ยังเหลืออีกตั้งครึ่งจะหาจากที่ไหนล่ะมีอา”

...

FIRE

ปัง!

“เป็นไปได้ไงวะ” ไฟทุบมือลงที่ล็อกเกอร์อย่างหัวเสีย! ภาพในสนามแข่งยังติดตาไม่หาย ทั้งทักษะต่าง ๆ ตั้งแต่อีกฝ่ายออกตัวหรือแม้กระทั่งการดริฟต์ในโค้งสุดท้าย มันไม่เหมือนคนเดิมที่เขาเคยแข่งด้วยเลยสักครั้ง

มันไปฝึกมาจากไหนวะ! แค่เดือนเดียวมันไม่น่าจะเก่งถึงกับจะเอาชนะกันได้แบบนี้

คิดแล้วโคตรหงุดหงิด!

“เกิดอะไรขึ้นวะ” เพลิงเดินเข้ามาพร้อมเอามือเกาะบ่าราวกับจะปลอบ แต่ไฟกับเบี่ยงตัวหลบเพราะตอนนี้เขากำลังหัวเสียเอามาก ๆ

“ไม่รู้โว้ย กูจะรู้ได้ไง!” เป็นคำถามที่เขาก็เพิ่งถามตัวเองไปเหมือนกัน ยิ่งคิดก็ได้แต่ยิ่งเจ็บใจ

“แต่กูว่ามันแปลก ๆ ...” พายุที่เดินเข้ามาตามหลังพูดขึ้นทำให้ทั้งไฟและเพลิงหันไปมองยังพายุในทันที

“มันชนะมึงได้ครั้งแรก แต่แม่งกลับเงียบไม่มาเย้ยมึงเลย ผิดนิสัยมันเปล่าวะ ปกติคนอย่างมันตอนชนไม่ว่าจะกับใครมันเดินมาเย้ยแล้วนะเว้ย แล้วนี่มันชนะมึงเลยนะเว้ย มันเคยชนะมึงซะที่ไหน”

เออ...ก็จริงอย่างที่มันบอก

“ใช่ ถ้ามันแพ้ก็ว่าไปอย่าง” เพลิงพูดเสริม

“เออว่ะ แปลกจริง”

“หรือว่าแม่งพวกมันจะเล่นตุกติก!”

ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างใช้ความคิด แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นเพราะไม่มีหลักฐานที่จะชี้ชัดหรือเอาผิดอีกฝ่ายได้ อย่างเก่งก็ต้องรอวัดฝีมือกันในรอบเดือนถัดไปถึงพิสูจน์พวกมันได้อีกที