8

ณ สนามแข่งรถ :

“มุก...มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!...ทำไมแกถึงจะแข่งกับพี่อลัน” นายเติ้ล หลังจากที่ทักทายกับพี่ชายท้องชนกันของเพื่อน

“ช่างเถอะแก...อยู่ข้างฉันและเป็นกำลังใจให้ฉันชนะก็พอ” นายเติ้ลได้แต่มอง สำหรับเขาแล้วรู้ดีว่าเพื่อนสาวมีความสามารถในเรื่องนี้มาก แต่ฝ่ายชายที่อดไม่ได้ต้องชำเลืองไปมองที่ตอนนี้ยืนอยู่กับคนสนิทในชุดพร้อมแข่ง

“ใครจะเริ่มก่อน” หนูมุกเดินไปถามอลัน

“เชิญสุภาพสตรีก่อนครับ” อลันตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หนูมุกมองรอยยิ้มนั้นแล้ว ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างไงไม่รู้

อลันยืนกอดอกมองหนูมุกเตรียมพร้อม ใส่ผ้ากันไฟและหมวกกันน๊อคและเข้าไปในรถรอสัญญาณ เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อสัญญาณออกตัว รถคันดังกล่าวก็พุ่งตัวอย่างรวดเร็ว การแข่งครั้งนี้จะวิ่งเพียงแค่สามรอบและใครทำเวลาได้ดีที่สุด และแน่นอนหนูมุกจะต้องมีเวลาต่ำกว่าอลันมากกว่าสองนาทีเธอถึงจะชนะ

อลันเมื่อเห็นว่ารถของหนูมุกใกล้มาถึงจะครบรอบ เขาขยับเดินไปใกล้ให้อยู่ในระยะที่หนูมุกขับผ่านและจะต้องเห็นเขา

“พี่อลัน!...เป็นอะไรครับ” นายเติ้ลเพื่อนของปิ่นมุกเสียงดังขึ้นมา เมื่อจู่ๆ อลันก็ล้มลงเข่าชันกับพื้นข้างหนึ่งฝ่ามือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ส่วนมืออีกข้างก็กดเข้ากับหน้าท้องของตัวเอง แอลเองก็รีบเข้าไปพยุงอลันแต่ก็ยังช้ากว่าอลันที่เข่าเขาลงถึงพื้นแล้ว

“อืม!...” อลันร้องออกมาและยังคงอยู่แบบนั้นสักพัก และหันไปบอกนายเติ้ลว่าเขาไม่เป็นไร และหันไปทางแอลให้เข้ามาช่วยพยุงเขาเข้าไปข้างใน

“ออกไปดูเวลาของหนูมุก” อลันเมื่อหลบเข้ามาข้างในพ้นสายตาของทุกคน เขาก็กลับมายืนเป็นปกติ

“รอบสองเวลาไม่ดีครับ...” แอลเมื่อออกไปดูเวลาของหนูมุกก็กลับเข้ามารายงาน อลันยิ้มอย่างเป็นต่อและเดินออกจากตรงนั้นเพราะนี้เป็นรอบสุดท้ายและเขาก็มั่นใจว่าเวลาจะต้องแย่กว่ารอบสองอีกเพราะทุกอย่างเป็นการแสดง หนูมุกของพี่อลัน เพื่อทำให้หนูมุกเสียสมาธิ

“พี่อลัน!...ไม่เป็นไรแล้วเหรอครับ” นายเติ้ลหันกลับไปถาม เมื่อเห็นชายที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเหมือนคนที่ต้องหามเข้าไอซียู ออกมายืนกอดอกอย่างคนปกติแล้วพร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้มที่สาวๆเห็นแล้วคงไม่อยากหันหน้าหนีไปไหนเลย

“อืม!” อลันตอบเพียงเท่านั้น และหันไปดูเวลาของหนูมุกที่ยาวนานถึงสิบสองนาทีเกือบจะสิบสามนาทีเมื่อรถเข้ามาจอด

“มุก...เวลาของแกไม่ดีเลย...เกิดอะไรขึ้นว๊ะ” นายเติ้ลเดินไปถามเพื่อนที่ลงมาจากรถ หนูมุกที่ลงมาจอดรถสายตามองอลันที่ออกมายืนกอดอกหน้าเปื้อนยิ้มให้เธอ

“คนเจ้าเล่ห์” หนูมุกพูดเพียงแค่นั้น เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอลันเล่นละคร เรียกความสนใจจากเธอ ในตอนแรกที่เธอเห็นเขาล้มลงไปกับพื้นตอนนั้นเธอเกือบจะจอดรถ และรีบลงจากรถเลยด้วยความตกใจและเป็นห่วงเขา แต่เธอก็ชะลอความเร็วเพื่อที่จะมองกระจกหลังว่าพี่อลันไม่ได้เป็นอะไรมาก และเมื่อผ่านรอบสองเธอก็ไม่เห็นเขาอยู่ข้างสนามตอนนั้นเธอคิดไปต่างๆนานา สุดท้ายแล้วก็เป็นแผนของเขา

“เฮ้!...มุกจะไปไหน” นายเติ้ลร้องตามหญิงสาวที่ยัดหมวกใส่มือเขา และเดินออกจากสนามไปอย่างไม่พอใจ

“เก็บของ!” หนูมุกพูดเพียงเท่านั้นก็กลับเข้าห้องแต่งตัว เพื่อกลับบ้านไม่สนใจรอดูอลันว่าการแข่งใครจะชนะ เพราะตัวเธอรู้ดีพี่อลันไม่ใช่ว่าขับไม่เป็น แต่เขาไม่เก่งอย่างเธอ ที่ชื่นชอบและฝึกฝนมาโดยตลอด เพราะเวลาที่เธอขับอลันชนะเธอได้สบายอยู่แล้ว

“สวัสดีคะคุณพ่อคุณแม่...เย็นนี้มุกไม่ทานข้าวนะคะ” หนูมุกเมื่อกลับมาถึงบ้านก็เข้าไปทำความเคารพพ่อกับแม่ และบอกกล่าวของดมื้อเย็นเสร็จสรรพ

“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่...ผมก็ขอตัวครับ” อลันเมื่อลงจากรถอีกคันที่แอลเป็นผู้ขับก็เข้ามาทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง และทันได้ยินหนูมุกเขาจึงของดมื้อเย็นเช่นกัน และรีบตามหนูมุกไปและแน่นอนคือห้องนอน

“อ๊ะ!...อื้มมมมม” อลันเมื่อใช้กำลังผลักประตูเข้ามาในห้องได้สำเร็จ หลังจากที่เขาปิดประตูเรียบร้อยก็เข้ามาคว้าแขนหนูมุกดึงเข้าหาตัวและปิดปากของ หนูมุกที่กำลังจะเอ่ยอะไรออกมาสักอย่างด้วยปากของเขาทันที

สงคราย่อมๆก่อตัวขึ้นมือน้อยๆที่กำลังพยายามจะผลักร่างใหญ่ตรงหน้า ใบหน้าขาวอมชมพูที่พยายามเบี่ยงหนีไปพร้อมกัน แต่ทุกอย่างไร้ประโยชน์ร่างบางกลับแนบชิดเบียดร่างใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเธอดิ้นอลันก็รัดวงแขนที่กอดรัดเธอไว้จนเธอแทบจะเข้าไปรวมเป็นร่างเดียวกับเขาแล้ว

อลันที่ล้วงล้ำลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานปานน้ำผึ้งเขาก็หยุดการลุกนั้น ยังคงเลื้อยลิ้นโลมเลียดูดกลืนจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ร่างบางที่เคยหลบหลีกหนี สองมือเล็กแปลเปลี่ยนเป็นยึดจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น

อลันผละลิ้นและปากออกมาจากปากชมพูระเรื่อนั้นเล็กน้อย และให้หน้าผากทาบทับที่หน้าผากเล็กนั้น ดวงตาทั้งสองประสานกันลมหายใจเป่ารดกันและกัน

หนูมุกยังคงยืนนิ่งดวงตาของเธอถูกตรึงนิ่งด้วยดวงตาสีเข้มนั้น อลันดันตัวหนูมุกให้ขยับตามจังหวะของเขา

“อ๊ะ!...” หนูมุกสติกลับมาอีกครั้งเพียงแคช่วงสั้นๆ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนใหญ่ของเธอ แต่อลันก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า เมื่อตัวเขาที่ตามลงมาก็ปิดปากของร่างบางด้วยปากของเขาอีกครั้ง หนูมุกกับความรู้สึกจะเรียกว่าใหม่ก็คงจะไม่ใช่ แต่ทุกครั้งที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมันทำให้หัวใจของเธอพองโตร่างกายของเธอเรียกร้องหามัน และเมื่อลิ้นของอลันเข้ามาอยู่ในโพรงปากเธอ มันกลับทำให้เธอรู้สึกอยากจะกักเก็บลิ้นของเขาไว้และให้เขาหยอกล้อเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่อยากให้มันจบลงเลย

อลันรู้สึกถึงการตอบสนองกลับของหนูมุก ใจหนึ่งเขาอยากจะหยุดเพราะเส้นแบ่งของเวลาที่คอยแต่จะร้องเตือนเขาขยายวงกว้างมากขึ้นว่ายังไม่ใช่เวลานี้ แต่อีกความรู้สึกที่ตีตื้นเข้ามาคือเรียกร้องให้เขา ‘อย่า’หยุด แม้แต่หนูมุกเองตอนนี้เธอจะรู้ตัวมั้ยว่าเธอกำลังเรียกร้องว่า ‘อย่า’หยุดเช่นกัน เพราะร่างกายเธอตอบสนองเขาอย่างอัตโนมัติ แขนเล็กที่โอบคอเขานั้นรัดแน่นดั่งกับว่าถ้าเธอเผลอหรือคลายอ้อมแขนนั้นแล้วเขาจะหายไป จึงทำให้อดัมยังคงสานต่อการดื่มกลืนกิน น้ำผึ้งในโพรงปากหวานละมุนอย่างต่อเนื่อง

สองมือใหญ่ของอลันเลื่อนลงมาเรื่อยๆเขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อ เพื่อต้องการพบเจอกับบางอย่าง ข้างหนึ่งเกาะกุมที่ทรวงอกเต่งตูมและทำให้อลันสัมผัสได้ถึงความอวบอิ่มมากกว่าที่เขาเห็นจากภายนอก หนูมุกของเขาซ่อนรูปเลยก็ว่าได้ ถึงแม้มือหนาเขายังพบเจอผ้าลูกไม้เนื้อบางขวางกั้นแต่เขาก็ยังรับรู้ถึงความชูชันของยอดงามนั้นโดยทันที

จมูกโด่งตามลักษณะเชื้อชาติไล่ต่ำลงมาสูดดมสลับกับปากหยักที่ลากมาที่คอขาวผ่อง อลันยังคงไล่สลับไปมาจนทั่วเรียวคอเล็กนั้น หนูมุกไม่มีเหลือในเรื่องความขุ่นมัวไร้ซึ่งการต่อต้านสองมือประคองกอดอยู่ที่ไหล่หนานั้นและปลดปล่อยให้เป็นไปตามท้วงทำนองของอลัน

อลันเลื่อนเสื้อยืดพอดีตัวที่หนูมุกสวมใส่เลิกขึ้นเพื่อเปิดทางให้ปากหยักเข้าครอบครองยอดเกสรของอกอิ่มภายใต้บราลูกไม้เนื้อนุ่มบางเบา เสียงครางหวานๆดังออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่ออลันดูดเลียสร้างความรู้สึกประหลาดให้กับ หนูมุกจนต้องปลดปล่อยระบายความรู้สึกนั้นออกมาเป็นเสียงคราง

ร่างกายหนูมุกเปียกชื้นไปด้วยความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในกายสาวที่ไม่เคยพานพบ ที่เกิดจากการกระทำของพี่ชายท้องชนกันของเธอ อลันสลับไปที่ยอดเกสรอีกข้างที่ชูชันเชื้อเชิญเขา และตอนนี้ไม่เพียงหนูมุกที่ความเร้าร้อนก่อตัวขึ้นแม้แต่ อลันตอนนี้เขายังหาทางหยุดการกระทำของตัวเองไม่ได้ และเขารู้สึกปวดหนึบตัวตนที่แสดงความเป็นชายของเขา ถึงแม้หัวใจเขาจะอยู่กับหนูมุกแต่ความต้องการของผู้ชายของเขาก็ยังมีและนั้นทำให้เขาสั่งสมประสบการณ์มามากมาย เพราะเขาปฎิญาณกับตัวเองไว้แล้วเขาจะหยุดกับหนูมุกเป็นคนสุดท้าย แต่เวลานั้นมันใช่เวลานี้หรือเปล่า? ใครละที่จะสามารถบอกเขาได้ เพราะร่างกายนี้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาบนโลกใบนี้แล้วว่าจะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียว

“หนูมุก....” อลันร้องเรียกหญิงสาวด้วยเสียงที่สั่นพร่า เมื่อเขาเลื่อนใบหน้ามาซบและสงบมีเพียงแค่เสียงหอบหายใจที่เรียวคอเล็กนั้น

“…….” ไร้เสียงตอบกลับจากเจ้าของชื่อที่อลันเรียกขาน

“…พี่ควรทำ....อย่างไรดี” อลันยื่นประโยคเพื่อให้หนูมุกเป็นคนตัดสินใจ