EP 5 ถูกกระทำ

EP 5

...“ไอริน”...

“ฮึ๊ก”ในตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกแล้ว หลังจากที่แม่ตีฉัน แม่คงโมโหมาก และเขาก็ไปที่ห้องของเขา ฉันกลับมาที่ห้องของตนเองนั่งทายาตามรอยที่ถูกตี

“รอฉันหรอ”ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้ และคิดอะไรหลายๆอย่าง จู่ๆคำพูดนั้นก็ดังขึ้นฉันรีบลุกและหันไปตามเสียง ฉันจำได้ดีเลยว่าต้องเป็นเสียงคุณผู้ชายแน่ๆ

“ปะป่าวค่ะ”ต่อให้ฉันเดินหนีเขายังไงเขาก็ตามฉันได้อยู่แล้ว แม้แต่ห้องของฉันที่ฉันล็อคไว้เขาก็สามารถเปิดได้ฉันได้เพียงแต่ก้มหน้าลงเขาคงมาทำร้ายฉันอีกสินะ

“ถูกตีหรอ”มือขวาของเขาจับมามาที่แขนซ้ายของฉัน ก่อนที่จะเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“วันนี้ฉันไม่ได้ต้องการเธอ แต่ที่ฉันมาฉันเอาเงินมาให้ อะ เก็บไว้นะเอาไว้ไปสอบ”คุณผู้ชายยื่นเงินให้กับฉันเป็นแบงค์ห้าร้อยสองใบ

“ขอบคุณนะคะ แต่ว่าไอรินมีแล้ว”ฉันไม่เคยรับเงินกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ต่อให้เขาวางเงินให้ฉันในห้อง ฉันก็ไม่เคยมีแต่แม่มาเอาไปใช้

“กล้าดี! ที่ฉันให้ก็เพราะว่าฉันสงสารแล้วอย่าคิดไปไกล ว่าฉันจะมีใจให้กับเธอ เธอก็แค่ที่ระบายของฉันเท่านั้นเอง ฉันเบื่อเมื่อไหร่ ฉันจะเลิกใช้บริการเธอ”เชื่อไหมเมื่อฉันได้ยินคำพูดและคำดูถูกของคนผู้ชายน้ำตาของฉันไหลออกมาเอง และความรู้สึกของฉันตอนนี้ชาทั่วใบหน้าจนไปถึงปลายเท้า

“ฮึ๊ก! ค่ะ”ฉันรู้ตัวเองดีเลยว่าเหมือนกับจะหายใจไม่ออกฉันพยายามฝืนไว้และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ไอรินๆ ไอริน! เป็นอะไร”ในตอนนี้ฉันมองไปทางไหน ก็มืดไปหมดและเหมือนกับว่าฉันนั้นหายใจจะไม่ออก

“มะไม่เป็นอะไรค่ะ” เมื่อฉันตั้งสติของตนเองได้ ฉันรีบหันหลังให้กับคุณผู้ชายและเดินเข้าไปในห้องปิดประตูเขาไม่ได้ตามเข้ามา

“ฮื่อๆ ทำไม ทำไมเล่า ทำไม”ฉันเจ็บและเสียใจในคำพูดของคุณผู้ชาย ทำไมฉันจะต้องแคร์เขาขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่เขาทำร้ายฉัน ทำไมฉันถึงไม่เกลียดเขาและอยากจะฆ่าเขาทิ้งบ้าง ในความรู้สึกของฉันตอนนี้มีแต่คำว่าเจ็บ

“ไม่นะไอริน เขาทำร้ายชีวิตของเธอ เขาย้ำยีเธอ เธอจะรักเขาไม่ได้”มือทั้งสองข้างของฉันจับใบหน้าของตนเอง และพูดเตือนสติ ฉันจะรักคุณผู้ชายไม่ได้ เพราะว่าเขาไม่ได้รักฉัน เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นเป็นแค่นางบำเรอเท่านั้น

เช้า!! เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไม่สดชื่นหรอกเพราะว่าเมื่อคืนนี้ก็นอนดึก เครียดหลายๆเรื่อง ตื่นมาในตอนเช้า ฉันก็ไปทำหน้าที่ของฉัน ก่อนที่จะกลับมาที่ห้องเพื่อที่จะอาบน้ำไปสอบ

“วันนี้ห้ามออกไปไหน”เสียงนั้นไม่ใช่ใครหรอกแม่ของฉันเอง

“ไอรินมีสอบค่ะ”

“ก็ฉันไม่ให้ไปไง! เล่า! ”แม่จ้องหน้าของฉันพร้อมกับตะคอก ฉันไม่เข้าใจเหตุผลของแม่เหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงกีดกันทุกอย่าง แม้แต่ตอนนี้เขายังไม่ให้ฉันเรียนเลย

“โอ้ยแม่! ไอรินเจ็บ”ไม่เพียงแต่คำพูดที่ตะคอกของแม่นะ แม่ยังใช้มือหยิกแขนของฉันอีกต่างหาก

“แกนี่มันมึนจริงๆ ควาย! ควายเหมือนพ่อแก”

“ไอ้รินไม่รู้หรอกนะว่าแม่จะเกลียดพ่อหรือว่าพ่อทำอะไรไว้กับแม่ แต่ไอรินเกิดมาไม่เคยเห็นพ่อเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเป็นใคร แม่อย่าว่าพ่อได้ไหม”

ผวะ! แก้มขวาของฉันถูกมือของแม่ตบด้วยความแรง จนใบหน้าของฉันหันไปตามแรงของเขา

“คุณน้าทำไมคุณน้าถึงทำกับลูกสาวแบบนี้คะ”ฉันไม่รู้หรอกว่าน้ำหวานมาในบ้านนี้ได้ยังไงแต่คนที่พูดกับแม่ของฉันนั้นคือน้ำหวาน เธอเดินตรงเข้ามาหาฉันพร้อมกับจับแขนของฉันดึงถอยหลังออกจากแม่

“น้ำหวาน”

“อย่ามายุ่งเธอเป็นแค่เพื่อน”

“คุณน้ารู้ไหมคะว่าทำร้ายร่างกายลูกแบบนี้ คุณน้าเสี่ยงติดคุกหลายปีเลยนะคะ”

“เอาสิ ถ้ามันกล้าแจ้งจับแม่ของมัน ก็ให้มันแจ้ง”ฉันจับมือของน้ำหวาน

“อย่าน้ำหวาน เธอมาได้ยังไงแล้วเข้ามาได้ยังไง”

“เราขออนุญาตเจ้าของบ้านแล้ว นี่ก็สายแล้ว ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วจะได้ไปสอบ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งลูกฉัน! ฉันเป็นแม่นั้นฉันจะไม่ให้มันไป”

“คุณน้า! หนูขอถามหน่อยนะคะคุณน้าคลอดไอรินมาเองหรือว่าไปขโมยลูกใครเขามาหรือเปล่า ทำไมดูเหมือนกับคุณน้าเกลียดไอรินจัง”ในตอนแรกสีหน้าแม่ก็ปกติ แต่ในตอนนี้สีหน้าของฉันโกรธมากที่น้ำหวานพวกเราไปแบบนั้น

“อีเด็กบ้า!..

“มีอะไรกันหรือเปล่า”คุณท่านผู้หญิงท่านเดินมาตรงที่ฉันอยู่ ฉันไม่รู้ว่าท่านมาได้ยังไงเพราะปกติท่านไม่ค่อยมาแถวนี้

“คุณหญิงท่าน”

“หนูขอโทษนะคะ ที่หนูเสียงดัง! คือหนูมารับเพื่อนไปสอบเพราะว่าเป็นทางผ่านพอดี”

“นี่ก็จะสายแล้วนะไอริน! ไปแต่งตัวแล้วก็ไปสอบกับเพื่อนได้แล้ว ส่วนนวล(ชื่อแม่ของฉัน)ตามฉันมานี่ฉันมีงานให้ทำ”

“ค่ะ”แม่ของฉันหันมองหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะตามคุณท่านผู้หญิงไป

ณ.มหาลัย

“ไอรินเราขอถามเธอหน่อยสิ เธอสงสัยอะไรบ้างไหม เม่าที่เธอเล่าให้เราฟังเราก็เริ่มสงสัยในตัวแม่ของเธอแล้วนะ เธอใช่ลูกเขาจริงๆหรือเปล่า”เชื่อไหมว่าฉันเคยสงสัยจนฉันเลิกสงสัย เพราะว่าฉันไปเจอหลักฐานที่แน่ชัด คือสมุดฝากครรภ์ของแม่ทุกอย่างตรงกันหมดฉันกับแม่ DNA ตรงกันแล้วฉันจะเลือกใครละ

“ไม่ใช่อย่างที่น้ำหวานคิดหรอก”

“ไอริน! ทำไมเธอถึงไม่เดินออกมาใช้ชีวิตคนเดียวล่ะ ในเมื่อแม่ของเธอก็ไม่ได้รักเธอแถมยังทำร้ายร่างกายเธออยู่ตลอด เธอโตพอที่จะหาเลี้ยงตัวเอง และส่งตัวเองเรียนได้แล้วนะ ถ้ายังไม่พร้อมก็มาอยู่กับเรา”

“ขอบใจมากนะน้ำหวาน! แต่เราทิ้งแม่เราไม่ได้จริงๆ ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้รักเราหรือว่าเกลียดเรา แต่เรารักแม่เรามีแม่แค่คนเดียวเราทิ้งแม่ไม่ได้หรอก”

“น้ำหวาน”ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับน้ำหวาน มีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา เขาใส่ชุดนักศึกษามาด้วย น่าจะเป็นเพื่อนของน้ำมันนั่นแหละ

“บอย”ผู้ชายคนนี้ชื่อว่าบอย

“ขอนั่งด้วยคนนะ”น้ำหวานแนะนำบอยให้กับฉันได้รู้จัก คือบอยอายุเท่ากันหลังจากนั้นน้ำหวานก็ลุกไปซื้อน้ำ เพราะว่าบอยหิวฉันเลยนั่งอยู่กับบอยสองคน

“เรียนมหาลัยนี้มาตั้งนาน ไม่ยักจะรู้ว่ามีคนสวยๆอยู่นี่ด้วย”ฉันยิ้มให้กับบอยเขาน่ารักดีนะคำพูดก็เพราะ

พรึ่บ!! ฉันตกใจมาก และสะดุ้งจู่ๆแขนของฉันก็ลอยขึ้น คือถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“คุณผู้ชาย”ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณผู้ชายมาได้ยังไง แต่ในตอนนี้เขาจับแขนของฉันและบีบแรงจนปวด

“กลับบ้าน”สายตาที่จ้องมองฉันและฟันพิกัดเข้าหากันพร้อมกับมือที่บีบลงเรื่อยๆ

“ไอรินเจ็บ”

“กลับ”

“อะอ้าวไอริน”คุณผู้ชายไม่ฟังอะไรเลย เขากระชากฉันออกมาจากบอย เหมือนกับว่าฉันเป็นตุ๊กตายางที่เขาลากกลับ

“ไอรินเจ็บ”

“เออเดี๋ยวได้เจ็บมากกว่านี้แน่! ร่านนัก”ฉันเพิ่งได้ยินคำพูดที่หยาบคายของคุณผู้ชายในวันนี้

“ฮึ๊กจะจะ จะทำอะไรอย่านะ”คุณผู้ชายใช้เชือกมัดที่ข้อมือของฉันทั้งสองข้างเข้าหากัน ก่อนที่จะผลักฉันใส่รถทางด้านหลัง

“เธอได้เจอดีแน่ไอริน กล้ามาก”ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันทำผิดอะไร และเขาโกรธอะไรมาแต่ทำไมถึงต้องมาลงกับฉันด้วย