เนื้อนุ่ม Chapter 3 น่าบีบ น่าลูบ น่าดูด 1

คฤหาสน์หลังงามยังใหญ่โตวังเวงในความรู้สึกของนฤดี ยิ่งกว่าจะเดินทางจากสนามบินมาถึงที่นี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้ว บรรยากาศยิ่งวังเวง เงียบเชียบ ร่างเล็กบอบบางยืนอยู่ตรงโถงกลางทางเดินหน้าโค้งบันไดวนใหญ่โตโอ่อ่า เธอสะดุ้งเมื่อถูกแตะที่ต้นแขน

“ตามผมมา คุณหนู”

นฤดีมองหน้าปีเตอร์อย่างตื่นกลัวเพียงชั่วครู่ก็เชิดหน้าขึ้น เดินตามชายร่างยักษ์ที่ทำหน้าที่หิ้วกระเป๋าเดินทางของหล่อนนำไปยังห้องนอนส่วนตัวเมื่อครั้งที่เคยมาอาศัยอยู่ชั่วคราวเพียงไม่กี่วันเมื่อครั้งยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ

นัยน์ตาคู่สวยเอ่อน้ำเมื่อได้เห็นบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยคิดว่าจะได้เริ่มต้นใหม่กับมารดาที่รัก... มือเรียวสวยเอื้อมไปลูบราวบันไดไม้สัก มันยังเรียบเย็นเหมือนครั้งวันวาน วันที่แม่จูงมือเธอขึ้นบันไดนี้ไปส่งที่ห้องนอนสีชมพู เต็มไปด้วยตุ๊กตา

‘นุ่มนอนห้องนี้นะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่มาปลุก’

เสียงของแม่ยังกังวานอยู่ในห้วงคำนึง

‘ว้าว ตุ๊กตา’ ตอนนั้นเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบไม่ได้สนใจฟังเท่าไร เธอวิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงนุ่มๆ โอบกอดตุ๊กตานุ่มนิ่มมากอดไว้จนแทบล้นออกจากอ้อมแขน ‘คุณภาคใจดีจังเลยนะจ๊ะแม่’

นฤดียิ้มตาหยี ดีอกดีใจกับชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องลำบากแบบเดิมอีก เธอเห็นมารดายิ้มตอบมาอย่างมีความสุข ก่อนที่เสียงเคาะประตูห้องจะดังขึ้น แม่ของเธอหันมองไปทางประตูที่ปิดสนิท ก่อนหันมาลูบศีรษะเด็กหญิง

‘สงสัยคุณภาคมาตามแล้ว แม่ไปดูแลเขาก่อนนะลูก’

นฤดีไม่เข้าใจเท่าไรว่าทำไมแม่ต้องไปดูแลคุณพ่อคนใหม่ของเธอด้วย ก็กฤตภาคยังดูแข็งแรงหนุ่มแน่น ไม่เหมือนบิดาวัยชราของเธอที่ป่วยกระเสาะกระแสะและลาจากโลกนี้ไปเมื่อปีที่แล้วเสียหน่อย ตอนนั้นเธอกับแม่ลำบากมาก เพราะธุรกิจของพ่อประสบปัญหา และถูกฟ้องล้มละลายก่อนท่านจะจากไปแค่ไม่นาน

แต่ด้วยความที่เป็นเด็กดีว่าง่าย เด็กหญิงจึงพยักหน้ารับ

‘พรุ่งนี้ขอกินไข่ดาวเบคอนนะคะแม่’

‘จ้า’ คุณแม่ในชุดเจ้าสาวยิ้ม... เป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่นฤดีมีโอกาสได้เห็น ‘พรุ่งนี้แม่จะตื่นมาทำให้กินเอง แต่เช้าเลย’

“นุ่ม”

เสียงเรียกใกล้ศีรษะทำให้นฤดีสะดุ้งเฮือก หลุดจากภวังค์อดีต เธอพบว่าตัวเองเดินขึ้นบันไดไปจนเกือบถึงขั้นบนสุดแล้ว และเกือบจะชนเข้ากับอกหนาในชุดนอนของชายคนหนึ่งด้วย

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาในระยะประชิด นัยน์ตาสวยเบิกกว้างขึ้นนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นกฤตภาค พ่อเลี้ยงฆาตกรของเธอ!

ตลอดระยะเวลาที่ถูกส่งไปเรียนที่อเมริกา กฤตภาคยังติดต่อกับเธออยู่เสมอ แม้ว่าเธอจะพยายามไม่รับสายเขาก็ตาม นฤดีเห็นเขาผ่านๆ เวลาเขาวิดีโอคอลหาเธอเพื่อสอบถามเรื่องผลการเรียน เธอแทบไม่มองหน้าจอด้วยซ้ำ เธอเกลียดเขา เกลียดเขา!

วันนี้จึงเป็นวันแรกที่หญิงสาวได้มองหน้าเขาเต็มตาอย่างไม่คาดฝัน เขาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ แทบไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อสิบเอ็ด ปีก่อนที่ได้เจอกันครั้งแรก เพียงแค่ดวงตาของเขาดุดันขึ้น หนวดเคราถูกตัดแต่งดกหนากว่าแต่ก่อน และเขาบึกบึนร่างใหญ่ขึ้น เห็นชัดจากกล้ามอกที่อยู่ตรงปลายจมูกเธอตอนนี้

นฤดีก้าวลงถอยหลังลงบันไดหนึ่งขั้นเพื่อเว้นระยะห่าง ก่อนยกมือไหว้ลวกๆ

“สวัสดีค่ะ คุณภาค”