ลูกเมียน้อย : ตอนที่3 อดทนเพื่อแม่! “ต่าย"

ลูกเมียน้อย Nc [ ซัน ]

Ep.3

?.....“ต่าย”.....?

"ต่ายที่คุณซันพูดเป็นเรื่องจริงหรอ หนูไปแย่งสามีใครลูก"เราเงียบหลังจากที่แม่ของเราถาม เพราะว่าเขาได้ยินดีในสิ่งที่ไอ้ซันพูดพอเดินมาหลังบ้านพร้อมกับเสื้อผ้าในตะกร้าของมันนั่นแหละแม่ของเราจะซักผ้าให้มันอย่างที่มันต้องการเรารู้แล้วว่าทำไมแม่ถึงอยากให้เรามาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าเขาถูกมันรังแกไงบางครั้งแม่ของเราก็น่าสงสาร คุณลุงสามีใหม่ของแม่เราหรือว่าพ่อไอ้ซัน เขาก็ไม่ได้อะไรนะ เขาดีกับแม่เราดูแลแม่เรา แต่เขาก็ไปทำงาน ปล่อยให้แม่เราอยู่ที่บ้านโดยที่เขาไม่รู้ว่าลูกชายของเขากำลังแกล้งแม่เราอยู่

"ไม่มีอะไรหรอกแม่มันก็พูดไปแบบนั้นแหละไม่อย่าไปฟังคำพูดของมันเลย "แม่ของเราพยักหน้าพร้อมกับเดินไปซักเสื้อผ้าเราเลยไปทำแทนเขา

เราชื่อต่ายแม่ของเราชื่อการะเกดเขาได้สามีใหม่โดยที่พ่อของเราเพิ่งเสียไปได้ไม่นานแต่สามีใหม่ของแม่เราเขาก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเราหรอกมีแต่เขาจะส่งเสียให้เราเรียนด้วยซ้ำแต่เราไม่เอาเงินของใครและไม่อยาก ติดหนี้บุญคุณใครหลังจากที่เราอยู่บ้านกับเพื่อนแต่ตอนนี้เพื่อนของเราคืนดีกับแฟนแล้วเราเลยอยู่คนเดียวแต่แม่ของเราให้เรามาอยู่ที่นี่เพราะว่าเขาป่วยซึ่งเราไม่รู้มาก่อนว่าแม่ของเขาก็ป่วยเป็นมะเร็งคุณลุงแฟนใหม่ของแม่เรารักษาแม่เราอยู่ตอนนี้โดยที่ใช้เงินหลายบาทแล้วพอจะเข้าใจแม่เราแล้วว่าทำไมเขาถึงรีบมาอยู่กับคุณลุง ตอนนี้เราอายุ 19 ย่างเข้า 20 ปีกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้เรียนภาคปกติเพราะว่าหลังจากที่พ่อเราป่วยเราหยุดเรียนและมาสมัครใหม่กับเพื่อนก็เลยเรียกเป็นภาคพิเศษเพราะว่าทำงานหรือว่าขายขนมไปด้วยไง เรื่องของเราบางคนอาจจะรู้แล้วใช่เรารักพี่เชนพี่เชนเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เราแอบรักและเขาขอเราคบ แต่เป็นเวลาแค่ไม่กี่นาทีเขาต้องถูกผู้หญิงอีกคนนึงเอาไปทำไมเราถึงร้ายลองคิดดู สิเป็นใครก็ต้องร้ายแต่เราไม่เคยแย่งของคนอื่นหรือว่าคิดจะไปเป็นเมียน้อยแบบที่ไอ้ซันมันพูด หลังจากที่เราบอกกับเขาว่าให้เขากลับไปง้อภรรยาของเขา ถามว่าเราเจ็บหรือเปล่าเราก็เจ็บเพราะว่าเรารักเขาไง แต่เราเลือกที่จะให้เขามีความสุขมากกว่ามาสงสารเราเราเข้าใจความรู้สึกของพี่เชนนะความผูกพันธ์ความใกล้ชิดก็คงกลายเป็นความรักแต่สำหรับเราเขาอาจจะรู้สึกดีแต่เขาอาจจะสงสารเรามากกว่าเพราะว่าเราไม่มีอะไรเราเลยตัดสินใจเปิดใจคุยกันในวันนั้นเราบอกกับเขาว่าเราขอเป็นน้องสาว! คุณหมิวเขาก็น่าเห็นใจนะเพราะว่าเขารักพี่เชนมากรักกว่าตัวเองด้วยซ้ำเราบอกตามตรง ว่าเราให้ความรักแบบที่คุณหมิวให้ไม่ได้แน่นอน เรารักตัวเองมากกว่ารักพ่อรักแม่เรามากกว่าที่จะต้องไปรักผู้ชายคนอื่น ขนาดนั้น ต้องแยกให้ออก สิ แต่ก็ช่างเถอะชีวิตของเขาเราแค่ถอยออกมาแล้วมาทำหน้าที่ลูกของเราให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนประสบความสำเร็จก็พอ

"ต่าย"หลังจากที่เราเอาเสื้อผ้าไม่ให้มันแล้วและเราหมั่นหน้ามันเลยไปบีบคอมันแต่ถูกมันบีบนมเรากลับคือเจ็บเเละก็แบบกลัวเลยเเหละคือเราไม่เคยให้ใครถูกนมนอกจากน้องเเก้มลูกสาวของเพลงพิณ

"อย่ามายุ่งถ้ายังไม่อยากตาย" ในตอนนี้คุณลุงหรือว่าพ่อของไอ้ซันไม่อยู่บ้านหรอกเพราะว่าพาแม่ของเราไปหาหมอเราอยู่บ้านเพียงคนเดียวและกำลังทำอาหารเพื่อที่จะกินข้าวแต่มันเดินเข้ามาในครัวพอดีและเรากำลังหั่นหมูอยู่

“ผู้หญิงบ้าอะไรวะ”

“จำไว้นะถ้าทำอะไรแม่กูมึงตาย”

“มึงก็จำไว้นะถ้ายังไม่พากันออกไปจากบ้านกูพวกมึงก็ต้องถูกกูทรมานแบบนี้แหละพวกเมียน้อยออกไป้ชิว”

“อย่ามาใช้คำว่าเมียน้อยกับกูกูไม่เคยเป็นเมียน้อยใครและแม่ของกูก็ไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร”

“หึ! หรอนี่นะไม่ใช่เมียน้อยสมเพชทั้งแม่และลูกไม่มีปัญญาหาเงินโดยวิธีอื่นแล้วหรออ๋อถนัดวิธีนี้ได้อยากได้เงินกับฉันไหมล่ะ ”บางทีมันก็มากเกินไปนะคือมันอยู่ในจุดที่เราไม่ชอบคำพูดของมันสักนิด

“มึงมาซันถ้ามึงยังพูดไม่หยุด กูเเทงมึงให้มิดมีดเลย”ถือมีดหันไปหามันก่อนที่มันจะก้าวถอยหลังนี้เราไป

“อะเออ .. อย่าให้กูมีโอกาสบ้างก็แล้วกันกูก็จะเเทงมึงให้มิดด้ามเลยอีเมียน้อย” ไม่เพียงแต่พูดมันยังรีบวิ่งออกไปหึ้ยทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะเนี้ย! ถ้าไม่ติดว่าแม่ไม่สบายเราไม่มาเด็ดขาด

หลายวันผ่านไปเราอยู่แบบนี้แหละตอนนอนเราไปนอนที่บ้านด้านหลังนะคือมีสองบ้านและเรารู้สึกว่าที่นี่สะดวกดีถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านหลังเล็กแต่ก็หลังใหญ่กว่าบ้านของเราจริงๆอีกแถมในห้องยังมีแอร์! คุณลุงบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เราก็เลยมาเก็บกวาดเช็ดถูอยู่แม่ของเราอยู่ในบ้านหลังใหญ่นั่นแหละเราอยู่ที่นี่ใช่ว่าเราจะอยู่ในสถานะลูกของคุณลุงเขาแต่เรามาอยู่ในสถานะลูกของแม่เราเราช่วยแม่บ้านทำงานทุกอย่างแล้วเราก็อ่านหนังสือเพราะว่าจะต้องเรียนอีกไงส่วนเรื่องเงินแม่เราให้แม่เราบอกว่าคุณลุงให้มาอีกทีเขาบอกว่าไม่ต้องไปทำขนมขายแค่อยู่บ้านดูแลแม่ให้ดีก็พอ เอิ่มก็คงต้องอยู่แบบนี้ไปก่อนเราก็ไม่รู้ชีวิตของเราเหมือนกันเเค่ให้เเม่หายเราก็จะไป เหอะ!เราก็รู้ทั้งรู้ว่าโรคนี้มันไม่มีทางรักษาหายอยู่แล้วไงแต่เราก็ปลอบใจตัวเองไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรพ่อของเราก็ตายด้วยโรคมะเร็งแม่ของเรายังมาป่วยเป็นมะเร็งอีก.

ในวันนี้เป็นวันเสาร์และยามเช้าเรารีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาเพื่อที่จะไปเรียนและเราโทรคุยกับเพลงพิณแล้วเธอเองก็จะไปเจอเราที่มหาลัยเช่นกันโดยที่เอาลูกไว้ให้กับแม่แฟนของเธอเลี้ยงเสี่ยกล้าติดเพลงมากไม่ว่าจะไปเรียนหรือไปไหนนั่งเฝ้าอยู่ตลอดเวลาอย่างว่าแหละเขาเคยทำผิดพลาดมาและเขาก็รักตัวเองกับลูกมากไม่น้อยชีวิตของเธอมีความสุขก็ดีแล้วชีวิตของเพลงน่าสงสารกว่าคนอื่นปล่อยให้เธอมีความสุขเถอะขอเป็นเพื่อนเราก็ยินดี

“ต่ายจะไปแล้วหรอมาทานข้าวก่อนสิ”คือเราจะบอกแม่ของเราว่าเราไปเรียนไงแต่พอเดินเข้ามาเห็นคุณลุงกับแม่พร้อมกับลูกชายของคุณลุงก็ไอ้ซันนั่นเเหละนั่งกินข้าวกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร

“อย่าไปเรียกคนใช้มากินข้าวด้วยเลยกินไม่ลง”มันเป็นคำพูดของไอ้ซันนั่นเเหละพูดเราอยู่บ้านของเขาไงอยู่บ้านของคุณลุงแล้วถ้าเราไปทำอะไรลูกชายเขาเขาก็คงไม่ชอบเราหรอกสู้ต่างคนต่างอยู่ดีกว่าเราไม่อยากให้แม่ของเราไม่สบายใจด้วยอยากให้เขามีกำลังใจรักษา

“ขอบคุณค่ะเเต่ต่ายขอไปกินข้าวข้างนอกนะคะ”

“อย่างนั้นมาเอาตังค์ไปก่อนลูก”

“เลี้ยงทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้อนาคตขายบ้านเลี้ยงเมียน้อยแน่นอน”คือแม่ของเราก็หันหน้ามองหน้ามันพร้อมกับน้ำตาคลอเราเข้าใจความรู้สึกของแม่เรามากเลยนะขนาดเราไม่ได้เป็นเมียน้อยหรือว่าเป็นเมียของพี่เชนและถูกว่าถูกกล่าวหาเรายังเสียใจเลยแล้วความรู้สึกของแม่เราล่ะ

“ซัน!”

“เหอะพูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้ไม่กินแม่ง”

“ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นไรค่ะเงินต่ายมี เเม่เดี๋ยวต่ายกลับมานะขอไปเรียนก่อน”

“จ๊ะ”

เราเดินออกมาจากในบ้านคือก็เดินตามถนนมาเรื่อยๆยังไม่มีรถแท็กซี่ผ่านไงเราคิดว่าเราจะเดินไปขึ้นรถเมล์ซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้มากจะได้ประหยัดค่าแท็กซี่ด้วย

ฟิ๊ว!! พรึ่บ!! เรากำลังยืนอยู่แล้วมีรถคันนึงขับมาด้วยความเร็วก่อนที่จะเหยียบน้ำที่มันค้างอยู่ข้างทางกระเด็นใส่เราจึงเปื้อนหมด

“โอ้ยขับรถยังไงวะเนี่ย”รถคันนั้นรู้สึกคุ้นตาเรามากมันไม่ได้ขับไปนะมันจอดก่อนที่จะเปิดประตูลงมามันเป็นไอ้ซัน

“ฮ่าๆลูกหมาตกน้ำ เฮ้ยลูกเมียน้อยตกน้ำเน่า555 ” คือยอมรับเลยว่าน้ำตาไหลเพราะว่าอาทิตย์นึงเราไปเรียนแค่วันเดียวและเราจะต้องไปเรียนวิชาในภาคเช้าถ้าเรากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเราก็ไปเรียนไม่ทันอยู่ดีเรากำมือของเราทั้งสองข้างพร้อมกับจ้องหน้ามัน

“ทำไมๆๆ!! ฮ่าๆสมน้ำหน้าลูกเมียน้อย”คำก็ลูกเมียน้อยสองคำก็ว่าเราไปเอาผัวคนอื่นทำไมชีวิตของเราจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยมันไม่ยากสำหรับที่เราจะไปอยู่ที่อื่นแต่เราเป็นห่วงแม่เรายังเจอขนาดนี้แล้วไม่เราจะเจอขนาดไหนก่อนที่เราจะมาอยู่ที่นี่ เเม่งคิดว่าตัวเองเกิดมารวยแล้วทำอะไรก็ได้หรอ

?

เอาแล้วเรื่องนี้เริ่มมันขึ้นเรื่อยๆพระเอกก็ซ่านางเอกก็ไม่ยอม?แล้วจะไปกันรอดหรอวะ